Το απύθμενο θράσος του The Walking Dead

Είναι 'εξοργιστικό' ότι αντί να κάθεται στα αυγά του, και να γεμίζει άκοπα τα 'σεντούκια' παραγωγών, τηλεοπτικού δικτύου και πρωταγωνιστών με εκατομμύρια δολάρια, επιμένει να ρισκάρει.

Υπάρχουν κάποιοι που, κάθε φορά που ανεβάζουμε ένα άρθρο για το The Walking Dead, το κατηγορούν ότι δεν αλλάζει. Ότι παραμένει ίδιο. Ότι απλά σκοτώνει τους πρωταγωνιστές του, που παίρνουν συνήθως ηλίθιες αποφάσεις, και προχωρά, με βήμα χελώνας, μπροστά. Δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατόν να παρακολουθείς το 2ο μισό της 5ης σεζόν και να πιστεύεις κάτι τέτοιο;

Μιλάμε για μια σεζόν που τελείωσε (το Α' μισό της) με έναν επώδυνο θάνατο. Αυτόν της Beth. Και ξεκίνησε (το β' μισό) ξεπαστρεύοντας ένα ακόμη βασικό πρωταγωνιστή. Τον Tyreese. Δεν είναι θράσος αυτό; Να 'χαστουκίζεις' έτσι τους θεατές σου σε δυο διαδοχικά επεισόδια; Θυμάσαι καμία άλλη κορυφαία σειρά των τελευταίων χρόνων να κάνει κάτι τέτοιο;

Όχι, είναι η απάντηση. Είτε γιατί δεν είχαν τα κότσια. Είτε γιατί δεν είχαν τέτοια 'κάβα' χαρακτήρων ώστε ο θάνατός τους να μην επηρεάζει την πλοκή.

Άσε που, όπως σωστά σχολίασε αναγνώστης,''Ο Tyreese ήταν η -μέχρι τώρα- απόδειξη ότι οι πραγματικά 'αγαθοί' άνθρωποι μπορούν να επιβιώσουν έχοντας μέσα τους εν γένει την ανθρωπιά. Παρά ότι έχουν περάσει''. Και όντως, στα επεισόδια που τρέχουν, η ανθρωπιά δεν είναι κάτι που 'ξεχειλίζει' ακριβώς από τα μπατζάκια των μελών της ομάδας μας.

Και αυτό χωρίς να μπω σε spoiler territory, μιλώντας 'προφητικά' για έναν ακόμη βαρβάτο θάνατο που έρχεται. Τουλάχιστον αν η σειρά ακολουθήσει, όπως περίπου κάνει ως τώρα, την πορεία των κόμικ. Κάτι που πολύ θα ήθελα να συμβεί. Το ίδιο και εσύ. Γιατί έχει πολύ τζέρτζελο η συνέχεια.

 

Εξίσου 'θράσος' θεωρώ επίσης ότι, το συγκεκριμένο επεισόδιο, είχε εντελώς διαφορετικό ύφος και τόνο από τα προηγούμενα. Ήταν από τα πιο artistic που θυμάμαι. Τύπου 'βρες/δες την ποίηση στον θάνατο'. Φαντάσου μόνο τι δύναμη έχουν στα χέρια τους οι παραγωγοί ώστε να επιβάλλουν κάτι τέτοιο σε μια blocbuster σειρά. Ώστε να μην τους νοιάζει πόσο θα φοβηθεί λίγο 'τέχνη' ο mid level τηλεοπτικός executive.

Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Καπάκι βλέπουμε την ομάδα, στα όρια της κατάρρευσης, να προχωρά στο δρόμο για την Ουάσινγκτον, χωρίς καν να δίνουν σημασία στους Walkers που τους ακολουθούν. Έχουν μετατραπεί, με πρώτο το Rick, σε πολεμικές μηχανές. Μηχανές που πάσχουν εμφανώς, με την εξαίρεση του μωρού, από Σύνδρομο Μετατραυματικού Στρες.

Μηχανές που χρειάζεται πολύ κόπος για να πειστούν να κάνουν τον κόπο να τσεκάρουν αν η Alexandria είναι όντως ένα μέρος όπου θα μπορέσουν να αράξουν ή επανάληψη των όσων τους έχουν συμβεί στο Woodbury και το Terminus.

Όπως και να'χει, είναι 'θράσος' να έχεις κάνει τον βασικό σου πρωταγωνιστή τόσο αχώνευτο. Τόσο έτοιμο να κόψει το λαρύγγι όποιου τον πλησιάσει. Προφανώς και οι αντι-ήρωες πουλάνε. Όμως ο Rick είναι πλέον (ή, για την ακρίβεια, ήταν πριν μπει ξυρίσει το μούσι, φορέσει ξανά την στολή του σερίφη και αρχίζει να γλυκοκοιτάζει την παντρεμένη γειτόνισσα- όλα αυτά στην Alexandria) στα όρια του να τον χαρακτηρίσεις ψυχοπαθή. Μπροστά του, ο Daryl π.χ. Μοιάζει πλέον με ναζιάρικο και αγαπησιάρικο γατάκι.

 

Μην ξεχνάμε ότι ο Rick ήταν που βγήκε και είπε ότι 'Αν δεν τα καταφέρουν, τότε απλά θα πάρουμε αυτό το μέρος για δικό μας'. Ή, με άλλα λόγια, ο σερίφης-προστάτης που είναι ένα τσακ από το να γίνει Governor.

 

Και, μιας και μιλήσαμε για τον αγαπημένο μας redneck, τον λόγο δηλαδή που βλέπει το The Walking Dead κάθε γυναίκα εκεί έξω, είναι 'θράσος' να αφήνεις (ή να υιοθετείς) βαρβάτα υπονοούμενα για το αν είναι gay. Όπως συνέβη στο τελευταίο επεισόδιο, όταν ο Daryl κάθισε να καταβροχθίσει μακαρόνια μαζί με το gay ζευγάρι το οποίο του μιλούσε για το πόσο 'outsiders' ένοιωθαν και αυτοί όταν έφτασαν εδώ. Τύπου 'όλοι outsiders είμαστε'.

Η αποκάλυψη πάντως εδώ, στο β' μισό, είναι η Carol. Η Carol που φοράει πολύχρωμα παστέλ σύνολα, χαμογελάει, ψήνει cookies και το παίζει 'μια γλυκιά νοικοκυρά που σκόνταψα και έπεσα στην Αποκάλυψη'. H Carol που, παρότι είδε την κόρη της να γίνεται Walker, γύρισε και ψιθύρισε στο μικρό αγόρι, το οποίο την ακολούθησε στο δωμάτιο με τα όπλα, ότι, αν πει σε κάποιον τι είδε

'Ένα πρωί θα ξυπνήσεις και δεν θα είσαι στο κρεβάτι σου. Θα είσαι έξω από τα τείχη. Πολύ μακριά από εδώ. Δεμένος σε ένα δέντρο. Θα ουρλιάζεις από τον φόβο σου, αλλά κανείς δεν θα σε ακούσει για να έρθει να σε βοηθήσει. Για την ακρίβεια κάποιος θα σε ακούσει. Τα τέρατα. Και δεν θα μπορείς να τρέξεις μακριά τους. Θα έρθουν και θα σε φάνε ενώ είσαι ζωντανός. Ενώ ακόμη θα το νιώθεις. Και η μαμά σου δεν θα μάθει ποτέ τι απέγινες. Ή, μπορείς να μου υποσχεθείς ότι δεν θα πεις λέξη. Και τότε θα σου φέρω cookies. Πολλά cookies'

 

'Θράσος' δεν το λες αυτό; To να τραυματίζεις ψυχικά ένα παιδί σε δημόσια θέα; 'Θράσος' να έχεις ένα τόσο αδίστακτο χαρακτήρα; Και να τον έχεις στη ομάδα των 'καλών';

Και, έτσι για να εξοργίσουμε άλλη μια ομάδα, μετά τις φεμινίστριες και τις μητέρες, στο ίδιο επεισόδιο είδαμε και τον τραγικό θάνατο του Buttons. Για το άλογο μιλάω. Αυτό που προσπάθησε να δαμάσει ο Daryl. Αυτό που κατέληξε όπως οτιδήποτε όμορφο και αμόλυντο στο The Walking Dead. Δηλαδή κάτω από ένα σωρό με 15 πεινασμένους walkers.

 

Τελικά ίσως να είχε δίκαιο η Michonne. Η ομάδα έμεινε εκεί έξω υπερβολικά μεγάλο διάστημα. Κάτι που φαίνεται από το πόσο αγχωτικό είναι για όλους το να μην τους κυνηγάνε zombie. Κάτι που φαίνεται από σκηνές όπως όταν π.χ. η Sasha νοιώθει την ανάγκη να βγει έξω από τα τείχη, κουβαλώντας μαζί τις κορνίζες με τις φωτογραφίες της χαρούμενης οικογένειας που ζούσε στο σπίτι πριν από εκείνη, να τις στήσει στην σειρά, να τις βάλει σημάδι και να αρχίσει να τις πυροβολεί.

 

Γιατί τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο στο The Walking Dead από οποιαδήποτε σημάδι φυσιολογικής ζωής. Και αυτό είναι κάτι που δεν είναι αυτονόητο. Χρειάστηκε πέντε σεζόν για να φτάσουμε ως εδώ. Πέντε σεζόν και η ιστορία δεν έχει καν ξεκινήσει. Πέντε σεζόν και, ακόμη και αυτοί που ισχυρίζονται ότι το έχουν βαρεθεί, δεν αντέχουν να χάσουν ούτε ένα επεισόδιο. Πέντε σεζόν και όλοι ανυπομονούν να ξεκινήσει το spin-off, το οποίο μάλιστα πήρε πράσινο φως εξαρχής για δυο σεζόν.

Στα αλήθεια πιστεύει κανείς ότι αυτό θα συνέβαινε αν οι παραγωγοί δεν είχαν θράσος; Κότσια; Όραμα; Ή όπως αλλιώς θέλεις να το πεις;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ψυχολογική ένταση, αυτό που ζούμε τώρα, είναι πάντοτε πιο ενδιαφέρουσα να την βλέπεις από ένα μάτσο μάχες. Αν και η Michonne μάλλον βιάστηκε να βάλει την katana της πάνω από το τζάκι. Σύντομα θα της χρειαστεί ξανά. Οπότε κάποιος να της πει να την κρατήσει κοφτερή και 'διψασμένη'.

Πάνος Κοκκίνης 

oneman

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ