Η αυτοκτονία απαγορεύεται

Στην Διδασκαλία μάς έχει ειπωθεί ότι η πράξη της αυτοκτονίας απαγορεύεται. Πολλοί λόγοι και εξηγήσεις σχετικά με την αυτοκτονία δίνονται ως ακολούθως:

1. Μετά την αυτοκτονία, το άτομο παραμένει παγιδευμένο στο αιθερικό πεδίο και δεν μπορεί να προχωρήσει προς το αστρικό και νοητικό πεδίο. Παραμένει εκεί για όσα χρόνια επρόκειτο να ζήσει στη γη εάν δεν είχε αυτοκτονήσει.

2. Με το να είναι παγιδευμένος στο αιθερικό σώμα, δεν μπορεί να βιώσει την ζωή στο αστρικό και νοητικό πεδίο και δεν μπορεί να πάει στο Ντεβατσάν. Η επόμενη ζωή του γίνεται ακριβώς η συνέχεια της προηγούμενης ζωής του χωρίς επιπρόσθετη καθοδήγηση λαμβανόμενη από τις Ανώτερες Σφαίρες.

3. Το άτομο που αυτοκτόνησε εργάζεται ενάντια στον Ηλιακό του Άγγελο και το σχέδιό Του για εκείνον, κι έτσι δημιουργεί σχίσμα μεταξύ εκείνου και του Ηλιακού του Αγγέλου, ο Οποίος, σε κάποιες περιπτώσεις, τον εγκαταλείπει για πολύ καιρό.


4. Επαναγεννιέται ανάπηρος κατά κάποιο τρόπο. Το μέρος του σώματός του που χρησιμοποιήθηκε για την αυτοκτονία είναι ελαττωματικό, όπως είναι το ανώτερο αιθερικό, αστρικό και νοητικό αντίστοιχό του. Εκείνοι που γεννιούνται ελαττωματικοί σε κάποια μορφή, μπορεί να είναι εκείνοι που τραυμάτισαν τον μηχανισμό τους με μια πράξη αυτοκτονίας σε προηγούμενη ζωή.

5. Ένα άτομο που αυτοκτόνησε σπάει τις σχέσεις του με όλα εκείνα τα στοιχειακά που προετοιμάζουν το σώμα του. Μια επίπτωση μπορεί να είναι ο φυσικός τερματισμός της κύησης όταν είναι έμβρυο.

6. Όταν το άτομο γεννιέται ξανά, η εικόνα της αυτοκτονίας εντυπώνεται στο υποσυνείδητό του με τέτοιο τρόπο που συνεχώς λειτουργεί σαν μια πηγή αποτυχίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι προσανατολισμένοι στην αποτυχία.

7. Στο αιθερικό πεδίο οι αυτόχειρες διαρκώς βιώνουν το γεγονός της αυτοκτονίας με όλο του τον πόνο και τον βασανισμό ή τις αγωνίες. Λειτουργούν σαν φαντάσματα στο αιθερικό πεδίο ούτως ώστε να απαλλαχτούν από αυτόν τον εφιάλτη, και προσπαθούν να κατέχουν ανθρώπους όταν τους δίνεται κάποια ευκαιρία.

8. Σχεδόν όλοι οι αυτόχειρες επαναγεννώνται αρνητικοί κι απαισιόδοξοι. Εκπέμπουν έναν κραδασμό που είναι καταθλιπτικός και καταστροφικός.

9. Η πράξη της αυτοκτονίας είναι μια πράξη ενάντια στο νόμο της εξέλιξης. Κάποια άτομα υποστηρίζουν ότι τα σώματά τους τούς ανήκουν, και πρέπει να είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν με τα σώματά τους. Αυτό είναι μια παρανόηση. Πρώτα απ’ όλα, τίποτα δεν μας ανήκει. Εμείς, ως μονάδες ζωής έχουμε λάβει ένα σώμα να χρησιμοποιήσουμε για εμπειρία κι υπηρεσία. Δεύτερον, τα σώματά μας σχετίζονται με την μητέρα μας, τον πατέρα, τις αδερφές, τα αδέρφια, την σύζυγο, τον σύζυγο, τους φίλους, τους γνωστούς, κλπ. Και σ’ αυτούς επίσης ανήκει το σώμα μας όσο ανήκει σ’ εμάς. Δεν έχουμε δικαίωμα να καταστρέψουμε έναν μηχανισμό που επίσης ανήκει στους άλλους. Τα σώματά μας δεν μας ανήκουν. Είναι εκεί για να υπηρετήσουν και να προωθήσουν την ατραπό της εξέλιξης.

10. Η πράξη της αυτοκτονίας προξενεί ζημιά στα μελλοντικά αστρικά και νοητικά μας σώματα γιατί εισάγει στα μόνιμα άτομά μας μια οπισθόδρομη δύναμη που δρα σαν φρένο στην οδό της εξέλιξής μας.

11. Εκείνοι που κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας και αποτυγχάνουν για διάφορους λόγους ζουν μια ανεύθυνη ζωή και είναι πολύ βλαβεροί για τους άλλους ανθρώπους. Συχνά σκοτώνουν εκείνους που αγαπούν, αισθανόμενοι ότι σκοτώνοντας τους άλλους θα κάνουν τους άλλους να τους σκοτώσουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ επικίνδυνοι.

12. Κάποιες φορές, προχωρημένοι μαθητές, ακόμα και μυημένοι, ενίοτε και ιδιαίτερα στην παιδική τους ηλικία, σκέφτονται την αυτοκτονία γιατί δεν αισθάνονται ικανοποιημένοι μέσα στους περιορισμούς αυτού του κόσμου αφού απόλαυσαν την ελευθερία των Ανώτερων Κόσμων. Αυτή η τάση μπορεί να είναι το αποτέλεσμα δυο πραγμάτων: είτε μιας σφοδρής επίθεσης πάνω τους από σκοτεινές δυνάμεις, ή ένα αποτέλεσμα μιας μεγάλης επιθυμίας να ζήσουν στους Ανώτερους Κόσμους. Ευτυχώς το κάρμα τους τούς βοηθά να θυμηθούν τα καθήκοντά τους και τις ευθύνες που σχετίζονται με τον φυσικό κόσμο και τους αρχαίους φίλους τους που βρίσκονται σε ενσάρκωση.

13. Οι άνθρωποι ρωτούν: Εάν ένα άτομο δει ότι είναι ένα τρομερό βάρος στους άλλους, δεν μπορεί να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή και να απελευθερώσει τους άλλους; Η Διδασκαλία λέει ότι οι άνθρωποι που σχετίζονται με αυτόν καρμικά, πρέπει να περάσουν απ’ αυτήν την εμπειρία και να μάθουν ιδιαίτερα πολύτιμα μαθήματα και να κάνουν σημαντικές ανακαλύψεις. Η φυγή απ’ το κάρμα τους αυξάνει το καρμικό βάρος δεκαπλάσια.

Ή ρωτούν: Δεν είναι καλύτερα για ένα άτομο που βρίσκεται σε τρομερό πόνο να σταματήσει τον πόνο του και να πεθάνει; Η απάντηση είναι ότι όλες οι συνθήκες στη ζωή είναι το αποτέλεσμα αμετάβλητων νόμων. Δουλεύοντας ενάντια στους νόμους, αυτό μπορεί να έχει τρομερές συνέπειες στον εσωτερικό κι εξωτερικό κόσμο. Όλες οι εμπειρίες μας περιέχουν τα πιο πολύτιμα μαθήματα που μπορούν να ρίξουν φως στο μέλλον μας. Είναι μέσα απ’ τα βάσανα που πληρώνουμε το κάρμα μας και μαθαίνουμε το μάθημα εάν το επιλέξουμε.

Στην Διδασκαλία μάς έχει ειπωθεί ότι το φυσικό σώμα έχει δύο μέρη – ένα είναι το πυκνό φυσικό σώμα και το άλλο είναι το αιθερικό σώμα. Όταν ο αυτόχειρας σκοτώσει το φυσικό του σώμα, παραμένει στο αιθερικό του σώμα και είναι μόνο μισό-πεθαμένος. Η άλλη συμφορά είναι ότι παρέχει διαρκώς ενέργεια στο αιθερικό του σώμα για να αποτρέψει την διάλυσή του, καθώς έχει συνειδητοποιήσει το λάθος του και το αιθερικό του σώμα είναι για εκείνον η μόνη ελπίδα για ζωή. Το αιθερικό σώμα ωστόσο, τον εκθέτει στην ζημιά που έκανε στο φυσικό του σώμα με το να το σκοτώσει, γιατί το αιθερικό σώμα αντανακλά όλα όσα γίνονται στο φυσικό σώμα και αντίστροφα.

14. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τερματίσει την ζωή ενός άρρωστου ατόμου. Αυτού ισούται με δολοφονία. Ακόμα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τερματίσει την ζωή ενός δολοφόνου. Η θανατική ποινή είναι η ήττα της συνείδησης και της νόησης. Οι πολιτισμένοι άνθρωποι πρέπει να έχουν τρόπους και μέσα να μεταμορφώνουν τον δολοφόνο ή να τον κάνουν χρήσιμο με κάποιο τρόπο.

15. Εκείνοι που σκοτώνουν έναν εγκληματία ή βοηθούν σε αυτοκτονία συμμετέχουν στο κάρμα του θύματος. Εκείνοι που εκδικούνται έναν δολοφόνο και απολαμβάνουν την καταδίκη του εντυπώνονται τόσο πολύ από τα γεγονότα της επιτυχίας στην δολοφονία του εγκληματία, όπου οδηγούν τους εαυτούς τους σε παρόμοιες περιστάσεις στις επόμενες ζωές τους.

16. Κάποιες φορές οι άνθρωποι νομίζουν ότι η θανατική ποινή είναι η απονομή της δικαιοσύνης. Νομίζουν ότι η λεγόμενη δικαιοσύνη έχει την δύναμη να καταστρέφει την δημιουργία του Θεού. Βάζουν την δικαιοσύνη πάνω από τους Κοσμικούς Νόμους, ενώ η δικαιοσύνη μπορεί να είναι η έκφραση, ή ακόμα κι ένα συναίσθημα, της εκδίκησης και του ιδιοτελούς συμφέροντος.

17. Η πραγματική δικαιοσύνη δεν καταστρέφει το σώμα. Το σώμα δεν είναι υπεύθυνο για την δολοφονία ενός ατόμου, αλλά ένα συναίσθημα, μια σκέψη ή μια εντύπωση είναι υπεύθυνα. Πώς η δικαιοσύνη πρόκειται να τιμωρήσει ένα συναίσθημα, μια σκέψη ή μια εντύπωση με το να καταστρέψει το όχημα του οποίου ο “οδηγός” σκότωσε ένα άτομο;

Κάποιες φορές είναι αδύνατο να πιαστεί ο οδηγός και να έλθει ενώπιων της δικαιοσύνης. Αλλά είναι ο ρόλος της δικαιοσύνης να δολοφονεί τους δολοφόνους, ή να τους βάζει στην ατραπό της δικαιοσύνης, μεταμορφώνοντάς τους, θεραπεύοντάς τους και κάνοντάς τους χρήσιμους για την ζωή; Δεν μπορούμε να κατακτήσουμε τέτοιο βαθμό εκλέπτυνσης στην συνειδητότητά μας;

Όπως ένας αυτόχειρας προσπαθεί να διαφύγει από τις συνθήκες της ζωής, η δικαιοσύνη προσπαθεί να διαφύγει από το καθήκον της με το να σκοτώνει δολοφόνους, προδότες, κλπ. Η δικαιοσύνη μπορεί και πρέπει να εξασκήσει την δύναμή της για να εκπαιδεύσει τους ανθρώπους σε τέτοιο βαθμό ώστε οι άνθρωποι να μην σκέφτονται ποτέ να πληγώσουν τους άλλους. Εκείνοι που δίνουν εντολές να σκοτώσουν έναν εγκληματία είναι πιο ένοχοι από ένα άτομο που αυτοκτόνησε. Τις περισσότερες περιπτώσεις ο αυτόχειρας δεν είναι ένα λογικό άτομο, αλλά κάποια οντότητα τον ελέγχει. Αντίθετα, εκείνοι που υποστηρίζουν και εκτελούν την θανατική ποινή δρουν με την λογική τους και υποτίθεται ότι βρίσκονται σε μια υγιή νοητική κατάσταση. Η δικαιοσύνη ξέρει πολύ καλά ότι εάν ο Θεός κρίνει τον κόσμο, κανείς δεν θα μπορέσει να αποδείξει την αθωότητά του.

Η θανατική ποινή είναι τέτοια αδικία όσο η πράξη της αυτοκτονίας γιατί και οι δύο παραβιάζουν το Νόμο της Ζωής. Η παρακμή ενός έθνους ξεκινά την στιγμή που οι νομοθέτες του και οι εκτελεστές των νόμων δρουν υπέρ της άμβλωσης, υποστηρίζουν την θανατική ποινή και ενθαρρύνουν την αυτοκτονία. Όλες αυτές οι πράξεις είναι παραβιάσεις του Νόμου της Ζωής.

Ο νόμος είναι ενάντια στην αυτοκτονία σε σχεδόν όλες τις χώρες. Η θρησκεία την απαγορεύει. Στην Χριστιανική θρησκεία, εκείνοι που αυτοκτόνησαν στερούνται την τελευταία μετάληψη και θάβονται χωρίς θρησκευτική ιεροτελεστία. Η εκκλησία δεν σέβεται εκείνους που καταστρέφουν το χειροτέχνημα του Θεού.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η θανατική ποινή, η έκτρωση και η αυτοκτονία υποδηλώνουν την αποτυχία μας στην εκπαίδευση, στην συνείδηση και στις ευθύνες. Ένα προχωρημένο έθνος πρέπει να είναι ο προστάτης της ζωής – εάν θέλει να συνεχίσει να ζει.

18. Υπάρχουν ακόμα καταγεγραμμένες περιπτώσεις στην ιστορία όπου κάποιες φυλές σκοτώνουν τους γηραιούς ανθρώπους και τους ανίκανους καθώς είναι βάρος στους ώμους της κοινωνίας τους. Αυτό είναι όπως αυτό που κάνουν κάποιες γυναίκες με τα αγέννητα παιδιά τους. Τέτοιες πράξεις διαιωνίζουν την δυστυχία στον κόσμο. Τέτοια εγκλήματα επίσης σχετίζονται με την θανατική ποινή.

Απ’ την άλλη, υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιοι άνθρωποι θυσίασαν την ζωή τους για τους γονείς και τους φίλους τους. Τέτοια άτομα, σύμφωνα με την Προαιώνια Σοφία, ανταμείβονται στην επόμενη ζωή τους, και ένα μεγάλο μέρος του παλιού τους κάρμα διαλύεται λόγω της θυσίας τους. Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ ενός ατόμου που σκοτώνει τον εαυτό του κι ενός άλλου που προσφέρει την ζωή του για το καθήκον του να σώσει τις ζωής άλλων.

19. Είναι κατά τη διάρκεια της ασθένειας που ένα άτομο περνά μέσα από την κρίση της ζωής και του θανάτου. Ο νους του και το συναισθηματικό του σώμα περνούν μέσα από εξαγνισμό, και εισέρχονται στους Λεπτοφυείς Κόσμους σχετικά εξαγνισμένοι από δέσμια της γης στοιχεία. Αλλά με την πράξη της αυτοκτονίας κάποιος στερεί τον εαυτό του από μια τέτοια διαδικασία, και πεθαίνει φορτωμένος με γήινα υλικά. Αυτός είναι ένας απ’ τους λόγους που παραμένει δέσμιος στην γη.

Μας έχει ειπωθεί ότι οι αυτόχειρες δεν μπορούν να επιλέξουν την επόμενη τοποθεσία και τις συνθήκες γέννησης και παγιδεύονται στη δίνη του Νόμου της Ενσάρκωσης και ρίχνονται στην γη σε μέρη που δεν έχουν αντίστοιχους κραδασμούς με το αιθερικό τους σώμα.

Με το να σκοτώσει το σώμα του ένα άτομο που αυτοκτονεί, νομίζει ότι θα μπορέσει να τερματίσει τον πόνο και την δυστυχία του, όμως η αλήθεια είναι ότι ο πόνος και η δυστυχία έχουν γενικά την αφετηρία τους στο αστρικό και νοητικό σώμα. Σκοτώνοντας το φυσικό σώμα πολλαπλασιάζεται ο πόνος και η δυστυχία των λεπτοφυέστερων σωμάτων γιατί τερματίζει την διέξοδο του πόνου και της δυστυχίας μέσω του φυσικού σώματος. Αφού το σώμα πεθάνει ο πόνος και η δυστυχία θα συνεχίσουν με περισσότερη ένταση στα λεπτοφυή σώματα.

Πρέπει να αναρωτηθούμε, εάν ένα άτομο έχει το δικαίωμα να σκοτώσει το δικό του σώμα και να δραπετεύσει από τον πόνο και τα βάσανα, γιατί τότε δεν έχουν όλοι το δικαίωμα να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους – ανθρώπους που δεν είναι ευτυχείς και που προκαλούν δυστυχία στους άλλους;

Οι άνθρωποι σκοτώνουν τους εαυτούς τους γιατί νομίζουν ότι στην άλλη μεριά βρίσκεται ένας παράδεισος που τους περιμένει, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι όλα όσα έχουμε ή πρόκειται να έχουμε είναι το αποτέλεσμα των αιτιών που έχουμε χτίσει.


-Τορκόμ Σαραϊνταριάν
Cosmic Questions vol.3 

elenastral

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ