Μόνο όταν ο νους είναι τελείως ακίνητος, υπάρχει πιθανότητα να μπει στα βαθιά νερά.

 

 Ερώτηση: Σας ακούω εδώ και πολλά χρόνια και έχω γίνει αρκετά καλός στο να παρατηρώ τις σκέψεις μου και στο να έχω επίγνωση για το καθετί που κάνω, αλλά ποτέ δεν έχω αγγίξει τα βαθιά νερά ή βιώσει τη μεταμόρφωση για την οποία μιλάτε. Γιατί;

Κρισναμούρτι: Νομίζω ότι είναι αρκετά ξεκάθαρο γιατί κανένας από εμάς δεν βιώνει όντως κάτι πέρα από την απλή παρατήρηση της σκέψης του. Μπορεί να υπάρχουν σπάνιες στιγμές μιας κατάστασης αισθημάτων όπου βλέπουμε, ας πούμε, τον γαλάζιο ουρανό ανάμεσα από τα σύννεφα, αλλά δεν εννοώ κάτι τέτοιο. 

Όλες οι εμπειρίες αυτού του είδους είναι προσωρινές και έχουν ελάχιστη σημασία. Εκείνος που κάνει την ερώτηση, θέλει να ξέρει γιατί μετά από τόσα πολλά χρόνια παρατήρησης ης σκέψης του, δεν έχει βρει τα βαθιά νερά… Και γιατί θα έπρεπε να τα βρει; Καταλαβαίνετε; 

Νομίζουμε ότι παρατηρώντας τις σκέψεις μας θα πάρουμε κάποια ανταμοιβή· ότι αν κάνεις ετούτο, θα κερδίσεις εκείνο. Στην πραγματικότητα δεν παρατηρείς καθόλου, γιατί ο νους σου ασχολείται με το να κερδίσει μια ανταμοιβή.
 

Νομίζεις ότι με την παρακολούθηση, με το να έχεις επίγνωση, θα γίνεις πιο στοργικός, θα υποφέρεις λιγότερο, θα είσαι λιγότερο οξύθυμος, θα κερδίσεις κάτι πέρα από όλα αυτά, οπότε η παρατήρησή σου είναι μια εμπορική διαδικασία. 

Με αυτό το νόμισμα θα αγοράσεις το τάδε που θέλεις, πράγμα που σημαίνει ότι η παρατήρησή σου είναι μια διαδικασία επιλογών· οπότε αυτό δεν είναι παρατήρηση, δεν είναι προσοχή.

 Το να παρατηρείς σημαίνει να παρακολουθείς χωρίς καμιά επιλογή· να βλέπεις τον εαυτό σου όπως είναι χωρίς την παραμικρή επιθυμία να αλλάξεις, κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά επίπονο· αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι θα παραμείνεις στην κατάσταση που βλέπεις· δεν ξέρεις τι θα συμβεί όταν δεις τον εαυτό σου όπως είναι, χωρίς καμιά επιθυμία να αλλάξεις αυτό που βλέπεις. Καταλαβαίνετε; 

Θα πάρω ένα παράδειγμα και θα το αναλύσω για να δείτε.
 
Ας πούμε ότι είμαι βίαιος, όπως είναι οι περισσότεροι άνθρωποι. Όλη μας η κουλτούρα είναι βίαιη, αλλά δεν θα μπω τώρα στην ανατομία της βίας γιατί δεν είναι αυτό το πρόβλημα που εξετάζουμε. Είμαι, λοιπόν, βίαιος και κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι είμαι βίαιος. 

Τι συμβαίνει τότε; Η άμεση αντίδρασή μου είναι ότι πρέπει να κάνω κάτι γι’ αυτό, έτσι δεν είναι; Λέω ότι πρέπει να γίνω «μη-βίαιος». 

Αυτό μας λένε οι δάσκαλοι όλων των θρησκειών εδώ και αιώνες: αν κάποιος είναι βίαιος πρέπει να γίνει «μη-βίαιος». Οπότε κι εγώ αρχίζω να κάνω στην πράξη όλα όσα λέει η θρησκευτική ιδεολογία μου. 

Αλλά τώρα, εδώ, ακούγοντας όσα λέγονται, βλέπω πόσο παράλογο είναι όλο αυτό γιατί καταλαβαίνω ότι η οντότητα που παρατηρεί τη βία, και θέλει να την αλλάξει σε «μη-βία», εξακολουθεί να είναι βίαιη. Έτσι, αρχίζω να ασχολούμαι όχι με την εκδήλωση βίας αυτής της οντότητας, αλλά με την ίδια την οντότητα. Ελπίζω να τα παρακολουθείτε όλα αυτά. 

Τώρα: τι είναι αυτή η οντότητα που λέει, «δεν πρέπει να είμαι βίαιος»; Αυτή η οντότητα είναι κάτι άλλο από τη βία που παρατήρησε; Είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις; (Καταλαβαίνετε κύριοι, ή είναι πολύ αφηρημένο;) 

Σίγουρα η βία και η οντότητα που λέει, «πρέπει να μετατρέψω τη βία σε μη-βία», είναι και οι δύο το ίδιο. Το να αναγνωρίσεις αυτό το γεγονός σημαίνει ότι βάζεις τέλος σε κάθε σύγκρουση, έτσι δεν είναι; Δεν υπάρχει πια η σύγκρουση που φέρνει μέσα μου η προσπάθεια να αλλάξω, γιατί βλέπω ότι ακριβώς η κίνηση που κάνει ο νους να μην είναι βίαιος, είναι και η ίδια αποτέλεσμα βίας. 

Εκείνος που έκανε την ερώτηση, θέλει να ξέρει γιατί να μην μπορεί να ξεπεράσει όλες αυτές τις επιφανειακές αντιδράσεις του νου του. Για τον απλό λόγο ότι, συνειδητά ή ασυνείδητα, ο νους πάντα αναζητά κάτι και αυτό ακριβώς το ψάξιμο φέρνει βία, ανταγωνισμό, την αίσθηση μιας απόλυτης δυσαρέσκειας. Μόνο όταν ο νους είναι τελείως ακίνητος, υπάρχει πιθανότητα να μπει στα βαθιά νερά.

«Μιλώντας για το Θεό» μετάφραση Ν.Πιλάβιος, εκδ. Καστανιώτη

Krishnamurti Library of Athens

 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ