Καλύτερα πες μου *Να πας στον διάολο* παρά *Καλή ζωή*…

Συνηθίζουν να λένε ότι οι άνθρωποι μέσα από μια ερωτική επαφή ξεκινάνε σαν ξένοι και καταλήγουν ξένοι.

Αυτό, όμως, είναι ψέμα.

Ή τουλάχιστον, είναι μερικώς αλήθεια.
Η διαδρομή, όντως, είναι λίγο ως πολύ προκαθορισμένη.

Πρώτα έρχεται η έλξη, μετά η περιέργεια για την ανακάλυψη και την κατάκτηση του μυστηρίου, η ανάγκη να ζήσουν μαζί πράγματα και στιγμές, η οικειότητα, μέσα από ένα βλέμμα, μια ατάκα, ένα φιλί, μια αγκαλιά…

Κάπου στην πορεία ίσως έρθει κι ο έρωτας…
Κι υπάρχει φυσικά και το πάθος, η συντροφικότητα, η καταραμένη συνήθεια…

Και μετά κάνει την εμφάνισή της η ζήλεια, ο εγωισμός, η ανία, το ψέμα, ο “πόλεμος”, το “εγώ” που έγινε “εμείς” και ξανακαταλήγει σε “εγώ”…
Κάπου εκεί τελειώνουν όλα…
Και λένε μετά οι άνθρωποι ένα “καληνύχτα”, “καλή τύχη”… “καλή ζωή να έχεις”… “καλή ζωή”…

Καλύτερα να πεις στον άλλον “να πας στον διάολο” απ? το να πεις “καλή ζωή”…
Κι έπειτα υποτίθεται ότι καταλήγουν άγνωστοι μέσα σε αγνώστους. Αλλά δεν είναι έτσι.

Πρώτον, γιατί δυο άγνωστοι υπάρχει πάντα η πιθανότητα να γνωριστούν από την αρχή.
Όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά.

Και δεύτερον, επειδή οι άνθρωποι μέσα από όλο αυτό μοιράζουν και τελικά χάνουν ένα κομμάτι τους. Κι αυτό το κομμάτι μένει για πάντα χαμένο, σαν ένας κόκκος άμμου στην αιωνιότητα της ματαιότητας της ίδιας μας της ύπαρξης και της πολυπλοκότητας του συναισθηματικού μας κόσμου.

Όχι, οι μάταιοι εραστές ξεκινάνε σαν ξένοι, αλλά δεν καταλήγουν ποτέ πραγματικά ξένοι.
Καταλήγουν “φαντάσματα”.
“Φαντάσματα” ανθρώπων ζωντανών…

Δημοσθένης Καραγιαννόπουλος.

anapnoes

psixologikosfaros

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ