Αλκυόνη Παπαδάκη "Το ταξίδι που λέγαμε"

"Σ’ όλη μου τη ζωή υποτίθεται ότι έψαχνα για ασφάλεια. Κάπου ν’ ακουμπήσω. Κάπου να νοιώσω προστασία. Ψεύδος! Ψεύδος πλανερό. Η αλήθεια είναι πως με παρέσερνε ένα άγριο κύμα. Μια μανία αυτοκαταστροφής. Ακόμα κι αυτή η ψευδεπίγραφη ανάγκη της ασφάλειας παγίδα ήταν για αυτοκαταστροφή. Για συντριβή. 

Ήθελα να οδηγήσω την ψυχή μου στο λαγούμι της ασφάλειας για να την ξεκοκαλίσω με την ησυχία μου. Αυτό ήταν.Καλέ τι να τα κάνω εγώ τα λουκέτα, τους σύρτες και τις κλειδαριές; Αν δε διέκρινα στο βάθος του ορίζον τα ένα λυσσασμένο σκύλο να έρχεται ερμητικά καταπάνω μου, με σκοπό να με ξεσκίσει, δεν μπορούσα να ανάψω ηδονικά το τσιγαράκι μου και να θαυμάσω το ηλιοβασίλεμα.

Κι όσες φορές ξεχνιόμουν κι άναβα δεύτερο τσιγάρο, ερχόσουν εσύ να συνεχίσεις το ξέσκισμα της κουρελιασμένης μου ψυχής … έτσι για να μην συνηθίζω την ηρεμία …Την έφαγα τη σουγιαδιά, αλλά μυαλό δεν έβαλα. Ποτέ δεν πέρασα από κόσκινο τις φιλίες μου. «Περάστε κόσμε!» Μια ζωή.

Και ξέρω ότι θα το ξανακάνω … κι ας την πάτησα… και θα την ξαναπατήσω …
Όταν τα κάνω θάλασσα, δε θέλω να μου χώνουν το κεφάλι μέσα να πνιγώ. Ούτε να μου πιάνουν το λαιμό για να με σώσουν. Να μου δείχνουν μόνο πέρα … στην άκρη του ορίζοντα, τα θαλασσοπούλια.

Κι αν τύχει εκείνη την ώρα να φιλιέται ο ήλιος με την πλανεύτρα θάλασσα, απλά αφήστε με εκεί …

Αξιοσημείωτα από «Το Ταξίδι που λέγαμε»

–Ζηλεύει κάποιος αυτόν που έχει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να τον φτάσει. Όταν κάτι είναι πολύ  πολύ μακριά από τα δικά του μέτρα δεν το ζηλεύει . Το χαζεύει . Φτιάχνεται.

-Μην ασχολείσαι τόσο με τους άλλους. Απλώς, να περνάς δίπλα τους προσεκτικά.

–Μπορείς μ΄ ένα φτυαράκι παιδικό να καθαρίσεις ένα βουνό κοπριές?

-Ο φόβος είναι αυτός που κάνει τις ψυχές να κλείνουν σαν στρείδια και να χώνονται στα βράχια.  Ο φόβος του βλέμματος  των άλλων. Ο φόβος από τον ήχο των βημάτων σου, όταν περπατάς σε μια ερημιά. Φτάνει ένα ζεστό χάδι , για ν’ ανοίξουν αυτά τα στρείδια.

-Ο έρωτας , ο μεγάλος έρωτας εννοώ, δεν κάνει τον κύκλο του πάντα. Δεν είναι ιός της γρίπης. Μια καμπύλη διαγράφει. ένα ουράνιο τόξο.

-Ένα καράβι όταν είναι δεμένο συνεχώς στο λιμάνι, σίγουρα δεν κινδυνεύει  να πνιγεί. Αλλά χάνει τα όμορφα ταξίδια. Τα γαλάζια νερά. Τα παιχνίδια των δελφινιών. Ακόμη κι αν έρθει κάποια καταιγίδα και το βυθίσει, πόσο μεγαλείο , πόσο μυστήριο έχει ένα ναυαγισμένο καράβι; Κι αντίθετα πόση αηδία , πόση λύπη σου προκαλεί  ένα αραγμένο , που σαπίζει σιγά σιγά και αποσυντίθεται στη σιγουριά του λιμανιού;

-Όταν είσαι κυρίαρχος του παιχνιδιού, κανένας δεν θυμάται πώς κυριάρχησες.

-Τί πάει να πει παιδί…Ορισμένοι δεν είχαν ποτέ την πολυτέλεια να είναι παιδιά!

-Τον έρωτα και τον θάνατο κανείς δεν μπορεί να σταματήσει. Να τον γλυκάνει μόνο μπορεί. Να τον κανακέψει. Έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να καταλάβω  πως και αυτός που έχει υπογράψει την αυτοκαταστροφή του  -ιδίως αυτός- αποζητά το «χειροκρότημά» του.

-Πάντα προτιμούσα ,και προτιμώ , τη γλυκιά  ομιλία του σώματος. Την υπόσχεση της αφής. Δεν είναι ποτέ ψεύτικη.

-Εγκαταλείπουν τον άρρωστο , όσοι νοιάζονται  πραγματικά γι’ αυτόν;

–Όταν είσαι εξαρτημένος από έναν άλλο άνθρωπο , είναι παρών , είναι στο πλάι σου περισσότερο  όταν λείπει . Ο ίσκιος του σε ακολουθεί. Σε κατασκοπεύει. Σε απειλεί.

–Δυστυχία ξέρεις ποια είναι; Να μην υπάρχει ένα αυτί να σε ακούσει το γέλιο ή το κλάμα σου. Να μην ξέρεις τι θέλεις. Πού πας. Να παίζεις την τυφλόμυγα μια ζωή.

-Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται στην παιδική ηλικία.

–Δεν είναι αθώα τα παιδιά . Ανίδεα  είναι. Αυτό που βλέπεις στα μάτια τους, όταν τ’ ανοίγουν διάπλατα και σε καθηλώνουν, δεν είναι αθωότητα. Άγνοια είναι. Επιφυλάσσονται.

-Σε σώζει η αγάπη εκείνου που έχεις διαλέξει να αγαπάς.

–Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος , μας χαρίζει την σοφία της ψυχής.

–Όταν δεν νιώθεις το άρωμα της βροχής , κινδυνεύει η ψυχή σου.

-Έχουμε  ακόμα λευκές σελίδες στο βιβλίο της ζωής μας. Και άσχετα με το τι θα γράψει η μοίρα, εμείς επιμένουμε να φτιάχνουμε στο περιθώριο ζωγραφιές.

-Μη χάσουμε το νήμα της ζωής, αυτό έχει σημασία . Μη νυχτωθούμε  εκεί που θρηνεί η ψυχή μας.

–Φτάνει  που  ονειρευόμαστε. Φτάνει που ενώ τρύπησε το τσεπάκι της ψυχής μας , δεν χάσαμε τα ναύλα του ονείρου.

Helen Drampalas + searchingthemeaningoflife

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ