Συνάδελφοι που εύχεσαι να μην είχες

Τα γραφεία είναι μαγικοί χώροι. Είναι, επίσης, κατά βάση μικρογραφίες των κοινωνιών στις οποίες βρίσκονται. Ταυτόχρονα, όμως, έχουν τους δικούς τους «εξωκοινωνικούς» αλλά ενδογραφειακούς κώδικες. Αυτό το τελευταίο σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι μπορείς να συναντήσεις πανομοιότυπες συμπεριφορές σε γραφεία που απέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα μεταξύ τους, σε χώρες οι κουλτούρες των οποίων δεν έχουν σχεδόν τίποτα κοινό. Ιδίως αν κάθεσαι δίπλα σε ή δουλεύεις με…

…Αυτόν που μονίμως βαριέται

Ενώ όλοι έχουμε μέρες που δεν θέλουμε να κάνουμε τίποτα άλλο πέρα από το να χαζεύουμε βίντεο με ζωάκια στο YouTube και να κουτσομπολεύουμε με τους άλλους μέχρι το τέλος του οκταώρου, αυτός ο συγκεκριμένος τύπος συναδέλφου έχει μόνο τέτοιες μέρες. Με κάποιον μαγικό τρόπο καταφέρνει να περνά απαρατήρητος –ή σε εξελιγμένα στάδια να δίνει την εντύπωση ότι πήζει στη δουλειά– καθώς περνά έξι από τις οκτώ ώρες της ημέρας του στο Facebook. Τις άλλες δύο τρώει, παραγγέλνει καφέδες, πετάγεται για τσιγάρα, ή απλώς εξαφανίζεται χωρίς κανείς να ξέρει πού είναι. Δεν θα μας ενοχλούσε καθόλου αν δεν α. μας παρέσερνε τακτικά σε μια δίνη τεμπελιάς που ως γνωστόν είναι μεταδοτική και από την οποία κανείς δε γλιτώνει και β. (χειρότερα) δεν χρειαζόταν να φορτωθούμε οι υπόλοιποι τη δουλειά που ποτέ δεν κάνει.

…Αυτόν που δεν μπορεί να κρατήσει τίποτα κρυφό

Όλοι στα γραφεία κουτσομπολεύουμε. Κανόνας απαράβατος. Είναι αναπόφευκτη παρενέργεια κάθε κλειστής κοινωνίας. Το θέμα είναι πόσο και με ποιους κουτσομπολεύεις. Γιατί είναι διαφορετικό να μοιράζεσαι μια στις τόσες τα πικάντικα νέα από το τμήμα φλερτ-και-marketing με λίγους συναδέλφους που θεωρείς (και) φίλους, από το να ξέρεις τα πάντα για τους πάντες και μέχρι το τέλος της ημέρας, κάθε μέρα, να τα έχεις πει στους πάντες. Για να είμαστε, βέβαια, δίκαιοι, ο σούπερ κουτσομπόλης συνάδελφος αποδεικνύεται εξαιρετικά χρήσιμος όταν θέλεις να διαδώσεις κάτι στο γραφείο. Το memo θα το αγνοήσουν όλοι, εκείνον –που τους προσεγγίζει με το βλέμμα «έχω νέα στα οποία δεν μπορείς να αντισταθείς»– κανείς.

…Αυτόν που παραπονιέται διαρκώς για τα πάντα

Τον χειμώνα κρυώνει, το καλοκαίρι ζεσταίνεται, το ωράριό του είναι το χειρότερο σε όλο το γραφείο και –δεν το συζητάμε– μισθολογικά είναι σούπερ ριγμένος. Επίσης, δεν του αρέσει ο προσανατολισμός του γραφείου του (κι ας κάθεται στο ίδιο έξι χρόνια τώρα), βρίσκει το delivery πολύ ακριβό ή πολύ άνοστο ή και τα δύο, βαριέται τους συναδέλφους του αλλά ενοχλείται και όταν δεν του μιλάνε, και μπορεί να σου αναπτύξει με επιχειρήματα τουλάχιστον επτά διαφορετικά σενάρια καταστροφής για το πώς (δεν) θα τελειώσει η ελληνική κρίση –ή ο κόσμος, το ίδιο είναι γι’ αυτόν, αφού ούτως ή άλλως είμαστε όλοι από χέρι χαμένοι. Αγαπημένη του φράση είναι το «θα σηκωθώ να φύγω, τους βαρέθηκα πια εδώ μέσα», πράγμα βέβαια που ποτέ δεν πρόκειται να κάνει πράξη, γιατί μετά τι (και κυρίως σε ποιους) θα έχει να παραπονιέται;

της Ηρώς Κουνάδη

sciencearchives

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ