Σκύλος, ένας πιστός σύντροφος

Έλα τώρα, ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ. Εσύ που πάτησες στο άρθρο. Ναι εσύ, που είδες το σκύλος – φίλος και έκανες κλικ από περιέργεια. Φίλοι και φίλες, αναγνώστες και αναγνώστριες, λάτρεις των σαλιωμένων μουσούδων και της κουνιστής ουράς, ενωθείτε. Όχι δεν πρόκειται για διαγωνισμό.Έφτασε απλώς η στιγμή, να εκφράσουμε την αγάπη μας για το τετράποδο φιλαράκι, που μπλέκεται στα πόδια μας συνεχώς.

Καλές και οι γάτες δεν λέω και τα λοιπά κατοικίδια, όμως σα το σκύλο δεν υπάρχει. Είναι αυτή ακριβώς η ανάγκη του για συνεχή προσοχή και φροντίδα, που σε κάνει να δένεσαι μαζί του από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ο απίστευτος μιμητισμός τους και η αμέριστη αγάπη που προσφέρουν, επιβεβαιώνουν όσους πιστεύουν, πως η παρέα με ένα σκύλο ίσως είναι μια ιδέα από τη ζωή στον Παράδεισο.

Έχουν περάσει επτά χρόνια κι όμως ακόμη θυμάμαι το μικρό κουταβάκι, που ήταν δεμένο έξω από μια καφετέρια στον Περισσό. Βρώμικο και τρομαγμένο, γάβγιζε σε όποιον το πλησίαζε, με μανία. Ο ιδιοκτήτης δεν τα έβγαζε πέρα μαζί του και το είχε αφήσει στο έλεος κάθε περαστικού, που το κλοτσούσε και του φώναζε. Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται για να κάνεις ένα σκύλο φίλο, είναι να θες να έχεις ένα σκύλο για φίλο.

Επιφυλακτική στην αρχή, κοίταξα τα δυο ματάκια που μετά βίας φαίνονταν από τις τζίβες του τριχώματος και είδα πως εκείνο φοβόταν πιο πολύ από εμένα. Το πήρα σπίτι. Ήταν δύσκολα στην αρχή. Όπως σε κάθε φιλία, έπρεπε να μάθω να το εμπιστεύομαι και εκείνο το ίδιο. Έπρεπε να βρούμε τους ρυθμούς μας, να συντονίσουμε τα προγράμματά μας. Να αναπτύξουμε τη δική μας γλώσσα επικοινωνίας. Τα απογεύματα βόλτες βρέξει χιονίσει και το βράδυ παιχνίδι με τα λούτρινα.

Επτά χρόνια μετά και η φιλία καλά κρατεί. Περάσαμε και δυσκολίες. Γιατί στις φιλίες δεν είναι και οι δύο ίδιοι. Μικροπράγματα όμως. Λίγες φωνές που μετάνιωνα αμέσως και κάτι μούτρα που γινόντουσαν σκουντήματα για χάδι. Δοκιμασίες για να σφίξουν ακόμη περισσότερο οι δεσμοί.

Σίγουρα δεν είναι από τις κλασσικές φιλίες. Δεν θα τρέξω να του πω τα νέα μου, ούτε θα πιούμε μαζί για να ξεχάσουμε τον πόνο. Δεν θα τραγουδήσουμε σκυλάδικα (οξύμωρο θα έλεγα), ούτε θα δοκιμάσουμε ρούχα μέχρι τελικής πτώσης.

Θα κάτσω στον καναπέ στεναχωρημένη και θα έρθει δίπλα μου. Θα ξαπλώσει και θα βάλει το κεφάλι του στο πόδι μου. Μια υπενθύμιση πως είναι εδώ και όλα θα πάνε καλά. Θα μου γλύφει το χέρι και θα απαιτήσει χάδι, για να μπορέσω να ξεχάσω έτσι, ό,τι με βασανίζει.

Είναι σιωπηλή αυτή η φιλία. Δεν χρειάζονται πολλές λέξεις, ο σκύλος επικοινωνεί με τα μάτια. Και με τη μουσούδα, το κινούμενο ραντάρ. Εντοπίζει όλα τα όμορφα στα οποία πρέπει να δώσεις προσοχή και όλα τα άσχημα που πρέπει να προσέξεις.

Επτά χρόνια φιλίας και δεν πίστευα ποτέ, ότι θα μπορούσα να αγαπήσω τόσο πολύ, ένα πλάσμα που σφηνώνει τη μουσούδα του στο μισοτελειωμένο κεσεδάκι με το γιαούρτι που του δίνω και μασουλάει την άκρη της πιτζάμας μου, όταν θέλει να με ξυπνήσει.

Κι όμως καμιά φορά βρίσκω περισσότερη παρηγοριά στα δυο ματάκια που αποφάσισα να εμπιστευτώ και σίγουρα περισσότερη όρεξη για ζωή. Πρέπει να έχεις για φίλο ένα σκύλο, για να μπορέσεις να καταλάβεις τι σημαίνει ανιδιοτελής αγάπη. Σημαίνει να γλύφεις το χέρι που σε μαλώνει και να ξεφυσάς ελαφρά όταν είναι η ώρα σου για βόλτα, αλλά ο φίλος είναι πολύ κουρασμένος για να σε πάει.

Ποτέ δεν ήθελα να λέγομαι το αφεντικό. Μπορεί να ταΐζω, να βγάζω βόλτα, να πλένω και να πληρώνω τα εμβόλια και ό,τι χρειαστεί, όμως αυτά είναι απλά βοήθεια προς ένα φίλο. Στο κάτω, κάτω εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να κρυφτώ κάτω από μια κουβέρτα, χωρίς να με καταλάβει κανείς, απλά για να πάρω κάποιον αγκαλιά. Ούτε μπορώ να χοροπηδήσω τόσο ψηλά από τη χαρά μου, επειδή γύρισε κάποιος στο σπίτι. Αυτά όμως, τα κάνει ο φίλος μου. 

mindthetrap

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ