Ακολουθούν πολύ ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το βιβλίο “Ας Μιλήσουμε Για Σένα” (Εκδόσεις Διόπτρα). Οι δύο συγγραφείς – Κλινικοί Ψυχολόγοι στο νοσοκομείο Σκριπς Μεμόριαλ στην Καλιφόρνια, περιγράφουν στο βιβλίο τους μια καταπληκτική μέθοδο (ανάμεσα σε πολλές άλλες) που χρησιμοποιούν για να επικοινωνήσουν με το υποσυνείδητο του ασθενούς τους ώστε να αντλήσουν σημαντικές πληροφορίες για τα παιδικά του τραύματα ή για να εξακριβώσουν την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του.
Την άσκηση αυτή τη χρησιμοποιούσαν έχοντας επίγνωση ότι ο συνειδητός νους του ατόμου αποκρύπτει με περίπλοκους αμυντικούς μηχανισμούς ισχυρές αλήθειες ή τραυματικές εμπειρίες.
Σας παραθέτουμε την άσκηση, όχι φυσικά για να τη δοκιμάσετε σε άλλους αλλά για να την κάνετε στον εαυτό σας. Η τεχνική είναι αρκετά απλή και θα σας εκπλήξει… Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να διαπιστώσετε τα πραγματικά σας πιστεύω ή ακόμα καλύτερα μπορείτε να την επιστρατεύσετε σε στιγμές διλημμάτων. Το σώμα σας, θα σας πει την αλήθεια!
Παράθυρο στην Αλήθεια.
Ενώ είχε το χέρι της τεντωμένο, τη ρωτήσαμε: «Πες μας κάτι που σε αναστάτωσε όταν ήσουν πέντε χρόνων ή μικρότερη». Το χέρι της έγινε αδύναμο και χαμήλωσε, κάτι που σήμαινε: Δεν είναι αλήθεια· δεν συνέβη τίποτα που να με αναστάτωσε ιδιαίτερα όταν ήμουν πέντε χρόνων ή μικρότερη.
«Όταν ήσουν έξι;» συνεχίσαμε. Άλλη μία ατονία του χεριού: όχι, ούτε σε αυτή την ηλικία. «Όταν ήσουν επτά;» Διάνα! Το χέρι της Στεφανίας έμεινε άκαμπτο, λέγοντας ένα ξεκάθαρο ναι. Όποιο και αν ήταν εκείνο το έντονο περιστατικό που ψάχναμε, της συνέβη όταν ήταν επτά χρόνων, και το νευρομυϊκό της σύστημα το ήξερε.
Από τη στιγμή που εντοπίσαμε την ακριβή ηλικία όπου ο αστεροειδής χτύπησε τον κόσμο της, η Στεφανία θυμήθηκε αμέσως ποιο ήταν το περιστατικό.
Για την ίδια τη Στεφανία, εκείνο το περιστατικό με τη δεκάρα που της είχε δώσει η θεία της, ήταν κάτι ασήμαντο από την παιδική της ηλικία, κάτι που είχε αφήσει εδώ και καιρό πίσω της. «Περσινά ξινά σταφύλια» με άλλα λόγια. Μόνο που δεν ήταν έτσι: τα νεύρα και οι μύες της εξακολουθούσαν να τρέμουν από τον συναισθηματικό αντίκτυπο εκείνης της εμπειρίας.
Ο συνειδητός της νους έλεγε “Χα! Σιγά το πράγμα”, όμως το σώμα της ούρλιαζε: “Είναι πολύ σοβαρό ζήτημα· εξακολουθώ να είμαι αναστατωμένη εξαιτίας του!”
Έχουμε καλές άμυνες· αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο επιβιώνουμε. Η αξιοσημείωτη ικανότητα μας να βυθιζόμαστε στις αυταπάτες μας επιτρέπει να αρνούμαστε την πραγματικότητα προκειμένου να νιώσουμε καλύτερα και να ανακουφιστούμε τη στιγμή που το χρειαζόμαστε.
Η νευρομυϊκή πληροφόρηση ξεγλιστρά πίσω από αυτό το παραπέτασμα άρνησης, πίσω από την πρόσοψη που λέει “Ω, μα αυτό το έχω ξεπεράσει εδώ και χρόνια” και βλέπει ξεκάθαρα όσα πραγματικά συμβαίνουν βαθιά μέσα μας.
Λίγο αργότερα στην ίδια συνάντηση, χρησιμοποιήσαμε ξανά τη νευρομυϊκή πληροφόρηση για να βοηθήσουμε τη Στεφανία να δει πιο καθαρά αυτό που βλέπαμε και εμείς. Τη βάλαμε να πει μεγαλόφωνα τη φράση «Είμαι διευθύντρια της […το όνομα της εταιρείας της]» και το χέρι της έμεινε ακλόνητο.
Όπως ακριβώς το περιμέναμε/Έπειτα τη βάλαμε να κάνει τη δήλωση «Θέλω να έχω οικονομική επιτυχία» και προς μεγάλη της έκπληξη, το χέρι της ατόνησε.
Συνεχίσαμε τον έλεγχο με τη φράση «Θέλω η οικογένεια μου να είναι ευτυχισμένη». Το χέρι της παρέμεινε ακίνητο. Ήταν αλήθεια. Το συνειδητό και το υποσυνείδητο μέσα της συμφωνούσαν: και τα δύο το ήθελαν αυτό.
Όμως όταν μετά τη βάλαμε να πει «Θέλω εγώ να είμαι ευτυχισμένη», το χέρι της έγινε αδύναμο. Ο συνειδητός νους της ήθελε να είναι ευτυχισμένη. Όμως το υποσυνείδητο είχε άλλα σχέδια…
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η δύναμη του υποσυνείδητου είναι μεγάλη και μπορούμε να κάνουμε θαύματα,φυσικά ο σωστότερος τρόπος είναι με έναν ψυχοθεραπευτή-υπνωτιστή.
Μπορούμε να αλλάξουμε την ζωή μας,μέσα από τον τρόπο σκέψης μας,αρκεί να το πιστέψουμε!
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.