Με τρομάζεις εσύ

Ο Θάνος Σαρρής θυμάται το δίλημμα για το κλειστό ή μισάνοιχτο εργοστάσιο και το τέλος της ντροπής.

Θυμάμαι σε ένα μάθημα πολιτικής οικονομίας στο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα, έχοντας κουραστεί να ακούω πως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα έφεραν την ευημερία στις πρώην κομμουνιστικές χώρες, τόλμησα να ρωτήσω για τον κοινωνικό παράγοντα. Η απάντηση ήταν: «Προτιμάς να κλείσει όλο το εργοστάσιο, ή να μείνει ανοιχτό με το μισό εργατικό δυναμικό;». Λοιπόν, προτιμώ να μην φτάσω στο σημείο να μου τεθεί εκβιαστικά ένα τέτοιο ερώτημα.

Τις τελευταίες μέρες βλέπω τριγύρω αντιδράσεις που φανερώνουν ότι δεν υπάρχει αύριο. Τοποθετήσεις, ξεσπάσματα, εκρήξεις, απειλές, διχαστικές πρακτικές. Αλήθεια, πιστεύατε ότι θα βγει ο Τσίπρας στην κυβέρνηση, θα πάει στην Μέρκελ και θα της πει σκίζουμε τα μνημόνια και θα είναι όλα cool; 

Μετά τις εκλογές, ο Νίκος Παπαδογιάννης είχε γράψει ένα κείμενο που είχε αγκαλιαστεί όσο λίγα, περιγράφοντας με τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση με έναν τίτλο που τα έλεγε όλα: Το τέλος της ντροπής. Χωρίς αυτό να σημαίνει προφανώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πανάκεια. Και κωλοτούμπες θα έκανε και συμβιβασμούς και λάθη. Δεν νομίζω ότι εκτός από τους λίγους αφελείς ή προσκολλημένους πίστευε κανείς το αντίθετο. Ο κόσμος όμως είδε μια διαφορετική προοπτική που θα έβαζε τέλος στην σιωπή και την συνακόλουθη ντροπή.

Και όταν φτάσαμε σε αυτή την περιβόητη ρήξη που ζητούσαν στα λόγια και στα πληκτρολόγια πολλοί με ύφος Άρη και Εμιλιάνο Σαπάτα τι έγινε; Έτρεξαν όλοι να σηκώσουν τα λεφτά τους. Να γεμίσουν τις αποθήκες και τα ρεζερβουάρ. Δεν βαριέσαι, ας είμαι εγώ καβαντζωμένος κι άσε τους άλλους να σφαχτούν. Άρχισαν οι παρομοιώσεις με την Αλβανία του Χότζα και την Ζιμπάμπουε. Και ο άνθρωπος που δημιούργησε συνθήκες χούντας έφτασε να λέει το δημοψήφισμα πραξικόπημα.  Η μάχη του παραλόγου μεταφέρθηκε στα Social Media. Τη μισή από την ώρα που αφιερώνετε να δείτε το σχόλιο του άλλου, να βγάλετε διαδικτυακά λογύδρια και να τσακωθείτε με κάποιον μέσα από το πληκτρολόγιο να αφιερώνατε σε μελέτη και ανάλυση, τα πράγματα ίσως να ήταν αλλιώς.

Αρκετοί 30-40άρηδες της εποχής, με χαρακτήρες ως επί το πλείστον διαμορφωμένους στην επίπλαστη αφθονία των χειρισμών που οδήγησαν την χώρα σε αυτό το σημείο, των κομματικών χρωματισμών χωρίς ιδεολογία και πολιτική σκέψη, του απολιτίκ σε κάθε έκφανση της ζωής τους, τρέμουν την επόμενη μέρα. Η λιτότητα είναι καλύτερη επιλογή από το άγνωστο. Σεβαστό μεν, αλλά...

Δεν ξέρω τι θα συμβεί την Δευτέρα, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει συμφωνία με καλύτερους όρους πριν την Κυριακή. Αντιλαμβάνομαι όμως τις προτάσεις που δόθηκαν ως τελεσίγραφο που καταδικάζει τη χώρα σε ένα βασανιστικό μέλλον. Ως εκβιασμό που θα έκανε τους περίφημους founding fathers, που τόσο πολύ αρέσκονται να επικαλούνται οι Ευρωπαίοι, να ντρέπονται. Συμφωνώ ότι με τις διαμορφωμένες συνθήκες μια διεθνής απομόνωση θα είναι καταστροφική. Δεν μπορώ όμως να επιστρέψω στις πρόσφατες μνήμες της ντροπής. Δεν μπορώ να διαμορφώνουν πολιτική ατζέντα τα e-mail και να καταστρατηγούνται κεκτημένα αιώνων, σε όλους τους τομείς. Ούτε να δεχτώ το εκβιαστικό αξίωμα ότι το «όχι» σημαίνει έξοδο από το Ευρώ, που προσπαθεί να επιβληθεί με κάθε τρόπο τις τελευταίες ώρες, παρότι μπορεί να είναι το αναγκαστικό endgame. Δεν δέχομαι ότι κάποιοι το χρησιμοποιούν για να εκβιάσουν καταστάσεις. 

Προφανώς με «χαλάει» και με τρομάζει η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, ο Νικολόπουλος,  οι ανακολουθίες του Βαρουφάκη, η μη ξεκάθαρη τοποθέτηση για την επόμενη μέρα του «όχι», η πιθανότητα της εξόδου από το ευρώ. Περισσότερο όμως με τρομάζεις εσύ.

 Εσύ, που πάγωσες όταν έκλεισαν οι τράπεζες κι όχι όταν είδες τον διπλανό σου να πεινάει.

Εσύ, που σε ενόχλησε η ουρά στο ΑΤΜ και όχι ο άστεγος που κοιμάται δίπλα.

Εσύ, που σε αυτή τη συγκυρία συνεχίζεις να φουσκώνεις με υπερηφάνεια και να γελάς ειρωνικά για κάθε γκολ που σημειώνουν οι αντίπαλοι.

Εσύ, που σπεύδεις να δεχθείς τις επιταγές όσων προτείνουν γιατί «δεν υπάρχει λύση», χωρίς να ψάξεις το πως το ΔΝΤ έχει προσφέρει «λύση» σε άλλες χώρες-πειράματα.

Εσύ, που βγήκες στο δρόμο για την Ευρώπη, αλλά ποτέ για τους λαούς της.

Εσύ, που ακόμα και τώρα διαβάζεις και πιστεύεις ό,τι σου αραδιάζει η μία και η άλλη πλευρά, χωρίς να φιλτράρεις.

Και φυσικά εσύ, που γοητεύεσαι τώρα περισσότερο από ποτέ από τους εγκληματίες φασίστες της διπλανής πόρτας.

Μου ήρθε στο νου ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και το πατρίδα. Με τρομάζεις, ακόμα -όπως καταλήγει ο τραγουδοποιός-  του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα, διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού, τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο, προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής, έχεις πατρίδα το φόβο.

Λίγο-πολύ όλοι φοβόμαστε. Το θέμα είναι τι φοβάσαι περισσότερο.

gazzetta

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ