Απομυθοποιώντας τα «δεκανίκια»

Έτσι σε έχουν κάνει να πιστεύεις. Ότι χρειάζεσαι πολλά για να στηρίζεσαι και ότι όλα όσα θα σε κάνουν να νιώθεις άξιος είναι έξω από σένα.

Αυτό από μόνο του είναι άδικο και πολύ αντιφατικό με τον δρόμο της αγάπης. Δεν γίνεται να στηρίζουμε και να υποστηρίζουμε την αγάπη και να την θεωρούμε μια μορφή αξίας ή όχι. Να την ψάχνουμε γύρω και έξω από μας.

Γιατί στηρίζεσαι σε όλα όσα είναι έξω από σένα ? Γιατί πιστεύεις ότι για να είσαι καλά εσύ χρειάζεσαι «δεκανίκια» στήριξης ? Πόσο άδικο είναι όλο αυτό ?

Εσύ να είσαι καλά και να δημιουργείς. Αλλά για να δημιουργείς χρειάζεσαι μία κινητήριο δύναμη που λέγεται πίστη και αγάπη. Χωρίς αυτά θα νιώθεις ότι κουράζεσαι και κάθε σου απόκτημα θα φοβάσαι μη το χάσεις, μη σου φύγει και ότι αν γίνει κάτι τέτοιο θα χάσεις την ισορροπία σου. 

Μα πως γίνεται να ακουμπήσεις σε ότι άλλο εκτός από τα δύο σου τα πόδια ? Ποτέ δεν θα νιώθεις ανεξάρτητος και ελεύθερος. Αν κάθε φορά στηρίζεσαι και από κάτι έξω από σένα αυτό το θέτεις αυτόματα σε κίνδυνο. Μπορεί να το «πνίγεις» μέσα από τη συμπεριφορά σου, μέσα από την ανασφάλειά σου. Όλα όσα είναι έξω από μας είναι πάντα εναλλασσόμενα και φυσικά τίποτε δεν μας ανήκει. Όσο καλή πρόθεση και διάθεση να έχει κάποιος ή κάτι δεν μπορεί ποτέ να σου εγγυηθεί ότι θα υπάρχει πάντα για σένα. Η παροδικότητα είναι το κύριο συστατικό της ζωή, και αυτή η παροδικότητα δημιουργεί την υποδομή της σωστής σταθερότητας. Δηλαδή να νιώθεις πάντα εσύ σε αρμονία σε ότι έρθει, όπως έρθει και όποτε έρθει.

Το να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου ή να σου τραβήξει κάποιος το χαλί κάτω από τα πόδια, είναι δύο δρόμοι που έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν στη ζωή. Όχι από εχθρική διαδρομή, αλλά επειδή έτσι είναι η ζωή.

Να έχεις στηρίξει την ισορροπία σου δηλαδή σε ένα σπίτι, όπου να έρθει η μέρα που θα γκρεμιστεί, όχι από ανθρώπινο χέρι, αλλά από ένα καιρικό φαινόμενο. Να στηρίζεις την ευτυχία σου σε έναν άνθρωπο και εκείνος να φύγει έτσι ξαφνικά όχι από κοντά σου, αλλά από τη ζωή. 

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτοί είναι δρόμοι αλήθειας. Αυτά όλα συμβαίνουν κάθε μέρα στη ζωή. Δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να δεχτούμε αυτή την διαδρομή και να ανοίξουμε επιτέλους το «κουτάκι» που έχουμε όλοι μέσα μας και να δώσουμε πίστη στους εαυτούς μας, όχι στο εγώ μας, την έπαρσή μας, την αλαζονεία μας, την κτητικότητά μας. Αλλά στην πραγματική μας ουσία. Σε μία ουσία που ακούει στο όνομα Πνεύμα κατοικεί εντός σου. Τότε εσύ θα είσαι τα πάντα για σένα. Σε σένα θα στηρίζεσαι, όχι εγωιστικά, αλλά ουσιαστικά. Τότε με τις σχέσεις σου θα είσαι εύπλαστος και ελαστικός, πραγματικός και αρμονικός. Σε κανένα σου απόκτημα δεν θα στηρίζεσαι και θα γνωρίζεις πως ήρθες εδώ για να ζήσεις εσύ και όχι για να συντηρείς ύλη. Τόση ύλη είναι γύρω μας, ενώ οι άνθρωποι που τη δημιούργησαν δεν είναι πια μαζί μας. 

Ο Θεός έχει την καλύτερη «παρέα» δημιουργήσει για σένα και έχει την καλύτερη υποδομή για κάθε σου πρόβλημα. Για να σε μάθει να στηρίζεσαι σε Εκείνον και Εκείνος θα φροντίζει κάθε σου ανάγκη με το Μεγαλείο που τον διακατέχει. Ελευθερώσου λοιπόν από κάθε «δεκανίκι» στήριξης και πες στον μοναδικό εαυτό σου Θεοί Εστέ.

Πώς είναι δυνατόν να είσαι ένα αντίγραφο του Θεού και να επιλέγεις να στηρίζεσαι σε ότι έξω από σένα. Να συμπορεύεσαι και να συνυπάρχεις με αγάπη και ενότητα. Αυτός είναι ο δρόμος. 

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ