Ο δάσκαλος «σάπισε» -«μούχλιασε»

Ο δάσκαλος, εδώ δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι ένα πρόσωπο. Ο δάσκαλος είναι η γνώση. Η κάθε γνώση που έρχεται κάθε μέρα για να μας αναβαθμίσει. Ο δάσκαλος είναι όπως το φρέσκο λουλούδι. Η γνώση λοιπόν οφείλει να αναγνωρίζεται τη στιγμή που έρχεται.

Πότε και πώς έρχεται ? Όταν εμείς είμαστε στο ανάλογο σημείο γνώσης. Τότε κάνει την εμφάνισή του ο δάσκαλος- γνώση και εμείς οφείλουμε να λάβουμε το μάθημα και να φέρουμε σε ολοκλήρωση την γνώση αυτή, έτσι ώστε να περάσουμε στην επόμενη.

Εμείς ως προς τους εαυτούς μας όπως έχουμε ξανά αναφέρει, είμαστε μαθητής και δάσκαλος ταυτόχρονα. Έτσι μέσα στην καθημερινότητά μας έρχονται καταστάσεις και γεγονότα για να μας αναβαθμίσουν πνευματικά και ουσιαστικά. Όμως εμείς αν δεν αναγνωρίσουμε την γνώση, η γνώση αυτή στέκεται, αδρανοποιείται και αρχίζει να αλλοιώνεται, να σαπίζει και να μουχλιάζει. Έτσι παραμένουμε σε μία μορφή στάσιμη εμείς, αδρανοποιούμαστε με αποτέλεσμα μέσα από αυτό το σάπισμα να αργοπεθαίνουμε.

Οι γνώσεις είναι όπως η τροφή… έχουμε τροφές ευαίσθητες που χαλάνε άμεσα και τροφές που έχουν μακρά διάρκεια έτσι χωρίζεται και η γνώση- δάσκαλος. Οφείλουμε να μάθουμε να ξεχωρίζουμε πια γνώση «τρώγετε» τώρα για να μη χαλάσει και ποια γνώση έχει μακρά διάρκεια. Γνώση μακράς διάρκειας είναι η αριθμητική, την οποία την μάθαμε στα χρόνια του σχολείου και την κάνουμε χρήση καθημερινά. Γνώση μακράς διάρκειας είναι η οδήγηση, τα περπάτημα κλπ. Είναι αυτές οι γνώσεις που μας δόθηκαν εμείς αφοσιωθήκαμε τότε τις μάθαμε και έτσι τις κάνουμε χρήση καθημερινά. 

Ποιες όμως είναι οι γνώσεις που είναι ευαίσθητες και είναι αυτές που είναι για το τώρα μας, για το σήμερα μας? Αυτές οι γνώσεις έχουν να κάνουν με τις σχέσεις μας τόσο με τους γύρω μας αλλά και με τους εαυτούς μας. Ένα συμβάν του σήμερα είναι μία διδασκαλία- γνώση που σήμερα την εξετάζουμε, σήμερα αναζητούμε την «τροφή» και σήμερα την τακτοποιούμε ως γνώση και πληροφορία. Γιατί κάθε γνώση του σήμερα, όταν αγνοείται φτάνουμε στο σημείο να μην λαμβάνουμε αυτό που θέλει να μας δώσει. Η γνώση βιώνει τη φθορά, την αλλοίωση και αυτό μεταφέρεται μέσα στην βιολογική μας υπόσταση, δηλαδή στο σώμα μας. Κάθε μέρα στον δρόμο του κάθε ανθρώπου λοιπόν υπάρχουν τέτοιες τροφές για το σήμερα. Όταν δω το σήμερα μου ως ένα καθόλα βιωματικό σεμινάριο και αναζητήσω μέσα από τον δρόμο της αυτοβελτίωσης τι ήρθε να με διδάξει. Τότε η καθημερινή αυτή διαδρομή με μεταστρέφει, με εξελίσσει και με αναπτύσσει χωρίς καμία βιολογική φθορά και αλλοίωση. Στην πραγματικότητα παγώνει ο χρόνος στο σώμα μου και δεν υπάρχει καμία αλλαγή ή φθορά. Όσο αυτό το μονοπάτι βιώνεται μέσα από την πράξη τότε η μετάβαση από την αυτογνωσία στην Πνευματικότητα έρχεται σαν ένα φυσιολογικό επακόλουθο. 

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ