ΚΥΠΑΡΙΣΣΟΣ

Ο Κυπάρισσος θρηνεί το σκοτωμένο ελάφι

Αφορμή να ασχοληθώ με τον Κυπάρισσο, στάθηκε η επίσκεψή μου στο επιγραφικό μουσείο της Κω που βρίσκεται στον ιερό χώρο του Ασκληπιείου. 

Βλέποντας μια επιγραφή όπου απαγορευόταν η κοπή του, αναρωτήθηκα το γιατί, εφόσον ήταν γνωστό ότι το πολύτιμο ξύλο είχε ευρεία χρήση στην ναυπηγική τέχνη.

 Ας δούμε μαζί λοιπόν τι μας λέγει η μυθιστορία και ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα από όλες τις πλευρές. 

Ο Κυπάρισσος, ήταν ένας όμορφος νέος γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή.

 Κάποτε ο έφηβος Κυπάρισσος απέκτησε την εύνοια του θεού Απόλλωνα ο οποίος του χάρισε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. 

Μια μέρα ο Κυπάρισσος βγήκε για κυνήγι, στο δάσος το οποίο το ελάφι συνήθιζε να διασχίζει. 

Λόγω της ζέστης το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο των θάμνων και των κλαδιών που υπήρχαν τριγύρω, ο νέος χωρίς να αντιληφθεί ότι επρόκειτο για το αγαπημένο του ζώο και πιστεύοντας ότι είναι κάποιο θήραμα, σήκωσε το δόρυ του, το σημάδεψε και το σκότωσε. 

Σαν πλησίασε το τραυματισμένο ζώο, κατάλαβε το λάθος του και ξέσπασε σε κλάματα.

 Απαρηγόρητος και απελπισμένος παρακάλεσε τους θεούς να πεθάνει και εκείνος. 

Ο Απόλλωνας λυπήθηκε τον νεαρό, τον μεταμόρφωσε σε κυπαρίσσι και τα δάκρυα του θα κυλούσαν αιώνια από το δέντρο αυτό.

 Το δένδρο αφιερώθηκε στον θεό των νεκρών Πλούτωνα και έγινε σύμβολο πένθους. 

Στα αρχαία χρόνια οι Έλληνες όταν υπήρχε κηδεία κρεμούσαν κλωνάρια κυπαρισσιού έξω από τις πόρτες τους, στόλιζαν με αυτά τα σώματα των νεκρών. 

Επίσης, κυπαρίσσια φυτεύονταν δίπλα σε τάφους και ναούς, αλλά και στα ιερά άλση, μια συνήθεια που διατηρείται μέχρι και σήμερα. 

Ο χυμός του δένδρου αυτού σχηματίζει σταγόνες όμοιες με δάκρυα πάνω στον κορμό του. Λόγω της αντοχής που έχει στον χρόνο, οι Αιγύπτιοι όπως αναφέρει ο Θουκιδίδης κατασκεύαζαν με αυτό φέρετρα. 

Η δε ρητίνη της κυπαρίσσου χρησιμοποιούνταν στην ταρίχευση των νεκρών.

Είδαμε ότι ο Κυπάρισσος ήταν γιος του Τήλεφου => στέλνω μακριά το φως !

 Η σχέση του με τον Απόλλωνα καταδείχτηκε μέσα από την πανέμορφη ιστορία του. 

Σχηματικά το κυπαρίσσι μοιάζει με οβελίσκο.

 Ανήκει δε στα κωνο-φόρα, και σχηματικά ως κώνος πάλι μας παραπέμπει σε υψηλές συγκεντρώσεις ενέργειας. 

Κύπη= φωλεά, σπήλαιο, από την λέξη αυτή προέρχεται και το κύπελλο το οποίο ως φωλεά ενθυλακώνει τα υγρά. 

Όμως η λέξη πάρισος => παρά+ίσος = σχεδόν ίσος =όμοιος. 

Υπάρχει και το ρήμα παρίημι= αφήνω να πέσει κοντά, το δε παρίεμαι= ζητώ χάρι για κάποιο. 

Αλλά και αρί- σημος = λίαν αξιοσημείωτος, φανερός, πασιφανής. 

Επομένως Κυπάρισσος είναι: ο φέρων όμοιες φανερές φωτοενέργειες.

 Η αγαπημένη του έλαφος=> έλα- φως φονεύθηκε κατά λάθος, και έπεσε κοντά του (παρίημι), γι αυτό βρίσκεται στα ιερά του Απόλλωνος. 

Όμως επειδή απώλεσε την έλα- φο και ήρθε το σκοτάδι του Άδου, σχετίσθηκε με τους νεκρούς που απώλεσαν το φως του ζωοδότη Απόλλωνα ! 

Το «παρίεμαι» ως δηλωτικό ευχής, ή παράκλησης να φύγει από την ζωή λόγω της θλίψης, είναι το αποτέλεσμα της απωλείας του φωτός. 

Και μια και αναλύσαμε τον Κυπάρισσο, ας δούμε και το αγαπημένο ιερό φυτό του Απόλλωνος την δάφνη. 

Δάφνη -> δαύχνα ->δαυχμός= πικρή => λόγω της πίκρας του Απόλλωνα που δεν ολοκλήρωσε τον έρωτά του με την Δάφνη. 

Όμως αν ψάξουμε κάπως καλλίτερα βλέπουμε δα= γη, φ= φάος και νη= ναι (βεβαιωτικό) μόριο και αρχή όρκου «νη τον Δία» έλεγαν δηλ. «μα τον Δία» και όλο μαζί : δάφνη= ναι, φως στη γαία.

ΝΕΦΕΛΗΓΕΡΕΤΗΣ ΑΡΓΙΚΕΡΑΥΝΟΣ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ