Σήμερα εντελώς τυχαία μέσω του twitter, γνώρισα έναν πολύ χαρισματικό συγγραφέα και σπουδαίο νέο, απ' όσο μου έδωσε ο ίδιος να καταλάβω.
Διάβασα κάποια από τα πολλά διηγήματα του, κι ήταν όλα τους το ένα καλύτερο από το άλλο... όμως ένα διήγημα του με "άγγιξε" κυριολεκτικά διαβάζοντας το, κι έτσι πήρα το θάρρος να του ζητήσω την άδεια να το αναρτήσω στην ιστοσελίδα μου... και το μοιράζομαι μαζί σας:
2015. Ο μικρός Άλεν περπατά με τον πατέρα του στους χιονισμένους δρόμους της Λουκέρνης. Κουρασμένοι, παραμερίζουν το χιόνι που έχει σκεπάσει ένα κόκκινο παγκάκι για να καθίσουν. Το ξύλο είναι κρύο και υγρό. Γύρω τους τα πάντα παραδομένα στον άσπρο αφρό, εκτός από τα νερά του ποταμού που ήσυχος κοιμάται μπροστά τους.
«Μπαμπά, πότε θα γίνει ο ουρανός πράσινος και τα σύννεφα μωβ, πότε το χιόνι θα πέφτει μπλε και οι κύκνοι θα χορεύουν στον ουρανό;» ρωτάει ο μικρός, κουνώντας τα πόδια του πέρα δώθε. Ο πατέρας του τού χαϊδεύει τον σκούφο και του απαντά με χαμόγελο: «Ποτέ, μικρέ μου».
Το χιόνι πέφτει πυκνό, όμως εκείνοι συνηθισμένοι στο κρύο, χαζεύουν την αντίπερα όχθη.
«Και μπαμπά, πότε θα χορεύουν οι χιονάνθρωποι με τους ανθρώπους και τα τριαντάφυλλα θα ανθίζουν κόκκινα μέσα στο χιόνι;» Παραξενεμένος ο πατέρας κοιτάζει τον γιο του και πάλι του χαμογελάει. «Ποτέ, παιδί μου, αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ».
«Μπαμπά, πότε θα είναι ευτυχισμένοι όλοι οι άνθρωποι, πότε θα γελάνε όλοι στους δρόμους;»
«Δεν ξέρω, καλέ μου Άλεν, μάλλον ποτέ» του απαντά με υπομονή και τον παίρνει στην αγκαλιά του.
«Η μαμά, μπαμπά! Έρχεται η μαμά!» του λέει και δείχνει με το μικρό χεράκι του τη γυναίκα που τους πλησιάζει.
«Δεν άργησα» τους λέει και τους πιάνει από τα χέρια τους για να σηκωθούν. Ο πατέρας του Άλεν αρχίζει να γελάει. Χωρίς να ξέρουν τον λόγο γελάνε και εκείνοι μαζί του.
«Τι έπαθες;» τον ρωτάει η Κριστίν.
«Τίποτα» την ενημερώνει, «Να, ήρθες και ο ουρανός ξαφνικά έγινε πράσινος, τα σύννεφα μωβ, το χιόνι πέφτει μπλε και οι κύκνοι χορεύουν στον ουρανό, ενώ τον ίδιο χορό χορεύουν κάτω στη γη οι άνθρωποι ευτυχισμένοι μαζί με τους χιονάνθρωπους. Γέμισε ο τόπος κατακόκκινα τριαντάφυλλα, απ’ άκρη σ’ άκρη».
«Τι λες, αγάπη μου; Τι ιστορίες σκαρφίζεσαι πάλι για να ξετρελάνεις τον μικρό;» συνεχίζει να γελάει η Κριστίν.
«Εξηγώ στον Άλεν το πότε... Όταν είσαι με αυτούς που αγαπάς γίνονται όλα... Μόνο τότε»!!!
Χάρης Μαύρος
Πηγή: https://onlinegreekbook.wordpress.com/
pestomoukiauto
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Διάβασα κάποια από τα πολλά διηγήματα του, κι ήταν όλα τους το ένα καλύτερο από το άλλο... όμως ένα διήγημα του με "άγγιξε" κυριολεκτικά διαβάζοντας το, κι έτσι πήρα το θάρρος να του ζητήσω την άδεια να το αναρτήσω στην ιστοσελίδα μου... και το μοιράζομαι μαζί σας:
2015. Ο μικρός Άλεν περπατά με τον πατέρα του στους χιονισμένους δρόμους της Λουκέρνης. Κουρασμένοι, παραμερίζουν το χιόνι που έχει σκεπάσει ένα κόκκινο παγκάκι για να καθίσουν. Το ξύλο είναι κρύο και υγρό. Γύρω τους τα πάντα παραδομένα στον άσπρο αφρό, εκτός από τα νερά του ποταμού που ήσυχος κοιμάται μπροστά τους.
«Μπαμπά, πότε θα γίνει ο ουρανός πράσινος και τα σύννεφα μωβ, πότε το χιόνι θα πέφτει μπλε και οι κύκνοι θα χορεύουν στον ουρανό;» ρωτάει ο μικρός, κουνώντας τα πόδια του πέρα δώθε. Ο πατέρας του τού χαϊδεύει τον σκούφο και του απαντά με χαμόγελο: «Ποτέ, μικρέ μου».
Το χιόνι πέφτει πυκνό, όμως εκείνοι συνηθισμένοι στο κρύο, χαζεύουν την αντίπερα όχθη.
«Και μπαμπά, πότε θα χορεύουν οι χιονάνθρωποι με τους ανθρώπους και τα τριαντάφυλλα θα ανθίζουν κόκκινα μέσα στο χιόνι;» Παραξενεμένος ο πατέρας κοιτάζει τον γιο του και πάλι του χαμογελάει. «Ποτέ, παιδί μου, αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ».
«Μπαμπά, πότε θα είναι ευτυχισμένοι όλοι οι άνθρωποι, πότε θα γελάνε όλοι στους δρόμους;»
«Δεν ξέρω, καλέ μου Άλεν, μάλλον ποτέ» του απαντά με υπομονή και τον παίρνει στην αγκαλιά του.
«Η μαμά, μπαμπά! Έρχεται η μαμά!» του λέει και δείχνει με το μικρό χεράκι του τη γυναίκα που τους πλησιάζει.
«Δεν άργησα» τους λέει και τους πιάνει από τα χέρια τους για να σηκωθούν. Ο πατέρας του Άλεν αρχίζει να γελάει. Χωρίς να ξέρουν τον λόγο γελάνε και εκείνοι μαζί του.
«Τι έπαθες;» τον ρωτάει η Κριστίν.
«Τίποτα» την ενημερώνει, «Να, ήρθες και ο ουρανός ξαφνικά έγινε πράσινος, τα σύννεφα μωβ, το χιόνι πέφτει μπλε και οι κύκνοι χορεύουν στον ουρανό, ενώ τον ίδιο χορό χορεύουν κάτω στη γη οι άνθρωποι ευτυχισμένοι μαζί με τους χιονάνθρωπους. Γέμισε ο τόπος κατακόκκινα τριαντάφυλλα, απ’ άκρη σ’ άκρη».
«Τι λες, αγάπη μου; Τι ιστορίες σκαρφίζεσαι πάλι για να ξετρελάνεις τον μικρό;» συνεχίζει να γελάει η Κριστίν.
«Εξηγώ στον Άλεν το πότε... Όταν είσαι με αυτούς που αγαπάς γίνονται όλα... Μόνο τότε»!!!
Χάρης Μαύρος
Πηγή: https://onlinegreekbook.wordpress.com/
pestomoukiauto
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.