Mυστικός μάρτυρας

Ένα απόγευμα , και όταν το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά…

κάποιος …….μέσα στην θλίψη του επερχόμενου  θανάτου του, περίμενε το ραντεβού με…. τις ιατρικές  εξετάσεις του.

Όλα ήταν εναντίον του εκείνη την χρονική περίοδο , και  πάνω από μια εβδομάδα  όλα τα γεγονότα  της καθημερινότητας του, του έδειχναν με χίλιους τρόπους ότι φτάνει το…. τέλος του.

Θλιμμένος,  καθόταν στα σκαλάκια μιας  εκκλησιάς [η οποία ήταν  θεοσκότεινη ] και η οποία βρισκόταν
   απέναντι από το  ιατρικό  κέντρο από όπου θα έβγαινε η μεγάλη απόφαση,  ….. για το αν θα ζήσει… ή αν  θα πεθάνει.

Ήταν σκοτεινά …και αισθανόταν  απίστευτα στενάχωρα,

και ανυπόφορα… μόνος …!

Τέτοια <<μοναξιά>> δεν είχε νιώσει ποτέ πριν,

Αισθανόταν απομονωμένος και αποκομμένος  από όλα ,  ούτε ακόμα και στη  φυλακή, από όπου είχε περάσει πριν από πολλά χρόνια, για μερικούς μήνες, δεν ένιωθε με τόση ένταση την αποκοπή από το περιβάλλον και την ζωή  .

Οι εκτιμήσεις των γιατρών, τα γεγονότα, τα δυσάρεστα συναισθήματα, και οι σκέψεις του θανάτου,   τον είχαν εξαντλήσει σωματικά και ψυχολογικά ..

Σκεφτόταν τον θάνατο συνεχώς, και το πόσο άδικο ήταν να φύγει  από την ζωή αφού είχε ακόμα τόσα πολλά πράγματα να κάνει και να ζήσει.

Είχε ανθρώπους να φροντίσει… αλλά και ανθρώπους που τον αγαπούσαν, και δεν ήθελε να τους πληγώσει τόσο πρόωρα, τόσο απρόσμενα και ξαφνικά.

Περισσότερο  ήταν ομως ...... η περίεργη φαντασίωση του σκοτεινού τάφου, που συχνά πυκνά καρφωνόταν στη σκέψη του.

 Φανταζόταν τον εαυτό του μέσα στο σκοτεινό τάφο.
  Πόσο μακάβρια  αλλόκοτο,  και τρομακτικό είναι.

Η μόνη του < μικρη ανακούφιση> σε αυτή τη σκέψη ήταν να λέει στον εαυτό του …………

<< θα είμαι νεκρός…… και δεν θα καταλαβαίνω τίποτα >>

Ζήτησε βοήθεια και δύναμη  για μια ακόμα φορά ….από μέσα του…..

από το είναι του.

                                                        ………………………………………

Άρχισε να παρατηρεί προσεχτικά τα συναισθήματα του, τους φόβους του …. και τις μακάβριες σκέψεις του  

Κάποια στιγμή, ένιωσε σαν μια γλυκιά ζεστασιά να τον αγκαλιάζει, και ένα περίεργο μούδιασμα στο σώμα του.

Μια ξαφνική έμπνευση και ..... αγανακτισμένος από την συμπεριφορά του, αποφάσισε τελικά…. όντος  χωμένος μέσα στο δράμα του, στο φόβο του, και στη μοναξιά του, να σταματήσει να κλαψουρίζει.

 Και να  …………

Αποδεχτεί τον θάνατο του,  εφόσον έτσι μπορεί να είναι <<γραμμένο>> να γίνει.

                                                  ………………………………………………….

Και ο κόσμος….

εντελώς μαγικά, άρχισε να αλλάζει γύρω του….

Ο φόβος και η μοναξιά …….εξαφανίστηκαν.

 Αισθανόταν μόνο κάτι σαν μια <<μικρή πληγή>> στο σημείο της καρδιάς, επειδή για πολλές μέρες εκεί καθόταν αυτά τα ψυχολογικά στοιχεία του φόβου και της ανησυχίας και τον <<έτρωγαν>> .

Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο, αλλά ακόμα και τα σκουπιδάκια στην άκρη του δρόμου, είχαν μια διαφορετική και….. παράξενη όψη.

  Ήταν σαν να έβγαζαν μια …παράξενη λαμπρότητα .

Σαν να ήταν....... ζωντανά .

Τα σκουπιδάκια αν και ήταν πεταμένα ανέμελα από τους περαστικούς, αυτά φαίνονταν να ήταν όλα τοποθετημένα αρμονικά και ….σωστά …στη θέση τους.

Ακόμα και τα αποτσίγαρα στην άκρη του δρόμου είχαν τον δικό τους ρόλο,  ήταν  και αυτά δεμένα με όλο το σύνολο αρμονικά

 Το σκοτάδι στα στενά απέναντι δρομάκια, είχε μια   ιδιαίτερη λαμπρότητα [ ? ], αλλά και μια παράξενη  << μεταφυσική  κίνηση >>.

Φαινόταν σαν  να κυλούσε όμορφα και απαλά πάνω στους τοίχους , να βγαίνει  μέσα από τα παρτέρια,  και τελικά να αγκαλιάζεται  αρμονικά με τα……. φώτα του δρόμου.

Ήταν σαν μια <<μουσική πανδαισία>> που….. μπορούσαν όμως να την βλέπουν και να την ακούνε  τα…. μάτια του.

  Ήταν σαν  ένας χορός από διαφορετικά φυσικά και μεταφυσικά στοιχεία,  που συνεργαζόντουσαν αρμονικά,  και έδιναν μια σουρεαλιστική και ζωντανή  παράσταση …

Και αυτός  ο κάποιος, που περίμενε τις ιατρικές εξετάσεις του ,    ήταν ο μοναδικός,

και  μυστικός μάρτυρας αυτού του γεγονότος.

Από αυτόν τον  σκοτεινό και μοναχικό δρόμο, και από μια θλιβερή ψυχολογική κατάσταση....
  ξεπήδησε ξαφνικά  στην αντίληψη  του παρατηρητή, όλη η πανδαισία της κίνησης και της λαμπρότητας που συμβαίνει συνεχώς ……φυσικά και ψυχολογικά... 

που είναι πάντα εκεί και παντού….. αόρατη και αθέατη . 

                               ………………………………………………..

Όλα είχαν τελειώσει εκεί …..

Όταν ένα  δάκρυ χαράς [ανακούφισης]  κύλισε στο πρόσωπο του,  όταν ένα δυνατό  φύσημα βγήκε από τα πνευμονια του.. δεν υπήρχε τίποτα να τον φοβίζει,  είχε αποδεχτεί οποιαδήποτε εξέλιξη μπορούσε να προκύψει.

 Είχε  εμπιστοσύνη στη δύναμη  που του έδειχνε όλη αυτή την ομορφιά που πριν λίγο ήταν αόρατη και κρυμμένη από τα  μάτια του,
 και  κρυμμένη στα βάθη του ψυχισμού του.

 Μια <<δυναμική>>  που προερχόταν από  μέσα του.

 Μια παρουσία που βρισκόταν πάντα και <<διακριτικά>>  μαζί του. 

Σηκώθηκε και πήγε και  πήρε τις εξετάσεις του σχεδόν……… χαμογελώντας. ήταν πιο ζωντανός απο ποτέ..
και ετσι είναι

 

atheatos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ