Η φωτιά πέρασε… αλλά τι άφησε πίσω της ?

Κάθε τι στη ζωή μας μοιάζει ότι πέρασε ? Πέρασε σίγουρα, είναι ως ένα σημείο παρελθόν και ως ένα σημείο ανήκει στο χθες ? Αλλά μέχρι πιο σημείο ? Πόσο ρόλο παίζει όλο αυτό το σενάριο στην ατομική πραγματικότητα ? Μήπως ναι μεν κάποια πράγματα περνούν αλλά παραμένουν μέσα μας στάχτες και αποκαΐδια ?

Που είναι αυτά ? Πόσο μπορεί να μας επηρεάζουν ? Πόσο μας φθείρουν σε σημεία που δεν φαίνονται ? Μήπως εμείς απλώς μάθαμε να εθελοτυφλούμε, νομίζουμε ότι αλλάξαμε σελίδα, αλλά τελικά δεν είναι έτσι ?

Μήπως όλο αυτό, το ότι νομίζουμε ότι θα περάσει, είναι μία παγίδα, η οποία μας οδηγεί να μην αναζητούμε τη ζημιά ?

Ναι ο σεισμός πέρασε, ναι η φωτιά πέρασε, ναι η πλημμύρα πέρασε, ναι μπορεί ο πόλεμος να πέρασε. 

Αλλά οι απώλειες τόσο οι ορατές αλλά και οι μη ορατές συνεχίζουν να μας βασανίζουν σαν φαντάσματα, σαν σκιές. Αυτές οι απώλειες είναι που «μαγκώνουν» το υποσυνείδητο και μας αναγκάζουν να σκληρύνουμε, να κλειδώνουμε και να μην βλέπουμε. Γιατί αν επιλέξουμε να κοιτάξουμε μέσα σε συντρίμμια θα κοιτάξουμε τον πόνο κατάματα και εμείς θέλουμε να τον αποφύγουμε. Έτσι ο πόνος λειτουργεί υπόκωφα, μέσα από την δική μας ανοχή και εγκατάλειψή του. Τον έχουμε αφήσει μέσα μας και «αλωνίζει» τα όργανά μας. Με αποτέλεσμα να φθείρεται τόσο πολύ το σώμα μας και κάποια στιγμή θα βγει στην επιφάνεια, όλο αυτό που νομίζαμε ότι πέρασε.

Για να περάσει κάτι, για να τελειώσει πραγματικά, οφείλουμε να το κοιτάξουμε κατάματα και να αναζητήσουμε τις φθορές μας στον συναισθηματικό μας κόσμο. Αλλιώς τίποτε δεν περνάει. Το μόνο που κάνει το χθες είναι να περιμένει, όπως ο κρυμμένος στρατιώτης πίσω από τα παραπετάσματα, για να χτυπήσει όταν δει τον άλλον να βγαίνει. 

Έτσι μέσα μας, ανάλογα με τα συμβάντα που βιώσαμε έχουμε κρυμμένους ένοπλους «στρατιώτες» οι οποίοι είναι έτοιμοι να χτυπήσουν, αθόρυβα και κάποιες φορές ακαριαία.

Πριν λοιπόν «καθίσουμε» αναπαυτικά πάνω στην ατάκα πέρασε, ας αναζητήσουμε τα συντρίμμια και να επιλέξουμε την αναστύλωση τους. Τότε ναι πέρασε, τότε ναι δεν υπάρχει. Τότε και μόνο τότε έχουμε και ελευθερία, αλλά και ησυχία μέσα σε όλο μας το σώμα, με μια λέξη υγεία.  

Η επιλογή είναι ατομική. Είτε θα επιλέξουμε να εθελοτυφλούμε, είτε θα επιλέξουμε να ελευθερωθούμε.

Δωροθέα  

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ