Κράτα με Σφικτά

Αρθρογράφος: Νίκος Μεταξάς

Η αγάπη απαιτεί επιβεβαίωση, επιβεβαίωση με ένα χάδι ή με ένα πιάσιμο χεριού, οτιδήποτε  θα μας ησυχάσει ότι ο σημαντικός για μας άλλος, νοιάζεται και ανταποκρίνεται.  Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι καυγάδες είναι διαμαρτυρίες, διαμαρτυρόμαστε όταν φοβόμαστε ότι θα απομακρυνθούμε από τον σύντροφό μας. Το ερώτημα “είσαι εκεί για μένα;” βρίσκεται πίσω από κάθε τέτοια ψυχική δυσφορία.
Μεγάλωσα στην Αγγλία, στο παμπ των γονιών μου, στο οποίο πάντα  παιζόντουσαν διάφορα δράματα. Και όλα αυτά τα δράματα – οι καυγάδες, το φλερτ, τα δάκρυα, τα ξεσπάσματα – αφορούσαν την αγάπη και τον έρωτα.  
Επίσης παρακολούθησα τους γονείς μου να καταστρέφουν την αγάπη τους και τον γάμο τους.  
Από τότε, είχα σαν αποστολή μου να κατανοήσω τι σημαίνει  αυτό που το ονομάζουμε έρωτα και αγάπη.  Η μητέρα μου τον περιέγραφε σαν « τα πέντε αστεία λεπτά».  Άλλοι τον περιγράφουν σαν ένα μυστήριο μείγμα συναισθήματος και σεξ.  ΄Η σαν ένα συνδυασμό ξελογιάσματος και συντροφικότητας.  Λοιπόν, είναι κάτι πολύ περισσότερο από όλα αυτά.
Οι προσωπικές μου αντιλήψεις διαμορφώθηκαν, ερευνώντας και συμβουλεύοντας τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια περισσότερα από χίλια ζευγάρια, αυτές οι αντιλήψεις  τώρα έχουν  συγχωνευτεί με ένα όλο και περισσότερο αυξανόμενο σώμα  επιστημονικών μελετών, σε σημείο που μπορώ να πω με αυτοπεποίθηση, ότι μπορούμε να ορίσουμε και να περιγράψουμε τι σημαίνει έρωτας και αγάπη. Είναι ένα συναίσθημα που πηγάζει από την διαίσθηση χωρίς απαραίτητα να είναι προφανές. Είναι μια  συνεχής αναζήτηση ενός βασικά ασφαλούς δεσμού με κάποιον άλλο. Μέσω αυτού του δεσμού, οι ερωτευμένοι σύντροφοι εξαρτιούνται  ο ένας από τον άλλο συναισθηματικά, για φροντίδα, ανακούφιση και προστασία.
 
Είμαστε προγραμματισμένοι να έχουμε ανάγκη την συναισθηματική επαφή και την ανταπόκριση από το έτερο μας ήμισυ.  Είναι μια ανταπόκριση επιβίωσης, η κατευθυντήρια γραμμή ασφάλειας, που αποζητά ένα παιδάκι από την μητέρα του. Αυτή η επισήμανση είναι και ο πυρήνας της θεωρίας του δεσμού ή προσκόλλησης  (attachment theory) του Bowlby*.  Μια μεγάλη σειρά στοιχείων δείχνουν ότι η ανάγκη μας για ασφαλή δεσμό (secure attachment) δεν εξαφανίζεται ποτέ. Αντιθέτως, εξελίσσεται σε μια ενήλικη ανάγκη για ένα ασφαλή συναισθηματικό δεσμό με ένα σύντροφο. Όπως μία μητέρα κοιτάζει στοργικά το μωρό της, έτσι ακριβώς δύο ερωτευμένοι, κοιτάζουν και ψάχνουν επίμονα ο ένας την ματιά του άλλου. 
Αν και η κοινωνία μας χαρακτηρίζει την εξάρτηση ως αρνητική συμπεριφορά, ως μία αδυναμία, δεν είναι έτσι. Το να νιώθεις συνδεδεμένος με κάποιον, παρέχει την μέγιστη αίσθηση προστασίας και ασφάλειας. Σημαίνει ότι περιμένεις από τον σύντροφο σου να ανταποκριθεί όταν το ζητήσεις, να σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι σημαντική/ος για εκείνον, ότι σε λατρεύει, και ότι θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις συναισθηματικές σου ανάγκες. 
Η πιο βασική αρχή της θεωρίας του συναισθηματικού δεσμού, υπογραμμίζει ότι η απομόνωση – όχι ακριβώς η φυσική απομόνωση, αλλά η συναισθηματική απομόνωση –  είναι τραυματική για τους ανθρώπους.  Ο εγκέφαλος την κωδικοποιεί σαν κίνδυνο. Η Gloria Steinem είπε κάποτε ότι η γυναίκα χρειάζεται ένα άντρα, όσο ένα ψάρι χρειάζεται ένα ποδήλατο. Αυτό δεν ισχύει σε καμία περίπτωση.
Το δράμα της αγάπης που είδα σαν παιδί να διαδραματίζεται κάθε βράδυ στη παμπ, έχει να κάνει με την ανθρώπινη “πείνα” για ασφαλή συναισθηματικό δεσμό, μια επιτακτική ανάγκη για επιβίωση που αντιμετωπίζουμε από την γέννηση μέχρι τον θάνατο.  Μόλις αισθανθούμε συνδεδεμένοι με ασφάλεια με τον σύντροφο μας, μπορούμε να ανεχτούμε πιθανές απογοητεύσεις – που αναπόφευκτα – μπορούν να προκληθούν  κατά την διάρκεια της καθημερινής μας ζωής.

Σπασμένες Συνδέσεις
Ξεκινάμε έντονα συνδεδεμένοι και ανταποκρινόμενοι στους συντρόφους μας. Μα το επίπεδο της φροντίδας μας τείνει να μειώνεται με την πάροδο του χρόνου. Τότε βιώνουμε στιγμές αποσύνδεσης (απομάκρυνσης), στιγμές στις οποίες δεν εκφράζουμε τις ανάγκες μας ξεκάθαρα. Εκείνος είναι στεναχωρημένος, και θέλει πραγματικά να ακουμπήσει την στεναχώρια του, αλλά εκείνη τον αφήνει μόνο, νομίζοντας ότι επιδιώκει τη μοναξιά.  Αυτές οι στιγμές είναι πραγματικά αναπόφευκτες σε μια σχέση.  Εάν πρόκειται να χορέψουμε με κάποιον,  κάποιες φορές θα πατήσουμε ο ένας το πόδι του άλλου. 
Όταν χάνεται η αίσθηση της εγγύτητας με  ένα αγαπημένο άτομο, διακινδυνεύουμε  την αίσθηση της  ασφάλειάς μας.  Αυτόματα νοιώθουμε  πανικό. Αυτός ο πανικός πυροδοτεί ένα σήμα συναγερμού στην “αμυγδαλή”, το κέντρο φόβου του εγκεφάλου, όπου επεξεργάζονται όλες οι απειλές. Όταν ο εγκέφαλος λάβει αυτό το σήμα, τότε δεν σκεφτόμαστε πια, αλλά πράττουμε.  Η απειλή μπορεί να προέλθει είτε από ένα εξωτερικό, είτε από ένα εσωτερικό ερέθισμα.  Αυτό που μετρά, είναι το πώς αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση, και όχι την πραγματικότητα.  Αν αισθανθούμε εγκαταλελειμμένοι σε μια στιγμή ανάγκης, είμαστε προγραμματισμένοι να μπούμε σε  κατάσταση πανικού.
Αυτό που κάνουμε αμέσως μετά από εκείνες τις στιγμές κινδύνου και αποσύνδεσης, είναι αυτό που έχει τεράστιο αντίκτυπο στο τύπο της σχέσης που έχουμε. Μπορούμε να γυρίσουμε πίσω και να επανασυνδεθούμε;  Αν όχι, θα αρχίσουμε να εμπλεκόμαστε σε καυγάδες οι οποίοι ακολουθούν ένα ξεκάθαρο πρότυπο.  Αυτούς τους διαλόγους, τους ονομάζω “δαιμονικούς διαλόγους”.  Αν κερδίσουν έδαφος και ορμή, αρχίζουν να κυριαρχούν και να προκαλούν μια φοβερή αίσθηση συναισθηματικής μοναξιάς.  Τότε η σχέση μας παρέχει όλο και λιγότερη ασφάλεια, και αρχίζει να γίνεται προβληματική.  Αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε ότι ο σύντροφος μας είναι εκεί για μας, ότι μας εκτιμά.  Ή ότι είμαστε η προτεραιότητά του. 
Παρατηρείστε ένα ζευγάρι με το πρωτότοκο παιδί τους. Να έχεις ένα μωρό είναι μια αγχώδης εμπειρία, η οποία προκαλεί συν τοις άλλοις και έλλειψη ύπνου. Αλλά είναι επίσης και η στιγμή όπου οι φόβοι και οι ανάγκες για συναισθηματικό δεσμό μεταξύ των ανθρώπων είναι ιδιαίτερα ισχυροί.  Ο άντρας συνήθως σκέφτεται:  “Ξέρω ότι είναι λάθος μου, και γνωρίζω ότι είμαι αξιολύπητος , αλλά νοιώθω ότι έχω χάσει την γυναίκα μου και το παιδί μου”.  Και η γυναίκα του θα μπορούσε να σκεφτεί:  “ Όταν γεννήθηκε το μωρό, ένοιωσα τόσο εύθραυστη.  Φρόντιζα αυτό το μικρό παιδάκι, και  ακριβώς τότε που χρειαζόμουν περισσότερη συμπαράσταση και φροντίδα ο σύντροφός μου έλειπε συνέχεια στην δουλειά”.  Οι προθέσεις τους είναι καλές – εκείνη φροντίζει το μωρό, εκείνος δουλεύει σκληρά για να συντηρήσει την νέα του οικογένεια – αλλά παραλείπουν να δώσουν ο ένας στον άλλο αυτό που πραγματικά χρειάζονται.
Ή πάρτε για παράδειγμα ένα άνδρα που είναι μέτριος στην δουλεία του, ενώ η γυναίκα του ανεβαίνει όλο και περισσότερο στην καριέρα της.  Αυτή περνά πολλές ώρες σε συναρπαστικά σχέδια, ενώ εκείνος στερείται την στοργή, την αφοσίωση και το σεξ. Περιμένοντας την ξαπλωμένος στο κρεβάτι κάθε βράδυ, νοιώθει σαν κορόιδο που την έχει τόση ανάγκη, και τόσο θυμωμένος που δεν μπορεί να δει πόσο τον επηρεάζει η απουσία της. 
Αλλά χειριζόμαστε αυτές τις διαμάχες σαν βαθιά ριζωμένες ανάγκες να μείνουμε συνδεδεμένοι με τον/την σύντροφό μας.  Βλέπουμε μόνο τα επιφανειακά συναισθήματα, την οργή της αδιαφορίας, και συνήθως επιρρίπτουμε την ευθύνη στον άλλο. “Είναι τόσο θυμωμένος”, “νοιώθω ότι μου επιτίθεται”, ή “είναι τόσο ψυχρή.  Δεν νομίζω να την νοιάζει καθόλου!”  Το κάθε άτομο αποσύρεται στην γωνιά του, κάνοντας το ακόμα δυσκολότερο και για τους δύο να εκφράσουν τις θεμελιώδης ανάγκες τους, απομακρύνοντας την δυνατότητα να αποκτήσουν επιβεβαίωση ο ένας από τον άλλο.
Οι γυναίκες συνήθως είναι πιο ευαίσθητες στα πρώτα σημάδια της απομάκρυνσης, και η αντίδραση τους είναι αυτό που ονομάζω, ο χορός της αποσύνδεσης.  Σχεδόν τελετουργικά επιδιώκουν μια ανταπόκριση από τους συντρόφους τους σε μια μάταιη προσπάθεια να πάρουν μια καθησυχαστική απάντηση.  Μα το κάνουν με τέτοιο τρόπο, που σχεδόν είναι σίγουρο ότι η βασική τους ανάγκη δεν θα ικανοποιηθεί – και τότε κατηγορούν τον σύντροφο τους ότι αυτός απέτυχε. 
Οι άντρες, από την άλλη μεριά, έχουν μάθει να καταπνίγουν συναισθηματικές αντιδράσεις και ανάγκες, οι οποίες τους προδιαθέτουν να αποσύρονται από την σύγκρουση.  Μα η οργή της και η απόσυρση του, δείχνουν ακριβώς αυτό που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια – μια κρυμμένη ευαισθησία και μια ανάγκη για συναισθηματικό δεσμό, που τώρα αναμειγνύεται με λύπη, ντροπή, και πάνω από όλα, φόβο.  Αυτό που τα περισσότερα ζευγάρια δεν βλέπουν, είναι ότι οι περισσότεροι καυγάδες είναι τελικά μια δήλωση διαμαρτυρίας γιατί  απειλείται η συναισθηματική τους απομάκρυνση. Η ουσία όμως είναι μία, αυτό που θέλουν πραγματικά να ξέρουν οι σύντροφοι  είναι : “Είσαι εδώ για εμένα;  Με χρειάζεσαι;  Βασίζεσαι πάνω μου;”  

Επιδιόρθωση Δεσμών
Για χρόνια οι ψυχολόγοι, θεωρούσαν αυτούς τους “δαιμονικούς διάλογους” σαν έναν αγώνα δύναμης.  Αποπειράθηκαν  να επιλύσουν τους καυγάδες των ζευγαριών, με το να τους διδάξουν δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων.  Μα αυτό είναι λες και προσφέρεις σε κάποιο χαρτομάντιλο για να θεραπεύσεις μια πνευμονία.  Αγνοεί το πρόβλημα του συναισθηματικού δεσμού που κρύβεται κάτω από την συμπεριφορά.  Παρά να βλέπουν το πρόβλημα, σαν σύγκρουση ή ανάγκη για έλεγχο, είναι αυτό που ονομάζει η θεωρία του  συναισθηματικού δεσμού συναισθηματική απόσταση. (Σύμφωνα με την θεωρία του συναισθηματικού δεσμού δημιουργείται "συναισθηματική απόσταση" μεταξύ των συντρόφων και αυτό είναι το πρόβλημα και δεν πρόκειται ούτε για σύγκρουση ούτε για ανάγκη για έλεγχο.)
Και αυτό που είναι πιο εκνευριστικό για τους ανθρώπους είναι όταν δεν ξέρουν πώς να γεφυρώσουν αυτή την συναισθηματική απόσταση.  Στο γραφείο μου, καμιά φορά οι άντρες μου λένε: “ Κάνω ένα σωρό πράγματα να της δείξω ότι την νοιάζομαι. Κόβω το γρασίδι, φέρνω ένα καλό μισθό, λύνω προβλήματα, και είμαι πιστός.  Γιατί στο τέλος,  αυτά που κάνω δεν μετράνε, και το μόνο που μετράει για την γυναίκα μου είναι  να μιλάμε για τα συναισθήματα μας και να αγκαλιαζόμαστε;”  Τους απαντώ:  “Γιατί έτσι είναι το υλικό με το οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Χρειαζόμαστε κάποιον να μας δίνει πραγματική σημασία, να μας κρατάει σφικτά.  Έχετε ξεχάσει πως και εσείς το έχετε ανάγκη αυτό;” 
Όταν καυγαδίζουμε με τους συντρόφους μας, τείνουμε να ακολουθούμε το μπαλάκι καθώς πηγαίνει πάνω από το δίχτυ, και παρατηρούμε και το τελευταίο κάρφωμα της μπαλιάς – και όχι το πόσο θέλουμε να είμαστε στο παιχνίδι.  Έχουμε την τάση να ξεφύγουμε από τους δαιμονικούς διάλογους, μα το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αναγνωρίζουμε το ίδιο το παιχνίδι.  Μόλις αντιληφθούμε ότι μπαίνουμε ξανά στην διαδικασία καυγά, μπορούμε να συμφωνήσουμε να κάνουμε   μια παύση.
Οι απογοητεύσεις συνοδεύουν τις σχέσεις.  Μα πρέπει πάντα να διαλέγουμε πως θα τις χειριστούμε.  Θα αντιδράσουμε αμυντικά, από φόβο, ή με κατανόηση;  Ας υποθέσουμε ότι ο σύντροφος σου  λέει: “Δεν έχω διάθεση για έρωτα απόψε”. Μπορείς να πάρεις μια βαθιά ανάσα, να σκεφτείς πόσο σε αγαπά και να πεις:
 “ Κρίμα, περίμενα με ανυπομονησία αυτή τη στιγμή”. Ή θα πεις ένα σαρκαστικό:  “Μάλιστα! Έτσι κι αλλιώς τον τελευταίο καιρό δεν κάνουμε πια έρωτα, έτσι δεν είναι;”. 
Φυσικά, μπορεί να μην νιώθεις ότι έχεις επιλογή αν  πατήθηκε το κουμπάκι του πανικού σου, και τα συναισθήματα σου βράζουν.  Άλλα μόνο που θα συνειδητοποιήσεις ότι πατήθηκε, μπορεί να σε βοηθήσει να ηρεμήσεις.  Μπορείς να πεις στον εαυτό σου: “Τι συμβαίνει εδώ; Φωνάζω. Αλλά από μέσα μου νοιώθω πολύ μικρός”. Τότε θα μπορέσεις να πεις στον σύντροφό σου: “Φοβήθηκα πολύ, νοιώθω πληγωμένος”.
Αν κάνεις αυτό το βήμα και ανταποκριθείς με πίστη για επανασύνδεση, θα πρέπει να ελπίζεις πως και ο σύντροφος σου θα κάνει το ίδιο, αντί να πει κάτι σαν:
 “Καλά, είσαι πεισματάρης και δύσκολος”.  Αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι των σχέσεων: “ Για να αλλάξεις τον χορό, θα πρέπει και τα δύο άτομα να αλλάξουν τα βήματα τους”.
Το να αποδεχθείς, την ανάγκη να είσαι συναισθηματικά συνδεδεμένος με τον σύντροφό σου είναι ένα μεγάλο και αναγκαίο βήμα, αντί να νιώθεις ντροπή για αυτήν την ανάγκη σου.  Αυτό απευθύνεται  το ίδιο σε ελεύθερους και σε δεσμευμένους.  Ένα ανύπαντρο άτομο μπορεί να πει: “Είμαι μελαγχολικός γιατί είμαι μοναχικός, και ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να ήμουν μοναχικός, θα έπρεπε να ήμουν ανεξάρτητος”.  Καλά, φυσικά και θα είσαι μελαγχολικός αν νιώθεις μόνος σου, και μετά γυρίζεις και κατηγορείς τον εαυτό σου για αυτό! Όταν νιώθεις ντροπή, τείνεις να κρύβεσαι από τον κόσμο, ξεκινώντας έτσι ένα φαύλο κύκλο που σχεδόν εγγυάται ότι δεν πρόκειται να αποκτήσεις το κοινωνικό σύνδεσμο που χρειάζεσαι. 

Το άγγιγμα που επουλώνει
Οι άνδρες συχνά μου λένε: “Ακόμα και αν ξέρω ότι με χρειάζεται ή ότι φοβάται, δεν ξέρω τι να κάνω!”   Πιθανόν να καταλήξει να φτιάξει ένα τσάι στην γυναίκα του, πράγμα που είναι πολύ ευγενικό, αλλά δεν είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται . Αν είχε βάλει το χέρι του στον ώμο της και την τραβούσε στην αγκαλιά του, θα ήταν πιο επιτυχής. 
Οι άνδρες συχνά λένε ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν. Εντούτοις ξέρουν πώς να καλμάρουν τα παιδιά τους, βάζοντας τα για ύπνο το βράδυ και ψιθυρίζοντας τους απαλά. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι βλέπουν την ευαισθησία των παιδιών τους, αλλά όταν βλέπουν τις συζύγους τους, βλέπουν μόνο ένα άτομο που τους κρίνει. Όμως και εκείνη είναι ευάλωτη.
Η αφή είναι ο πιο βασικός τρόπος να συνδεθούμε με ένα άλλο άτομο. Παίρνοντας το χέρι της συντρόφου σου όταν είναι εκνευρισμένη, ή αγγίζοντας τον ώμο της στην μέση μιας λογομαχίας, μπορεί αυτόματα να απαλειφθεί  η αγωνία και ο θυμός. 
Τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος της ψυχοθεραπείας, έχει εντελώς απορροφηθεί με την διατήρηση των ορίων.  Εγώ θα έλεγα ότι το πρόβλημα μας είναι ακριβώς το αντίθετο – είμαστε όλοι αποξενωμένοι ο ένας από τον άλλο.
Αν παρακολουθήσεις δυο ερωτευμένους ανθρώπους, αγγίζουν ο ένας τον άλλο κάθε λεπτό.  Αν πάλι παρακολουθήσεις δύο ανθρώπους που προσπαθούν να αναθερμάνουν την σχέση τους, μετά από ένα δαιμονικό διάλογο, θα διαπιστώσεις, ότι αγγίζουν ο ένας τον άλλο περισσότερο.  Στην κυριολεξία εκτείνονται ο ένας προς τον άλλο, είναι ένα χειροπιαστό σημάδι της επιθυμίας για επανασύνδεση. 

Ασφαλές και σκανδαλιάρικο Σεξ
Ένας πολύ μεγάλος μύθος για τον έρωτα, είναι ότι έχει ημερομηνία λήξης, και ότι το πάθος είναι σαν τον πυρετό ο οποίος πρέπει να καταλαγιάσει. Αυτό είναι πολύ ανόητο.  Δεν βλέπω κανένα ανθρώπινο, ή επιστημονικά αποδεδειγμένο λόγο, που να εξηγεί γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν μια μακροχρόνια και ευτυχισμένη ερωτική σχέση.
Τα άτομα που διατηρούν εξωσυζυγικές σχέσεις, δεν το κάνουν γιατί η ερωτική τους ζωή είναι βαρετή. Κανένα άτομο δεν ήρθε στο γραφείο μου να μου πει ότι δημιούργησε εξωσυζυγική σχέση γιατί βαριόταν στο κρεβάτι με τον σύντροφο του. Δημιουργούν εξωσυζυγικές σχέσεις γιατί αισθάνονται μοναξιά, λόγο του ότι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν συναισθηματικά με τον σύντροφο τους. Τότε κάποιος άλλος τους χαμογελά και τους κάνει να νοιώθουν σημαντικοί και πολύτιμοι, και ξαφνικά, βρίσκονται μέσα σε μία παράξενη κατάσταση οπού είναι αφοσιωμένοι σε ένα άτομο αλλά ανταποκρίνονται σε άλλο.
Το πάθος είναι όπως όλα τα άλλα συναισθήματα: Φουντώνει και υποχωρεί. Μα το σεξ,  θα είναι πάντα βαρετό, αν είναι μονοδιάστατο, ξεκομμένο από κάθε συναισθηματική σύνδεση.  Απ’ την άλλη, αν είσαι ερωτευμένος, το σεξ έχει εκατό διαστάσεις, και είναι τόσο παιχνίδι όσο και πάθος.
Αυτό το είδος ασφαλούς σεξ, το ονομάζουμε “συγχρονισμένο σεξ”, όπου η συναισθηματική ειλικρίνεια και η ανταπόκριση, η τρυφερή αφή και η ερωτική εξερεύνηση ενώνονται. Όταν οι σύντροφοι έχουν μια ασφαλή συναισθηματική σύνδεση, η σεξουαλική σχέση μπορεί να διατηρήσει την αρχική φλόγα και δημιουργικότητά της. Οι εραστές, την μία στιγμή, μπορούν να είναι τρυφεροί και παιχνιδιάρικοι, ενώ την άλλη, να είναι φλογεροί και ερωτικοί. Οι σύντροφοι με ασφαλή δεσμό, μπορούν πιο εύκολα να εκφράσουν τις ανάγκες και τις προτιμήσεις τους, και είναι πιο πρόθυμοι να πειραματιστούν σεξουαλικά με τους συντρόφους τους. 
Σε μια ασφαλή σχέση, ο ενθουσιασμός δεν προέρχεται από την προσπάθεια να αναστηθούν οι πρωτόγνωρες στιγμές του ξελογιασμένου, αρχικού πάθους,  αλλά προέρχεται από το ρίσκο που παίρνει κανείς με το να παραμένει ανοικτός στη στιγμή, στην εδώ-και-τώρα εμπειρία της σεξουαλικής και συναισθηματικής σύνδεσης.  Αυτή η ειλικρίνεια στην σχέση, δημιουργεί την αίσθηση ότι η ερωτική πράξη με τον σύντροφο σου θα είναι πάντα μια νέα περιπέτεια.  

Ανθεκτική Αγάπη
Όταν επανασυνδεθείτε με τον σύντροφο σας, και καλύψετε τις ανάγκες της σχέσης σας, θα πρέπει να συνεχίσετε να δουλεύετε σκληρά στο να μπορείτε να ανταποκρινόσαστε συναισθηματικά μεταξύ σας.  Αυτό μπορεί να γίνει με το να βοηθάτε ο ένας τον άλλο να αναγνωρίσει τα προβλήματα του συναισθηματικού τους δεσμού που τείνουν να εμφανίζονται στους επαναλαμβανόμενους διαπληκτισμούς.
Αν, παραδείγματος χάριν, γίνεσαι έξω φρενών επειδή το κορίτσι σου ορειβατεί, μίλησε της και εξήγησε της ότι ο θυμός σου προέρχεται από φόβο μην πάθει κάτι κακό και την χάσεις.  Σκέψου τι μέτρα μπορεί να λάβει για να είναι πιο προστατευμένη.  Ή αν νιώθεις εγκαταλειμμένη, όταν σε φορτώσουν με τις υπευθυνότητες των παιδιών, σκέψου πως μπορείς εσύ και ο άντρας σου να γίνετε καλύτεροι γονείς μαζί, ούτως ώστε να μην αναγκάζεσαι να τον αποκαλείς χαμένο κορμί, την στιγμή που νιώθεις απογοήτευση. 
Θα πρέπει επίσης να γιορτάζετε τις καλές στιγμές μαζί, τόσο τις μεγάλες όσο και τις μικρές. Συχνά και σκόπιμα, να κρατιέστε από το χέρι, να αγκαλιάζεστε, και να φιλιέστε όταν ξυπνάτε το πρωί, όταν φεύγετε από το σπίτι, όταν επιστρέφετε, και όταν πάτε για ύπνο το βράδυ.  Αναγνωρίστε ξεχωριστές μέρες, επετείους και γενέθλια με ένα προσωπικό και μοναδικό τρόπο.  Αυτά τα τελετουργικά, κρατούν την σχέση ασφαλή, σε αυτόν τον αναστατωμένο και χαώδη κόσμο που ζούμε. 
Οι ιστορίες διαμορφώνουν τις ζωές μας, και στη πορεία, οι ιστορίες που λέμε για τις ζωές μας, διαμορφώνουν εμάς.  Δημιουργήστε μια μελλοντική ιστορία αγάπης για σας και τον σύντροφο σας,  που να υποδεικνύει πώς θα μοιάζει η ζωή σας μαζί στα επόμενα πέντε ή δέκα χρόνια.  Θα σας εμπνεύσει να κρατήσετε τον δεσμό σας δυνατό.

Ανοικτές Αγκαλιές
Επειδή ο συναισθηματικός  δεσμός είναι μια παγκόσμια ανάγκη, ο δεσμός της αγάπης  μπορεί επίσης να βοηθήσει τους γονείς να καταλάβουν και τις συγκρούσεις με τα παιδιά τους.  Ήμουν πρόσφατα σε έναν καφέ με τον  γιο μου, που βρίσκεται στην εφηβεία, του οποίου φώναζα πιο δυνατά από την βοή της μηχανής του καφέ, καθώς αυτός κατσούφιαζε και ξεφυσούσε.  Ξαφνικά μου είπε, “Μαμά, κάνουμε εκείνο το πράγμα, όπου αισθάνομαι ότι με επικρίνεις, ενώ εσύ νιώθεις πως δεν με νοιάζει να ακούσω αυτά που έχεις να μου πεις”. Και οι δύο αρχίσαμε να γελάμε και θυμός μου διαλύθηκε.
Τώρα που ξέρουμε τι ονομάζουμε αγάπη, ξέρουμε πώς να την διατηρήσουμε. Από εμάς εξαρτάται κατά πόσο θα χρησιμοποιήσουμε αυτή την γνώση για να την καλλιεργήσουμε με τους συντρόφους μας και τις οικογένειες μας.  Και έπειτα, με την ενσυναίσθηση και το θάρρος που μας μαθαίνει, μπορούμε να ψάξουμε τρόπους να το μεταφέρουμε έξω στον κόσμο και να κάνουμε την διαφορά.
This article appeared in the February 2009 issue of Psychology Today


Κράτα με Σφικτά - Sue Johnson, Ed.D.
Μετάφραση :
Katherine Stavrianopoulos, Ph.D.
Ρίτα Βεντούρα Μ.Α.
------------------------------------------------------------------
*Attachement:  προσκόλληση ή συναισθηματικός δεσμός
Ο συναισθηματικός δεσμός που αναπτύσσεται μεταξύ του βρέφους και του ατόμου που το φροντίζει.  

Θεωρία Προσκόλλησης:
Έννοια που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών και χρονικών περιόδων ανάπτυξης.  Αναφέρεται στη δημιουργία και ταυτόχρονα την επένδυση σε σημαντικές ανθρώπινες σχέσεις διαφορετικής ποιότητας (θετικές, αρνητικές αμφιθυμικές, ευτυχισμένες σχέσεις που προκαλούν άγχος ή θλίψη, σχέσεις βασισμένες στην αγάπη ή και στον φόβο κ.λ.π.)  Η προσκόλληση αφορά συνήθως δεσμούς όπου το ένα άτομο εξαρτάται από το άλλο για την ικανοποίηση των συναισθηματικών αναγκών του.
Από το “Λεξικό Ψυχολογίας”
Αναστασία Χουντουμάδη-Λένα Πατεράκη
εκδόσεις Τόπος

Οι Χουντουμάδη & Πατεράκη το μεταφράζουν ως προσκόλληση, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο διδάσκεται και μεταφράζεται ως η θεωρία  του συναισθηματικού δεσμού.

 e-psychology

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ