ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ: ΜΥΘΟΣ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

---

ΕΡΩΤΗΣΗ:
Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ που βάσει των χειρογράφων του Nag Hammadi περιέγραφε τη ζωή του Χριστού. Κάποιες λοιπόν εκδοχές λένε πως ο Χριστός δεν πέθανε πραγματικά πάνω στον σταυρό, αλλά λιποθύμησε. Κάποιες άλλες λένε, πως μπορεί να μην σταυρώθηκε ο ίδιος, αλλά να άλλαξε θέση με τον Σίμωνα τον Κυρηναίο. Θα ήθελα την άποψή σας πάνω σ’ αυτό.


---

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Η καλύτερη κρυψώνα για μια αλήθεια είναι να βρεθεί ανάμεσα σε δύο ψέματα.
Αρχικά λοιπόν θέλω να ξεκαθαρίσω, ότι ΔΕΝ δηλώνουν όλα τα χειρόγραφα του Nag Hammadi την Αλήθεια. Τα κείμενα που λένε την Αλήθεια, είναι πολύ λίγα, και κυρίως είναι αυτά των ίδιων των μαθητών του Χριστού.
Για το πρόσωπο του Χριστού, εκτός από τους μαθητές, πολλοί έγραψαν τις απόψεις τους. Αυτά τα γραπτά, δεν είναι Ευαγγέλια, αλλά απλά κείμενα του Nag Hammadi.
Επίσης, πολλά από αυτά τα κείμενα, είναι ανυπόγραφα· δηλαδή χωρίς κάποιο συγκεκριμένο συγγραφέα. Συντάχθηκαν από άγνωστους ανθρώπους, που εξέφραζαν μια άποψη ή την αντίληψή τους για την διδασκαλία και τη ζωή του Χριστού. Άλλα πάλι κείμενα, συντάχθηκαν από κάποιες ομάδες που παρανόησαν και το έργο αλλά και τη διδασκαλία του Χριστού.

Για να αποκτήσουμε λοιπόν μια κάπως μεγαλύτερη αντίληψη για την διδασκαλία και τη ζωή του Χριστού, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πρωτίστως τα κείμενα των μαθητών Του, που και σ” αυτά ακόμη, δεν αποκλείεται, μεγάλο μέρος τους να έχει παραποιηθεί.
Διαχωρίζουμε λοιπόν τα ευρήματα του Nag Hammadi:
(1) Στα ευαγγέλια των μαθητών και
(2) Στα απλά κείμενα, ενυπόγραφα ή ανυπόγραφα
Άρα, δεν θα πρέπει να παίρνουμε σαν θέσφατο οποιοδήποτε κείμενο βρέθηκε στην περιοχή του Nag Hammadi, αλλά να κρίνουμε από το ποιος το συνέταξε.
Αναφορικά λοιπόν με τις φήμες που κυκλοφορούν για τον αν ο Χριστός πέθανε πάνω στο σταυρό ή όχι, οπότε κατ’ επέκταση δεν αναστήθηκε, είναι πρόσφατα διατυπωμένες:
Αυτή η υπόθεση ―επειδή περί υπόθεσης πρόκειται― προτάθηκε για πρώτη φορά, από έναν τυχοδιώκτη και βασικό αμφισβητία της Βίβλου, τον Γερμανό προτεστάντη, Karl Friedrich Bahrdt (Καρλ Φρίντριχ Μπάρντ) 1741–1792. Μια αρκετά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα από την εποχή του, ο οποίος έκρινε ότι ο Χριστός απλώς λιποθύμησε πάνω στο σταυρό και έτσι θεωρήθηκε νεκρός.
Ένας ακόμη που αμφισβήτησε τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, ήταν ο David Strauss (Ντέιβιντ Στράους) 1808-1874, ο οποίος όμως παρά την αμφισβήτησή του έγραψε:


«Είναι απίθανο ότι ένας που μόλις είχε βγει μισοπεθαμένος από τον τάφο, που σερνόταν αδύναμος και άρρωστος, που χρειαζόταν ιατρική περίθαλψη, ενδυνάμωση και φροντίδα και ο οποίους τελικά υπέκυψε στα τραύματά του, θα μπορούσε ποτέ να δώσει στους μαθητές του την εντύπωση ότι ήταν ένας νικητής του θανάτου και του τάφου, ότι ήταν ο Πρίγκιπας της Ζωής.»

Αυτοί που αμφισβήτησαν την ανάσταση του Χριστού, έκαναν απλά υποθέσεις χωρίς να αναφέρονται σε κάποιες ιστορικές αναφορές. Η άποψη αυτή δεν συναντάται σε κανένα κείμενο του Nag Hammadi και φυσικά σε κανένα Ευαγγέλιο. Στη συνέχεια σκοτεινά πρόσωπα, πήραν αυτή την ατεκμηρίωτη υπόθεση και την έκαναν λάβαρο.
Ιστορικοί της εποχής εκείνης όμως, αναφέρουν και τον Χριστό, και την σταύρωση και την Ανάστασή Του:
―Ο Κορνήλιος Τάκιτος (54-117 μ.Χ.) Ρωμαίος ιστορικός, αναφερόμενος στους πρώτους χριστιανούς και στον ιδρυτή της πίστης τους λέει ότι: «θανατώθηκε από τον Πόντιο Πιλάτο, κυβερνήτη της Ιουδαίας κατά την βασιλεία του Τιβέριου» (Annals XV44).
―Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς, Έλληνας σατιρογράφος του δεύτερου αιώνα, στο έργο του «ο θάνατος του Πετρίτη, 11-13» αναφέρεται χλευαστικά για τους Χριστιανούς, πως «λατρεύουν κάποιον που σταυρώθηκε, κάποιον εσταυρωμένο σοφό».
―Ο Γάιος Σουετώνιος Ρωμαίος ιστορικός και δικαστικός επί αυτοκράτορα Αδριανού, αναφέρεται στο «Χριστό των Ιουδαίων», καθώς και στους χριστιανούς που υπέφεραν και πέθαναν για την πίστη τους. Επίσης λέει ότι ο Χριστός έζησε, πέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς.
―Ο Πλίνιος ο Νεότερος (112 μ.Χ.), διοικητής της Βηθανίας στη Μικράς Ασία, σε επιστολή του προς τον αυτοκράτορα Τραϊανό εξιστορεί λεπτομέρειες της ζωής των πρώτων χριστιανών και αναφέρει τον Χριστό σαν τον αναστημένο ιδρυτή της πίστης τους.


Ας εξετάσουμε λοιπόν το θέμα της σταύρωσης:

Η διαδικασία της σταύρωσης, περιλάμβανε:
Αρχικά το μαστίγωμα (…παρά μία τεσσαράκοντα)· όμως όχι απαραίτητα σε όλους που επρόκειτο να σταυρωθούν.
Στη συνέχεια ο υποψήφιος έπρεπε να κουβαλήσει το σταυρό μόνος του και επειδή πολλές φορές ο σταυρός ήταν βαρύς, κουβαλούσε μόνο το οριζόντιο ξύλο του σταυρού.
Όταν ο καταδικασμένος έφθανε στον τόπο του μαρτυρίου, γδυνόταν, και τα ρούχα του τα μοιράζονταν οι εκτελεστές.
Προκειμένου ο υποψήφιος να μένει ήσυχος κατά την διαδικασία της σταύρωσης, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα στους εκτελεστές του, του έδιναν να πιεί ένα ναρκωτικό κατασκεύασμα από ισχυρό οίνο ή ξύδι, αναμεμιγμένο με χολή ή σμύρνα, που του προκαλούσε μια απλή νάρκη· δεν τον έριχνε σε κώμα! Κάποιοι αυτό το σκεύασμα το αποκαλούν καρωτικό όξος (= υπνωτικό, ναρκωτικό ξύδι)
Αυτό το ποτό δινόταν ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ της σταύρωσης, και όχι μετά, επειδή ο σκοπός της σταύρωσης, ήταν ο βασανισμός και η οδύνη του καταδικασμένου και όχι η απάλυνση του πόνου του.


•  [Κατά Ματθαίον 27:33] «Και ελθόντες εις τόπον λεγόμενον Κρανίου τόπος (πριν σταυρωθεί) έδωκαν εις αυτόν να πίει όξος μεμιγμένον μετά χολής και γευθείς ουκ ηθέλησεν. Και εσταύρωσαν αυτόν…».
• [Κατά Μάρκον 15:22-23] «Και φέρουσιν αυτόν εις τον τόπον Γολγοθά, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Κρανίου τόπος. Και έδιδον εις αυτόν να πίη οίνον μεμιγμένον με σμύρναν· αλλ” εκείνος δεν έλαβε».

Στα κείμενα φαίνεται ξεκάθαρα ότι το όξος ή ο οίνος ανακατεμένα με σμύρνα ή χολή, που ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΛΑΒΕΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ, του δόθηκαν μόλις έφτασε στον τόπο της εκτέλεσης, στην αρχή, και ΠΡΙΝ από την σταύρωσή Του.
Αφού η σταύρωση πλέον είχε ολοκληρωθεί, τα κείμενα των γραφών επισημαίνουν το κλίμα εμπαιγμού που επικρατούσε εκεί:


• [Κατά Ματθαίον 27: 34. «Και την ώραν την εννάτην εβόησεν ο Ιησούς μετά φωνής μεγάλης, λέγων· Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί; το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες; 35. Και τινές των παρεστώτων ακούσαντες, έλεγον· Ιδού, τον Ηλίαν φωνάζει. 36. Δραμών δε εις και γεμίσας σπόγγον από όξους και περιθέσας αυτόν εις κάλαμον, επότιζεν αυτόν, λέγων· Αφήσατε, ας ίδωμεν αν έρχηται ο Ηλίας να καταβιβάση αυτόν. 37. Ο δε Ιησούς, εκβαλών φωνήν μεγάλην, εξέπνευσε».

Ο εμπαιγμός φαίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρος, στο Ευαγγέλιο του Λουκά, όπου η μετάφραση των εβδομήκοντα (έκδοση Nestle) χρησιμοποιεί την χαρακτηριστική λέξη: «Εξεμυκτήριζον» (ρ. εκ-μυκτηρίζω) = εκφράζω περιφρόνηση με μορφασμό της μύτης, με λόγια ή πράξεις.


• [Λουκάς, 23:35] «Και ειστήκει ο λαός θεωρών εξεμυκτήριζον δε οι άρχοντες λέγοντες· άλλους έσωσεν, σωσάτω εαυτόν, εί ούτος έστιν ο χριστός του θεού ο εκλεκτός.

Έχουμε λοιπόν εδώ, μια σκηνή όπου οι εκτελεστές, καθώς και πλήθος Φαρισαίων που παρευρίσκοντο εκεί, ΠΕΡΙΕΠΑΙΖΑΝ τον Χριστό.
Όλοι γελούσαν μαζί του και τον κορόιδευαν. Τότε, κάποιος από αυτούς, θέλοντας να τον εξευτελίσει ακόμη περισσότερο, του έδωσε να πιεί ξύδι.
Ας σημειωθεί, ότι εδώ το ξύδι προσφέρεται σκέτο, χωρίς την ανάμειξη σμύρνων ή χολής, που δινόταν στην αρχή της σταύρωσης.
Άλλωστε η συνήθεια στις περιοχές εκείνες να δίνουν χολή και ξύδι προς βασανισμό, ήταν παλιά και την συναντάμε στο βιβλίο των Ψαλμών (του Δαβίδ) της Παλαιάς Διαθήκης:


• [Ψαλμοί, 69:21] «Και έδωκαν εις εμέ χολήν διά φαγητόν μου, και εις την δίψαν μου με επότισαν όξος.»

Θα ήταν λοιπόν αδύνατον σε κάποιον να του είχε προμηθεύσει κάποιο ναρκωτικό σκεύασμα που θα τον ανακούφιζε, επειδή εκείνη την ώρα επικρατούσε έντονο εμπαικτικό κλίμα! Επίσης, παρουσία τόσων ανθρώπων με την προσοχή όλων πάνω στο Χριστό, θα ήταν σχεδόν ακατόρθωτο σε κάποιον οικείο του, να του παραχωρήσει κρυφά ναρκωτικό, επειδή όλη η κίνηση: με το ψηλό κοντάρι βουτηγμένο στο υγρό, θα ήταν αδύνατον να γίνει κρυφά από τους εκτελεστές.
Εκείνη την ώρα, όλοι τους διασκέδαζαν με τον ξεπεσμό του Χριστού, και για τίποτα δεν θα ήθελαν να χαλάσουν αυτήν τους την απόλαυση, ρίχνοντάς τον σε νάρκη.
Το σταυρικό μαρτύριο ήταν μια απόλυτα ατιμωτική διαδικασία και δεν προέβλεπε ούτε την παραμικρή ανακούφιση των καταδίκων, αλλά τον παραδειγματισμό και τον εκφοβισμό, φθάνοντας το βασανιστήριο στα έσχατα.
Πολλές φορές μάλιστα για να μεγαλώσουν το βασανιστήριο της σταύρωσης, τοποθετούσαν τον σταυρό σε χαμηλό ύψος από το έδαφος, ώστε οι εσταυρωμένοι να κατασπαράσσονται από τα διερχόμενα άγρια θηρία. Επ ουδενί είχαν πρόθεση να ανακουφίσουν τους καταδικασμένους!
Άρα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε μόνο ως κακοήθεια την πρόταση του Karl Friedrich Bahrdt, πως μετά το κάρφωμα στο σταυρό, δόθηκε στο Χριστό ναρκωτική ουσία που θα γινόταν η αιτία να χάσει τις αισθήσεις του και θεωρηθεί νεκρός.
Κατ’ επέκταση, θα προέκυπτε η βολική για κάποιους εκδοχή: πως αφού ο Χριστός δεν πέθανε, φυσικά και δεν αναστήθηκε.
… Και μετά μέσα στον τάφο, … ―αφού θα συνερχόταν από την υποτιθέμενη νάρκη του― (έτσι εξαντλημένος καθώς θα ήταν, πληγωμένος, νηστικός και 3 ημέρες χωρίς νερό) θα έσπρωχνε την ασήκωτη μαρμάρινη και σφραγισμένη πλάκα που έφραζε την είσοδο του τάφου και θα εμφανιζόταν με καθαρά ρούχα ―αναστηθείς― μπροστά στους έκθαμβους Ρωμαίους φρουρούς???
Ή μήπως οι εκπαιδευμένοι Ρωμαίοι φρουροί που είχαν τοποθετηθεί ακριβώς εκεί εξαιτίας του φόβου μήπως κάποιοι σκηνοθετούσαν μία ανάσταση, παραπλανήθηκαν από κάποιους Εσσαίους ή από τους μαθητές ή από κάποιους άλλους ενδιαφερόμενους, κι όλοι μαζί κύλησαν την βαριά ταφόπλακα, έδωσαν στο Χριστό καθαρά ρούχα, και κάπως έτσι κατασκεύασαν μια ανάσταση???
Όλα αυτά είναι ανεδαφικά, ατεκμηρίωτα, παράλογα και ανυπόστατα ψεύδη.
Το Ευαγγέλιο του Πέτρου από τα χειρόγραφα του Ναγκ Χαμαντί, αναφέρει επιπλέον, πως η βαριά πέτρα που έφραξε τον τάφο, είχε σφραγιστεί με τρόπο που να είναι αδύνατον να ανοίξει, και πως την επομένη ημέρα του Σαββάτου, πλήθος κόσμου πήγε να διαπιστώσει ότι η πλάκα του τάφου είχε σφραγιστεί σωστά:


ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΠΕΤΡΟΥ
§28. Συναχθέντες δε οι Γραμματείς και Φαρισαίοι και πρεσβύτεροι προς αλλήλους, ακούσαντες ότι ο λαός άπας γογγύζει και κόπτεται τα στήθη λέγοντες ότι «Ει τω θανάτω αυτού ταύτα τα μέγιστα σημεία γέγονεν, ιδέτε ότι πόσον δίκαιος έστιν»
§29. εφοβήθησαν οι πρεσβύτεροι, και ήλθον προς Πειλάτον δεόμενοι αυτού και λέγοντες·
§30. Παραδός ημίν στρατιώτας, ίνα φυλάξω[μεν] το μνήμα αυτού επί τρεις ημέρας, μήποτε ελθόντες οι μαθηταί αυτού κλέψωσιν αυτόν και υπολάβη ο λαός ότι εκ νεκρών ανέστη, και ποιήσωσιν ημίν κακά.»
§31. ο δε Πειλάτος παραδέδωκεν αυτοίς Πετρώνιον τον κεντυρίωνα (=εκατόνταρχο) μετά στρατιωτών, φυλάσσειν τον τάφον. Και συν αύτοις ήλθον πρεσβύτεροι και γραμματείς επί το μνήμα.
§32. Και κυλίσαντες λίθον μέγαν κατά του κεντυρίωνος και των στρατιωτών ομού πάντες οι όντες εκεί, έθηκαν επί τη θύρα του μνήματος.
§33. Και επέχρισαν επτά σφραγίδας, και σκηνήν εκεί πήξαντες εφυλαξαν.
§34. Πρωίας δε, επιφώσκοντος του σαββάτου, ήλθεν όχλος από Ιερουσαλήμ και της περιχώρου ίνα ίδωσι το μνημείον εσφραγισμένον.

Άλλωστε, ο θάνατος του Χριστού επιβεβαιώθηκε και από την πληγή που δημιούργησε η λόγχη με την οποία τον τρύπησαν. Από αυτή την πληγή έτρεξε «αίμα και ύδωρ», απόδειξη του θανάτου του.


• [Κατά Ιωάννην 19:34] «Αλλ” εις των στρατιωτών εκέντησε με λόγχην την πλευράν αυτού, και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ.»

---

Ας εξετάσουμε τώρα την άλλη υπόθεση, που θέλει τον Χριστό να αντικαθίσταται στο σταυρό, από τον Σίμωνα!
Την ώρα που μαστιγωμένος και πληγωμένος ο Χριστός ανηφορίζει στον Γολγοθά φορτωμένος με τον σταυρό Του, ο Σίμων ο Κυρηναίος υποχρεώνεται από τους Ρωμαίους να Τον ξεκουράσει, κουβαλώντας για κάποιο διάστημα εκείνος τον σταυρό, επειδή ο Χριστός ήταν πλέον απόλυτα εξουθενωμένος.
Μια μαρτυρία που δεν συναντάται στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, αλλά στα άλλα τρία Ευαγγέλια.
Ο πιο πιστός μαθητής του Ιησού, ο Ιωάννης, που ―σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μαθητές― ακολούθησε τον Ιησού σ’ όλη τη διαδρομή προς την σταύρωση, δεν αναφέρει την περίπτωση του Σίμωνα.
Στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, ο Ιησούς κουβαλάει ολομόναχος το σταυρό Του, μέχρι το σημείο της σταύρωσης.
Όλη αυτή η παραφιλολογία ξεκίνησε από ένα και μοναδικό ανυπόγραφο (άγνωστου συγγραφέα ή συγγραφέων) κείμενο του Nag Hammadi με τίτλο: «Η Δεύτερη πραγματεία του μεγάλου Σεθ» (190-230 μ.Χ.).
Πάνω λοιπόν σ’ αυτήν, την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΓΡΑΦΗ ΔΗΛΩΣΗ, κάποιοι στήριξαν όλη την θεωρία τους.
Όλο το επίμαχο κείμενο ―στο οποίο φαίνεται να μιλάει ο ίδιος ο Χριστός― περιγράφει την σταύρωση ενός υλικού σώματος, μιας προβολής του πραγματικού/πνευματικού Χριστού. Αυτό που αναφέρεται ―ενδεχομένως λίγο άγαρμπα― είναι πως στην πραγματικότητα, δεν βασανίστηκε ούτε σταυρώθηκε ο Πνευματικός Χριστός, αλλά το σάρκινο σώμα που τον περιέβαλλε. Σ΄ ένα σημείο μάλιστα αυτό αποσαφηνίζεται:


«And I did not die in reality but in appearance.»
«Και δεν πέθανα στην πραγματικότητα, αλλά στην εμφάνιση.»
(Ο Πραγματικός Πνευματικός Χριστός, δεν πέθανε. ΠΕΘΑΝΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑ, η εμφάνισή Του)

Αγνόησαν λοιπόν οι επικριτές αυτή την αρκετά ξεκάθαρη οπτική και παραποίησαν την ουσία όλου του κειμένου!
Αν συνέβαινε κάποιος άλλος να είχε σταυρωθεί −εξαιτίας κάποιου μαγικού «τρικ»− αντί του Χριστού, δεν θα γινόταν αυτό γνωστό μετά τη σταύρωση?
Οι συγγενείς του «θύματος» ―οι γιοι του Σίμωνα του Κυρηναίου, Αλέξανδρος και Ρούφος― δεν θα το διαπίστωναν κάποια στιγμή?
Αυτό σίγουρα θα γινόταν ζήτημα και αυτόματα θα ακύρωνε την «υποτιθέμενη» ανάσταση του Χριστού…
Θεωρούν δηλαδή κάποιοι, πως ο Χριστός μηχανεύτηκε μια απάτη, για να βασανιστεί κάποιος άλλος στη θέση του, εκούσια ή ακούσια!!!
Όλη αυτή η υπόθεση, σίγουρα ακυρώνει την προηγούμενη φαιδρή άποψη, που θέλει το Χριστό να μην πεθαίνει στο σταυρό, αλλά να ναρκώνεται· ώστε στη συνέχεια να παραπλανά εμφανιζόμενος: «αναστάς εκ του τάφου».
Θεωρούν λοιπόν εδώ, κάποιο άλλο πρόσωπο που πραγματικά πεθαίνει (στη θέση του Χριστού) πάνω στο σταυρό ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ, ώστε να δώσει την δυνατότητα σε κάποιον τσαρλατάνο ―επειδή έτσι πλέον εμφανίζεται ο Χριστός― να σκηνοθετήσει μια ψεύτικη ανάσταση!!!
Ε, λοιπόν ΚΑΝΕΙΣ δεν θα έκανε μια τέτοια θυσία χωρίς κανένα όφελος! Ούτε προσωπικό ούτε ιδεολογικό. … Αφού με τον θάνατό του θα κάλυπτε απλά κάποιον απατεώνα!!!
Ή μήπως ήταν μια σκευωρία κάποιων για να κατασκευάσουν μια νέα θρησκεία???
Αν ήταν έτσι, τότε ο δρόμος για την νέα θρησκεία θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ένα τέτοιο πολύπλοκο και δύσκολο εγχείρημα θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνο από υψηλόβαθμους μυημένους, οι οποίοι θα κατείχαν υψηλές θέσεις εξουσίας στο Ιερατείο. Τότε, πρώτοι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι θα έπρεπε να επικροτήσουν ένα τέτοιο γεγονός!
Ο Χριστός, όχι μόνο γνώριζε την τραγική Του μοίρα, αλλά την είχε προκαλέσει και ο ίδιος, οδηγώντας τα γεγονότα εκεί ακριβώς που Αυτός ήθελε.
Κάλλιστα, θα μπορούσε να αποφύγει την επίσκεψή Του, «στο στόμα του λύκου», δηλαδή στην Ιερουσαλήμ. Όμως δεν το έκανε! Επειδή αυτή ακριβώς ήταν Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ: «ΝΑ ΔΩΣΕΙ (Ο ΙΔΙΟΣ) ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΩΣ ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ». Πως λοιπόν θα ήταν δυνατόν να παραχωρήσει τη θέση του σε κάποιον άλλον???
Επίσης την ώρα που η αγωνία του Χριστού κορυφωνόταν στον κήπο της Γεσθημανής, θα είχε ―αν ήθελε― τον χρόνο και την δυνατότητα να διαφύγει!!! Όμως πάλι δεν το έκανε, αλλά οδηγείτο καρτερικά «ως πρόβατον επί σφαγήν», στο Γολγοθά του, επειδή «ο άρχων του κόσμου τούτου», αυτή τη θυσία απαιτούσε ως πληρωμή για να αφήσει τους ομήρους ανθρώπους που κρατούσε φυλακισμένους μέσα στο «Μάτριξ» ή στο «Σπήλαιο» (του Πλάτωνα) να επιστρέψουν στην Πνευματική τους Πατρίδα.
…Τώρα αν μετά αυτή τη θυσία, «ο άρχων του κόσμου τούτου» πήρε πάλι τον έλεγχο της κατάστασης στα μιαρά του χέρια ―αφού φυσικά «έπαιζε» στο δικό του στρατόπεδο― οικειοποιούμενος την προσωπικότητα του Χριστού και διαστρέφοντας τη διδασκαλία Του, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση, που η ανάλυσή της απαιτεί πολύ μελάνι …
Απόδειξη επίσης της αγωνίας του Χριστού στον Κήπο της Γεσθημανής, ήταν το γεγονός ότι ο ιδρώτας του, είχε μετατραπεί σε σταγόνες αίματος: μια πλήρως τεκμηριωμένη ιατρική κατάσταση, όπου άνθρωποι κάτω από τρομερή σωματική και ψυχική πίεση, ιδρώνουν αίμα, όταν μικρές φλέβες σπάζουν στους αδένες και βγάζουν αίμα ως ιδρώτα.


• [Λουκάς, 22: 44] «Και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον, προσηύχετο· και εγένετο ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην.»

Αυτή η υπόθεση, πως ο Σίμων πήρε τη θέση του Χριστού στο σταυρό, είναι από την βάση της τελείως ανυπόστατη και καταρρίπτεται και από το παρακάτω γεγονός.
Ο Χριστός πριν από την σταύρωση, υποβλήθηκε σε φραγγέλωση.


• *[Μάρκος, 15:15 (Έκδοση Nestle/των Εβδομήκοντα)] «Ο δε Πιλάτος βουλόμενος τω όχλω το ικανόν ποιήσαι, απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν και παρέδωκεν τον Ιησούν φραγγελώσας ίνα σταυρωθεί.»

Η φραγγέλωση ήταν ένας ιδιαίτερος τρόπος μαστιγώματος, όπου το μαστίγιο αποτελείτο από δερμάτινες λωρίδες που στην άκρη τους κατέληγαν δεμένα μικρά αιχμηρά κόκκαλα ζώων, λεπίδες και μολυβένια σφαιρίδια. Το μαστίγωμα γινόταν σε όλο το σώμα, από τους ώμους μέχρι τις γάμπες. Από τα πρώτα κιόλας κτυπήματα με το φραγγέλιο, οι σάρκες ξεσχίζονταν και απογυμνώνονταν τα κόκαλα του σώματος.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις καταδίκων που πέθαναν κατά την διάρκεια της φραγγέλωσης.
 
Το παρακάτω βίντεο δείχνει τί ακριβώς σημαίνει «Ρωμαϊκή φραγγέλωση». Είναι ένα πολύ σκληρό βίντεο, αλλά απόλυτα πραγματικό. (Αν δεν αντέχετε να μην το δείτε)




Αυτή λοιπόν η διαδικασία, μας δίνει μια αδιάσειστη απόδειξη πως στο σταυρό καρφώθηκε ο Χριστός με το καταματωμένο (απ την φραγγέλωση) σώμα, και όχι Ο ΜΗ ΜΑΣΤΙΓΩΜΕΝΟΣ Σίμωνας. Μια οφθαλμοφανής διαφορά που θα γινόταν αμέσως αντιληπτή.

Στην Ιερά Σινδόνη του Τορίνο, υπάρχουν σημάδια από την φραγγέλωση.








Στην Ιερά Σινδόνη του Τορίνο που έχει αποδειχθεί πως ήταν το σάβανο του Χριστού, έχουν καταμετρηθεί 98 πληγές. Τα χτυπήματα ―όπως φαίνεται στην Σινδόνη― είναι τόσο βαθιά, που έφθαναν μέχρι το κόκκαλο αφαιρώντας οστέινα τμήματα.




Οι πρόσφατες ανακαλύψεις πάνω στην Ιερά Σινδόνη του Τορίνο, αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ΑΥΤΗ ήταν το πραγματικό σάβανο του Χριστού, που το Φως της Αναστάσεως, το μετέτρεψε σαν κάτι παρόμοιο με «φωτογραφικό φιλμ» και απεικονίστηκε πάνω του το σώμα του Χριστού.









 

antexeistinalitheia

 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ