ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Το κείμενο είχε την εικονογράφησή του. Μια φωτογραφία ενός εσταυρωμένου, δίχως να φαίνεται το πρόσωπό του. Και η λεζάντα, δηλαδή η ατάκα του ανθρώπου καρφωμένου στο σταυρό: «Θεός είμαι, όχι ηθοποιός να δίνω κάθε χρόνο την ίδια παράσταση…».
Το κείμενο που ακολουθεί είναι του Νίκου Καραγιαννίδη και είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ».

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΑΙ, ΚΑΛΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΟΧΙ

Ποτέ και ουδείς ρώτησε τον Ιησού αν επιθυμεί ο ίδιος να επαναλαμβάνεται το παραμύθι της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως. Βεβαίως, πράγματι τον κάρφωσαν στο ξύλο, όπως αληθώς επέστρεψε στους ουρανούς, όμως η αναπαράσταση του έργου είναι ψεύτικη, δηλαδή χωρίς συμμετοχή του πρωταγωνιστού. Και χωρίς την έγκρισή του! Ποτέ, άλλωστε, και σε ουδένα Απόστολο, προφήτη, πατριάρχη, ο Χριστούλης γνωστοποίησε ότι γουστάρει κάθε Πάσχα το ίδιο πανηγύρι.

Ο Υιός του Θεού δεν ξανανασταίνεται! Η θρησκεία είναι σοβαρό πράμα και δεν σηκώνει σάπια, παραμυθάκια. Μια φορά σταυρώθηκε, μια φορά αναστήθηκε…, τέλος! Αυτή είναι η αλήθεια και ο κάθε χριστιανός οφείλει να την αποδέχεται με σεβασμό και φόβο Θεού. Και ο Υιός είναι Θεός, όχι τσαρλατάνος που βγήκε στη γύρα να κονομήσει με το ίδιο κόλπο…, «σταυρώνομαι, αλλά δεν ψοφάω».

 Ο Χριστός, λοιπόν, δεν ξανανασταίνεται…, τον ξανανασταίνουν οι άνθρωποι, αυτά τα ζώα, αυτά τα άπιστα σκυλιά…, γιατί; Δεν τους φτάνει η μία φορά, η αληθινή, η πραγματική Σταύρωση και Ανάσταση, για να προβληματιστούν, να παραδειγματιστούν, τέλος πάντων να εμπεδώσουν τη διδασκαλία Του, το νόημα της παρουσίας Του στη Γη, αλλά νοιώθουν την ανάγκη να …ξαναθυμούνται το κορυφαίο επεισόδιο της χριστιανοσύνης…, γιατί; Για να κοροϊδέψουν τον εαυτό τους, ότι μπορούν να διάγουν βίο χριστιανικό…, αλλά να δουλέψουν και τον Θεό! «Να, βλέπεις, δεν είμαστε κοπρίτες, τιμούμε την θυσία Του, την προσκυνούμε, τη δοξάζουμε…, αυτά, άντε και του χρόνου, Μεγαλοδύναμε!».

Δεν εκφράζει πίστη θρησκευτική το Πάσχα, όπως άλλωστε και κάθε ειδωλολατρική λατρεία, όταν σαν σώου επαναλαμβάνεται συστηματικά. Επιβεβαιώνεται έτσι του δίποδου η ατέλεια, η πνευματική του ανικανότης να τελειοποιηθεί. Γι’ αυτό παραμένει πλάσμα ελλειπές, άμαθο, βουτηγμένο στην υπαρξιακή δυστυχία του.

Αδιόρθωτος ο κόσμος Σταθερά στον αστερισμό του Διαβόλου. Με πρώτη σκέψη στην κονόμα.
…Επειδή στους αιώνες είναι αδιόρθωτος ο άνθρωπος. Και στους αιώνες λεχρίτης, άρα θαρρεί πως η ουρά του είναι έξω από κάθε κακό.

Υπάρχει Θεός, Χριστός, Βούδας, Μωάμεθ. Και; Γιατί να σώζουν οι σωτήρες, που τελικά δεν είναι σωτήρες, αφού δεν σώζουν, και να μη σώζει τον εαυτό του μόνος του ο άνθρωπος.

Στο φινάλε δεν είναι ο Θεός που προκαλεί τα δεινά, πολέμους, οικονομική κρίση, ούτε εκλέγει κυβερνήσεις και βάζει φόρους.
«Καλή Ανάσταση» λένε οι απατεώνες οι άνθρωποι και εννοούν τη δική τους ανάσταση, όχι του Ιησού.

«Καλή Σταύρωση» ποτέ δεν λένε οι χαμούρες. Μαγκιά. Κάνουν κέφι να αναστηθούν, όμως  χωρίς προηγουμένως να σταυρωθούν.

apodytiriakias

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ