Θρησκεία και Εξουσία

Η ‘ιερή’ διαπλοκή μεταξύ ιερατείου, οικονομικής και πολιτικής εξουσίας

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
http://www.infonewhumanism.blogspot.com,

«Εάν διά τoυ ψεύδoυς μoυ η αλήθεια τoυ Θεoύ κατεδείχθη μεγάλη
πρoς δόξαν τoυ, γιατί ακόμη κατακρίνoμαι ως αμαρτωλός;»,
Παύλος προς Ρωμαίους Επιστολή.

Όταν το ψέμα επισκιάζει και εκτοπίζει την αλήθεια και γίνεται το ίδιο η ‘αιώνια και μοναδική αλήθεια’, όταν οι σκοταδιστικοί μύθοι και οι εξουσιαστικές ιδεολογίες πλαστογραφούν την ιστορία και εκτοπίζουν τα πραγματικά γεγονότα, τις αυθεντικές εμπειρίες, τη Λογική και τη μνήμη των ανθρώπων, όταν η εξουσία στραγγαλίζει την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση και παρουσιάζει την επιστήμη-έρευνα-ανακάλυψη ως θρησκεία-πίστη-αποκάλυψη, όταν η υποκρισία εκτοπίζει την ευγένεια και την ειλικρίνεια και όταν το κάλπικο και το εικονικό εμφανίζονται ως γνήσιο και πραγματικό, τότε το σκοτάδι γίνεται το θαμπό φως της ‘αγίας άγνοιας’, η ‘θεία φώτιση’ που τυφλώνει. Τότε τα ανθρώπινα όντα γίνονται σκιές του εαυτού τους, ζωντανά εργαλεία που παράγουν πλούτο για τους δαμαστές τους και οι ζωές τους τείνουν να εξομοιωθούν με, ή να γίνουν και χειρότερες από, αυτές των ζώων εργασίας.


 Γίνονται κοπάδια οπαδών που αναπαράγουν άκριτα και σε βάρος τους μύθους με θεούς και δαίμονες, με σκοταδιστικές ανοησίες και εξουσιαστικές ιδεολογίες που τους καθιστούν εθελόδουλους, φονιάδες πολιτισμών και πολιτικούς αυτόχειρες. Από τότε που η βία των νικητών επέβαλε τη δουλεία και οι εξουσίες οργανώθηκαν σε κράτος και νομοθέτησαν την ατομική ιδιοκτησία πάνω στη γη και γενικά πάνω στα μέσα παραγωγής, οι σκοταδιστικοί μύθοι έγιναν σωτηριολογικές θρησκείες[1], οι οποίες, ως εξουσιαστικές ιδεολογίες, έγιναν εργαλεία εκφοβισμού και βίας, πειθαναγκασμού και υποταγής, αλλοτρίωσης και εξαθλίωσης των πιστών και εξουσιαζόμενων.

Είναι σε όλους μας γνωστό πως κανένας άνθρωπος δεν επέλεξε τη θρησκεία και την πίστη του, αλλά, με το που γεννιέται, του τη φυτεύουν στο κεφάλι, και την καλλιεργούν συστηματικά και σκόπιμα και από ιδιοτέλεια τα κατά τόπους υποκριτικά, σκοταδιστικά, εκμεταλλευτικά και εξουσιαστικά ιερατεία που καλλιεργούν την άγνοια και χρησιμοποιούν τον εξουσιαστικό Φόβο[2], μορφή του οποίου αποτελεί και ο λεγόμενος  ‘φόβος του θανάτου’, αλλά και κάθε μορφής βία για να επιβάλλουν θρησκεία και πίστη, χωρίς τις οποίες καμιά εξουσία δεν μπορεί να επιβληθεί.

 Γνωστό είναι επίσης ότι κανένας άνθρωπος δεν χρειάζεται σκοταδιστικούς μύθους και εξουσιαστικές ιδεολογίες, ψεύτικους θεούς που κρύβουν πραγματικά αφεντικά, μίσος και καταπίεση, βία, εξουσία και ψευδαισθήσεις για να ζήσει, να είναι δημιουργικός και ευτυχισμένος. Αντίθετα εκείνο που χρειάζεται είναι τροφή, στοργή, στέγη, ασφάλεια, αναγνώριση, ισονομία, ισοπολιτεία, ελευθερία, παιδεία και ίσες ευκαιρίες για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο ανάλογα με τις δυνατότητές του και να απολαμβάνει ανάλογα με τις ανάγκες του. Αντί γι’ αυτά οι εκάστοτε εξουσίες κατασκεύασαν μύθους-ταμπού για θεούς και δαίμονες, για κόλαση και παράδεισο με βασιλείς επίγειους και επουράνιους με σκοπό να κάνουν τους ανθρώπους δουλικούς και μοιρολάτρες, να ‘πιστεύουν χωρίς να ερευνούν’ και να δέχονται την καταπίεση και την εκμετάλλευση των αφεντικών τους ως ‘θεία βούληση και δοκιμασία’. Στο μεταξύ οι σκοταδιστικοί μύθοι ξεφτίζουν, τα ταμπού απομυθοποιούνται μέρα με τη μέρα ως εξουσιαστικά κατασκευάσματα και οι δούλοι αγωνίζονται για τη λευτεριά τους, που σημαίνει για κοινωνική ισότητα, για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους.

Σήμερα πολλοί άνθρωποι, δυστυχώς όχι ακόμα όλοι, γνωρίζουν ότι νεκρές οικογενειακές, τοπικιστικές, φυλετικές και εθνικιστικές παραδόσεις, εξωπραγματικές θρησκευτικές δοξασίες και θανατόφιλα δόγματα μπλοκάρουν την λογική, εμποδίζουν την φυσιολογική κοινωνικοποίηση και προκαλούν τη στρεβλή κοινωνική ένταξη των ανθρώπων, πράγμα που υπονομεύει τον αυτοσεβασμό, την αίσθηση της ισοτιμίας-αμοιβαιότητας και διαταράσσει την αρμονική συμβίωσή μας. Η ιστορία διδάσκει ότι, εξ’ αιτίας της άγνοιας των πολλών και της υστερόβουλης σκοπιμότητας των λίγων, η ηδονική θρησκευτική εθελοδουλία οδηγεί στην παράλυση της σκέψης και συνεπώς στον πνευματικό θάνατο, με αποτέλεσμα την αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού και τελικά την συρρίκνωση μέχρι και τη διάλυση της εθνικής και της οικουμενικής υπόστασης του ανθρώπου.

 Από τη στιγμή που ένας λαός που άνοιξε πρώτος το δρόμο στον ανθρωπιστικό πολιτισμό, (πάντων πραγμάτων μέτρον άνθρωπος), και έχτισε παραδειγματικούς θεσμούς για την έννοια και την ουσία της δημοκρατίας και για τον επαναστατικό-κοινωνικό ρόλο της επιστήμης, από την ίδια στιγμή τα θρησκευτικά και εξουσιαστικά ιερατεία κατασκεύασαν και επέβαλαν βίαια τους μύθους περί θεοκρατίας. Από τότε οι λαοί, ο ένας μετά τον άλλον και με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο πέφτουν στην παγίδα περί ‘θεοκρατίας’ και ξεπέφτουν σε αλληλοεχθρευόμενα φανατισμένα ‘θρησκευτικά ποίμνια’.

 Συνεπώς είναι λογικό να σκεφθεί κανείς πως οι εξουσίες με όπλο τη θεοκρατία και τη χειραγώγηση της πληροφορίας και συνεπώς και της γνώσης επιχειρούν την περιθωριοποίηση των λαών, την νόθευση της δημοκρατίας και την υποταγή της επιστήμης σε αντικοινωνικά, αντιδημοκρατικά και σκοταδιστικά-φασιστικά μοντέλα κυριαρχίας με κατάληξη τη σημερινή νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι αναγκαίο να αμφισβητήσουμε τους θρησκευτικούς μύθους και με τη βοήθεια της επιστήμης να σπάσουμε τα θρησκευτικά ταμπού και να απομυθοποιήσουμε την κεφαλαιοκρατική-θεοκρατική ιδεολογία της ‘ιερής διαπλοκής’[3]. Είναι αναγκαίο να διατυπώσουμε όλοι μαζί ένα δημόσιο κατηγορώ ενάντια στα σκοταδιστικά και στα εξουσιαστικά ιερατεία που χρησιμοποιούν το μυαλό των παιδιών ως σκουπιδοτενεκέ και το μπουκώνουν με σκοτεινούς μύθους, με τοξικές και σάπιες ιδέες, με ληγμένα και άχρηστα πνευματικά και πολιτιστικά παραπροϊόντα, με μηδενιστικές, μυστικιστικές και θανατόφιλες θρησκευτικές δοξασίες και με απάνθρωπες, ανταγωνιστικές, ατομιστικές εξουσιαστικές ιδεολογίες.

 Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η αφέλεια των ‘πιστών’ και η κακόβουλη δράση των θρησκειών, Εκκλησιών, ιδεολογιών και ιερατείων[4], δεν επηρεάζει μόνο αρνητικά τη δική μας ζωή, αλλά κατακρεουργεί τις ανθρώπινες κοινωνίες και σπρώχνει την ανθρωπότητα προς την Νέα, θεοκρατική καπιταλιστική, Τάξη Πραγμάτων, που φράζει το δρόμο στο μέλλον των παιδιών μας και του ανθρώπινου πολιτισμού. Στο δημόσιο διάλογο και στον δύσκολο αγώνα για να απελευθερωθούμε και να κατακτήσουμε την κοινωνική ισότητα, οφείλουμε να έχουμε ο καθένας μας σύμμαχο το μυαλό μας και το μυαλό των άλλων, το ανθρώπινο μυαλό που αντιστέκεται στην αποβλάκωση και παρ’ όλα τα εμπόδια καταφέρνει, αργά αλλά σταθερά, να σπρώχνει τις εξελίξεις μπροστά, ενισχύοντας την αισιοδοξία της ιστορίας, στους κόλπους της οποίας ένας καινούργιος καλύτερος κόσμος γεννιέται μέρα τη μέρα.



Παρ’ όλα αυτά παραμένει ζητούμενο η απάντηση στο αιώνιο ερώτημα, τι συμβαίνει και ενώ οι άνθρωποι γεννιόμαστε ελεύθεροι και ίσοι μεταξύ μας, τελικά οι περισσότεροι, το 99%, να περνάμε τη ζωή μας σαν σκλάβοι σε συνθήκες ακραίας οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας που την επιβάλλει το 1% των συνανθρώπων μας;

Τα ιερατεία, οι ιδεαλιστές ‘φιλόσοφοι’ και οι εξουσιαστές υποστηρίζουν, ότι το ερώτημα έχει απάντηση και αυτή λέγεται ‘ατελής, άπληστη και γι’ αυτό αμαρτωλή ανθρώπινη φύση’, ως συνέπεια της ‘βούλησης του θεού-δημιουργού’ και συνεπώς ‘αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου’. Οπότε, σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, το πρόβλημα της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας, δηλαδή, της φτώχιας, της δυστυχίας, της ανελευθερίας, του φασισμού και του πολέμου δεν έχει λύση, αφού, η ανθρώπινη φύση είναι ‘από τον δημιουργό’ δεδομένη ελαττωματική και αναλλοίωτη με συνέπεια τον νόμο της ζούγκλας όπου επικρατεί ο ισχυρότερος με αποτέλεσμα την ανισότητα. Και όλα αυτά για να υπάρχει κάποιος ρόλος για τον υποτιθέμενο ‘θεό-δημιουργό’ και με δεδομένη την απουσία εξαιτίας της ανυπαρξίας του, για τους πανούργους δημιουργούς και εκπροσώπους του.

Όμως αυτή η θεώρηση κάνει το λάθος, που δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε και αθώο, να εμφανίζει το δημιούργημα της Φύσης, το ‘όρθιο δίποδο ζώον’, τον άνθρωπο ως δημιούργημα του υποτιθέμενου θεού. Κάνει κυρίως το λάθος να παραγνωρίζει ότι το δημιούργημα της Φύσης, τον άνθρωπο, δεν το παραλαμβάνει, το ταΐζει, τον προστατεύει και το μεγαλώνει κανένας θεός και κανένα ιερατείο, αλλά το παραλαμβάνει η μάνα που το γέννησε, η οικογένειά του και η κοινωνία του που φροντίζουν στο πλαίσιο των υλικών και κοινωνικών δυνατοτήτων τους για την επιβίωση και την εξέλιξή του. 

Είναι λοιπόν υλικοί και κοινωνικοί οι όροι που διαμορφώνουν το τυχαίο δημιούργημα της Φύσης σε ‘ζώον πολιτικόν’, δηλαδή σε κοινωνικό ον, το οποίο ατομικά και συλλογικά δημιουργεί και αλλάζει το περιβάλλον του, τον εαυτό του και την κοινωνία του. Συνεπώς, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, και όχι ως Ροβινσώνας Κρούσος, αλλά ως συλλογικότητα και ως οργανωμένη κοινωνία που δημιουργεί καθημερινά τους όρους της ύπαρξής του, αλλάζει την ίδια τη φύση του και βελτιώνει σταθερά τη ζωή του.

 Οπότε αυτό που κάποιοι αποκαλούν ‘μοίρα’ δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση περί ‘θεοκρατίας’, η εξουσία των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων, η οποία κάθε τόσο ανατρέπεται και σχετικοποιείται με τάση εξαφάνισης και συνεπώς δεν είναι δεδομένη ούτε η φύση, αλλά ούτε και κάποια ‘μοίρα’ του ανθρώπου, οπότε υπάρχει απάντηση.

Σήμερα πια, στον 21ο αιώνα, όλοι γνωρίζουμε, ότι η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι ή λεγόμενη ‘ατελής, υποτελής και αμαρτωλή ανθρώπινη φύση’, γιατί η ανθρώπινη φύση δεν είναι αυθαίρετο και αναλλοίωτο δημιούργημα ανύπαρκτων, φανταστικών, μεταφυσικών δυνάμεων, ‘θεών και δαιμόνων’, αλλά προϊόν συγκεκριμένων υπαρκτών και στο χώρο και στο χρόνο μεταβαλλόμενων κοινωνικών δυνάμεων και συνθηκών.

Όσον αφορά στην ‘ατελή ανθρώπινη φύση’, αυτή δεν είναι παρά το δημιούργημα των εκάστοτε κοινωνικών δυνάμεων που εκφράζονται είτε ως ιδιοτελής, άδικη, εκμεταλλευτική και απάνθρωπη ταξική μορφή κοινωνικής οργάνωσης του ανταγωνισμού και της ανισοκατανομής που αποξενώνει και κατασκευάζει ατελείς ανθρώπινες φύσεις, φοβισμένες και ένοχες συνειδήσεις είτε ως άμεση δημοκρατία, κοινωνική αυτοδιεύθυνση και αταξική κοινωνία της ισοκατανομής που ενώνει συνειδήσεις, οράματα και αγώνες για ένα καλύτερο κόσμο. 

Συνεπώς το πρόβλημα έχει λύση και αυτή, στη σημερινή ιστορική συγκυρία δείχνει προς την κατεύθυνση της υπέρβασης των σκοταδιστικών μύθων, των θρησκειών του μίσους και των εξουσιαστικών ιδεολογιών, με φυσικό επακόλουθο την κατάργηση της αδιέξοδης ιδιοτελούς καπιταλιστικής οργάνωσης της οικονομίας η οποία λειτουργεί σε βάρος του ανθρώπου, της Φύσης, της κοινωνίας και της ανθρωπότητας και την αντικατάστασή της από ένα σύστημα κοινωνικής ισότητας, δηλαδή ισοκτησίας, ισονομίας και ισοκατανομής. 

Άλλη εναλλακτική κοινωνική λύση, άλλη ρεαλιστική διέξοδος δεν υπάρχει και γι’ αυτό η μετατόπιση της ατομικής θρησκευτικής λύσης σε κάποια υποτιθέμενη μετά θάνατον σωτηρία αποκαλύπτει την απατηλή φύση και τον αντικοινωνικό χαρακτήρα των θρησκειών, που τελικά λειτουργούν ως ιδεολογίες για λογαριασμό των κοσμικών εξουσιών και ως απενοχοποιητές των εγκλημάτων του κεφαλαίου.

Όλα αυτά αποκαλύπτουν ότι η σημερινή καθολική κρίση δεν είναι κρίση της ανθρώπινης φύσης, υπόστασης και συνείδησης, δεν είναι κρίση της ανθρώπινης κοινωνίας και του ανθρώπινου πολιτισμού, όπως προσπαθούν κάποιοι να την παρουσιάσουν, αλλά είναι κρίση του τρόπου με τον οποίο είναι οργανωμένη η οικονομική δραστηριότητα και κατά συνέπεια και η κοινωνία-ανθρωπότητα. Είναι, δηλαδή, κρίση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, που στηρίζεται στην οικονομική και κοινωνική ανισότητα, στη βία, στην καταστροφή και στον πόλεμο και γι αυτό βρίσκεται σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση, με τη φύση της ανθρώπινης κοινωνίας και με τους διαχρονικούς σκοπούς της ανθρωπότητας για κοινωνική ισότητα, καθολική ευημερία και ευτυχία. 

Πρόκειται για μια παγκόσμια παρακμιακή κρίση του καπιταλισμού στην καρδιά της οποίας βρίσκεται η κρίση του συγκεντρωτικού ενεργειακού συστήματος, ο έλεγχος του οποίου εξασφαλίζει την κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία-ανθρωπότητα. Το ενεργειακό σύστημα που στηρίζεται στα ορυκτά καύσιμα, για τον έλεγχο των οποίων γίνονται όλοι οι πόλεμοι των δυο τελευταίων αιώνων με σκοπό την ηγεμονική επικράτηση της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφαλαίου πάνω στην ανθρωπότητα.

 Και όλα αυτά, παρά το γεγονός πως η σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία προσφέρουν στην ανθρωπότητα την δυνατότητα αποκεντρωμένης, δημοκρατικής, φτηνής, καθαρής, ασφαλούς και άφθονης ενέργειας από τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με βάση το υδρογόνο[5], η αξιοποίηση της οποίας θα έδινε στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού τη δυνατότητα να απελευθερωθούν οριστικά από το απάνθρωπο και καταστροφικό κεφάλαιο και να οργανώσουν κοινωνικά αυτοδιαχειριζόμενες οικονομίες και να οικοδομήσουν ανθρώπινες κοινωνίες πάνω στη βάση της οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική απελευθέρωση.

Από την τρέχουσα συστημική κρίση, που συγκλονίζει το καπιταλιστικό κοινωνικο-οικονομικό σύστημα σε επίπεδο ηθικής, φιλοσοφίας, θεσμών, δομών και λειτουργιών, η οποία συντελείται τόσο σε επίπεδο εποικοδομήματος, όσο και στο ίδιο το θεμέλιο του καπιταλιστικού οικοδομήματος και ταλανίζει ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν μπορεί να μας βγάλει καμιά συστημική δύναμη, κανένα ενσωματωμένο στο σύστημα της θεοκρατικής κεφαλαιοκρατίας πολιτικό κόμμα που διαπλέκεται με την οικονομική ολιγαρχία και την παγκόσμια πατρωνία, με το σκοταδιστικό ιερατείο και την Εκκλησία. 

Αλλά και κανένας πονηρός ή αφελής πολιτικός ‘ηγέτης’ που περιμένει εκλογική βοήθεια και πολιτική σωτηρία από την υποκριτική παγανιστική εικονολατρία. Και φυσικά από την κρίση του καπιταλισμού δεν μπορεί να μας βγάλει καμιά κοινοβουλευτική ‘αριστερή πρωτοπορία’, ούτε ο όποιος αυτόχριστος απελευθερωτής-μεσσίας ‘πολιτικός ηγέτης’ που από τη μια αλιεύει ψήφους άθεων και μη θρησκευόμενων και από την άλλη για να του ανατεθεί η πολιτική διαχείριση της κεφαλαιοκρατίας ικετεύει να του δώσουν την ευλογία τους διαπλεκόμενοι με την κεφαλαιοκρατία προκαθήμενοι Εκκλησιών^[6], με την πονηρή σκέψη να τον ψηφίσουν και ‘οι δούλοι του θεού’. Καταδικασμένη είναι επίσης κάθε προσμονή σωτηρίας από μια, στην αποφασιστική της πλειοψηφία, δουλικά ενσωματωμένη στην οικονομικά και πολιτικά άρχουσα ελίτ, ‘πνευματική ηγεσία’, η οποία εκπορνεύεται στα σαλόνια της οικονομικής ολιγαρχίας και φλυαρεί σε κάποια έδρα, ή έδρανα και στα ΜΜΕ ως ιδεολογικός ινστρούχτορας της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας έναντι κάποιου είδους ‘τριάκοντα αργυρίων της προδοσίας’.

Την πνευματική απελευθέρωση των ανθρώπων, των κοινωνιών και της ανθρωπότητας από τους σκοταδιστικούς μύθους που χτίστηκαν πάνω στο συνειδητό ψέμα[7], μπορεί να την φέρει μόνο ένα Νέο Κίνημα Διαφωτισμού, αλλά αυτή τη φορά από τα κάτω, με πρωτεργάτες τις μορφωτικά προχωρημένες, συνειδησιακά ώριμες και ηθικά-κοινωνικά αφοσιωμένες δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, που ως κοινωνικοί καταλύτες, ως λαϊκοί επιμορφωτές και όχι ως εξουσιαστικές-κομματικές πρωτοπορίες, θα καταστήσουν ανενεργούς τους σκοταδιστικούς θρησκευτικούς μύθους και τις εξουσιαστικές ιδεολογίες. Πράγμα που σημαίνει, ότι θα καταστήσουν ικανούς τους Πολίτες, τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα συνολικά να διεκδικήσουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και της αυτοδιεύθυνσής τους[8] σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο.

 Για να συμβεί αυτό πρέπει άμεσα εδώ και παντού να ξεκινήσει η αγωνιστική διεκδίκηση για τον άμεσο χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος και την πλήρη αποθρησκειοποίηση της παιδείας και της δημόσιας ζωής[9] στο πλαίσιο ενός ανοιχτού δημόσιου διαλόγου με ταυτόχρονη τη διάχυση, σε όλα τα επίπεδα και κύτταρα της κοινωνίας, της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης Γνώσης για τον κόσμο, τη ζωή, τον άνθρωπο και την κοινωνία του. 

Βέβαια η απελευθέρωση της κοινωνίας από τους σκόπιμα κατασκευασμένους ψευδείς, ανελεύθερους και καταπιεστικούς θρησκευτικούς μύθους που λειτουργούν ως εξουσιαστικές ιδεολογίες δεν θα στερεί την ελευθερία της όποιας ενδεχόμενης θρησκευτικότητας από κανέναν, μόνο που αυτή, για να είναι αυθεντική και γνήσια δύναμη αναζήτησης, θα γίνεται σεβαστή ως αποκλειστικά προσωπική υπόθεση που θα προστατεύεται από την εμπορική, οικονομική, πνευματική και πολιτική εκμετάλλευσή της και από την καταχρηστική εξουσιαστική χρησιμοποίησή της. Οι ‘θεοί’, οι θρησκείες και τα ιερατεία θα πρέπει να πάψουν να λειτουργούν ως εργαλεία της απάνθρωπης και καταστροφικής κεφαλαιοκρατικής εξουσίας, δηλαδή ως κρατική θεοκρατία που παρεμβάλλεται ως δίκαιος και ηθικός διαμεσολαβητής μεταξύ του κεφαλαίου και της κοινωνίας και σε βάρος της κοινωνίας-ανθρωπότητας[10].

Την πραγματική ελευθερία της όποιας μεταφυσικής ανησυχίας ή ακόμα και της υποτιθέμενης αυθεντικής ατομικής θρησκευτικότητας δεν μπορεί να την εγγυηθεί καμιά εξουσία και καμιά αυθεντία. Όλες οι αυθεντίες και οι εξουσίες κρύβονται πίσω από κάποιο από τις ίδιες κακοκατασκευασμένο μυστήριο και δήθεν μεταφυσική δύναμη για να την επιβάλλουν και να εκμεταλλευτούν αισχρά και μέχρι θανάτου τους ‘πιστούς’. Πνευματική ελευθερία χωρίς οικονομική και κοινωνική ισότητα, χωρίς κοινωνικές και πολιτικές ελευθερίες, χωρίς Γνώση και κριτική σκέψη δεν μπορεί να υπάρξει. 

Και ακριβώς για να μην υπάρξει πραγματική πνευματική ελευθερία, οι εκάστοτε οικονομικές και πολιτικές εξουσίες σκαρώνουν εκτυφλωτικούς θρησκευτικούς μύθους, σκοτεινούς εκκλησιαστικούς θεσμούς, χρυσοποίκιλτους ναούς και στρατολογούν για την αποβλάκωσή μας στρατιές άχρηστων, τεμπέληδων και συμβιβασμένων ρασοφόρων που άλλα πιστεύουν, άλλα λένε και άλλα κάνουν, πνιγμένοι στον πλούτο, στην πολυτέλεια[11], στην υποκρισία και στην ακολασία. 

Οι ελάχιστες εξαιρέσεις έχουν να κάνουν με μετανοιωμένους θύτες που προσπαθούν, κόντρα στην ιεραρχία και σ’ αυτό που σηματοδοτούν, να αντικρίζουν ως άνθρωποι και όχι ως παπάδες τα θύματά τους. Οι περισσότεροι, όμως, όπως είναι ολοφάνερο, κουνάνε το δάκτυλο στους πολιτικούς που θα διανοηθούν να μιλήσουν για ‘χωρισμό κράτους και εκκλησίας’ και αποσύρουν τα ‘ψηφαλάκια του ποιμνίου τους’ από αυτούς και το κόμμα τους και τους στέλνουν να «γράψουν ιστορία». Γι’ αυτό σε συνθήκες καπιταλισμού η πολιτική θα μυρίζει πάντα μίσος, χτικιό, ουσίες και μεθυστικό λιβάνι που θα εκφράζεται με λιγότερα και άθλια σχολεία που θα εκπαιδεύουν πιστούς και δούλους της εξουσίας και περισσότερες πολυτελείς εκκλησίες και περισσότερες φυλακές που θα εκπαιδεύουν υποκριτές και εγκληματίες.

Μόνο ένα πραγματικό Κίνημα Επαναστατικής Γνώσης, Διαφωτισμού και Κοινωνικής Δύναμης μετουσιωμένο σε κίνημα κοινωνικής απελευθέρωσης μπορεί από τη μια μεριά να οδηγήσει στην οριστική κατάργηση της κεφαλαιοκρατίας, η οποία εμφανίζεται ως ιουδαϊκή, χριστιανική, ισλαμική, ινδουιστική, βουδιστική κ.λπ. ‘θεοκρατία’, η οποία διαιρεί, αποδυναμώνει, παραπλανά με το ψέμα και την παραπληροφόρηση και υποτάσσει για να μπορεί το κεφάλαιο να αντιμετωπίζει, με τη βοήθεια του ιερατείου των ‘θρησκευτικών, εκκλησιαστικών τσομπαναραίων’, τους πιστούς ως ‘ποίμνια’ και να εκμεταλλεύεται πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά τους αφελείς θρησκευόμενους και μαζί με αυτούς ολόκληρη την εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα.

 Από την άλλη μεριά μπορεί αυτό το κίνημα κοινωνικής απελευθέρωσης να αχρηστέψει το ιδεολογικό οπλοστάσιο του κεφαλαίου, το οποίο κάθε φορά που οι κοινωνίες αποπειρώνται να ανασυνταχθούν αντικαπιταλιστικά με στόχο την άμεση δημοκρατία και την κοινωνική ισότητα, επιστρατεύει πότε το φασιστικό και το νεοφιλελεύθερο και πότε το σοσιαλδημοκρατικό και το τριτοτεταρτοδιεθνιστικό μοντέλο κυριαρχίας, για να ανακόψει την κοινωνική αφύπνιση που θα πυροδοτήσει τους ακηδεμόνευτους αγώνες για την οριστική υπέρβαση της κοινωνικής ανισότητας και του καπιταλισμού τώρα και παντού και για πάντα.

Καταλήγοντας, είναι ρεαλιστικό και χρήσιμο να συμφωνήσουμε ότι η αταξική συγκρότηση της κοινωνίας δεν είναι ουτοπία, αλλά και δεν μπορεί να είναι δώρο ανύπαρκτων θεών, ούτε αποτέλεσμα δράσης πολιτικών μεσσιών και ‘επαναστατικών πρωτοποριών’ που υπάρχουν και δρουν ως υπάλληλοι της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφαλαίου. Μπορεί όμως να είναι αγωνιστική κατάκτηση των ίδιων των ακηδεμόνευτων και συνειδητοποιημένων κοινωνιών που αγωνίζονται για την αποκαπιταλιστικοποίηση της οικονομίας και την αποθρησκειοποίηση της παιδείας και της δημόσιας ζωής και έχουν ως οδηγό τους το διαχρονικό τους όραμα για την κοινωνική ισότητα και την άμεση δημοκρατία, για την αταξική κοινωνία και τον οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό. Γιατί η αγάπη προς τον πλησίον δεν είναι μεταφυσική υπόθεση κανενός σκοταδιστικού-εξουσιαστικού ιερατείου, αλλά υπόθεση οικονομικής-κοινωνικής ισοτιμίας, δηλαδή, πραγματική σχέση ισοτιμίας μεταξύ των ανθρώπων και ισότιμη εμπράγματη σχέση των ανθρώπων με τη φύση, τα μέσα παραγωγής, τα παραγόμενα αγαθά και τον πολιτισμό.

[1]  Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Για την πολιτική τοξικότητα του συστήματος της θεοκρατίας-κεφαλαιοκρατίας, http://www.anixneuseis.gr/?p=111222,

[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[3] «Οι διαπλεκόμενοι με το Βατοπέδι ήταν τα πιο γνωστά ονόματα της πολιτικής, επιχειρηματίες, μεγαλοδικηγόροι ακόμη και άνθρωποι του θεάματος […] κανένας δεν γινόταν βουλευτής στη Μακεδονία αν δεν έπαιρνε το χρίσμα του Βατοπαιδίου», Βαξεβάνης Κώστας, Και ο θεός δάκρυσε στο Βατοπέδι, http://edo-makedonia.pblogs.gr/2011/12/kai-o-theos-dakryse-sto-batopedi.html
[4] Λάμπος Κώστας, Ο σκοταδισμός ως εξουσιαστική ιδεολογία. Θρησκείες και ιερατεία στην υπηρεσία της εξουσίας, http://epithesh.blogspot.gr/2014/04/blog-post_19.html, και http://www.enallaktikos.gr/ar4410el_thriskeies-kai-ierateia-stin-ypiresia-tis-eksoysias-toy-kwsta-lampoy.html,
[5] Για μια διεξοδική ανάλυση του ενεργειακού προβλήματος βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[6] Λάμπος Κώστας, Παρηγοριά σε ένα φίλο που πενθεί τον Χριστόδουλο Παρασκευαϊδη, http://www.epithesh.blogspot.gr/2008/01/blog-post_28.html,
[7] «Είναι πράξη αρετής να εξαπατάς και να ψεύδεσαι, όταν με τέτοια μέσα μπορεί να προωθηθεί το συμφέρον της Εκκλησίας», Ευσέβιος, Επίσκοπος Καισαρείας.
[8] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.
[9] Λάμπος Κώστας, Καπιταλισμός και ιερατείο. Διαπλοκή και έγκλημα, http://epithesh.blogspot.gr/2008/12/blog-post.html,
[10] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009, σελ. 132-175

• [11] Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του πρώην αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου Παρασκευαϊδη: «Eπιτροπή την οποία αποτελούσαν δικαστικές αρχές, ο διευθυντής της αστυνομίας, ο εκπρόσωπος της εφορίας, ένας συμβολαιογράφος, ο αρχιερατικός επίτροπος Θωμάς Χρυσικός, ο πρώην αρχιερατικός επίτροπος Θωμάς Συνοδινός, ο γνωστός Βρεσθένης Θεόκλητος Κουμαριανός, και δύο διάκονοι του Χριστόδουλου, άνοιξε το σφραγισμένο δωμάτιό στην κατοικία του στο Παλιό Ψυχικό και κατέγραψε τα παρακάτω αντικείμενα:
• 600 ζεύγη χρυσά ή αργυρά μανικετόκουμπα.
• Απ’ αυτά τα 140 ζευγάρια έχουν διαμάντια και μερικά έχουν ζαφείρια.
• Πάνω από 100 πολύτιμα χρυσά και αργυρά στυλό και πέννες ανεκτίμητης αξίας.
• Πάρα πολλοί χρυσοί και αργυροί σταυροί ευλογίας με πολύτιμα πετράδια. Πολλές αρχαίες εικόνες.
• 30.000 ευρώ και 9 χρυσές λίρες σε φάκελο για τον π. Θωμά Συνοδινό.
• Ένας μεγάλος πολυτιμότατος πολυέλαιος Baccarat αξίας 50.000.ευρώ η ανώτερη φίρμα στον κόσμο.
• Καναπέδες και πολυθρόνες του σαλονιού, των γραφείων και των δωματίων από τις δυό ακριβότερες φίρμες του κόσμου Versace και Armani.
• Μεταξωτές κουρτίνες πολυτιμότατες από τις καλλίτερες φίρμες στον κόσμο σε όλο το ανάκτορο.
• Εκατοντάδες λευκά πουκάμισα, τα περισσότερα μεταξωτά.
• Εκατοντάδες μαύρα παντελόνια πανάκριβα.
• Εκατοντάδες ζεύγη παπουτσιών όλα από τις δυο ακριβότερες φίρμες του κόσμου Sebago και Church’ s, απ’ αυτά που φορούν μόνο οι Άγγλοι πρίγκιπες, λόρδοι και άλλοι αριστοκράτες. Ο Χριστόδουλος φορούσε μόνο τέτοια παπούτσια, που το κάθε ζεύγος τιμάται πάνω από 1.000 χίλια ευρώ (Όταν ανατράπηκε ο δικτάτωρ των Φιλιππίνων Μάρκος, βρέθηκε ότι η γυναίκα του είχε 80 ζεύγη παπουτσιών, ακριβά βέβαια αλλά συνηθισμένα).
• Τρεις δεκάδες σετ με καθημερινά δεσποτικά άμφια.
• 50 επίσημες και μεγαλοπρεπείς αρχιερατικές στολές αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ η κάθε μία.
• 12 στέμματα ( μίτρες ) από χρυσό και πολυτίμους λίθους αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ το καθένα. Κυρίως έχουν διαμάντια.
• 100 εγκόλπια χρυσά και γεμάτα πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια και ζαφείρια, αξίας 100.000 ευρώ το καθένα.
• 200 εγκόλπιοι σταυροί ίσης αξίας και παρόμοιας διακοσμήσεως ο καθένας.
• 25 ποιμαντορικές ράβδοι (πατερίτσες) χρυσές και αργυρές και ελεφάντινες (φιλντισένιες) γεμάτες πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια και ρουμπίνια, αξίας κατά μέσον όρο 100.000 ευρώ η κάθε μία.
• 40 απλές αργυρές ράβδοι (βακτηρίες, μπαστούνια) με ημιπολύτιμους λίθους, αξίας 20.000 ευρώ η κάθε μία.
• Δύο υπερπολύτιμα δισκοπότηρα χρυσά, σκαλιστά έργα τέχνης, με πολύτιμους λίθους, δώρα το ένα του Βαρθολομαίου και το άλλο του πάπα Ρώμης Βενεδίκτου.
• Δεκάδες χρυσά και αργυρά κηροπήγια (δικηροτρίκηρα).
• Δεκάδες χρυσά και αργυρά επιτραπέζια κηροπήγια με πολύτιμους λίθους.
• Πολλές δεκάδες αργυροί δίσκοι σερβιρίσματος και κεράσματος.
• Δεκάδες αργυρές φρουτιέρες.
• Εκατοντάδες δωδεκάδων ποτήρια αργυρά και κρυστάλλινα υψηλής αξίας.
• Εκατοντάδες πανάκριβα αργυρά κρυστάλλινα και πορσελάνινα σερβίτσια ανυπολόγιστης αξίας.
• Εκατοντάδες δωδεκάδες πανάκριβα χρυσά και αργυρά κουταλομαχαιροπήρουνα φίρμας Christofie, που είναι η ακριβότερη στον κόσμο.
• Εκατοντάδες πορσελάνινες δωδεκάδες πιάτων.
• Εκατοντάδες πορσελάνινες και αργυρές πιατέλες.
• Βαρύτιμες μεταξωτές κουρτίνες σε όλο το ανάκτορο.
• Εκατοντάδες ζεύγη μεταξωτές πιτζάμες.
• Δεκάδες μεταξωτές κλινοστρωμνές και μαξιλάρια.
• Τέσσερις ζωγραφικοί πίνακες αμύθητης αξίας που ανήκουν στο Μουσείο Μπενάκη και τους νοίκιαζε με μηνιαίο μίσθωμα που του καθενός η αξία είναι όσο τα μηνιαία μισθώματα τριών μεγάλων και πολυτελών ρετιρέ.
• Έξι γκραβούρες με πανάκριβο μηνιαίο μίσθωμα από το ίδιο Μουσείο.
• Πάρα πολλά και πανάκριβα έπιπλα από πολύτιμα ξύλα υφάσματα μέταλλα και γυαλιά, φτιαγμένα από τις 4 μεγαλύτερες και ακριβότερες φίρμες στον κόσμο.
• Τα αρχιτεκτονικά σχέδια για δύο βίλες-ανάκτορα του Χριστοδούλου, για να ξεκουράζεται, που θα κτίζονταν σε τεράστια οικόπεδά του μεγάλης αξίας, ένα στην Ερμιονίδα και ένα στον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο σε πανέμορφες τοποθεσίες.
• Ένα τεράστιο ποσό (πολλά εκατομμύρια ευρώ), για να κτιστεί ειδικό μουσείο με την επωνυμία «Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος», για να φυλάγονται και να εκτίθενται εκεί σε κοινή θέα οι στολές, οι μίτρες, οι πατερίτσες, και όλα τα λειτουργικά και μη λειτουργικά κοσμήματα και σκεύη του Χριστόδουλου στους αιώνες των αιώνων, μαζί και με τα έξοδα συντηρήσεως τόσο του μουσείου όσο και των εκθεμάτων, και με τους μισθούς των υπαλλήλων του μουσείου …;» 
• Πηγή: i-rm.blogspot.com, (Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Σεπτεμβρίου 2008).

 zenithmag

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ