ΝΑΙ...ΠΡΙΤΣ

Να υποστηρίζεις το ΝΑΙ όταν έχεις περιουσία, άντε να το καταλάβω… Ξέρω πως σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει ενσυναίσθηση για το συνολικό καλό, κοιτάς μόνο την παρτάρα σου… 

Αλλά να υποστηρίζεις το ΝΑΙ, όντας οριακά στην φτώχεια, ρε παιδιά δεν το καταλαβαίνω, παρ’ όλο που ξέρω ότι είναι άπειρη η ανοησία που φέρνει η συναισθηματική ανωριμότητα και εν γένει η έλλειψη διάθεσης για ανάληψη ευθυνών, σε βαθύτερο επίπεδο.

Γελάω με την τρομοκρατία που ασκούν τα ΜΜΕ και αναρωτιέμαι…τους πιστεύει κανείς άραγε?

Κι όμως…Τους πιστεύει!


Όταν ήμουν πιτσιρίκα μου έλεγε ο διευθυντής μου (τι άνθρωπος, καλή του ώρα)
«στους διευθυντές δεν αρέσει η ομόνοια και η φιλία μεταξύ των υπαλλήλων τους. Κάνουν τα πάντα για να τους διασπάσουν, γιατί ενωμένους τους φοβούνται. Διαβάλλουν τον έναν στον άλλον και έτσι μπορούν πιο εύκολα να τους φοβίζουν και να τους έχουν διασπασμένους για να τους ελέγχουν. Όταν επιδράς στον φόβο του άλλου, του αφαιρείς την δυνατότητα να σκέφτεται με Λογική».

Αυτό στην συνέχεια το βρήκα παντού μέσα στους τομείς της Ζωής…

Το ανθρώπινο μάρκετινγκ είναι αδυσώπητο και τόσο επινοητικό στο να επιδρά στον φόβο, που νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ευκαιρίες να σκεφτούν με Λογική.

Το θέμα της ψηφοφορίας δεν είναι με βάση τα πρόσωπα, αλλά με βάση την Λογική μας…

Και πάντα, σε τέτοιες περιπτώσεις, θυμάμαι τον διευθυντή μου (πάλι καλή του ώρα)

 Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ