Ο ύπνος και τα τέρατα

Στο τέλος του 18ου αιώνα ο Φρανθίσκο Γκόγια δημιουργεί 80 χαρακτικά (τα «καπρίτσια» του) θέλοντας να στηλιτεύσει (και διακωμωδήσει) την ισπανική ανοησία και τη συμπεριφορά των ελίτ της χώρας του. Το πιο γνωστό από αυτά αναπαριστά τον ίδιο να κοιμάται, με νυχτερίδες και κουκουβάγιες να πετούν  δίπλα του και τον καταπληκτικό τίτλο «ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα»...

Αξίζει αυτό το χαρακτικό να κοσμεί την αίθουσα του ευρωκοινοβουλίου, μετά όσα είδαμε και ακούσαμε προχθές. Ο 40χρονος πρωθυπουργός μας, μάλλον αστόχαστα, αποφάσισε να μεταβεί στον «ναό της ευρωπαϊκής δημοκρατίας», όπως είπε, για να υπερασπιστεί το δικό του δημοκρατικό επίτευγμα. Το περήφανο και ανυπότακτο ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Δεν διανοήθηκε ούτε μια στιγμή ότι επρόκειτο για ένα ακόμη βαθύ ροχαλητό της λογικής. Όσο για τα τέρατα; Τα είδε μπροστά του. Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στα χέρια των παλληκαριών της Μαρίν Λεπέν και του Νάιτζελ Φάρατζ, οι οποίοι θριαμβευτικά του ζητούσαν «Κύριε Τσίπρα, βγάλτε την Ελλάδα από το ευρώ με το κεφάλι ψηλά». Υπήρξαν και χειρότερα. Είδαμε τον εκπρόσωπο της πιο μαύρης και σιχαμένης εκδοχής, τον χρυσαυγίτη ευρωβουλευτή, να ζητά ακριβώς το ίδιο. Με όλο το δικαίωμα μάλιστα. Βαυκαλιζόταν ότι έβαλε το χεράκι του.

Περίμενα από τον κ. Τσίπρα, στη δευτερολογία του, μια διόρθωση. Να φωνάξει ότι η «πρώτη φορά αριστερά» δεν έχει καμία σχέση με δαύτους. Δεν το τόλμησε. Και πώς μπορούσε. Ήδη συγκυβερνά (άλλος βαθύς ύπνος και αυτός) με την ελληνική εκδοχή τους, τον κ. Πάνο Καμμένο.  

Να ομολογήσουμε, βέβαια, ότι ο Έλληνας ηγέτης ζωντάνεψε μια πληκτική ευρωπαϊκή διαδικασία. Το κοινοβούλιο σχεδόν διχάστηκε, προκάλεσε από ενθουσιασμό μέχρι γιούχα, μετρήσαμε τον δημοσιονομικό φονταμενταλισμό του Βορρά, τον σοσιαλιστικό ρομαντισμό του Νότου, τη ζωντάνια του φίλου μας του Γκι, αλλά δεν κοιτάξαμε την εικόνα μας. Γινόμασταν με ηρωικό τρόπο κομμάτι της πιο ασύντακτης απειλής για την Ευρώπη που θέλουμε: του ευρωσκεπτικισμού.

Και ήρθε ο δράκος της επόμενης μέρας. Το τρομακτικό δίλημμα, που αντιμετωπίζει σήμερα. Μια συμφωνία ακόμη πιο επώδυνη από εκείνη που ο ίδιος οδήγησε τον ελληνικό λαό να αποδοκιμάσει ή grexit. Το είπε με τον πιο γλαφυρό τρόπο ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης για τα μάτια του οποίου έγινε και το δημοψήφισμα. «Δεν μπορούμε να μετατρέψουμε ένα περήφανο Όχι, σε ένα ταπεινωτικό Ναι». Ε, αυτό θα κάνουν, λοιπόν, και για να διασκεδάσουμε την πίκρα μας θα πει και ο ίδιος ΝΑΙ. Ωραία χίμαιρα η «επανάσταση», αλλά ουδείς υπογράφει μια εθνική καταστροφή.

Αμφιβάλλω αν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα είχαμε τόσες πολλές τερατογενέσεις. Προηγήθηκαν πολλά χασμουρητά αυτούς τους μήνες. Ας μην ξεχνάμε την 20ή Φεβρουαρίου, όταν η λογική έπεσε σε «Βαρουφάκειο κώμα» αφήνοντας την αξιολόγηση ανοικτή και τα λεφτά στο τραπέζι. Ήδη ο κ. Βαρουφάκης είναι σπίτι του, αλλά την ανοησία του την κουβαλάει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και είναι ασήκωτη.

Το κακό  είναι ότι τα τέρατα, που λέγαμε, τρέφονται με τη δική μας αξιοπιστία. Δεν μας πιστεύουν ακόμη και τώρα, που είμαστε έτοιμοι να υπογράψουμε το χειρότερο. Ζητήσαμε τη συνδρομή των Γάλλων εμπειρογνωμόνων για να γράψουμε μία έστω αξιόπιστη πρόταση προς τους θεσμούς, δηλαδή την καρα-τρόικα. Ταπεινωτικό, αλλά τουλάχιστον λυτρωτικό. Ένα ακόμη εν υπνώσει  αποτέλεσμα. Αυτή η κυβερνητική μηχανή φτιάχτηκε για το... «Κούγκι» και θα κληθεί να εφαρμόσει το μεγαλύτερο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα - αυτό, που δεν μπορεί ούτε καν να συντάξει σε μια πρόταση. Γίνεται;

Το ερώτημα παραμένει στο τραπέζι. Πόσο μπορεί  ένα ξεκούρδιστο, πολυμελές κυβερνητικό σχήμα να φέρει σε πέρας ένα τεράστιο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, με επονείδιστο συνάμα δημοσιονομικό κόστος; Γίνεται χωρίς μεγάλες πολιτικές αλλαγές και μετατροπές; Η αίσθησή μου είναι ότι τίποτα από αυτό που βλέπουμε σήμερα δεν θα είναι ίδιο αύριο. Νέες ανασυνθέσεις θα ζήσουμε, νέα πρόσωπα θα βγουν στο προσκήνιο, νέα κόμματα ενδεχομένως, άλλες πολιτικές πρωτοβουλίες ή συνθέσεις διακυβέρνησης. Με μια μικρή ελπίδα. Να κρατήσουμε τουλάχιστον τα μάτια της λογικής ανοικτά. Συνεχιζόμενο ύπνο και νέα τέρατα δεν μπορούμε να αντέξουμε…

protagon

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ