Απ τη πρώτη στιγμή της κρίσης οι καταθέσεις ήταν το Άγιο δισκοπότηρο που έπρεπε να προστατευτεί. Όλοι για αυτές ανησυχούσαν. Εκτός απ αυτούς που δεν είχαν βέβαια.Όσο μάλιστα αυξάνονταν οι κραυγές περί Tιτανικού και χρεοκοπίας το 2010, τόσο οι μεγαλοκαταθετες τις έβγαζαν στο εξωτερικό. Και υπήρχαν ήδη μπόλικες από παλιότερα έξω. Και αυτό φαινόταν φυσιολογικό και για τους κατάθετες και για όλους, δηλαδή προπάντων ασφάλεια.Ένα λεπτό όμως. Είναι δυνατόν σε μια χώρα που τις διαστάσεις της κρίσης κάναμε 5 χρονιά να τις εννοήσουμε, πόσο γιγαντιαίες ήταν και πόσο εξοντωτικές για τους μίσους Έλληνες, με ανθρώπους χωρίς ρεύμα, με άπειρα χρέη, χωρίς εισόδημα, χωρίς περίθαλψη, να αφήσουμε τελικά το θέμα αυτό, να περάσει έτσι?Όταν κληθήκαν οι ανωτέρω εξαθλιωμένες τάξεις να πληρώσουν Eνφια, Eετηδε και Φόρο εισοδηματος και εισφορές, αυτό δικαιολογήθηκε λογω των επειγόντων μέτρων δημοσιονομικής ανάγκης, και αρα λογω της υποχρέωσης (δικαιώματος κανονικά) συνεισφοράς στα δημοσιά βάρη και της κοινωνικής αλληλεγγύης κλπ. (παρότι παραβιάζονταν αλλά δικαιώματα, ατομικά)
Τόσα χρονιά λοιπόν, ο κόσμος έφτασε να φορολογείται συνολικά, με περισσότερους φόρους και απ το ίδιο του το εισόδημα, ίδια οι άνεργοι και υποαπασχολούμενοι.
«Μαζεύουμε φόρους από ανθρώπους που δεν έχουν άλλο να δώσουν», τόνισε o πρωθυπουργός.
Η ίδια η αρχή της ισότητας (άρθρο 4 παρ. 1), και της συνεισφοράς των πολιτών στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους (άρθρο 4 παρ. 5), συχνά αγνοούνται, λένε οι δικαστές, ώστε η υπολειτουργία του κοινωνικού κράτους δικαίου, που προβλέπει το Σύνταγμα (άρθρο 25 παρ.1 ) έχει φτάσει σε οριακό πλέον σημείο, απειλεί την κοινωνική συνοχή , αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία στον Τόπο μας.
Είναι δυνατόν όμως, στο όνομα μιας κρίσης που σε τελική ανάλυση σε τίποτα δεν την δημιούργησε ο μέσος πολίτης- να καλείται ο ίδιος να μείνει χωρίς βασικά αγαθά, να βυθίζεται η χώρα συνεχώς σε ανεργία και ύφεση εργασιακή, να μην γίνονται επενδύσεις, να καταρρέουν τα ακίνητα… και οι να μην συμμετέχει ο μεγάλος πλούτος της χώρας, δηλαδή οι καταθέσεις, στην προσπάθεια για την ανάνηψη της χώρας απ το βάραθρο του χρέους;
Με λίγα λογία, δεν είναι «δυνάμεις» κατά το Σύνταγμα πχ 1 εκατομμύριο ευρώ καταθέσεων και είναι δυνάμεις το μηδενικό εισόδημα του άνεργου η υποαπασχολούμενου;
Και ο πρώτος πρέπει να γίνεται ανεκτός να μπαινοβγαζει τα λεφτά του απ τη χώρα, ο δε άλλος, πρέπει να γίνεται υποκείμενο κατάσχεσης μέχρι της τελευταίας του δεκάρας;
Αν στην αρχή της κρίσης ήταν θέμα τραπεζικής σταθερότητας η προστασία των καταθέσεων με την προοπτική ότι η κρίση θα ήταν διαχειρισιμη εντος πχ 2 – 3 ετών – όσο και στις άλλες χώρες που ζορίστηκαν δηλαδή, τότε είναι κατανοητή η προστασία.
Όταν όμως, η χώρα είναι για 7 χρόνο σε διαρκή κατάρρευση, και ο μισός πληθυσμός της χώρας κινδυνεύει με εξαθλίωση, και συνεχώς ανακαλύπτονται χιλιάδες συμπατριωτών μας με εκατομμύρια ευρώ μέσα και έξω απ τη χώρα, και μάλιστα αδήλωτα, τα πράγματα αλλάζουν.
«Είναι φανερό ότι οι «δυνάμεις», στις οποίες αναφέρεται το Σύνταγμα, είναι οι περιουσιακές δυνάμεις, και όχι οι πνευματικές ή οι μυϊκές ή. . . οι ορμονικές δυνάμεις του φορολογουμένου. Αυτό ορίζετο καθαρά στο Σύνταγμα, όπως ήταν διατυπωμένο πριν από την αναθεώρηση του 1911:«αναλόγως της περιουσίας».
Η αντικατάσταση της φράσης αυτής με την αόριστη διατύπωση «αναλόγως των δυνάμεων» έγινε, όπως μας πληροφορούν οι συνταγματολόγοι, απλώς και μόνο για να διευκολυνθεί η επιβολή της προοδευτικής φορολογίας προσθέτουν όμως ότι, και με την καινούργια διατύπωση, «η φράσις «αναλόγως των δυνάμεων» σημαίνει βεβαίως ότι η υποχρεωτική εισφορά δεν πρέπει να ορίζεται αυθαιρέτως, αλλ’ εκτιμώμενης της οικονομικής ικανότητος εκάστου».
(Σβώλος – Βλάχος, Το Σύνταγμα της Ελλάδος, 1 1954 σελ. 222- Κώστας Μπέης, Τα αμάχητα τεκμήρια είναι αντισυνταγματικά, 1978).
Είναι ανάγκη λοιπόν πια, να συνεισφέρουν και οι μεγαλοκαταθετες. Αν ο φτωχός δίνει τα πάντα και δεν έχει να ζήσει ο πλούσιος πρέπει να κάνει το ανάλογο.
Εάν το ΣΤΕ έκρινε συνταγματικό να πληρώσει ΕΕΤΗΔΕ και τέλος επιτηδεύματος ακόμα και ο έχων μηδέν εισόδημα, ακόμα και ο χωρίς τεκμήρια, γιατί αυτό έκρινε, συνταγματικοτατο είναι τότε, και ο έχων 10 εκατομμύρια ευρώ να δώσει αναλογικά κάτι υπέρ της σωτήριας της πατρίδος.
Και Θα του μείνουν και αρκετά. Ενώ ο πτωχός, πτωχός έμεινε και είναι και χρεωμένος με 73 δις στις εφορίες. Ουκ αν λαβοις όμως πάρα του μη έχοντος. Απ τον έχοντα όμως γιατί δεν ζητάς; Ιδου η απορία. Εκεί πάει περίπατο η κατεπείγουσα δημοσιονομική ανάγκη.
Και δυστυχώς όλα δείχνουν, τελικά, ότι «δεν ζητούν» απ τον έχοντα γιατί οι έχοντες την αρμοδιότητα να ζητήσουν, είναι και αυτοί έχοντες και δεν τους συμφέρει. Όχι και πολύ ηθικό βέβαια
Αυτά λέει το Σύνταγμα μας και τίποτε άλλο.
Αν κάποιοι , πολλοί, έβγαλαν τα λεφτά τους απ τη χώρα, μαζί με τα παΐδια τους συχνά, προφανώς δεν σχετίζονται με τη μοίρα ενός οικογενειάρχη άνεργου εντος της χώρας, άφραγκου. Ο πρώτος πρέπει να συνεισφέρει αναλογικά με τον δεύτερο. Αλλά μέχρι τώρα ζει σαν τουρίστας στη χώρα, χωρίς να ανησυχεί ούτε αυτός, ούτε τα τυχόν τέκνα του.
Και σε αύτη την εξίσωση στην έννοια των οικονομικών δυνάμεων καθενός ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΕΙΣ, που πρέπει να παύσουν να είναι ιερή αγελάδα. Αυτές που δεν δικαιολογούνται καταρχάς και οι πολύ υψηλές.
Εφόσον η χώρα παραμένει εξαθλιωμένη επί αόριστο διάστημα, ασφαλώς πρέπει να δοθεί έστω και αργά μια λύση στο θέμα του χρέους με λύση σοκ : από τη μια κουρέματος δικού μας και από την άλλη μειώσεως του χρέους από πλευράς των δανειστών, με την προϋπόθεση βέβαια ότι χρέος μειώνεται έτσι σε βιώσιμα επίπεδα, οι φόροι υποχωρούν, και η χώρα συνεχίζει τη μείωση του δημοσίων σπάταλων (που δεν άρχισε ποτέ!). Aυτο φυσικά πρέπει να εφαρμοστεί σε συνδυασμό με ισόποση μείωση του χρέους από τους δανειστές μας, ώστε η χώρα σίγουρα και οριστικά να εξέλθει AP την κρίση, με γενναία μείωση του χρέους, και δέσμευση μείωσης των φόρων και των δαπανών.
Αν οι κατέχοντες Έλληνες δεν δεχτούν ευμενώς τη θυσία θεωρούν τον εαυτό τους ξεχωριστό κομμάτι της χώρας . Στη περίπτωση, αυτή επωμίζεται το βάρος της χώρας μόνο η ανύπαρκτη πια μικρομεσαία τάξη και θα οδηγηθεί η χώρα σε πλήρη διάλυση, λογω κολοσσιαίου χρέους
Τώρα, ναι μεν το σύνταγμα απαγορεύει αναδρομική φορολόγηση, πρακτικά, αλλά το θέμα λύνεται εφόσον το θέλουν αυτοί που πρέπει – να λυθεί. Στις διατάξεις του παλιού ΚΒΣ, οποιαδήποτε συναλλαγή επιτηδευματιών κρυφή, χωρίς έκδοση στοιχείων, αποκαλυπτόταν από τη φορολογική αρχή, τιμωρούνταν και ακόμα τιμωρείται, με χρηματικό πρόστιμο ισο με την αξία της αποκρυβεισας συναλλαγής.
Και γιατί λοιπον μόνο στους επιτηδευματίες λογω απόκρυψης φορολογητέας ύλης, και όχι πχ στους δημοσίους υπάλληλους επί μίζας, ισόποσο χρηματικό πρόστιμο, στους ιδιωτικούς ομοίως, και σε όλους για κάθε εισόδημα που δεν προκύπτει από πουθενά? Αυτά επί των μη δικαιολογουμένων καταθέσεων.
Πέραν τούτου είναι δευτερεύον θέμα αν θα βαπτιστεί έκτακτη εισφορά, υποχρεωτικό δάνειο, η φόρος επί καταθέσεων.
Η νομιμοποιητική του βάση έχει ήδη ιστορικό προηγούμενο και θεωρητικό υπόβαθρο, οικονομικό και νομικό.
Την αρχή δηλαδή ότι την εξυπηρέτησαν των χρεών ενός κράτους πρέπει να την αναλαμβάνουν κατ’ αρχάς οι φορολογούμενοί του.
Όταν η φοροδοτική ικανότητα των πολλών στερεύει (73 δις ληξιπρόθεσμα) ασφαλώς θα πάμε και στους λίγους. Και κανονικά αυτά έπρεπε να συμβούν ταυτόχρονα και όχι με χρονική σειρά!
Ενώ ένας φόρος επί των πλούσιων πανευρωπαϊκά είναι μια σκέψη που ήδη συζητείται ώστε να δώσει μια ώθηση στην υπερχρεωμένη Ευρώπη :
«Με υπόδειγμα το «κούρεμα» των καταθέσεων στην Κύπρο, η Bundesbank προτείνει φορολόγηση καταθέσεων με βάση την αρχή της ιδίας ευθύνης, δηλαδή ότι την εξυπηρέτηση των χρεών ενός κράτους πρέπει να την αναλαμβάνουν κατ’ αρχάς οι φορολογούμενοί του
Τι είναι μια περιουσία; Μάταιος πλούτος, εφήμερος, περαστικός. Ιδίως όταν αυτά προέρχονται από «αρπαχτές», από τα «πάρτι χρεών» των κυβερνήσεων και τα «δανειακά όργια» των τραπεζών, όπως αυτό συνέβαινε τα τελευταία 10 χρόνια στις υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης. Σε τέτοιες περιπτώσεις, λέει ο οικονομολόγος Ντάνιελ Στέλτερ, το κράτος πρέπει να παρέμβει βίαια.
Μόνο μια γενναία έκτακτη εισφορά και αιματηροί φόροι (ως και 30%) επί των μεγάλων περιουσιών και κληρονομιών μπορούν να εξασφαλίσουν τη σωτηρία της χώρας.Ο Στέλτερ δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Πρόκειται για αναλυτή του χρηματοπιστωτικού ιδρύματος Boston Consulting Group, το οποίο παρέχει συμβουλές σε κυβερνήσεις, τράπεζες και επιχειρήσεις με στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών τους. Η κατάσταση όμως σε χώρες όπως η Ελλάδα είναι τόσο απελπιστική που τον κάνει να σηκώνει τα χέρια και να προτείνει το αντίθετο από εκείνο που του υπαγορεύει ο νεοφιλελεύθερος λογισμός του: μέτρα εναντίον, όχι υπέρ των πελατών του.
Ενα τέτοιο εσωτερικό «κούρεμα» εις βάρος των εύπορων κοινωνικών στρωμάτων έχει γίνει τελευταία πολύ της μόδας. Η αφετηρία του είναι η παρατήρηση ότι ακριβώς στις «προβληματικές» χώρες η αξία των μεγάλων περιουσιών είναι πολλαπλάσια εκείνης των χρεών και ότι επομένως οι πρώτες θα μπορούσαν να συμβάλουν αποφασιστικά στη μείωση των τελευταίων.
Ήδη το περασμένο φθινόπωρο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε ζητήσει να επιβληθεί ένας τέτοιος έκτακτος φόρος επί των μεγάλων περιουσιών ύψους 10%.
Ακολούθησε στα τέλη Ιανουαρίου παρόμοια πρόταση της γερμανικής κεντρικής τράπεζας Bundesbank. Ένας τέτοιος φόρος, τονίζεται στο σχετικό κείμενο, «αντιστοιχεί στην αρχή της ιδίας ευθύνης σύμφωνα με την οποία την εξυπηρέτηση των χρεών ενός κράτους πρέπει να αναλάβουν κατ’ αρχάς οι φορολογούμενοί του και μόνο κατόπιν μπορεί να ζητηθεί η αλληλεγγύη άλλων κρατών».
Τα ιστορικά προηγούμενα δεν λείπουν. Το πρώτο και ως τώρα πιο επιτυχημένο ήταν εκείνο που εφαρμόστηκε στη Γερμανία λίγο μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σύμφωνα με τον νόμο περί «εξισορρόπησης βαρών» (Lastenausgleich), οι πλούσιοι Γερμανοί (ιδιαίτερα εκείνοι με σεβαστή ακίνητη περιουσία) υποχρεώθηκαν να πληρώσουν από το 1948 και για 30 συνεχή χρόνια έκτακτο φόρο που ανταποκρινόταν στο 50% (!) των περιουσιακών τους στοιχείων – η ετήσια δόση του αντιστοιχούσε στο 1,67%. «Τους πρώτους μήνες έσκουζαν εναντίον του από το πρωί ως το βράδυ» λέει ο οικονομολόγοςΣτέφαν Μπαχ. Η πίεση όμως από τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων που ευεργετήθηκαν από αυτόν ήταν τόσο μεγάλη που αναγκάστηκαν να τον αποδεχθούν.
Παρόμοια ήταν η διαδικασία και μετά την ένωση της Γερμανίας με τη λεγόμενη «προσαύξηση αλληλεγγύης» (Solidaritaetszuschlag) υπέρ των Ανατολικογερμανών, με τη διαφορά ότι σε αυτήν συνεισφέρει ο συνολικός πληθυσμός και συνίσταται στο 5,5% των πάσης φύσεως εισοδημάτων..
5 χρονιά όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, ενώ το μέγεθος του χρέους ήταν έξαρχης τεράστιο, δηλαδή καρκινικού τύπου, και έχρηζε δραστικής παρέμβασης, προτίμησαν το χάπι της υπερφορολογησης, που κατ ουσία έπληξε μόνο τους άνεργους και ελευθέρους επαγγελματίες
Σε μια οικονομία όμως εντελώς αντιπαραγωγική, που κατέπεφτε ακόμα περισσότερο λογω του κλίματος το 2010, και του σκασιματος των χρεών στις τράπεζες, πλούτος πια, δεν υπήρχε.
Το να έχεις αποτελεσματική φορολογία όταν έπρεπε, δηλαδή υπήρχε πλούτος το 1980 δηλαδή έως και το 2010, είναι κάτι σημαντικό. Το να βάλεις φόρους απ το 2010, αφού ηλθε η κρίση, είναι καταστροφή και μάλιστα προκαλεί επιπρόσθετη ύφεση!
Επομένως σειρά μέτρων λες και παρθήκαν ακριβώς, όχι τόσο για να χειροτερέψουν τα πράγματα, αλλά για να…ξεχαστεί η λύση ΝΟ1! Το κούρεμα, φορολόγηση η όπως θέλετε πέστε το των αδικαιολόγητων και μεγάλων καταθέσεων, υπέρ χρέους και ασφαλιστικών ταμείων.
Βάζω τα δεύτερα στην εξίσωση, καθότι, εάν δεν ληφθει δράση άμεσα σε λίγο, εκτός από νοικοκυριά χωρίς ρεύμα, και νοικοκύρηδες χωρίς σπίτια, αρρώστους δίχως φάρμακα, κλπ θα έχουμε και συνταξιούχους χωρίς συντάξεις.
Εάν λοιπόν κάποιοι καλοί συνελληνες καλώς οικονόμησαν στις καλές εποχές, πρέπει και καλώς να συνεισφέρουν στη χώρα τους τώρα που ζορίζονται τα αδέλφια τους.
Εάν πήραν μάλιστα ένα προνομιακό κομμάτι του παραχθέντος (=δανεισθέντος) πλούτου της Ελλάδος, προνομιακό κομμάτι πρέπει και να αποδώσουν στα δημοσιά βάρη. Ολόκληρο εάν το απέκρυψαν και το απόκτησαν παράνομα, ένα τμήμα δε, εάν το κατείχαν νόμιμα.
Ακόμα δε και αν τα περισσότερα ποσά είναι εκτός Ελλάδας, υπάρχουν τρόποι όχι και τόσο ευγενικοί να επιστρέψουν και κατατεθούν στα δημοσιά ταμεία της χώρας, με διακρατικές συμφωνίες, κυρώσεις, και ισόποσες πράξεις καταλογισμού, όση η επιβάρυνση που θα κληθεί να καταβάλλει-επιστρέψει ο καταθέτης του εξωτερικού στη χώρα μας και δεν το κάνει, με κατάσχεση της εν Ελλάδι περιουσίας του κλπ. Με κριτήρια βέβαια, ώστε να μην υπάρξουν αδικίες.
Είναι λοιπόν κοροϊδία να προσπαθεί το κράτος με φόρους μόνο να μπαλώσει ένα τεράστιο κενό, και η χώρα σε αυτό το διάστημα να σπάει ρεκόρ υποαπαναπτυξης και ανεργίας, δημιουργώντας ασφυκτικό κλίμα στις πάσχουσες κοινωνικά και οικονομικά ομάδες
Όλα τα μέτρα, που θεσπίστηκαν, δεν επαρκούν για να σωθεί η χώρα, πρέπει να ανοίξει και το θέμα των καταθέσεων. Άλλωστε όλοι οι εφαρμοστικοι νόμοι των μνημονίων εισάγονταν με φαρδεις τίτλους όπως «επείγοντα μέτρα δημοσιονομικής ανάγκης» κλπ.
Εδω και 5 χρονιά χιλιάδες ανθρώπων, ιδίως οι άνεργοι και οι υποαπασχολούμενοι έχουν συντρίβει, έχουν χάσει την αξιοπρέπεια τους και τα θεμελιώδη συνταγματικά τους δικαιώματα όπως παραδέχτηκαν οι ίδιοι οι δικαστές.
Εδω και χρονιά έχουν κυκλοφορήσει σωρεία λιστών ταυτόχρονα, που σηματοδοτούν πρακτικά το που έχει καταλήξει ο όγκος των δανεικών που διαχειρίσθηκε η χώρα τα τελευταία 40 χρόνια. Τα στοιχεία έχουν δημοσιεύει μέχρι σήμερα αρκετά αναλυτικά. Πάμπολλοι συμπατριωτες μας φέρονται να έχουν χρήματα σε λογαριασμούς, τα οποία όχι μόνο δεν έχουν φορολογηθεί, συχνά, όχι μόνο προκύπτει ότι είναι ασύμφωνα με τα ετήσια δηλωθέντα εισοδήματα τους, αλλά είναι μεγάλες οι πιθανότητες πολλά από αυτά να προέρχονται από δραστηριότητες μη νόμιμες.
ΠΧ : Το ποσό των 54 δισ. Ευρώ έβγαλαν 54.000 Έλληνες στο εξωτερικό την περίοδο 2008 -2011. Από αυτά τα 22 δισ. ευρώ δεν δικαιολογούνται από τις φορολογικές δηλώσεις Νταν ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ δηλώνει όλα τα παραπάνω στοιχεία και λέει ότι έχουν βρει οι υπηρεσίες ότι 22 δισ. ευρώ δεν δικαιολογούνται, αυτό σημαίνει ότι έχουν γίνει διασταυρώσεις.
Mια συνοπτική αποτίμηση των …αποθεμάτων, η οποία είναι πέρα από κάθε φαντασία, διατίθεται εδώ :
Τα χρήματα αυτά, όσο παίρνει ο καιρός διογκώνονται. ΤΙ θα κάνει με αυτά το δημόσιο;
Στην Ελλάδα υπάρχουν πολυεκατομμυριούχοι. Και μάλιστα δημιουργήθηκαν κυρίως στα χρόνια της κρίσης. Από τους μέχρι στιγμής ελέγχους, έχουν βρεθεί συνολικά 850 καταθέσεις που στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς έχουν περισσότερα από 100 εκατ. ευρώ!
Βλέποντας κανείς τα αποτελέσματα των ερευνών παρατηρεί ακόμη ότι.. το καίριο ζήτημα δεν είναι η …φοροδιαφυγή όπως γελοιωδώς προτάσσεται, αλλα η παραοικονομια που είναι ευρυτερο θεμα, καθώς τι είδους εισόδημα μπορεί να θεωρηθεί ένα πόσο ΠΟΥ ΔΕΝ δικαιολογείται και πως μπορεί να φορολογηθεί εάν είναι προϊόν εγκλήματος. Το ίδιο εάν προέρχεται από πχ εμπόριο όπλων, ναρκωτικών κλπ, το ίδιο και αν είναι προϊόν μίζας, η υπεξαίρεσης από το δημόσιο.
Κάτι άλλο που παρατηρεί κανείς επισης είναι ότι συμμετέχουν στα ευρήματα ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ. Άνεργοι, συνταξιούχοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, επιτηδευματίες & εταιρίες, αγρότες και… ελεύθεροι επαγγελματίες.
Το ελληνικό κράτος επιμένει να μιλεί ΜΟΝΟ για φοροδιαφυγή και επιμένει να αναφέρεται μόνο στους ελευθέρους επαγγελματίες. Τύφλα να χουν τα τεκμήρια λοιπόν και η κολοσσιαία γραφειοκρατία τάχα για τη φοροδιαφυγή όταν υπάρχει η δυνατότητα άμεσης διάγνωσης του κρυφού πλούτου και δεν μεθοδεύεται η ανάκτηση του!!
Αναρωτείται κανείς – αν φορολογεί το κρατάς με 26% απ το πρώτο ευρώ το εισόδημα κάποιου, ακόμα και αν είναι 100 ευρώ, και μάλιστα βάζει πρόσθετες εισφορές και τέλη στον ίδιο φορολογούμενο (!) που ξεπερνούν όλο του το εισόδημα (!), τότε τι φόρο, εισφορά, η δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να βάλει στα μυθικά ποσά των καταθέσεων , στο βαθμό που και αυτά είναι «περιουσιακές δυνάμεις» και ειδικά όταν δεν έχουν προελθει νομιμως?
Με τα χρήματα αυτά πρέπει για λογούς ηθικούς και ρεαλιστικούς να αποσβησθούν οι υποχρεώσεις της χώρας προς τους τρίτους και τον εαυτό της. Μιας και αντί αυτών των χρημάτων, σήμερα οι υποχρεώσεις καλύπτονται από φόρους και εισφορές διαλυμένων πολιτών.
Κι αν πασει περιπτώσει πρέπει να έχει την ίδια φοροδοτική υποχρέωση ένας μισθωτός των 700 ευρώ και μηδέν καταθέσεων με κάποιον που έχει εισόδημα επίσης 700 ευρώ αλλά 5.000.000 ευρώ καταθέσεις; Είναι φως φανάρι ότι για πολλά από τα χρήματα αυτά δεν τίθεται θέμα φοροδιαφυγής, αλλά απόκτησης τους με παράνομο τρόπο. Δεν ξέρω αν έχουμε θεσμοθετήσει φόρο για …έσοδα από παράνομες δραστηριότητες…
Ξέρω ότι η τραγωδία που περνά η χώρα επιτάσσει συνεισφορά και των χρημάτων αυτών για να μπορέσει να ορθοποδήσει η χώρα και κυρίως οι αδύναμοι και όχι οι χορτάτοι πολίτες της.
Το ελληνικό κράτος, απ οποίον κι αν εκπροσωπείται χρώστα εξηγήσεις. Στους χρονιως άνεργους, στα παιδιά φτωχών οικογενειών που υποσιτίζονται, στους χιλιάδες που έκοψε το ρεύμα, στους ανασφαλίστους, στους καταχρεωμένους άσκοπα με φόρους που δεν αντιστοιχούν σε καμιά φοροδοτική ικανότητα.
Η πρόταση συνεισφοράς των μεγάλων καταθέσεων στα δημοσιά βάρη του χρέους είχε κατατεθεί από το 2010 αλλά ουδείς ενδιαφέρθηκε να την υλοποιήσει. Μια πολύ εύστοχη πρόταση με δίκαιη συμμέτοχη ελλήνων και δανειστών είχε προταθεί και εδώ :
“Συμβάλλοντας λοιπόν παράλληλα και εμείς οι ίδιοι, αφού διαφορετικά θα επιζητούσαμε «άδικες» παραχωρήσεις (μονόπλευρη διαγραφή χρέους), τα εξής:
(α) Μείωση (διαγραφή) του δημοσίου χρέους μας κατά 40%, μέσω απόσβεσης του από τις διεθνείς τράπεζες. Γνωρίζοντας ότι οφείλουμε στους ξένους περί τα 300 δις $, η μείωση θα ήταν 120 δις $ (94 δις €).
(β) Εφ άπαξ «εισφορά» (παρακράτηση) του 40% των χρηματικών καταθέσεων των Ελλήνων, ιδιωτών και επιχειρήσεων, στις τράπεζες. Υπολογίζοντας ότι οι καταθέσεις είναι της τάξης των 200 δις €, το ποσόν θα ήταν το ελάχιστο 80 δις €.
(γ) Απαίτηση εξόφλησης των αποζημιώσεων που μας οφείλει η Γερμανία, οι οποίες υπολογίζονται στα επίπεδα των 70 δις €
Το συνολικό ποσόν που θα συγκεντρωνόταν στα «ταμεία» του κράτους (Πίνακας VI), θα ήταν περίπου 244 δις €, έναντι δημοσίου χρέους 320 δις € – τα 80 δις € από τους Έλληνες, τα 70 δις € από τους Γερμανούς και τα 94 δις € από τις «αγορές». Έτσι, το δημόσιο χρέος μας θα περιοριζόταν πλέον στα 76 δις €, ή στο 34,5% του ΑΕΠ μας (με μειωμένο ΑΕΠ, στα 220 δις €).”
Με βάση λοιπόν τις αρχές της συνεισφοράς στα δημόσια βάρη αναλόγως της περιουσίας, της εθνικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, της ιδίας ευθύνης, δηλαδή ότι την εξυπηρέτηση των χρεών ενός κράτους πρέπει να την αναλαμβάνουν κατ’ αρχάς οι φορολογούμενοί του, και με δεδομένο ότι η φοροδοτική ικανότητα της πλειοψηφίας των Ελλήνων έχει προ καιρού εξαντληθεί, επιβάλλεται πλέον και η συνεισφορά τόσο από τους εύπορους Έλληνες, όσο και η ισόποση τουλάχιστον συνεισφορά από τους δανειστές μας στην ελάφρυνση του δημοσίου χρέους για λόγους που έχουν ήδη αναλυθεί ήδη εξαιρετικά και από πολλούς.
Η συνεισφορα των ευπορων Ελληνων τελος επιβαλλεται και λογω του οτι η Ελλαδα:
- Kατατάσσεται στην τελευταία θέση μεταξύ των 28 μελών της ΕΕ όσον αφορά την κοινωνική δικαιοσύνη, την πρόληψη της φτώχειας, πρόσβαση στην εκπαίδευση, την πρόσβαση στην αγορά εργασίας, την κοινωνικής συνοχή, της μη διάκρισης, την υγείας και την ισότητα των γενεών.
- 2. Ειναι Πρωταθλήτρια της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη διαφθορά
- Ειναι η πιο ταξική ευρωπαϊκή χώρα με το μεγαλύτερο χάσμα πλουσίων – φτωχών στην Ευρώπη μετά τη Βουλγαρία με το 20% των πλουσιότερων Ελλήνων να έχει 6,6 φορές υψηλότερο εισόδημα από το 20% των φτωχότερων και με 35,7% -από 34,6% ένα χρόνο πριν – ποσοστό των πολιτών που ζουν υπό τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Προϋπόθεση ασφαλώς για την εφαρμογή του ως άνω μέτρου, δηλαδή της εφάπαξ φορολόγησης καταθέσεων, είναι η ριζική λύση του δημοσίου χρέους, με ισοποσως ανάλογη μείωση του από τους δανειστές και μείωση των φορολογικών βαρών –ίδια των οικονομικά αδυνάτων για την οριστική απελευθέρωση από το χρέος και την ύφεση.
Τελικά μετά από μια 5ετια υπερφορολογησης, ίσως αποδειχθεί ότι άδικα και άσκοπα υπέστη τόσες θυσίες μια μερίδα του ελληνικού λάου, οι φτωχότεροι, το 1/3.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.