“Αλλάζοντας” το παρελθόν…φτιάχνοντας ένα πιο υγιές μέλλον!

Η πατρική μας οικογένεια, είναι η οικογένεια που μας ανέθρεψε, μας γαλούχησε και μας “μεταμόρφωσε” στους ενήλικες που είμαστε σήμερα. Οι εμπειρίες και τα βιώματα του παρελθόντος, έχουν αφήσει τα αποτυπώματα τους στο μυαλό και την ψυχή μας. Βιώματα που είχαμε σε πολύ μικρή ηλικία και δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε στην μνήμη μας, καθώς είχαν γίνει σε ηλικία που δεν είχε αναπτυχθεί ακόμα η αντίστοιχη δομή του εγκεφάλου μας, ο ιππόκαμπος, έχουν αφήσει τα αποτυπώματα τους στην ψυχή μας μέσω των συναισθημάτων που είχαμε βιώσει και που δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε λογικά.

Εμείς οι γυναίκες, πριν γίνουμε μητέρες είχαμε έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης σχετικά με τα παιδιά και την διαπαιδαγώγηση τους. Έναν τρόπο σκέψης που είχε μεταφερθεί από τις παλαιότερες γενιές, καθώς ίσως είναι ο τρόπος που ανατραφήκαμε κι εμείς. “Όρια, τιμωρίες, απειλές, ε….και μια στον ποπό δεν πειράζει, άσε το παιδί να κλαίει για να μαθαίνει να μην σε κάνει ό,τι θέλει” και άλλες τέτοιες αντιλήψεις απαρχαιωμένες διαιωνίζονται από γενιά σε γενιά. Η μητρότητα ξυπνάει όμως νέα συναισθήματα πρωτόγνωρα. Η ωκυτοκίνη που εκκρίνεται κατά τον θηλασμό, ωθεί την νέα μητέρα να πάει προς το παιδί της και όχι να το αφήνει να κλάψει. Αναζητούνται νέες μέθοδοι διαπαιδαγώγησης, πιο κοντά στην κάλυψη των αναγκών των παιδιών μας.

Θαυμάζω τις γυναίκες (και μιλάω για γυναίκες γιατί το γυναικείο φύλο περισσότερο απευθύνεται σε εμένα), που έχουν το κουράγιο και την δύναμη να ζητήσουν βοήθεια, ώστε να δουλέψουν δύσκολες εμπειρίες και βιώματα ζωής από τα σημαντικά πρόσωπα αναφοράς τους, τους γονείς τους, με στόχο να μην επαναλάβουν το ίδιο μοτίβο διαπαιδαγώγησης στην ανατροφή των δικών τους παιδιών. Θέλει πολύ μεγάλη θέληση και δύναμη, να προσπαθούν να εφαρμόσουν στο μεγάλωμα των παιδιών τους το τελείως αντίθετο από ό,τι εκείνες έζησαν στην παιδική τους ηλικία. Τις περισσότερες φορές οι εμπειρίες του ξύλου, της λεκτικής και ψυχολογικής βίας και της απόρριψης, προσπαθούν να αντικατασταθούν με ενσυναίσθηση, άνευ όρων αποδοχή και attachment parenting!

Πολλές φορές τα βιώματα του χτες συγκρούονται με το τώρα και προσπαθούν να υπερισχύσουν, καθώς αυτά είναι τα οικεία, ενώ τα άλλα τα άγνωστα! Η επιμονή όμως και η σκληρή δουλειά με τα φαντάσματα του παρελθόντος όμως, σύντομα θα αποδώσει καρπούς! Το πιο βασικό και απαραίτητο είναι να μεγαλώνουμε με αγάπη, ενσυναίσθηση και άνευ όρων αποδοχή τα παιδιά μας!! Βαδίζοντας με οδηγό το ένστικτο μας, θα βρούμε νέα μονοπάτια πιο φιλικά και βατά!

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος

kritikou-healthpsy

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ