Ζητάμε από τον Θεό συγχώρεση

Αυτή δεν είναι μία χλιαρή και επιφανειακή διαδικασία. Αλλά μία διαδικασία η οποία χρειάζεται συνεργασία. Συνεργασία του μυαλού μας, το οποίο οφείλει να φωτιστεί από την καρδιά μας, για να λάβει ύστερα το φως από την ψυχή μας.

Το μυαλό μας σκοτισμένο καθώς είναι από όλα μας τα χρόνια, χωρίς τον ανάλογο φωτισμό, μας κρατά στα δίχτυα του εγωισμού και του ατομισμού. Έτσι μας οδηγεί στην φτώχια, τη μιζέρια και το πάγωμα της καρδιάς μας και στην νέκρωση της ψυχής μας.

Όταν θέλουμε να ζητήσουμε συγνώμη από τον Θεό, να φωτίσουμε το μυαλό μας με την Ταπείν- Ώση της καρδιάς μας, για να αποκτήσουμε την θεραπευτική γλύκα της ψυχής και την υποδομή για απαλλαγή από τον Θεό για κάθε μας παράπτωμα. Σοφός είναι αυτός που αντέχει να δει όλα του τα παραπτώματα. Που έχει την εντιμία να δει, να αναγνωρίσει και να παραδεχτεί όλα αυτά τα παραπτώματα που τον οδηγούν σε νεκρά περιττώματα που δομούν πτώματα – νεκρώματα είτε του σώματος, είτε της καρδιάς με αποτέλεσμα να γεμίζει η ψυχή με βάρη. 

Γιατί μόνο το σκοτισμένο μυαλό αποκτά τέτοια περιττώματα. Όχι σκοτισμένο μυαλό, δεν είναι αυτό που κάνει σκέψεις αρνητικές, εκδικητικές, επικριτικές, αλλά το μυαλό αυτό που δεν τα βλέπει αυτά, που δεν τα δέχεται, που δεν τα παραδέχεται και τα καλύπτει. Το μυαλό που όλα αυτά τα θεωρεί φυσιολογικά και που πάντα θα ψάξει να βρει λογικές εξηγήσεις, που τον οδήγησαν να σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο. Τότε αυτός ο τρόπος είναι που σκοτεινιάζει ακόμη περισσότερο το μυαλό. Η καρδιά και η ψυχή μέσα από την σκοτεινιά του μυαλού γεμίζει με θλίψεις και λύπες, οι οποίες κόβουν τις γέφυρες με τον Θεό. Ο άνθρωπος αυτός γίνεται ένα κενό κουφάρι που απλώς νεκρώνει κάθε μέρα και περισσότερο. Ζει εδώ πάνω στη γη σαν ζωντανός νεκρός, αφού δεν υπάρχει τίποτε που να του ανανεώνει τα κύτταρά του, τα οποία αργοπεθαίνουν, στον ρυθμό των παθών του και της εγωϊκής σκοτεινιάς του.    

Για να περάσουμε λοιπόν στον δρόμο της συγχώρεσης και να λάβουμε την ευχή από τον ίδιο μας τον Πατέρα, ο οποίος είναι το Μεγαλείο της Ευσπλαχνίας, οφείλουμε να αποδεχτούμε το μέγεθος των παραπτωμάτων μας και να ρίξουμε «φως» μέσα σε αυτό το σκοτεινό μας μυαλό. Μόνο μέσα στο μυαλό μας, υπάρχουν όλα όσα αναγκάζουν την ψυχή μας να αποδυναμώνεται. 

Μόνο εμείς μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να παραδεχτούμε τις σκέψεις. Σκέψεις που ο ίδιος ο Θεός τις γνωρίζει πάρα πολύ καλά. Παρόλο που εμείς κάνουμε ότι δεν τις θυμόμαστε, κάνουμε ότι δεν πειράζει, κάνουμε ότι πέρασε, κάνουμε προσευχή. Αν δεν τις δούμε και αν δεν ζητήσουμε συγνώμη για αυτές τότε τίποτε δεν μετράει. Τότε είναι σαν να έχουμε ένα ποτήρι γεμάτο με λάσπη = μυαλό με σκοτεινιά και να ρίξουμε μέσα του νερό= προσευχή, θα το πιούμε ? Νομίζω πως όχι. Αν δεν αδειάσουμε το ποτήρι μας από τη λάσπη που έχει= σκέψεις και αν δεν το καθαρίσουμε με την ευχή από τη συγχώρεση τότε δεν μπορεί να δεχτεί νέο νερό για να είμαστε σε θέση να το πιούμε.

Πριν λοιπόν θέσουμε τους εαυτούς μας προς το Ιερό Μυστήριο της Μετάνοιας, που είναι ένα Μυστήριο που όλοι μας οφείλουμε να περνάμε, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, καλό είναι να φωτίσουμε με την αλήθεια κάθε σκοτεινή πλευρά του μυαλού μας. 

Να επιλέξουμε να δούμε το μέγεθος της σκοτεινιάς μας. Μόνο τότε θα νιώσουμε ανακούφισηκαι λύτρωση. Γιατί ο Θεός δεν είναι έτοιμος να μας κρίνει ή να μας αξιολογήσει για τις φορές που πέσαμε, αλλά θα μας αξιολογήσει για τις φορές που καλύψαμε το πέσιμό μας. Εκείνος είναι πάντα με την αγκαλιά Του ανοιχτή για κάθε μας πέσιμο, αλλά όχι για το ότι καλύπτουμε το πέσιμό μας και μάλιστα κάνουμε προσπάθεια να ρίξουμε το πέσιμό μας σε έναν συνάνθρωπό μας ή σε μία κατάσταση.

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με και δώσε μου τη φώτιση για να δω την αλήθεια στο μυαλό μου, για να έρθω σε Σένα να με γεμίσεις με την ευλογία Σου». 

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ