Ας μιλήσουμε επιτέλους!!!

Ας το πάρομε ξανά, το πράγμα από την αρχή.

Μετά από πολλά-πολλά χρόνια δημοσιονομικής κραιπάλης, και εναλλαγής διεφθαρμένων και ανίκανων ελληνικών κυβερνήσεων στην εξουσία –κυβερνήσεων, βέβαια, που εμείς και κανείς άλλος δεν εξέλεγε- έφτασε, αίφνης, γύρω στα τέλη του 2009 ο κόμπος στο χτένι. Για κάποιον αδιευκρίνιστο προς το παρόν λόγο, η Ελλάδα μπήκε στο μάτι των διεθνών αναλυταράδων και λίγο αργότερα, υπό την ηγεσία του ηγεμονίσκου εκ Δυτικής Λιβύης, «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Δυστυχέστερα, το πολιτικώς ορθόν (sic) δεν μας επέτρεπε να το ομολογήσομε.

Ακόμα χειρότερα, πτωχεύσαμε εντός μιας νομισματικής ένωσης, της οποίας ο σχεδιασμός δεν είχε προβλέψει τίποτα σχετικό. Εντός μιας νομισματικής ένωσης της οποίας τα ελεγκτικά όργανα παρίσταναν ότι έλεγχαν τη υγεία των ελληνικών δημοσιονομικών μεγεθών και που στην πραγματικότητα σφύριζαν κλέφτικα στις αστείες αναφορές των αστειότερων ελληνικών κυβερνήσεων που διέπρεψαν σε αυτό που αργότερα ονομάστηκε “Greek statistics”. 
Των ίδιων εποπτικών οργάνων που μετά την απογραφή-παρωδία εκείνου  του ανεκδιήγητου και αλήστου μνήμης Αλογοσκούφη, θα έπρεπε, ως όφειλαν, να έχουν πατήσει ήδη από το 2004-2005 το κουμπί του συναγερμού για την ελληνική οικονομία. Των ίδιων εποπτικών οργάνων που παρατηρούσαν αδιάφορα τις εκταμιεύσεις των δανείων, πρωτίστως  των γερμανικών και δευτερευόντως των γαλλικών τραπεζών προς την ελληνική οικονομία. Των ίδιων εποπτικών οργάνων που γνώριζαν, επειδή όφειλαν να γνωρίζουν,  με μια γρήγορη ματιά στα ελλειμματικά ελληνικά εμπορικά ισοζύγια, ότι η αλματώδης αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ, η οποία στηριζόταν στην κατανάλωση πρωτίστως γερμανικών προϊόντων, αποτελούσε τον ορισμό της δημοσιονομικής απάτης.  Των ίδιων εποπτικών οργάνων που γνώριζαν, επειδή όφειλαν να γνωρίζουν,  ότι το όλο σκηνικό που είχε στηθεί γύρω από την ελληνική «επιτυχία» της πρώτης επταετίας του αιώνα μας, συνιστούσε τη βάση μιας σαθρής οικονομίας, της οποίας η παραγωγική βάση κατέρρεε συστηματικά και που, έτσι όπως εξελίσσονταν τα πράγματα, δεν θα μπορούσε ποτέ να αντεπεξέλθει σε τέτοιες δανειακές υποχρεώσεις και επιβαρύνσεις.  

Με αυτά τα δεδομένα, η Ελλάδα μπήκε σε ένα πρόγραμμα που ονομάστηκε πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας και του ελληνικού λαού. Μόνο που στην πραγματικότητα διασώθηκαν οι εκτεθειμένες γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, που με σκοπό τη μεγιστοποίηση του οφέλους των στελεχών τους κατά πρώτο και των μετόχων τους κατά δεύτερο λόγο, με αφροσύνη δάνειζαν τις ξεπουλημένες κυβερνήσεις μας, προκειμένου να συνεχίζεται ένα πάρτι νεοπλουτισμού, με τους αχρείους συνδαιτυμόνες, ντόπιους και ξένους, να πετούν που και που κι από ένα ξεροκόμματο από το τραπέζι στο πάτωμα, για να κρατούν ευχαριστημένους και τους πληβείους ψηφοφόρους, τεκμηριώνοντας έτσι και το μεθεπόμενο και περίφημο “όλοι μαζί τα φάγαμε”.

Στη διάρκεια της πενταετούς “διάσωσης” είδαμε το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους στην παγκόσμια ιστορία, όπως με περισσή κομπορρημοσύνη το περιέγραψαν οι ολετήρες εκτελεστές του. Ένα κούρεμα, το οποίο στην πραγματικότητα ρήμαξε τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, διάλυσε τα αποθεματικά των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων και όλων των υπόλοιπων δημόσιων δομών που υποχρεωτικά χρηματοδοτούσαν, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδας, το δημόσιο χρέος, καθώς και την εξαΰλωση των αποταμιεύσεων όλων εκείνων που είχαν την αφέλεια να τις εμπιστευτούν στο ελληνικό κράτος των μαφιόζων διαχειριστών του. Ακόμα χειρότερα, το περίλαμπρο αυτό κούρεμα, άφησε μια τεράστια τρύπα στους ισολογισμούς των ελληνικών τραπεζών, το οποίο, εκτός της οικονομικής καταστροφής των αμέτοχων στην απάτη μετόχων των, καλύφθηκε με συμπληρωματικό δανεισμό που επίσης φορτώθηκε στις καμπούρες των ραγιάδων και των εγγονών των ραγιάδων και των δισεγγόνων των και νυν και αεί.

Όλα αυτά έγιναν παρά την έγκαιρη προειδοποίηση και τις σαφείς επισημάνσεις ότι όλα όσα συνέβαιναν, ήταν άνομες πράξεις και απαράδεκτες παραλείψεις, κατά παράβαση της ελληνικής συνταγματικής τάξης, αλλά και των προνοιών και των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαιου.

Όταν πριν λίγες εβδομάδες ο ελληνικός λαός αποφάνθηκε ότι αυτή η απαράδεκτη κατάσταση δεν μπορούσε πια να συνεχίζεται, οι (συν)εταίροι μας, φοβούμενοι ότι η καλοστημένη απάτη που είχαν εξυφάνει μαζί με τους ντόπιους συνεργούς τους θα μπορούσε να αποκαλυφθεί και στους δικούς τους ψηφοφόρους, έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο της νέας ελληνικής κυβέρνησης και αναίσχυντα αγνόησαν τη νωπή ελληνική λαϊκή εντολή. 

Ένας από τους νοσηρότερους εγκέφαλους μεταξύ αυτών που συνέλαβαν αυτήν την απάτη εις βάρος των Ελλήνων και κυρίως κατά εκείνων που είναι σήμερα άστεγοι ή ζουν με κομμένο το ρεύμα και χωρίς θέρμανση ή ως απελπισμένοι άνεργοι κάνουν ουρές στα συσσίτια, ή ως συνταξιούχοι πεθαίνουν πριν της ώρας τους επειδή δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος της φαρμακευτικής τους αγωγής ή αυτών που βουτάνε από τις ταράτσες εξαιτίας όσων τους συμβαίνουν, σε συνέντευξή του σε ένα από τα νοσηρότερα γερμανικά έντυπα, σημείωσε, ανερρυθρίαστα ασφαλώς, ότι «κανένας δεν επέβαλε στους Έλληνες το πρόγραμμα βοήθειας».

Επιτέλους, αυτή η απάτη εις βάρος τόσο των Ελλήνων, όσο και όλων των υπόλοιπων Ευρωπαίων πολιτών που έχουν σήμερα επωμιστεί τα ειδεχθή ελληνικά χρέη, πρέπει να λάβει ένα τέλος. Μια χυδαία απάτη, η οποία συνεχίζεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στην Ελλάδα, πρέπει το συντομότερο δυνατόν να αποκαλυφθεί σε όλο το ανοσιουργό της εύρος. 

Η πρόσφατη εξαγγελία της Προέδρου της Βουλής, για τη δρομολόγηση των διαδικασιών σύστασης επιτροπής λογιστικού ελέγχου που θα φέρει στην επιφάνεια τις λεπτομέρειες αυτής της άθλιας απάτης που έχει προκαλέσει μόνο δάκρυα, πόνο, αίμα και θάνατο τα τελευταία χρόνια, είναι ενθαρρυντική και μας κάνει να ελπίζομε ότι σύντομα θα τεκμηριωθεί η παγκοίνως γνωστή αλήθεια.

Εξάλλου, όπως δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε, ο λογιστικός έλεγχος του χρέους είναι μνημονιακή υποχρέωση της Ελλάδας!

Υ.Γ. Εν τω μεταξύ, ας αναλογιστούμε αν είναι όντως η επέκταση της δανειακής σύμβασης προϊόν εκβιασμού εκ μέρους των (συν)εταίρων μας. Και αν η απάντηση, με το χέρι στην καρδιά, είναι "ναι", τότε ας αναρωτηθούμε τους λόγους για τους οποίους κάποιοι, λυσσαλέα κόπτονται για την τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών εντός της Βουλής και μάλιστα γύρω από ένα προϊόν εκβιασμού! Προς τι η σπουδή τους, εφόσον η δημοκρατία... δεν εκβιάζεται? Ακόμα περισσότερο, αξίζει να αναλογιστούμε: πόσο ευκολότερο θα είναι να αμφισβητηθεί, εν ευθέτω χρόνω, η νομιμότητα μιας συμφωνίας που θα έχει εγκριθεί με περισσότερες από 200 ή 250 βουλευτικές ψήφους?

my-pillow-book

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ