Υπνωτισμένος απ' το νου μου

 
Ένας αφηρημένος νους είναι γεμάτος με σκέψεις.Σε μια παθητική κατάσταση δημιουργεί συνεχώς εικόνες και τις εφαρμόζει σ’ ότιπαρατηρώ. Οι εικόνες προκαλούν ευχαρίστηση ή πόνο, τα οποία εγγράφονται στημνήμη μου, και σχηματίζονται αυταπάτες γύρω από πόθους και επιθυμίες γιαικανοποίηση.

 Παρατηρώντας από ένα στατικό και υπέρτερο σημείο, ο νουςδημιουργεί ένα είδος διαχωρισμού, μία αντίθεση, έναν κριτή που αντιδρά σε όλαμε μια προκατάληψη βασισμένη στο τι έχει μάθει. 

Αυτή η εσωτερική διάθεσηαποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στη λήψη των εντυπώσεων, κάθε εντύπωσης- κρίνοντας τον εαυτό του, κρίνοντας κάποιον άλλο, κρίνοντας τους άλλους,κρίνοντας. . . δεν έχει σημασία τι. Στην πραγματικότητα, όλη μας η ζωή είναιχρωματισμένη, ακόμη και κατευθυνόμενη, από αυτή την τάση, η οποία είναιισχυρότερη από ότι είμαστε. Όποτε και όπου προκύπτει, αυτή η κρίση δείχνει ότισυμμετέχει το συνηθισμένο μας “εγώ”.

 Δεν υπάρχει μια στιγμή μέσα στην ημέρα,που να σταματούμε να κρίνουμε, ακόμα και όταν είμαστε μόνοι. Μας κρατά σεαδυσώπητη δουλεία, υποδουλωμένους από αυτά που πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε καιαπό αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε. 


Υπάρχει μέσα μου μια ουσιώδης ενέργεια,που είναι η βάση όλων όσων υπάρχουν. Δεν την νιώθω, επειδή η προσοχή μου είναικατειλημμένη από ότι περιέχεται στη μνήμη μου – σκέψεις, εικόνες, επιθυμίες,απογοητεύσεις, φυσικές εντυπώσεις. Δεν γνωρίζω τι είμαι. Μοιάζει σαν να μηνείμαι ένα τίποτα. 

Ωστόσο κάτι μου λέει να κοιτάξω, να ακούσω, να ψάξω σοβαράκαι αληθινά. Όταν προσπαθώ να ακούσω, βλέπω ότι με σταματούν οι σκέψεις καιόλων των ειδών τα αισθήματα. Ακούω φτωχά • δεν είμαι αρκετά ήσυχος για ναακούω, για να νιώθω. 

Αυτό που επιθυμώ να γνωρίζω είναι πιο ανεπαίσθητο. Δεν έχωτην προσοχή που απαιτείται. Δεν έχω δει ακόμα τη διαφορά μεταξύ μίας στατικήςπροσοχής που προέρχεται από ένα μόνο κομμάτι του εαυτού μου και μίας ελεύθερηςπροσοχής που δεν είναι προσκολλημένη σε τίποτα, δε συγκρατείται από τίποτα, ηοποία περιλαμβάνει όλα τα κέντρα ταυτόχρονα. Η συνηθισμένη μου προσοχή δεσμεύεταισε ένα μέρος και παραμένει ταυτισμένη στην κίνηση, τη λειτουργία αυτού τουτμήματος. 

Για παράδειγμα, σκέφτομαι τι νιώθω, και η σκέψη μου αποκρίνεται αντίγια Έμενα. Απαντά με μια γνώση που δεν είναι αληθινή, που δεν είναι μια άμεσηγνώση. 

Οι σκέψεις μου δεν είναι παρά η έκφραση του τι είναι αποθηκευμένα στημνήμη μου, δεν είναι αποκαλύψεις από κάτι νέο. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναικλεισμένος σε ένα στενό χώρο μέσα μου. Πάντα προκατειλημμένος, συγκρατεί τηνπροσοχή μου σε αυτό το χώρο, απομονωμένος από το υπόλοιπο του εαυτού μου, απότο σώμα μου και το αίσθημά μου. Με την προσοχή μου συνεχώς να προβάλλεται απότη μία στην άλλη σκέψη, από τη μία στην άλλη εικόνα σε μια ροή ρεύματος, είμαιυπνωτισμένος απ’ το νου μου. 

Αυτές οι σκέψεις - και όλες μου οι επιθυμίες, οισυμπάθειες, οι φόβοι - συνδέονται μόνο με τις συνήθειες ή τις προσκολλήσεις, οιοποίες συνδέουν το καθένα από αυτά με το επόμενο. Η προσοχή μου είναι πιασμένησε αυτό το ρεύμα γιατί δεν έχω πλήρως συνειδητοποιήσει ότι μου δόθηκε για άλλοσκοπό. Θα μπορούσε ο νους μου να είναι σιωπηλός στην πρόσληψή του; Θα μπορούσενα προσλαμβάνει χωρίς να αναγνωρίζει και να ονοματίζει, δηλαδή, χωρίς ναδιαχωρίζεται ως κάποιος που κοιτάζει, κρίνει και ξέρει; 

Για αυτό, θα χρειαστείμια προσοχή που δε γνωρίζω, μια προσοχή που ποτέ δεν διαχωρίζεται από αυτό πουπαρατηρεί, επιτρέποντας την απόλυτη εμπειρία, χωρίς να αποκλείει τίποτα. Μόνο όταν δεν αποκλείω τίποτα είμαι ελεύθερος να παρατηρώ και να κατανοώ τον εαυτόμου. Όταν ο νους μου μπορεί να είναι ενεργητικός, ευαίσθητος, ζωντανός σε μιακατάσταση προσεκτικής ηρεμίας, υπάρχει μια κίνηση μιας ασυνήθιστης ποιότητας,που δεν ανήκει μόνο στην σκέψη, την αίσθηση ή το συναίσθημα. Πρόκειται για μία εντελώς διαφορετική κίνηση που οδηγεί στην αλήθεια, σε αυτό που δεν μπορούμε να το ονομάσουμε. 

Η προσοχή είναι πλήρης, χωρίς οποιαδήποτε απόσπαση. . . . Σε αυτή την κατάσταση επιθυμώ να δω αν είμαι ικανός “να μην γνωρίζω”, να μη βάζωένα όνομα “ταμπέλα” σε ότι προσλαμβάνω. Έχω μια αίσθηση του Εαυτού μου, που ησυνήθης νόησή μου αποκαλεί “σώμα”, αλλά δεν γνωρίζω τι είναι, δεν έχω όνομα γιατο τι είναι εδώ. Έχω επίγνωση των εντάσεων, ακόμη και της μικρότερης, αλλά δεγνωρίζω τι είναι ένταση. 

Τότε νιώθω την αναπνοή, την οποία δεν γνωρίζω. . . σεένα σώμα που δεν γνωρίζω, που περιβάλλεται από ανθρώπους που δεν γνωρίζω. . . .Ο νους μου ησυχάζει. Αρχίζω να βλέπω ότι η αληθινή γνώση είναι πιθανή μόνο τηστιγμή που η προσοχή μου είναι πλήρης, όταν η συνειδητότητα γεμίζει τα πάντα.Στη συνέχεια, δεν υπάρχουν διακρίσεις – το ένα πράγμα δεν είναι περισσότερο απόένα άλλο. Υπάρχει αγνή ύπαρξη. Η δημιουργική πράξη είναι η όραση αυτού πουσυμβαίνει. Μαθαίνω να παρατηρώ.

  Stratos Helios

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ