ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ Σ' ΕΝΑ ΣΤΗΜΕΝΟ ΜΑΤΣ

Μόνον «θεωρίες συνωμοσίας» δεν είναι το πάντα θερμό ενδιαφέρον των ξένων μεγάλων δυνάμεων για την Ελλαδίτσα. Η δουλειά κρατάει αιώνες, συνεχίζεται μέχρι σήμερα και οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν αποφασίζουν χωρίς να παίρνουν εντολές, σε κάποιες περιπτώσεις, ανάλογα με το ειδικό προσωπικό βάρος του πρωθυπουργού, να «διαπραγματεύονται» το κυβερνητιλίκι τους. Μιλάει η Ιστορία. Μιλάει η αλήθεια.

Το πρώτο εξάμηνο του 1828 επί Καποδίστρια η Ελλάδα αποτυγχάνει σε τρεις εκστρατείες για την απελευθέρωση του Μεσολογγίου, της Χίου και της Κρήτης. Μην πέσουμε σε λεπτομέρειες. Η Αγγλία έχει τις άκρες, τους ανθρώπους της, Έλληνες βέβαια, για να κατευθύνει, να πιέζει, για τούτο και το άλλο, σύμφωνα με τα συμφέροντά της, βέβαια. Και άσε τους αιώνιους αρχιμαλάκες να μιλάνε για ανθελληνική ή, φιλική προς τη χώρα μας πολιτική της Βρετανίας, της Ρωσίας, της Γαλλίας.

Δεν υπάρχουν αυτά. Ο καθένας παίζει για πάρτη του. Για το συμφέρον του, όχι για να σε βοηθήσει, όχι για να σε βλάψει. Η Αγγλία, λοιπόν, τότε δεν γούσταρε να κατέβει στο γήπεδο πλήρης η εθνική μας ομάδα, με συνέπεια να μείνουν εκτός συνόρων του νεοσύστατου κράτους περιοχές που είχαν χύσει αίμα για την Επανάσταση.

Ο Υψηλάντης, για παράδειγμα, ζητάει την άδεια να στρατολογήσει χωριάτες στον Μωριά. Αρνείται ο Καποδίστριας. «Κάτσε στα αυγά σου» τον διατάζει ο κυβερνήτης «φθάνουν όσοι έχει εξοπλίσει ο Κολοκοτρώνης». Αρκεί ο πρόλογος, πριν την πρώτη σελίδα του κεφαλαίου, τον Αύγουστο του 1828...

Σα σήμερα, στις 20 του μηνός ο στρατηγός Μαιζών, άλλος φιλέλλην, που τον τιμούμε δίνοντας το όνομά του σε δρόμο στο κέντρο της Αθήνας, με 14.000 πεζικάριους σε 52 παπόρια αποβιβάζεται στην Πελοπόνησο. Φοβερά πράγματα. Είπαμε. Οι ξένες δυνάμεις. Οι «θεωρίες συνωμοσίας».

Από τις 26 Σεπτεμβρίου το 1828 θα αρχίσει να εφαρμόζεται η Συνθήκη της Αλεξάνδρειας, σύμφωνα με την οποία θα αποχωρήσουν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ Πασά. Αυτό υπέγραψε ο πατέρας του Ιμπραήμ, ο Μωχάμεντ Αλή, μαζύ με τις ξένες δυνάμεις. Κι αυτό διότι ο μέγας Κολοκοτρώνης στο τσίκι τσίκι πότε στο παρτιζιάνικο και πότε στο τακτικό στυλ, του άλλαξε τα κατσαπουτσάλευρα του παικταρά Ιμπραήμ, του «μικρού Ναπολέοντα». Με 40.000 στρατό κατέβηκε να παίξει μπάλλα ο Ιμπραήμ, μια πράγματι άξια στρατηγική, αλλά οι πουτσαράδες και κατσαπλιάδες Έλληνες του έφαγαν 25.000 φαντάρους!

Δεν είχε καμμία δουλειά ο γαλλικός στρατός με επικεφαλής τον Μαιζόν να πατήσει στο Μωριά για να... διώξει τις σακατεμένες δυνάμεις του Ιμπραήμ, μάλιστα όταν είναι αποφασισμένο να πάρουν δρόμο. Το γράφει και ο Τρικούπης: «... δια την ουδετέρωσιν της ένεκα του πολέμου ενδεχόμενης εν Ελλάδα ρωσικής επιρροής», όχι για να διώξουν τον Ιμπραήμ αποβιβάστηκαν οι Γάλλοι. Για να μην αφήσουν ανοικτό το γήπεδο στις πολιτικές βλέψεις του τσάρου οι Γάλλοι, με τη σύμφωνη γνώμη και της Αγγλίας, έκαναν το «ντου».

Θα ήταν παράλειψη να μην πούμε και το άλλο. Ναι, μεν οι Γάλλοι συμπεριφερόντουσαν σαν εχθρικές δυνάμεις κατοχής, αλλά βοήθησαν στην απελευθέρωση της Ρούμελης, πάλι μετά από συμφωνία Παρισιού-Λονδίνου. Και τα πρώτα δημόσια έργα στην Πελοπόνησο, δρόμους, γέφυρες, τα έκαναν τα γαλλικά στρατεύματα, τότε.

apodytiriakias

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ