Βρεγμένη συνείδηση...

Βραδιά συνείδησης και η σημερινή. "Τοκ τοκ", χτύπησε με τη γνωστή της διακριτικότητα. Δε θέλω να περάσει, ποτέ όμως δε μου κάνει το χατίρι. Ανοίγω και μπουκάρει μέσα... Άλλη μια δύσκολη βραδιά...

Τα λέει... Καλά τα λέει... Δυσχεραίνει η ατμόσφαιρα. Το περίμενα. Στρώθηκε και μιλάει ακατάπαυστα. Τίποτα δεν κράτησε για τον εαυτό της... Δεν της το ζήτησα. Ήλπιζα σε λίγη συμπόνια. Μάταια... Τι σού είναι το υποσυνείδητο... Οι σκέψεις σου και μόνο σε προβληματίζουν, Όχι τίποτα σοβαρό, για να περάσουν οι στιγμές... Να γεμίζει το μυαλό ανόητες συζητήσεις, σε ένα διάλογο με ένα πρόσωπο και δύο προσωπεία... Και όλα, ενώ ήδη γνωρίζεις τι υφίσταται ή όχι... Είναι καθορισμένο...

Σκέψη και όρια δε βαδίζουν πλάι - πλάι. Το ένα πετάει, το άλλο πατάει στη γή... Και 'συ, σαν ένα μπαλόνι με ήλιο, Μπορείς να πετάξεις, αλλά είσαι για πάντα δεμένο στη γη... Αν είχες χέρια, θα έλυνες τον κόμπο; Πιστεύω πως όχι... Τι λέω, σίγουρα όχι...


Ίσως οι σκέψεις μας να γίνονται σύννεφα. Όσο περισσότερες, τόσο πιο σκούρο το χρώμα. Και όταν μαζεύονται πολλές, ξεσπάει μπόρα στο κεφάλι μας. Γινόμαστε μούσκεμα... Ομπρέλα δεν υπάρχει, όχι για τέτοια βροχή...

Και θα βραχείς... Και θα στεγνώσουν πάνω σου... Δεν έχεις άλλα ρούχα... Θα ζήσεις μ' αυτό. Κάθε μεταβολή θα διαγράφεται στο ύφασμα... 

Μέχρι την επόμενη βροχή...

opoufysaeioanemos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ