75. Όπως περνούσε μπροστά από τον καθρέφτη του διαδρόμου, σταμάτησε για μια στιγμή. Είδε ένα πρόσωπο να τον κοιτάζει. Ποιος ήταν αυτός. Κουρασμένο βλέμμα, κάποιες βιαστικές ρυτίδες, δύο αυλακιές, στα μάγουλα από μία. Γκρίζα μαλλιά κι ένα πικρό χαμόγελο να συντονίζει τη θλίψη του προσώπου. Ποιος ήταν;
«Ποιος είσαι;»
«Δε με γνωρίζεις. Δε θέλεις να με γνωρίσεις», μίλησε ο καθρέφτης.
«Γιατί;» είπε σιγά ο Κ.
«Γιατί…» και δε συνέχισε.
«Είσαι ο χρόνος; Η στιγμή που χώρεσε μια ζωή;»
«Η αλήθεια».
«Ποια;»
«Αυτό που δε γίνεται λήθη».
«Τι δεν ξεχνιέται;» ρώτησε ο Κ.
«Ό,τι θα ήθελες να υπάρχει».
«Μόνο τα καλά, λένε», ο Κ.
«Όχι εσύ. Εσύ αγαπάς τη νύχτα και τη μέρα, τον ουρανό και τη γη. Τον ήλιο και τη θάλασσα, τη βροχή και το βουνό. Τα σκυλιά και τα βιβλία. Τον άνεμο και τα δέντρα, τις πέτρες και τα λουλούδια. Τα ποτάμια και τ’ αυτοκίνητα. Το χαμόγελο της γυναίκας και το τσιγάρο στα χείλη της. Τη μπάλα και το γάλα…»
«Όχι το γάλα».
«Έστω. Τώρα. Αλλά κάποτε είχες μόνο αυτό».
«Ναι. Τις καλοκαιρινές νύχτες με τα πρόβατα», επιβεβαίωσε ο Κ.
«Αλήθεια είναι αυτό που δε θέλεις πια, αλλά δε γίνεται να ξεχαστεί».
«Δεν είμαι σίγουρος πλέον», είπε ο Κ. ήσυχα.
«Γιατί ζητάς ένα όνομα και κάποτε το βρήκες».
«Και δεν αλλάζει το όνομα;» ρώτησε με αγωνία ο Κ.
«Πεθαίνεις. Πρώτα θα πεθάνεις από το λόγο της απουσίας. Για ν’ αναστηθείς πρέπει να φωνάξουν το όνομά σου μέσα στον τάφο».
«Λένε πως μόνο ο Λάζαρος τα κατάφερε».
«Να σε φωνάξει ένας θεός με το όνομά σου. Να σου πει ‘‘Εγώ είμαι η αλήθεια και η ζωή σου’’».
Ύστερα ο καθρέφτης σώπασε. Ο Κ. έτριψε τα μάτια του. Ο συνομιλητής είχε εξαφανιστεί κι εκεί έβλεπε μόνο το τσακισμένο πρόσωπό του.
Όχι πως δεν ήξερε ποια ήταν η αλήθεια του.
[Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, Δεκέμβρης 2014]
Αλέξης Σταυράτης
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.