Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη (Γιατί οι "γυναικάδες" έχουν πέραση;)

 

Για να είμαι ειλικρινής, κάποια περίοδο της ζωής μου υπήρξα αυτό που λέμε "γυναικάς"!

 

Για να μην παρεξηγηθούμε, "γυναικάς" δεν σημαίνει ο "γόης", ο "κατακτητής", αυτός που δεν μπορεί να του αντισταθεί καμιά γκόμενα. Κάτι τέτοιο ποτέ μου δεν ήμουν ούτε και πρόκειται να γίνω.

 

"Γυναικάς" είναι ο τύπος που έχει σοβαρές ψυχολογικές εκκρεμότητες, ένα σωρό ανικανοποίητες ανάγκες, ελαττωμένη αυτοεκτίμηση και τεράστια κενά στην προσωπικότητά του!

 

Και για να τα κουκουλώσει όλ’ αυτά προσπαθεί να φέρει το παιχνίδι στο γήπεδο που νομίζει πως τα καταφέρνει κάπως καλύτερα. Το ρίχνει στα "σεξουαλικά επιτεύγματα" γιατί θεωρεί πως είναι το μόνο πεδίο που μπορεί να αξιολογηθεί κάπως θετικά.

 

Γι’ αυτό και ο "γυναικάς" είναι συνήθως αθεράπευτη περίπτωση. Καμιά γυναίκα δεν πρόκειται ποτέ να του καλύψει τις πραγματικές του ανάγκες, όσο κι αν η ίδια αυταπατάται ή αυτοπαραμυθιάζεται πως θα τον συνετίσει.

 

Το μέγα ερώτημα είναι γιατί κάποιες γυναίκες γουστάρουν να έχουν σχέσεις με "γυναικάδες".

 

Κι εδώ η εξήγηση είναι ψυχολογική.

 

Οι γυναίκες αυτές αρέσκονται να παίζουν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι.

 

Με τον τρόπο αυτό δίνουν κάποιο νόημα στη ζωή τους, γεμίζουν τα δικά τους τεράστια κενά.

 

Το παιχνίδι αυτό τις κάνει να αισθάνονται δυνατές!

 

Με όπλο και πρόσχημα τις απιστίες του συντρόφου τους, μπορούν να τον απειλούν, να τον τρομοκρατούν, να τον κάνουν να παίρνει αμυντική στάση, να εξασφαλίζουν πλούσια ανταποδοτικά δώρα εκ μέρους του, συνεχείς συγγνώμες, εξομολογήσεις δήθεν πραγματικής αγάπης κι ορισμένες φορές ονειρεμένα ταξίδια επανασύνδεσης...

 

Με όλ’ αυτά αισθάνονται κάπως σα βασίλισσες. Αυταπατώνται πως έχουν τον έλεγχο και το πάνω χέρι της σχέσης. Αν ξαφνικά ο σύντροφός τους μετατρεπόταν σε πιστό σκύλο, οι ίδιες θα έχαναν κάθε ενδιαφέρον για το πρόσωπό του, η ζωή τους θα άδειαζε, θα γινόταν απόλυτα ανιαρή...

 

Τα σκέφτομαι όλ’ αυτά και ψιλοφρικάρω. Χαίρε βάθος αμέτρητο οι ψυχές των ανθρώπων.

 

Αποφασίζω να περάσω μια βολτούλα απ’ τα παλιά μου στέκια στην οδό Αθηνάς.

 

Είχα ξεκόψει για καιρό. Μου τα ’χε πρήξει η πρώην μου πως εκεί πάνε μόνο μαστούρηδες, άνθρωποι του υπόκοσμου κι άλλες παπαριές.

 

Εμένα πάντα μου άρεσε ο άξονας Ομόνοιας-Μοναστηράκι. Εκεί έχω γνωρίσει μερικούς απ’ τους τελευταίους αυθεντικούς γεροντόμαγκες της Αθήνας.

 

Δέναν το κομπολόι τους στον καρπό, για να μην τους πέσει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη γελοιοποίηση για έναν μάγκα να του φύγει το κομπολόι απ’ το χέρι. Είναι σα να του πέφτει ή να του φεύγει η μαγκιά.

 

Το μπεγλέρι και το μαχαίρι του μάγκα είναι πράγματα "ιερά". Αν σου πέσουν, στα κλέψουν ή στα πάρουν νταηλίκι δεν είναι να ξαναβγείς στην πιάτσα!

 

Ακούστε το παλιό τραγουδάκι και θα με καταλάβετε....