Υπηρετώντας το υπερφίαλο εγώ

Αυτό είναι ένα γράμμα στο υπερφίαλο Εγώ σου:
<Θα δινα τα πάντα για να μπορούσα να επικοινωνήσω αληθινά με σένα. Να μπορούσες να κάνεις μερικές βουτιές μαζί μου στη συναισθηματική λαίλαπα που ελλοχεύει στη ψυχή μου.

Εκεί όπου ο θυμός γίνεται ένα με την απογοήτευση, εκεί όπου η θλίψη σκάβει την καρδιά μου τόσο βαθιά που ακουμπάει τα δάκρυα που τρέχουν ένα ένα. Να μπορούσες να ακούσεις τις σκέψεις μου, αυτές τις διαστρεβλωμένες αντιλήψεις που έχω γεμάτες με στερεότυπα και προκαταλήψεις. Απλά να τις ακούσεις, τίποτα άλλο.

Αν καταφέρεις έστω και μια φορά να τις ακούσεις, να μπεις για λίγο στη θέση μου, να νιωσεις τον πόνο μου, το παράπονο μου τότε θα επικοινωνήσουμε αληθινά. Μπορείς να φορέσεις τα δικά μου γυαλιά; Μπορείς να δεις πως βλέπω εγώ τούτο τον κόσμο; Αν μπορούσες να ξεφύγεις λίγο από την ιδιοτελή νοηματοδότηση των πράξεων σου. Αν έπαυες να βλέπεις μονάχα το συμφέρον σου, αν συνειδητοποιούσες το νόημα της αγάπης, του να δίνω απλόχερα χωρίς διόλου να σκέφτομαι το δικό μου όφελος.

Αυτό το υπέροχο μήνυμα της αγάπης που εμπεριέχει μυριάδες μόρια δικαιοσύνης, εγκαρδιότητας, σεβασμού, εμπιστοσύνης, ειλικρίνειας, σοφίας. Σου ζητάω να μακούσεις και εσύ μου δίνεις συμβουλές κι ύστερα μου λές πώς δεν έπρεπε να νιώθω έτσι. Μα δεν καταλαβαίνεις; μόνο να μακούσεις ζήτησα και συ αρκείσαι στο να απαξιώνεις τα συναισθήματα μου.

Έπειτα μου λες τι να κάνω...μα δεν θέλω να μου πεις τι να κάνω!Θέλω απλά να μακούσεις γιατί μπορώ να τα καταφέρω και μόνος μου απλά χρειάζομαι κάποιον που να μπορεί να μακούσει, να με αποδεχτεί. Κάποιον που να ακούσει τις σκέψεις μου ακόμη κι αν είναι παράλογες.
Ακόμη κι αν οι σκέψεις μου είναι παράλογες θα πάψουν να είναι αν κάποιος τις ακούσει, τις αποδεχτεί και βοηθήσει με αυτό τον τρόπο στο να καταλάβει τι κρύβουν.

Αυτό ζητάω από σένα, μονάχα αυτό. Μα είναι σταλήθεια τόσο δύσκολο;>

Υπάρχουν άνθρωποι, και δυστυχώς είναι πολλοί που έχουν περί πολλού τον εαυτό τους. Μοιάζουν σαν να έχουν κορνιζάρει τον εγωισμό τους και να τον έχουν τοποθετήσει στο κέντρο της γης. Μοιάζουν σαν τον βασιλιά Θόριν στην ταινία Χόμπιτ που δεν βλέπει τίποτα άλλο εκτός από χρυσάφι γύρω του και θεωρεί πως και όλοι οι άλλοι υπάρχουν για να τον υπηρετούν. Οι ζωές των άλλων δεν έχουν καμία σημασία μπρος τη δική του ζωή.

Είναι δύσκολο να ακούμε τους άλλους γιατί τα προβλήματα της καθημερινότητας, η τάση να κάνουμε γαιτανάκι γύρω από το πρόβλημα παρά γύρω από τη λύση του προβλήματος, η αξίωση που έχουμε να μας καταλαβαίνουν όλοι οι άλλοι θεωρώντας πώς τα δικά μας προβλήματα είναι πιο δύσκολα, η έμφυτη ανασφάλεια, ο έντονος παιδομορφισμός και η ψυχική ανωριμότητα μας δεν μας αφήνουν.

Κι όμως θα μπορούσαν όλα να μοιάζουν διαφορετικά αν μπορούσαμε έστω για λίγο να σκεφτούμε σαν τους άλλους, να χορέψουμε στο ρυθμό των προβλημάτων των άλλων, να προσπαθήσουμε να ζήσουμε για λίγο τον πόνο τους.

Αυτό επιτυγχάνεται με την ενεργητική ακρόαση. Ακούστε με τα μάτια της ψυχής σας τους διπλανούς σας, ίσως ανακαλύψετε ότι τελικά τα δικά σας προβλήματα είναι πιο εύκολα!

Αριστονίκη Τρυφωνίδου-Θεοδοσίου
Ψυχολόγος MA, Msc, PgP, MAAT

psixologikosfaros

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ