Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: Γιατί δεν πάω σε πολυσύχναστες παραλίες

Εδώ και πολλά χρόνια αρνούμαι συστηματικά να πηγαίνω σε πολυσύχναστες παραλίες, γιατί δεν αντέχω. Και ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά ποιοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό. Είναι οι τύποι που μαζεύονται στις παραλίες και που δεν λένε να βάλουν μυαλό.

Φτάνει το καλοκαίρι, λιώνουμε στο άγχος, στην δουλειά και στο τρέξιμο και θέλουμε το Σαββατοκύριακο μας να ξαπλάρουμε σε μια παραλία, να κολυμπήσουμε και να χαλαρώσουμε. Αμ δε! Φτάνοντας σε μια κοντινή παραλία, συνειδητοποιούμε ότι το μέρος στο οποίο υποτίθεται θα πηγαίναμε για να αποτοξινωθούμε από τη σαπίλα της καθημερινότητας έχει μετατραπεί σε κόλαση του Δάντη (και όχι του Χρήστου).

Οι πολύ χαρούμενες παρέες, που φωνάζουν και γελάνε στην διαπασών, οι ρακετίστες, οι trendy γκόμενες με τα τακούνια (ναι στην παραλία), οι αποτριχωμένοι σφίχτες, οι χοντρές με το μπραζίλιαν κτλ. σε πολιορκούν από παντού, που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε εφιάλτη. Γι’ αυτό σας λέω, αρνούμαι!

Οι φανατικοί της ρακέτας, ακόμη και αν η παραλία είναι τίγκα στον κόσμο, αυτοί είναι σίγουρο πως θα βρουν έστω και ένα τετραγωνικό μέτρο για να παίξουν και να σου σπάσουν τα νεύρα. Είναι σίγουρο πως όσο πιο πηγμένη είναι η παραλία τόσα περισσότερα καρφιά θα βαρέσουν, ώστε να ενοχλήσουν. «Άντε ρε μαλάκα, αφού δεν την έπιασες ρε μαλάκα, καλά μαλάκας είσαι ρε μαλάκα;»

Οι πολυπληθείς οικογένειες που συνήθως απαρτίζονται από τη μαμά, το μπαμπά, την πεθερά και τα πιτσιρίκια και το κάθε μέλος έχει συγκεκριμένο ρόλο στο τραγικό μονόπρακτο που στήνουν ακριβώς μπροστά σου. Η μαμά αφού αραδιάσει τα ταπεράκια, πασαλείβει τα μικρά με τόνους αντηλιακό, και τους ουρλιάζει κάθε φορά που τολμούν να απομακρυνθούν πέραν του ενός μέτρου από κει που σκάει το κύμα. Ο μπαμπάς βαριέται να συμμετάσχει, γιατί παίρνει μάτι την διπλανή ξανθιά, ενώ η πεθερά αρέσκεται στο να δίνει συμβουλές στη νύφη της για το πώς να μην αφήσει ούτε εκατοστό του παιδιού ακάλυπτο από αντηλιακό και να μπουκώνει το στόμα των παιδιών με τυροπιτάκια. Τέλος, τα πιτσιρίκια συνηθίζουν να στριγγλίζουν δίχως λόγο και αιτία, να απομακρύνονται και να πετάνε άμμο και βότσαλα στους λουόμενους. Η οικογένεια μπορεί να γίνει ακόμα πιο εφιαλτική όταν έχει σκοπό να φτιάξει το αυτοσχέδιο πικ νικ της στη παραλία, με λευκές πλαστικές καρέκλες και τραπέζια ή εναλλακτικά με χαρτόκουτα καλυμμένα με καρό τραπεζομάντηλο. Η λαδίλα από τα τηγανητά και η σκορδίλα από το τζατζίκι προκαλεί ναυτία στους γύρω, ενώ ο σκουπιδότοπος που αφήνουν πίσω τους θυμίζει χωματερή.

Οι υπέρβαρες με τα Brazilian μαγιό, γαλλικό μανικιούρ σε χέρια και πόδια και προκλητικές στάσεις, με εξοργίζουν. Το ξαναλέω, δεν έχω κάτι με τις υπέρβαρες, κι’ εγώ υπέρβαρος είμαι. Σώμα τους είναι, ό,τι θέλουν το κάνουν. Όμως δεν ανέχομαι να φοράνε μαγιό που χάνονται μέσα στο λίπος των γλουτών τους και να κάνουν πασαρέλα μπροστά μου. Αποτελεί προσβολή της δημόσιας αιδούς, πώς να το κάνουμε! Το ίδιο εκνευριστικές είναι βέβαια και οι «κορμάρες» που ξέρουν ότι τις κοιτάει όλη η παραλία και φροντίζουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα να ποζάρουν τα οπίσθιά τους λες και είναι πορνοσταρ.

Όσο για τις trendy γκόμενες, ναι, έχουμε καταντήσει γραφικοί να τις κράζουμε συνέχεια αλλά όσα χρόνια και αν περάσουν δεν γίνεται να μην τσαντιστείς με την εικόνα μιας κοπέλας που βάφεται για να βγει στην παραλία και φοράει μπότες, πέδιλα με τακούνια (!), εσάρπες και κουβαλάει συνέχεια μαζί της τσάντα με αξεσουάρ όπως μάσκα προσώπου, κρέμα προσώπου, ρουζ, make up, κονσίλερ και παρόμοια παντελώς άχρηστα καλλυντικά.

Οι σφίχτες είναι αποτριχωμένοι και κατράμι από το σολάριουμ, αλλά δεν αμελούν να βάλουν και έξτρα baby oil γιατί λίγος καρκίνος του δέρματος παραπάνω δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν. Σπάνια θα τους δεις να βουτάνε, καθώς προφανώς τους αρέσει να κάνουν πασαρέλα στην παραλία, ενώ παράλληλα σφίγγονται με τρόπο για να τονίσουν όσο δυνατόν περισσότερο την περίσσια μυϊκή τους μάζα. Το δέρμα τους είναι τίγκα στο σπυρί από τα στεροειδή.

Δεν ανέχομαι όσους/όσες κάνουν σπριντ για να προλάβουν τη τελευταία ξαπλώστρα, πριν από σένα.

Μισώ όσους/ όσες σβήνουν τα τσιγάρα τους στην άμμο και μετά τα αφήνουν εκεί. Δώστε τα τους να τα φάνε (με την καλή έννοια, που λέει και ο δήμαρχος Ψινάκης).