Το κλειδί της επιβίωσης

Το κλειδί της επαγγελματικής σταδιοδρομίας και της επιβίωσης

“Το σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον απαιτεί κάποια προσόντα, αλλά πάνω απ’ όλα απαιτεί δεξιότητες ζωής” η οικογενειακή θεραπεύτρια και σύμβουλος επαγγελματικής σταδιοδρομίας, Ειρήνη Ρέππα, μιλά στην σύμβουλο ανθρωπίνων σχέσεων και δημοσιογράφο Κρυσταλία Πατούλη, για τις σημερινές απαιτήσεις στις όλο και πιο αντίξοες συνθήκες εργασίας (και ανεργίας) δίνοντας έμφαση στον καθοριστικό ρόλο της συναισθηματικής νοημοσύνης, δηλαδή, στις δεξιότητες ζωής, που αποτελούν το πολυτιμότερο εργαλείο, το κλειδί, για την τέχνη της επαγγελματικής σταδιοδρομίας και κυρίως, πλέον, της επιβίωσης!

Κρ.Π.: Κατά πόσο οι σπουδές είναι εκείνες που καθορίζουν το επάγγελμα ενός ανθρώπου, όπως και της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, και κατά πόσο οι δεξιότητες της ζωής του;

Ειρ. Ρ.: Το σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον απαιτεί κάποια προσόντα, αλλά πάνω απ’ όλα απαιτεί δεξιότητες ζωής. Οι δεξιότητες ζωής, είναι μία έννοια που δεν έχει να κάνει με ποσότητες και χαρακτηριστικά που μετριούνται. Για παράδειγμα, τα εφόδια που τα κατακτά κανείς μέσα από ακαδημαϊκές σπουδές ή ακόμη και τα υλικά εφόδια (όπως αν έχει κάποιος ένα χρηματικό κεφάλαιο) ότι, δηλαδή, έχει να κάνει ποσότητα, είναι η μία πλευρά. Η άλλη πλευρά, έχει να κάνει με αυτό που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, με τον εαυτό του, με τις δεξιότητες που έχει.

Οι δεξιότητες, κοινωνικές ή προσωπικές, είναι κάποιες δυνατότητες που έχει ο άνθρωπος, οι οποίες άπτονται της προσωπικότητάς του. Για παράδειγμα, η δεξιότητα να προσαρμόζεται κανείς, να έχει φαντασία, ή να έχει δημιουργικότητα, να λύνει προβλήματα, να είναι ευέλικτος, να οργανώνει το χρόνο του, να συνεργάζεται, και πάνω από όλα η δεξιότητα του να επικοινωνεί κανείς.

Η δεξιότητα της επικοινωνίας έχει δύο έννοιες: την επικοινωνία με τον εαυτό μας και την επικοινωνία με τους άλλους. Οι δεξιότητες ζωής, λοιπόν, αφορούν μιαν άλλη νοημοσύνη, τη συναισθηματική νοημοσύνη.

Το εκπαιδευτικό σύστημα έτσι όπως είναι σήμερα διαμορφωμένο προάγει την ανάπτυξη της γνώσης και όχι την ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης. Άρα, αυτές τις δεξιότητες ζωής, δεν μπορεί κάποιος να τις αναπτύξει καθώς σπουδάζει. Τις μαθαίνει, καθώς ζει, καθώς επικοινωνεί, στην οικογένειά του, στο σχολείο του, ή σε δραστηριότητες καθαρά εξω-εκπαιδευτικές.

Κρ.Π.: Τις δεξιότητες ζωής ξεκινά κάποιος να τις αναπτύσσει κιόλας από την προσχολική ηλικία, δηλαδή, μέσα από την οικογένειά του, από τους ρόλους που θα του επιτρέψει να λάβει, ή ακόμα και η σειρά γέννησης σε σχέση με τα αδέλφια του, και στη συνέχεια, με όλα τα ερεθίσματα που θα του δοθούν στον ελεύθερο χρόνο του.

Ειρ.Ρ.: Ένα παιδί, καθώς το αφήνουμε ελεύθερο να παίζει, το μαθαίνουμε να δημιουργεί, το μαθαίνουμε να απολαμβάνει, να αγαπάει αυτό που κάνει. Αυτό είναι μια πολύ σημαντική δεξιότητα: να χαίρεσαι και να είναι δημιουργικός. Σήμερα, το μόνο που έχουμε μάθει είναι να παίρνουμε πληροφορίες ή να μαζεύουμε πλήθος τυπικών προσόντων και να επενδύουμε σε αυτά. Δεν επενδύουμε, όμως, σε αυτό που είμαστε εμείς σαν άνθρωποι!

Η ψυχοπνευματική μας κατάσταση, έχει να κάνει ακόμα και με τα κινηματογραφικά έργα που βλέπουμε, με το θέατρο, το διάβασμα, και γενικά με τον πολιτισμό. Μέσα από όλα αυτά, βλέπουμε έναν κόσμο που δεν μπορούμε να τον δούμε από τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τα βιβλία γνώσεων, αλλά σε μια πιο ελεύθερη κατάσταση, σε μη εκπαιδευτικές, φορμαρισμένες πληροφορίες.

Εμείς οι Έλληνες έχουμε για πάρα πολλούς λόγους μία εμμονή, μια προσήλωση, στις σπουδές και στα πτυχία, που μας οδήγησε στο να μη δώσουμε έμφαση στην αναζήτηση ποιοτικών χαρακτηριστικών του ανθρώπου. Για παράδειγμα, οι έφηβοι, δεν μαθαίνουν την ομαδικότητα, τη συνεργασία, δεν αναλαμβάνουν ομαδικές εργασίες στο σχολείο με στόχο την ανάπτυξη των δεξιοτήτων τους, και κυρίως δεν εμπνέονται από πουθενά, αλλά μαθαίνουν να αποστηθίζουν πληροφορίες.

Έτσι, οι νέοι βγαίνουν στην αγορά εργασίας, με όλα αυτά τα τυπικά εφόδια, αλλά οι σύγχρονοι εργοδότες, ζητούν και άλλα πράγματα, όπως π.χ. ρωτάνε συχνά, τί δεξιότητες ζωής έχεις, με τι ασχολείσαι, τι ενδιαφέροντα έχεις, αν είσαι σε κάποια εθελοντική ομάδα, κλπ.

Διερευνούν δηλαδή, την εμπειρία που μπορεί να έχει κανείς από προγράμματα μέσα στην κοινότητα, από μη κυβερνητικές οργανώσεις, κ.ά. Οι περισσότεροι υποψήφιοι εργαζόμενοι στηρίζονται μόνο στο ένα πόδι, με αυτό που έχει να κάνει με τα τυπικά χαρακτηριστικά και τις σπουδές. Οι οποίες, όσο καλές και να είναι, δεν βοηθάνε στο να ανοίξεις πανιά, και να ταξιδέψεις στον κόσμο της εργασίας.

Κρ.Π.: Είναι πολύ κατατοπιστικό αυτό το παράδειγμα που συνήθως φέρνεις με τον «παντός καιρού» -θα λέγαμε- σέρφερ της εργασίας, και το πώς μπορεί να ταξιδέψει με κάθε μορφή ανέμου.

Ειρ.Ρ.: Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι σαν να κάνουμε ένα job serf και μάλιστα σε πολύ άγρια εργασιακά κύματα.

Κρ.Π.: Και σήμερα, μην ξεχνάμε, η πιο δύσκολη δουλειά, είναι να ψάχνεις να βρεις δουλειά.

Ειρ.Ρ.: Αν λοιπόν, φανταστούμε ότι κάποιος κάνει σερφ και δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τα μεγάλα κύματα της εργασιακής αγοράς, ούτε τους αντίξοους ανέμους, ούτε τις γενικές άσχημες καιρικές συνθήκες, αλλά πρέπει να πλοηγηθεί μέσα σε αυτή την κατάσταση, η σανίδα πάνω στην οποία πατάει, είναι τα μετρήσιμα, τα ποσοτικά εφόδιά του, που έλεγα πριν, που έχουν να κάνουν με τα τυπικά προσόντα, με ακαδημαϊκή καριέρα, σεμινάρια και γνώσεις, τα οποία χρειάζονται φυσικά και αυτά. Δηλαδή, δεν μπορείς να κάνεις σερφ χωρίς να έχεις μία σανίδα του σερφ.

Αλλά εκείνο που είναι πάρα πολύ σημαντικό για να προχωρήσεις είναι το πανί. Οι δεξιότητες ζωής, λοιπόν, είναι ουσιαστικά, το πανί και ο χειρισμός του. Πολλοί άνθρωποι, μπορούν να πάνε μέχρι μία απόσταση με τα τυπικά προσόντα. Για ένα μακρύ ταξίδι, με ευελιξία, με περισσότερες επιλογές, σε έναν αβέβαιο κόσμο όπως ειδικά ο σημερινός, χρειάζεται ο σωστός χειρισμός του πανιού, δηλαδή, χρειάζονται οι προσωπικές δεξιότητες ζωής.

Οι καταστάσεις άλλαξαν απότομα. Και συμβολικά, μπορεί να ήμασταν μέχρι τώρα σε ένα γιαλό, και όλα εκεί σχεδιάζονταν εύκολα, νιώθοντας ότι έχουμε, σχετικά, τον έλεγχο στο εργασιακό μας περιβάλλον.

Η τέχνη, λοιπόν, της σταδιοδρομίας, γιατί σήμερα μιλάμε πια για την τέχνη της σταδιοδρομίας, είναι να μπορείς να πας το πανί σου, ανάλογα με τον καιρό, ανάλογα με τον άνεμο, και ακόμα κι αν πέσεις να μπορείς να ξανασηκωθείς. Αυτό χρειάζεται μεγάλο κουράγιο και μεγάλη πίστη σε αυτό που θέλεις να κάνεις.

Και εδώ είναι μια άλλη διάσταση που θέλω να δώσω, που την ξεχνάμε όσοι μιλάμε για το τεχνικό κομμάτι της διαχείρισης του επαγγέλματος: Ότι, κάνοντας ένα επάγγελμα, χρειάζεται όχι μόνο να διαχειριστείς αυτό το επάγγελμα, αλλά να είσαι μάστορας, να είσαι δεξιοτέχνης, να είσαι εφευρετικός, να είσαι παθιασμένος, να είσαι πρωτότυπος, να έχεις μεράκι.

Αυτά όλα τα στοιχεία, όμως, δεν μαθαίνονται. Αυτά είναι κίνητρα, όπου χρειάζεται για να πας μακριά, να θέλεις να είσαι εκεί, να θέλεις να το κάνεις, να το αγαπάς. Τα τελευταία χρόνια, έμοιαζε όλοι να μαζεύουν πτυχία, να μαζεύουν προσόντα, να επενδύουν σε αυτά, ώστε να πάρουν πίσω υλικές αμοιβές, δηλαδή, χρήματα και τίτλους.

Στην άποψη που υπάρχει για την τέχνη της σταδιοδρομίας, χρειάζεται να επενδύσεις και κάτι που δεν είναι μετρήσιμο: Επενδύεις την ψυχή σου, επενδύεις το πάθος σου για κάτι, τη δημιουργικότητά σου, και παίρνεις πίσω εκτός από χρήματα και πράγματα που πάλι δεν είναι μετρήσιμα, όπως πληρότητα, ικανοποίηση, χαρά, αποδοχή.

Κρ.Π.: Αυτοπραγμάτωση.

Ειρ.Ρ.: Και εκπλήρωση. Να κάνεις τελικά αυτό που θέλεις και να γίνεις αυτό που είσαι. Το επάγγελμα, λοιπόν, δεν είναι αυτό το στεγνό κομμάτι που βάζουμε μέσα μόνο ύλη, σπουδές, και πληροφορίες.

Κρ.Π.: Να μπορείς να λες για την εργασία σου, είμαι αυτό, και όχι κάνω αυτό.

Ειρ.Ρ.: Ακριβώς. Χρειάζεται να επιτρέψουμε στον εαυτό μας την δυνατότητα να εμπνευστεί και να διεκδικήσουμε το όνειρο μας και γιατί όχι να γίνουμε λίγο απρόβλεπτοι. Γιατί όταν οι καιροί είναι δύσκολοι, όσο πιο ρίσκο μπορεί να πάρει κανείς, όσο πιο απρόβλεπτος μπορεί να γίνει, ακόμα και με τον ίδιο του τον εαυτό, τόσο πιο πολλά μπορεί να ανακαλύψει και να πετύχει.

Μπορεί για παράδειγμα, να νομίζει κάποιος ότι έχει ένα πεπερασμένο δυναμικό, και μπαίνοντας στα φουρτουνιασμένα κύματα, δηλαδή, στην πράξη, να ανακαλύψει κρυμμένες δεξιότητες, κρυμμένα ταλέντα, ένα κρυμμένο δυναμικό, που δεν υποψιαζόταν ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή, ότι τα είχε.

Κρ.Π.: Ειδικά στον εργασιακό τομέα, που όλα στις μέρες μας, είναι άκρως δυσοίωνα, εκτός από τα δεδομένα του ρεκόρ ανεργίας, και του το ότι όλα τα εργασιακά δικαιώματα θεωρούνται πλέον.. προνόμια, η συναισθηματική νοημοσύνη, δηλαδή, οι δεξιότητες ζωής, δεν μοιάζουν να είναι πολύ σημαντικότερες για την επιβίωση; Και συμβαίνει, μάλιστα, και ένα παράδοξο, ό,τι μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, αναγκαστικά, αναπτύσσονται περισσότερο;

Ειρ.Ρ.: Ένας θεωρητικός της εργασίας, λέει, ότι σήμερα, οι καριέρες δεν σχεδιάζονται, δεν προλέγονται, αλλά σφυρηλατούνται – χτίζονται. Αυτό σημαίνει, ότι ανοίγεις δρόμο προχωρώντας. Ότι γνωρίζαμε μέχρι πριν λίγα χρόνια για το σχεδιασμό σταδιοδρομίας, δεν υφίσταται τελικά, διότι στην πορεία, προχωρώντας, ανακαλύπτεις καινούργια κομμάτια του εαυτού σου, καινούργιες ευκαιρίες, και εκεί μπορεί να επενδύσεις με καινούργιες σπουδές, με καινούργια επιμόρφωση.

Με αυτή την έννοια λοιπόν, μπορείς να ανακαλύψεις και κυρίως να αναπτύξεις ή να καλλιεργήσεις δεξιότητες στην πορεία. Για παράδειγμα, το ηλεκτρονικό εμπόριο δεν μπορούσε κανείς να το φανταστεί πριν μερικά χρόνια. Φτάσαμε σταδιακά σε αυτές τις επιλογές.

Εκείνο λοιπόν, που είναι να μη φοβηθούμε πια, είναι να είμαστε ενεργητικοί στη σταδιοδρομία μας. Αυτό που λέμε θετική αβεβαιότητα, να την έχουμε σαν θετικό μοχλό, σαν έναν σύμμαχο. Με λίγα λόγια, να καταφέρουμε να κάνουμε σύμμαχο τις δύσκολες συνθήκες. Δηλαδή, ο άνεμος, από τη μία, μπορεί και να σε πετάξει απότομα, αλλά από την άλλη μπορεί να σου δώσει και την ώθηση να πας πιο μακριά!

Κρ.Π.: Άρα όπως και κάθε άλλη τέχνη, και η τέχνη της σταδιοδρομίας, απαιτεί δημιουργικότητα, μια πορεία που δεν γνωρίζει κάποιος εξ αρχής το αποτέλεσμα, και κυρίως, απαιτεί όχι μόνο τη λογική και τις γνώσεις μας, αλλά και την ψυχή και την προσωπικότητά μας, δηλαδή, τα βιώματά μας – τις δεξιότητες της ζωής μας.

Ειρ.Ρ.: Και το κύριο είναι ότι οι όλες οι δεξιότητες, μαθαίνονται και εξελίσσονται. Δηλαδή, στην πορεία, μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι, ή στην πορεία μπορεί αν και είσαι ευέλικτος, να αποκτήσεις ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία. Εάν είσαι μέσα στο ταξίδι, λοιπόν, κάποια στοιχεία από αυτές τις δεξιότητες, τα αναπτύσσεις μέσα στην πράξη. Αλλά μπορείς όχι μόνο να τα εξελίξεις αλλά και να τα μάθεις εξ αρχής.

Για παράδειγμα, ένας έφηβος μπορεί να μάθει να παίρνει πρωτοβουλίες, ή να κάνει καινοτομίες –μια πάρα πολύ σημαντική επαγγελματική δεξιότητα- μέσα από την συμμετοχή του σε μια ομάδα για την διοργάνωση της καθιερωμένης πενθήμερης εκδρομής του σχολείου του.

Κρ.Π.: Οι άνθρωποι χρειάζονται, λοιπόν, να ψάχνουν εκείνα τα ερεθίσματα που θα τους βοηθήσουν να ανακαλύψουν και να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους;

Ειρ.Ρ.: Ευκαιρίες και ερεθίσματα, είναι όλα αυτά που μπορεί να δώσει η οικογένεια και το σχολείο, ώστε να πάρει το νέο παιδί την ευθύνη του, να μεγαλώσει, να ενηλικιωθεί, και να μπορέσει έτσι να συνεργάζεται ή να επικοινωνεί. Διότι, δεν μπορεί να τα μάθει όλα αυτά μόνο μέσα από ένα βιβλίο, ή μόνο με την πληροφορία.

Κρ.Π.: Πόσο σημαντική για όλα αυτά είναι και η αυτογνωσία;

Ειρ.Ρ.: Η αυτογνωσία είναι πολύ σημαντική, αλλά αυτό που συμβαίνει με την αυτογνωσία, είναι ότι χρειάζεται και κάποιος σύμβουλος σταδιοδρομίας να σε βοηθήσει σε αυτή. Στην χώρα μας εκτός από ιδιωτικά κέντρα και ειδικούς επαγγελματίες που προσφέρουν συμβουλευτικές υπηρεσίες, υπάρχουν δομές στο δημόσιο τομέα, όπως τα Κέντρα Συμβουλευτικής και Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΚΕΣΥΠ).

Η επαγγελματική ταυτότητα είναι ένας προσωπικός χάρτης. Δηλαδή, δεν μπορώ να οργανώνω τη ζωή μου, να κάνω ένα πλάνο ζωής χωρίς να γνωρίζω ποιος είμαι. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας και στους νέους ανθρώπους που είναι στις σχολικές δομές, αλλά και σε μεγαλύτερους ενήλικες που προσπαθούν να επανακαθορίσουν την καριέρα τους, ώστε να καταφέρουν να αξιοποιήσουν και το κομμάτι της αυτογνωσίας αλλά και την πληροφόρηση που μπορεί να λάβουν από όλες τις δομές και τους ειδικούς που ήδη υπάρχουν.

Σημασία έχει ένα πράγμα. Για να πορευτώ στη ζωή μου, πρέπει να ξέρω ποιος είμαι, τι θέλω, τι μπορώ, και αυτό δεν μπορώ πολλές φορές να το ανακαλύψω μόνος μου.

Για να φέρω ένα παράδειγμα: Ας πούμε ότι είναι κάποιος στο σταθμό ενός τρένου. Δεν θα κοιτάξει απλώς τους προορισμούς που γράφουν τα τρένα. Χρειάζεται να πάει πρώτα να ρωτήσει, να ψάξει για το τι δρομολόγια υπάρχουν και να δει και τι εισιτήριο έχει, για να δει που θέλει να πάει και τι δυνατότητες επιλογών έχει. Η αυτογνωσία, λοιπόν, είναι σαν να ξέρει κανείς ποιο είναι το εισιτήριό του αλλά χρειάζεται παράλληλα και μια έγκυρη πληροφόρηση.

Κρ.Π.: Κάθε άνθρωπος, πρόκειται να αλλάξει στη ζωή του περίπου επτά επαγγέλματα, μέσο όρο;

Ειρ.Ρ.: Ναι, αλλά εδώ χρειάζεται να κάνουμε μία διευκρίνιση. Δηλαδή, κάποια επαγγέλματα στηρίζονται σε κάποιες βασικές σπουδές. Για παράδειγμα, ένας γιατρός, μπορεί να μην αλλάξει επάγγελμα, αλλά να διαφοροποιήσει την απασχόλησή του σε σχέση με το επάγγελμά του.

Υπάρχει, με λίγα λόγια, η έννοια «μετατρέψιμη γνώση». Δηλαδή, μία νηπιαγωγός, μπορεί να ασχοληθεί με το θεατρικό παιχνίδι. Να μεταφέρει τις γνώσεις και τις δεξιότητες που έχει σε ένα άλλο κομμάτι, σε μια άλλη απασχόληση, που της δίδεται από το βασικό της επάγγελμα.

Είναι, λοιπόν, σαν μία πλατφόρμα, βασικών γνώσεων και βασικών ικανοτήτων και δεξιοτήτων που έχει το άτομο, και από εκεί μπορεί να μετακινηθεί σε κάποιες άλλες δραστηριότητες, που όμως δεν είναι πέρα από τον εαυτό του. Αυτό που είναι σημαντικό, είναι ότι όσο πιο πολύ κανείς επενδύει στην προσωπική του ανάπτυξη, ταυτόχρονα, λαμβάνει και τα δώρα για την επαγγελματική του σταδιοδρομία.

Όσο λοιπόν φροντίζουμε για την συναισθηματική μας νοημοσύνη, δηλαδή τις δεξιότητες της ζωής μας, για να είμαστε καλύτερα μέσα μας, αυτό που είπες και συ πριν την ψυχή μας, το πώς είμαστε με τον εαυτό μας, με την αυτοπεποίθησή μας, αυτά όλα είναι το πανί μας για να μετακινηθούμε σε άλλες δραστηριότητες και σε άλλες εκπαιδεύσεις ή και σε επανεκπαιδεύσεις.

Κρ.Π.: Πόσο χρειάζεται να αξιοποιήσει κανείς τον πλούτο των βιωμάτων του, που είναι κυρίως η βάση των ταλέντων του και των δεξιοτήτων του, και που μπορούν να τον προσανατολίσουν τόσο στην επιλογή επαγγέλματος, όσο και στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων του;

Ειρ.Ρ.: Ναι, οι δεξιότητες της ζωής, αφορούν σε όλο αυτό το κομμάτι.

Μιλάμε, δηλαδή, για το νόημα που έχει για τον καθέναν η δουλειά του. Είναι δηλαδή, το κίνητρο, είναι το γιατί εγώ θέλω να είμαι μέσα σε αυτό το επάγγελμα, ή μέσα σε αυτή τη δραστηριότητα, κάτι που βρίσκεται συνήθως, μέσα στην οικογενειακή μας ιστορία.

Κρ.Π.: Η οικογενειακή ιστορία, είναι ένας πολύ δυνατός μοχλός που κινητοποιεί τις δεξιότητες ζωής, και προσανατολίζει στο επάγγελμα…

Ειρ.Ρ.: Ή άλλες φορές, μπορεί, όμως και να τις υπονομεύει. Πώς έχει βιώσει κάποιος τον εαυτό του ως παιδί μιας οικογένειας αλλά και ως μαθητής μιας συγκεκριμένης σχολικής κοινότητας, έχει άμεση σχέση με τα κίνητρα, ή τα αντικίνητρα που έχει για να προχωρήσει ή όχι σε σπουδές και επάγγελμα.

Ένας σπουδαίος λοιπόν παράγοντας που καθορίζει την προσωπική και επαγγελματική μας ανάπτυξη σχετίζεται με την προσωπική ιστορία του καθενός, που γράφεται από τη στιγμή που γεννιόμαστε και στην πορεία αν βρούμε την αυτογνωσία και την αυτεπίγνωση, μπορούμε να κάνουμε και ανατροπές μέσα σε αυτό. Δηλαδή, δεν είναι προκαθορισμένο τίποτα. Η επαγγελματική σταδιοδρομία είναι μία δυναμική διεργασία.

Οπότε, δεν πρέπει να απογοητευόμαστε αν σήμερα είμαστε σε μία κατάσταση δύσκολη. Αύριο, μπορεί να βρεθούμε σε μία άλλη. Σημασία έχει να μην είμαστε παθητικοί. Οι άνθρωποι, λοιπόν, που είναι δημιουργικοί και ενεργητικοί, δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να ελέγχονται από καταστάσεις, αλλά να ενεργούν, βάση της δύναμης του κινήτρου που υπάρχει μέσα τους.

Κρ.Π.: Μπορεί κάποιος να είναι ενεργητικός στο να συσσωρεύει γνώση αλλά να είναι παθητικός στο να αξιοποιεί τις δεξιότητες της ζωής του;

Ειρ.Ρ.: Μπορεί να συμβαίνει, να έχεις υλικά και να μη μαγειρεύεις. Γι’ αυτό μιλάμε για δημιουργικότητα. Εδώ και κάποια χρόνια, μιλάμε για τη σταδιοδρομία σαν χειροτέχνημα, σαν carier craft. Δηλαδή, είναι σαν να είναι ένα πήλινο κανάτι, το οποίο έχει δημιουργικότητα, έχει φαντασία, έχει μαστοριά, ταλέντο και αγάπη, όμως χρησιμεύει και κάπου, είναι λειτουργικό.

Έτσι είναι να δούμε και σήμερα τις επαγγελματικές δραστηριότητες. Δηλαδή, να ξαναγυρίσουμε στην εποχή της μαστοριάς, της τέχνης, της αγάπης, και να βλέπουμε μέσα σε αυτό και τη χρηστικότητα αυτού που κάνουμε. Αν πάμε σε ένα χωριό και δούμε μία πέτρινη βρύση, ξέρουμε ότι οι παλιοί μαστόροι μπορεί να μην είχαν γνώσεις Πολυτεχνείου, αλλά αυτές οι βρύσες, υπάρχουν μέχρι και σήμερα.

Η πρόκληση, λοιπόν, σήμερα, είναι να αξιοποιήσουμε τη γνώση και την πληροφορία και να βάλουμε και στοιχεία μιας παραδοσιακής μαστοριάς και δεξιοτεχνίας, αγάπη , υπευθυνότητα για αυτό που κάνουμε για να πάμε λίγο πιο μπροστά.

Κρ.Π.: Άρα να γυρίσουμε και πίσω και να πάρουμε κάποια πολύτιμα στοιχεία από τους παλιούς και να τα συνθέσουμε με το παρόν και το μέλλον. Για να μιλήσουμε και για άλλη μία σημαντική δεξιότητα: τη σύνθεση;

Ειρ.Ρ: Ακριβώς. Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω ένα απόσπασμα σχετικό με την εργασία που έχει γράψει ο Χαλίλ Γκιμπράν, στο βιβλίο του «Ο Προφήτης»:

[…] Μετά, ένας γεωργός είπε, «Μίλησέ μας για την εργασία». Κι εκείνος απάντησε, λέγοντας:

Σας έχουν ακόμα πει πως η ζωή είναι σκοτάδι, και μέσα στην απελπισία σας επαναλαμβάνετε σαν ηχώ αυτό που ειπώθηκε από τον απελπισμένο. Κι εγώ λέω ότι η ζωή είναι πραγματικά σκοτάδι, εάν δεν υπάρχει πάθος, Και κάθε πάθος είναι τυφλό, εάν δεν υπάρχει γνώση, Και κάθε γνώση είναι μάταιη, εάν δεν υπάρχει δουλειά, Και κάθε δουλειά είναι άδεια, εάν δεν υπάρχει αγάπη, Και όταν δουλεύετε με αγάπη ενώνεστε με τον εαυτό σας, ο ένας με τον άλλο, και με τον Θεό.

Και τι σημαίνει να δουλεύεις με αγάπη;

Σημαίνει να υφαίνεις το ύφασμα με κλωστές που τραβάς από την καρδιά σου, σα να ‘ταν να φορέσει το ύφασμα αυτό η αγαπημένη σου ψυχή. Σημαίνει να χτίζεις ένα σπίτι με στοργή, σα να ΄ταν να κατοικήσει στο σπίτι αυτό η αγαπημένη σου ψυχή. Σημαίνει να σπέρνεις σπόρους με τρυφερότητα και να μαζεύεις τη σοδειά με χαρά, σα να ‘ταν να φάει τον καρπό η αγαπημένη σου ψυχή.
Σημαίνει να δίνεις σ’ όλα τα πράγματα το δικό σου νόημα με μια ανάσα από το πνεύμα σου» .-

***
Η Ειρήνη Ρέππα, γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει M.Sc. στη Σχολική Ψυχολογία & Συμβουλευτική από το Πανεπιστήμιο Πατρών και κατέχει Πιστοποιητικό Ειδίκευσης μεταπτυχιακού επιπέδου στη Συμβουλευτική και τον Επαγγελματικό Προσανατολισμό από τον Τομέα Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.

businesslife

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ