’Αγάπη… ὃπως δυὸ φορὲς ἄνθρωπος

Γιὰ ἐκείνους τοὺς πονεμένους ἀνθρώπους,

στοὺς ὁ­ποίους ἡ ἀπουσἰα ἀγάπης, γίνεται φορτίο ἀβάσταχτο

καὶ

μεθόριο ζωῆς καὶ θανάτου.

 Γιὰ τὸν καθένα σὰν τὸν Β.

Γιὰ τὴν τιμή τους.

… Kαὶ μὴ θαῤ­ῥῇς πὼς πνίγει

μονάχα ἡ κακομαθημένη

τοῦ Πόνου θυγατέτρα, ἡ μοναξιά.

Στὸν ἀβλαστολόγητο πάτο τοῦ βυθοῦ

τῆς ἀνήλιαγης ἀπόγνωσης, σὲ στέλνει express καὶ

ἡ πέτρα τοῦ χλευασμοῦ ποὺ σοῦ κρεμοῦν

τοῦ κόσμου αὐτοῦ οἱ “ ἔξυπνοι ” σὰν θηλιὰ

στὸν μουγκὸ τῆς ἀνοχῆς σου λαιμό.

Δῶσε μου λίγο ἀπ᾽ τὴ ζωή σου ἄνθρωπε καὶ θὰ σοῦ δώσω πολὺ ἀπ᾽ τὴ δική μου ..!

Δῶσε μου λίγο ἀπ᾽ τὴν ψυχή σου ἄνθρωπε καὶ θὰ σοῦ δώσω πολὺ ἀπ᾽ τὴ δική μου..!

Δῶσε μου λίγο ἀπ᾽τὴν ’Αγάπη σου ἄνθρωπε καὶ θὰ σοῦ δώσω πολὺ ἀπ᾽τὴ δική μου..!

Μὰ κι ἄν δὲν ἔχεις λίγο ἀπ᾽ ὅ­λα αὐτὰ γιὰ νὰ μοῦ δώσεις ἄνθρωπε,

ἀνάπνευσέ με τότε μὲ τὸ λίγο ἀπ᾽τὸ ἐλάχιστό σου!

Μὰ κι ἄν δὲν ἔχεις πάλι λίγο ἀπ᾽ τὸ ἐλάχιστό σου γιὰ νὰ μοῦ δώσεις ἄνθρωπε,

δρoσίσέ  με τότε σὰν σὲ ἄφλεκτη βάτο μὲ τὴν γλυκόγευστη πυρκαγιὰ τοῦ ὁλόγιομου τίποτά σου!

’Όχι μισὸ τίποτα! Οὔτε τίποτα παρὰ κάτι! ’Ακούς ; ‘Ολόγιομο τίποτα!

Νὰ τὸ ἀπολαύσω σὰν’Aγάπη ποὺ γάλα ’Αθανασίας τὴν πίνει !

Νὰ τὸ χορτάσω σὰν πανσέληνο ποὺ τ’ ὄνειρό μου τὸ λησμονημένο αἱμορραγεῖ!

Μόνο μὲ τὸ τίποτά σου ἄνθρωπε, ἡ ’Αγάπη μου μπορεῖ τὰ βουνὰ νὰ λιώνῃ πολύ δίχως τέρμα, τὶς θάλασσες νὰ λιώνῃ πολύ δίχως τέρμα, τοὺς γαλαξίες νὰ λιώνῃ                                    πολύ δίχως τέρμα.

’Άκουσέ με, λοιπόν, καὶ μὴ μοῦ δίνῃς τίποτα ἄνθρωπε,

ἀφοῦ τὸ τίποτά σου θὰ ᾽ναι γιὰ μένα τὸ πιὸ γλυκὸ πολύ σου!

Θυμήσου καὶ τὰ δυὸ δοκάρια – τίποτα σ᾽ ἐκεῖνον τὸν δαγκωμένο ἀπὸ τὸ πένθος λόφο ποὺ

δάκρυζε ὀσμὴ κρανίου καὶ μίσους. Εἶδες ἄραγες ποτὲ ξανὰ ἀπὸ δύο σιαμαῖα – τίποτε ν᾽ ἀνθίζῃ τόσο ξεραμένο ἄπειρο καὶ νὰ ξεδιπλώνεται σὰν κουβάρι ἥλιου, θάλασσας καὶ γῆς τόση πολὺ ’Aγάπη!

Αὐτὴ τὴν ἀτελεύτητη ’Αγάπη – κουβαρίστρα σοῦ ξετυλίγω καὶ ᾽ γὼ ἄνθρωπε!

Δῶσε μου, λοιπόν, τὸ τίποτα ἀπ᾽ τὴ ζωή σου καὶ θὰ σοῦ δώσω ὃλη τὴ δική μου, ἄνθρωπε !

Tίποτα ἐσύ !‘Όλα ἐγώ ! Μηδὲν ἐσύ! ’Άπειρο ἐγώ!

Κόλαση ἐσύ!’Αγάπη ἐγώ, χωρὶς πλάτη καὶ μήκη … ὃπως Αἰωνιότητα!

Μέχρι ποὺ κάποτε τὸ τίποτά σου, νὰ γίνῃ ἀπὸ μελάγχρωμα δυὸ φορὲς ‘Ήλιος!

Μέχρι ποὺ κάποτε τὸ τίποτά σου, νὰ γίνῃ ἀπὸ ὁλοκαύτωμα δυὸ φορὲς Οὐρανός­!

Μέχρι ποὺ κάποτε ἀπὸ τὸ θάνατό μου,

νὰ γίνῃς ἀπὸ ὁμοίωμα ἀνθρώπου, δυὸ φορὲς ἄνθρωπος!

Κι ἀφοῦ μὲ τὴν ’Αγάπη τὰ κάνεις θάλασσα ἄνθρωπε,

τοὐλάχιστον σὲ καλῶ νὰ διαπρέψῃς σὰν

ἕνας καλὸς ἔμπορας ποὺ μέσα στὴ θάλασσα τοῦ κέρδους

γνωρίζει καλὰ νὰ μὴν φουρτουνιάζεται ποτέ.

’Εκεῖ, στὴν ἔξυπνη προμήθεια, κοίτα νὰ μὴν τὰ κάνεις θάλασσα

’Άνθρωπε !

_

γράφει ο Παναγιώτης Σκοπετέας

tovivlio

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ