Το μέλλον που ονειρευόμαστε (;)

0

 

Ας κρατήσουμε κάτι από το αθώο της ψυχής μας (υπάρχει … κι όμως ναι… πάντα υπάρχει),
ας μην δεχτούμε ότι είναι όλα τόσο κυνικά και ψεύτικα (γιατί ΔΕΝ είναι, σίγουρα όχι όλα αυτά που επιλέγουμε να ζούμε).
Ας κρατήσουμε μια αλήθεια ότι… έχουμε ανάγκη το όνειρο και την ουτοπία… ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ.

για ένα κομμάτι ήλιου

«για να νιώσεις τα πόδια σου να αιωρούνται καθώς κρέμεσαι από μια γέφυρα
για να γκρεμιστεί ο κόσμος σου φορές αμέτρητες και να δεις ότι συνεχίζει να υπάρχει άλλες τόσες
για να νιώσεις τον έρωτα σε κάθε νεκρό κι απομακρυσμένο κύτταρο του κορμιού σου
για να πετάς στα σύννεφα και να πέφτεις απ’ αυτά
για να νιώσεις μόνος και τότε να ανακαλύψεις ότι πάντα έχεις τον εαυτό σου
για να δεις ότι «να ξαναρχίσεις μπορείς και με την τελευταία σου πνοή»
και πως ο χρόνος δεν τελειώνει παρόλο που περνάει
για να πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό ή και σε μια σφιχτή αγκαλιά
για να νιώσεις το χέρι σου να ιδρώνει από αγάπη σε μια βραδινή ανοιξιάτικη βόλτα
για ένα μπέργκερ με έξτρα πίκλ σως ή πολλά μπέργκερ με έξτρα πικλ σως
για να κλάψεις από τα πολλά γέλια και να γελάσεις από το πολύ κλάμα
για τις μέρες που βρίσκεις το νόημα και γι’ αυτές που το ξαναχάνεις
για τους μήνες ή τα χρόνια που δεν μπορείς να ξεφύγεις – από ό,τι κι αν προσπαθείς να ξεφύγεις
για εκείνες τις στιγμές που αρχίζεις να αγαπάς τη φυλακή σου
μα περισσότερο για εκείνη τη μέρα που όλα γεμίζουν φως και τόσο φυσικά κλείνεις την πόρτα πίσω σου
για αυτή την επανάσταση που τόσο φοβόσουν
γι’ αυτή τη φυγή – μπορεί και ηρωική έξοδο – που ποτέ δεν πίστεψες ότι θα καταφέρεις
για να ανέβεις σε τρένα και σε αεροπλάνα και να χάσεις πτήσεις και να κάτσεις πάνω σε βαλίτσες
μήπως και χωρέσεις όσα θες να πάρεις μαζί σου
χωρίς να ξέρεις πως οι στιγμές ζυγίζουν πολύ και τα συναισθήματα περισσότερο
και πάντα υπέρβαρο θα σου βγαίνει όσο δεν ακουμπάς στο πλάι τα αχρείαστα
γι’ αυτά που τελικά αφήνεις πίσω και ξαφνικά ξετρυπώνουν στην τσέπη σου ή στο μυαλό σου
για τα ταξίδια με επιστροφή αλλά και γι’ αυτά χωρίς
για να δεις πως μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος, ένας άνθρωπος που θαυμάζεις
για να τα διαλύσεις όλα σε μια νύχτα και να χτίσεις τον κόσμο ολόκληρο σε μια μέρα
για εκείνες τις μέρες γεμάτες τοίχους και εκείνα τα βράδια γεμάτα οθόνες
για όλες τις ώρες που ξοδεύεις στο τηλέφωνο λέγοντας απολύτως τίποτα
και για εκείνο το χαμόγελο που έχεις κλείνοντάς το
για να πιεις και να μεθύσεις και να κλάψεις και να πεις αλήθειες
για εκείνα τα συμπαντικά δευτερόλεπτα πριν από κάποιο συγκεκριμένο πρώτο φιλί
και για εκείνα τα άλλα, τα αδιάφορα, δευτερόλεπτα και φιλιά
για εκείνο το πρωινό χαζό χαμόγελο ευτυχίας
και για όλα εκείνα τα ωραία τραγούδια που σου φτιάχνουν τη μέρα
για να χορέψεις κάτω από τη βροχή ή και να τρέξεις να σωθείς από αυτήν
για να κάνεις φίλους, να χάσεις φίλους, να βρεις καινούριους και να δεις πως τίποτα δεν τελειώνει
για εκείνη την ερημική παραλία που έκανες μπάνιο χωρίς μαγιώ
και για εκείνον τον άγνωστο που φίλησες ένα βράδυ σ’ ένα τρένο
για εκείνο το απόγευμα κάτω από τον κόκκινο ουρανό που κοιτιόσασταν στα μάτια χωρίς να μιλάτε
και για εκείνη την εκδρομή στην εξοχή που ξαναβρήκες το παιδί μέσα σου κοιτώντας μια μαρουδίτσα
για εκείνη την Πρωτοχρονιά που πήρες από τον Αη – Βασίλη το δώρο που τόσα χρόνια περίμενες
και ίσως ακόμα για εκείνη τη Μ. Παρασκευή που σου το πήρε πίσωγια ένα κομμάτι ήλιου πάνω στον ώμο σου
αρχίζουν οι νέες χρονιές
τελειώνουν οι παλιές
βρίσκεσαι εδώ”

(μαρουδίτσα είναι η πασχαλίτσα και το «να ξαναρχίσεις μπορείς και με την τελευταία σου πνοή” είναι του Μπέρτολτ Μπρεχτ)

 messornot

 psycheandlife2

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ