Κερδίζω – χάνω, χάνω- κερδίζω

Αν μέσα στην καθημερινότητά μας, νιώθουμε ότι χάνουμε. Αν θεωρούμε συνέχεια τους εαυτούς μας χαμένους, τότε δημιουργώ 

ανάλογο μαγνητικό πεδίο. Το «χάνω» τότε αρχίζει να μεγαλώνει και ολοένα να πιάνει και μεγαλύτερο «χώρο» από τα δρώμενα της μέρας μου. Μοιάζει το «χάνω» όπως τους μύκητες στο σώμα. Οι μύκητες έχουν την ιδιότητα να απλώνονται. Έτσι και η αίσθηση «χάνω». Μεγαλώνει, αναπτύσσεται, αναβαθμίζεται, ισχυροποιείται, υλοποιείται και τελικά σωματοποιείται.

 Γιατί άραγε ? Μα γιατί την «ταΐζω». Με αυτή ασχολούμαι, μιλώντας, κλαίγοντας και έτσι η αίσθηση χάνω, γίνεται ένας πελώριος γίγαντας και μπαίνει σε όλη μας την καθημερινότητα. Αν τώρα αρχίσω να αναπτύσσω το κερδίζω, αντί για το χάνω, θα αρχίσουν να συμβαίνουν σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου. Ένας τρόπος είναι να ενεργοποιήσω την ευγνωμοσύνη. Επίσης μπορούμε παράλληλα μέσα σε κάθε «χάνω» να αναζητήσουμε τους δρόμους κερδίζω.

Έτσι μέσα από αυτούς τους δύο δρόμους τον έναν της ευγνωμοσύνης και τον άλλον της μεταστροφής, αυτόματα αλλάζει το τοπίο της ζωής μας. 

Κάθε «κακό» που είναι να μας συμβεί, αποδυναμώνεται και έτσι ολοένα χάνει εκείνο τη δύναμή του.

Κάθε τι κακό αναπτύσσεται και τρέφεται μέσα από τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου και τον λόγο μου. 

Το κακό έχει ανάγκη να τρέφεται με την γκρίνια, την θλίψη και γενικά με όλο το πακέτο πόνου και φόβου. 

Το κακό «χαίρεται» μέσα από την τόση σημασία που του δίνουμε και έτσι ισχυροποιείται, υλοποιείται και τελικά σωματοποιείται, όπως ανέφερα και παρά πάνω. 

Πώς ? Μα γίνεται ισχυρό γιατί εμείς μέσα από τον λόγο και τα συναισθήματα του δίνουμε τον λόγο να παραμείνει στη ζωή μας. Υλοποιείται πώς ? Μέσα από όλα όσα βιώνουμε είτε με φθορές, είτε με απώλειες στο υλικό κομμάτι έχουν έρθει μέσα από αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς μας. Ύστερα σωματοποιείται πώς ? Μέσα από ασθένειες χρόνιες και μη.

Έτσι σαν να λέμε η κακιά μάγισσα «χάνω» έκανε τα «μάγια» της και εμείς είμαστε μέσα σε έναν ιστό αράχνης από επιλογή. 

Είναι σαν να κρατάμε στα σπίτια μας τα σκουπίδια και να πετάμε τα καλά πράγματα. 

Είναι σαν να κρατάμε στη ζωή μας ότι δεν μας αρέσει και να πετάμε ότι μας αρέσει και όλα αυτά μετά από τη δική μας διαδρομή- ανατροφοδότησης. 

Είναι σαν να επιλέγουμε να πάμε διακοπές σε έναν σκουπιδότοπο αντί για ένα μέρος γεμάτο από όμορφες παραλίες. 

Αφού λοιπόν ξέρουμε καλά πώς να βγάζουμε τα άχρηστα από τη ζωή μας, ας το κάνουμε και γι’ αυτό το «χάνω». 

Εμείς είμαστε οι δημιουργοί της πραγματικότητάς μας, άρα εμείς κρατάμε ένα μαγικό ραβδάκι στα χέρια μας που λέγεται Πίστη. 

Ωστόσο επειδή αυτό το «χάνω» το έχουμε ταίσει πολύ καλά και νιώθουμε ότι συνέχεια χάνουμε στη ζωή μας, αναζητάμε και τους αίτιους σε όλες μας τις σχέσεις. 

Με αποτέλεσμα να χωρίζουμε τους «άχρηστους» ανθρώπους, να σταματάμε σχέσεις με «αρνητικούς», ψάχνουμε τι μας φέρνει κακοτυχία και έχουμε αναπτύξει διάφορες δεισιδαιμονίες για να νιώθουμε ότι κάποιος μας γλωσσοτρώει μονίμως. 

Κανένας δεν μπορεί να μας «φάει» άλλος πέρα από το ίδιο μας το μυαλό και από μας. Η διαδρομή της πίστης, της ευγνωμοσύνης και της τροφοδότησης του κερδίζω, δεν βάλετε ποτέ από τίποτε.   

Κανένας δεν μπορεί να γκρεμίσει ένα ισχυρό «κάστρο» γεμάτο από Πίστη και γεμάτο από Θεό, αλλά κανείς.

Η ευγνωμοσύνη λοιπόν όσο την εφαρμόζουμε απλώνεται παντού και δημιουργεί μία ατσάλινη ασπίδα γύρω μας.

Η ασπίδα της Πίστης μας καθορίζει αλλά και μας καθαρίζει απόλυτα το παρόν και δομεί το μέλλον, δομεί τον Οίκο του Θεού μέσα μας. Η Θεική Ροή είναι παντού στη ζωή μας.

Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι το μυαλό μας είναι ένα χωράφι αντί να πατάμε πάνω στα λουλούδια για να σκαλίζουμε όλα τα «χάνω»- αγκάθια, ας επιλέξουμε να κάνουμε το αντίθετο για μία φορά. Να φροντίσουμε τα λουλούδια μας – τα «κερδίζω» μας. Το «χάνω» που τόσα χρόνια σκαλίζαμε και ποτίζαμε δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ζιζάνια. Το χωράφι μας έτσι γέμισε ζιζάνια και εμείς τα καλά- όμορφα- κερδίζω αντί να τα αναγνωρίζουμε, πατούσαμε επάνω τους. Ήρθε η ώρα το χωράφι μας αλλά και η ζωή μας ολόκληρη να γεμίσει με λουλούδια.  

Καλό είναι να θυμάστε ότι η φωτιά δεν σβήνει με φωτιά. Άρα το κακό- το άτυχο- το χάνω δεν θα σβήσει αναμασώντας το, αλλά ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο. Ένα τραύμα δεν θα αρχίσουμε να το σκαλίζουμε, αλλά θα το φροντίσουμε. Με τον ίδιο τρόπο θα εξαφανιστούν για πάντα όλα τα «χάνω» από τη ζωή μας. Γιατί είμαστε πλάσματα της αφθονίας και της αρμονίας και αυτά είναι μέσα στη φυσικότητά μας. Ο δημιουργός της δικής μου πραγματικότητας είμαι εγώ, άρα εγώ θα επιλέξω να πατήσωdelete σε κάθε τι που δεν το χρειάζομαι πια.   

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ