Η λόξα της δόξας δημιουργεί πυρωμένα τόξα…

Ανάγκη ? Θέλω ? τι είναι αυτό που οδηγεί τον άνθρωπο να θέλει να δοξάζεται. Να θέλει να έχει έναν όχλο να τον ακολουθεί ? Είναι άραγε αυτό μία του ανάγκη ?

Αυτή η ανάγκη γιατί είναι τόσο καλά «ποτισμένη» στη χώρα μας ? Γιατί όλοι αναζητούν την δόξα, το βάθρο, το βήμα ? Γιατί όλοι θέλουν να είναι πιο ψηλά από τους άλλους ? Πόση δύναμη χρειάζεται αυτό για να αναπτυχθεί ?

Πόσο εύκολο ή παροδικό μπορεί να είναι όλο αυτό ? Πόσο γρήγορα μπορεί να βρεθείς στο «ανώτερο» σκαλί της δόξας και σε χρόνο ρεκόρ να πέσεις πιο κάτω από εκεί που ξεκίνησες ?

Γιατί λοιπόν εδώ στη χώρα μας, σχεδόν οι περισσότεροι ζητούν αυτό το σκαλί της δόξας? Ποια λόξα είναι περασμένη μέσα μας, του ηγούμαι για να προηγούμαι ? Από ποιους και από τι ?

Μήπως δεν έχουμε δει το τίμημα του ηγούμαι για να προηγούμαι ? Με αποτέλεσμα αυτή η λόξα της δόξας τελικά να γίνεται ένας «υπέροχος» αντίπαλός μας ? Μέσα από αυτή την δόξα δημιουργούνται τόξα πυρωμένα τα οποία στρέφονται σε μένα ? 

Μήπως τελικά το ηγούμαι για να προηγούμαι δεν το είδαμε ποτέ στην πραγματική του διάσταση και υπόσταση ?

Γιατί αυτός που θέλει να ηγείται και να προηγείται, αν μη τι άλλο το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να ξεχάσει τον εαυτό του για πάντα. Αλλιώς δεν θα προηγείται ποτέ και σε τίποτε. Θα είναι ίδιος και απαράλλαχτος με τους άλλους, απλώς θα έχει ορίσει στον εαυτό του έναν βαρύγδουπο τίτλο. Έναν τίτλο που θα είναι μόνο τίτλος και μόνο επιφανειακά. Γιατί όταν θα αρχίσει να βγαίνει στην επιφάνεια το τι είναι πραγματικά, τότε το βάθρο της δόξας θα πυρώσει και ο άνθρωπος αυτός θα καεί. Θα καεί από τον ίδιο του τον εαυτό, αφού δεν θα μπορεί να αντέξει και να υποστηρίξει την ολότητα και τη σφαιρικότητα αυτού που ανέλαβε.

Όχι δεν αναφέρομαι σε πολιτικούς μόνο, αλλά σε κάθε άνθρωπο που έχει βάλει μπροστά του ως οδηγό την δόξα, το χειροκρότημα και την ακολουθία του όχλου.

Για να γίνει κάποιος ηγούμενος, οφείλει να γίνει προηγούμενος ως προς το εγώ του, ως προς την έπαρσή του, ως προς την αλαζονεία του, αλλιώς δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει ηγέτης. Όχι ο ηγέτης δεν είναι ξαπλωμένος σε πούπουλα, αλλά πάνω σε καρφιά. Όχι ο ηγέτης δεν διδάσκει, ούτε οδηγεί τον όχλο, μέσα από χρυσά κουτάλια, αλλά μέσα από το ξερό ψωμί. Όχι ο ηγέτης δεν οδηγείται από την έπαρση αλλά από το ανώτερο βήμα της ταπείνωσης. Και τότε δεν ηγείται, αλλά τάσσεται υπερ των συνανθρώπων του.

Αυτός που ηγείται, προηγείται, δηλαδή έχει πρώτος δοκιμάσει δρόμους και τρόπους για να μπορέσει έτσι να γίνει εκείνος η γέφυρα που θα πατήσουν πάνω της όλοι οι άλλοι. Γίνεται το στρώμα που θα ξαπλώσουν πάνω του όλοι οι άλλοι.

Ο ηγέτης δηλαδή δεν είναι τίποτε άλλο από αυτόν που θέτει τον εαυτό του στο βωμό της υπηρεσίας, ξεχνά μια για πάντα το «δικό του» και το εγώ του. Και βρίσκει τρόπους και δρόμους για να τους ανοίξει και να τους προετοιμάσει για τους άλλους. 

Η λόξα της δόξας όμως δυστυχώς έχει μείνει σε πολύ χαμηλά δονητικά επίπεδα και το μόνο που νοιάζει όλους αυτούς που την κυνηγούν είναι το πόσους ακόλουθους έχουν.

Ο πραγματικός ηγέτης, έχει επιλέξει να πονέσει περισσότερο από όλους τους ανθρώπους και να έχει βιώσει όσες περισσότερες «σφαλιάρες» από τη ζωή μπορεί. Μόνο όταν έχεις βιώσει πόνους, φόβους, ανασφάλειες, πείνα, δίψα, απόρριψη και στέκεσαι όρθιος με αγάπη, ίσως μπορείς να προηγηθείς. Και τότε δεν θα νιώθεις ότι προηγείσαι, γιατί πολύ απλά θα κάνεις τον σοφό καπετάνιο που θα θελήσει να σώσει όλους τους άλλους και να πέσει τελευταίος από το πλοίο, όχι πρώτος.

Δωροθέα  

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ