Όσα δεν προλάβαμε να ζήσουμε

Άδεια μπουκάλια πεταμένα στο πάτωμα, τασάκια ξέχειλα από γόπες και μια στοίβα ακάλυπτες επιταγές πάνω στο τραπέζι, με τη λέξη «προσδοκίες» να φιγουράρει με κεφαλαία γράμματα. Ποσά ευτυχίας που δε θα μπορέσουν ποτέ να εξαργυρωθούν σε στιγμές ζωής, αφού ο οφειλέτης επέλεξε να εξαφανιστεί, στρίβοντας στα μούτρα σου αέρα κοπανιστό που, τάχα, θα μπάλωνε τις τρύπες των χρωστούμενων.

Είμαστε ατομιστές κι αγαπάμε τους εαυτούς μας. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί τʼ αντίθετο; Έτσι, σʼ έναν χωρισμό ανοίγονται κατάστηθα δυο τρύπες: η μια εξαιτίας της απώλειας του ανθρώπου μας και η άλλη εξαιτίας της ματαίωσης των προσδοκιών μας. Η δεύτερη αποδεικνύεται μεγαλύτερη και καταπίνει την πρώτη σαν άλλη μαύρη τρύπα.

Όλα τα «γιατί» που ειπώθηκαν με το κλείσιμο μιας πόρτας, δεν αφορούσαν ποτέ τον φυγά, αλλά τη ζωή που σχεδιάζαμε και γκρεμίστηκε σʼ εκείνο το «κλακ» του μεντεσέ που κούμπωσε στον υποδοχέα του.

Όσο κι αν προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως όλα τα πράγματα διέπονται από τη θνησιμότητα, άρα επόμενο είναι να γνωρίζουν κάποια στιγμή το τέλος, την κρίσιμη στιγμή που καλούμαστε να τʼ αντιμετωπίσουμε, αποδεικνύεται πως, τελικά, δεν ήμασταν προετοιμασμένοι γιʼ αυτό.

Μπορεί να είχες ορκιστεί πως δε θα έκανες όνειρα, πως θʼ άφηνες τον καιρό να κυλήσει και θα δεχόσουν τʼ αποτέλεσμα που θα έφερνε, αλλά η ανθρωπιά σου σε πρόδωσε απʼ τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα που επέλεξες να μοιραστείς μια κοινή ζωή με το σύντροφό σου.

Είναι ο τρόπος που λειτουργεί η συναισθηματική μας νοημοσύνη τέτοιος, που ξεκινά να χτίζει κάστρα απʼ τη στιγμή που νιώθεις πως ανήκεις κάπου. Ακόμη κι αν γνωρίζεις πως το πρόσωπο που στέκεται απέναντί σου, έχει σταθμεύσει προσωρινά για έναν καφέ στα όρθια, εσύ θα καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια, για να τον πείσεις να μείνει λίγο παραπάνω. Όταν το καταφέρεις, θα έχεις, ήδη, σχεδιάσει το επόμενο βήμα.

Βήμα με το βήμα, εδραιώνεις κατακτήσεις και πάνω στη σιγουριά που σου προσφέρει κάθε νίκη, τολμάς να κάνεις ολοένα και περισσότερα μεγαλεπήβολα σχέδια, φτάνοντας στο σημείο να οργανώνεις κάθε σπουδαίο και κάθε ασήμαντο κομμάτι της ζωής σου γύρω απʼ αυτόν τον άνθρωπο.

Δεν έχεις σχέδια εκτάκτου ανάγκης, δεν έχεις χτίσει καμιά έξοδο κινδύνου, γιατί θεωρείς δεδομένη την εσαεί παραμονή του κατακτημένου φρουρίου στο χρονόγραμμα που έχεις θεσπίσει.

Θεωρείς το «πάντα» άσπαστο σαν έννοια και πάνω σʼ αυτό βαδίζεις, πόσο μάλλον όταν το έχεις δει να ξεγλιστρά απʼ τις άκρες των χειλιών του συντρόφου σου.

Έτσι, σε μια ενδεχόμενη αποχώρησή του, νιώθεις άδειος και προδομένος, όχι τόσο εξαιτίας της δειλίας του να μείνει, αλλά, κυρίως, επειδή σʼ άφησε ξεκρέμαστο απʼ το πρόγραμμα και τα σχέδιά σου.

Νιώθεις μπερδεμένος και χαμένος, αφενός επειδή σε πέταξε στο μηδέν, αφού μέτρησες ένα-ένα τα σκαλοπάτια κατά την κάθοδο κι αφετέρου επειδή κουνάς το μαντίλι από μακριά στους μελλοντικούς στόχους που, μέχρι πρότινος, ήσουν σίγουρος πως θα κατάφερνες να γευτείς.

Εκεί ακριβώς, έγκειται κι η δικαιολογία κάθε ανάρμοστης συμπεριφοράς όπως τα παρακαλετά, η άρνηση να προχωρήσεις χωρίς αυτόν κι η επίμονη προσπάθειά σου να τον κάνεις να γυρίσει, για να βάλεις ξανά μπρος τις μηχανές και να επιστρέψεις στον γνωστό κι ασφαλή δρόμο που βάδιζες.

Η τάση μας αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μια κακιά συνήθεια, που αν κι είναι δύσκολη η εξάλειψή της, οφείλεις να την καταπολεμήσεις, ξεκινώντας τη διεργασία από σένα.

Πρέπει να τα βρεις με τον εαυτό σου, να τον αποδεχτείς, να ζυγίσεις καλά τις δυνάμεις σου κι έπειτα να προχωρήσεις στη δημιουργία μιας σχέσης, αφού έχεις κλειδώσει τις σταθερές σου.

Αν γνωρίζεις πώς να πατάς γερά στα πόδια σου, δε θʼ αγκιστρώνεσαι στον εκάστοτε σύντροφό σου και δε θα θεωρείς πως η προσωπική σου σωτηρία επιπλέει στα μάτια του.

Οι άνθρωποι έχουν τάσεις φυγής, δειλιάζουν, δυσανασχετούν και κατά κύριο λόγο αποφεύγουν οτιδήποτε μπορεί να χαλάσει τη διάθεσή τους. Δεν έχουν όλοι τα κότσια να παλέψουν και να διορθώσουν τα λάθη τους, γιατί πάσχουν από εγωπάθεια και κλείνουν τα μάτια στην παραδοχή της αλήθειας, όταν δεν τους συμφέρει. Συμβιβάσου με την ιδέα κι έχε πάντα μία εναλλακτική λύση που να σε οδηγεί στην εκπλήρωση των προσδοκιών σου και χωρίς αυτόν.

Να δίνεις απλόχερα, να χαρίζεσαι, να καίγεσαι στο πάθος αλλά να κρατάς φυλαγμένο και κάτι για σένα. Το ασφαλισμένο, μυστικό κομμάτι σου θα είναι το σχοινί που θα σε τραβήξει στην επιφάνεια και δε θα σʼ αφήσει να πνιγείς στη λιμνοθάλασσα των ματαιωμένων ονείρων σου.

Έλενα Φλώρου

pillowfights

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ