Ο ανθός της παγκόσμιας λέρας

Βλέποντας χθες τις φωτογραφίες με τους περίπου 50 αρχηγούς και πολιτικούς κρατών που βρέθηκαν στο Παρίσι για να λάβουν μέρος στη μεγαλειώδη συγκέντρωση που έγινε για τα θύματα του Charlie Hebdo, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό το πανό που σηκώνουν συχνά οι αναρχικοί και γράφει "Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας", αλλά από την ανάποδη: "Είμαστε ο ανθός της παγκόσμιας λέρας".

Η κεντρική φωτογραφία του παρόντος κειμένου που φτιάξαμε κι ανεβάσαμε στη σελίδα μας στο facebook έγινε viral, οπότε καταλαβαίνω ότι εξέφρασε και τη σκέψη χιλιάδων άλλων ανθρώπων.

Φυσικά, η φωτογραφία θα μπορούσε να έχει κι άλλες λεζάντες, όπως για παράδειγμα, "Mια εικόνα, πενήντα μαλάκες". Με πρώτο και καλύτερο τον Αντώνη Σαμαρά.

Βέβαια, οι 50 αυτοί εξουσιαστές δεν πήραν ακριβώς μέρος στη συγκέντρωση, αφού διαδήλωσαν μόνοι τους, κάπου μακριά από το πλήθος, περιχαρακωμένοι από σεκιουριτάδες που προφανώς τους προστάτευαν από την αγάπη του κόσμου. Δε διαδήλωσαν με τον κόσμο αλλά για τα μάτια του κόσμου.

Η εικόνα τους ήταν θλιβερή ή αν μη τι άλλο, ικανή να προκαλέσει αμηχανία. Σε όλους, εκτός από τους ίδιους.


Δεν ήταν μόνο η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Σαρκοζί, ο Κάμερον, ο Ραχόι, ο Ρέντσι, ο Γιούνκερ, ο Σαμαράς ή ο Ομπάμα που δεν ήταν εκεί - προφανώς έπειτα από σύσταση των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ - αλλά και δεκάδες άλλοι που ουδεμία σχέση έχουν με την ανοχή απέναντι στην ελεύθερη έκφραση. Ας δούμε μερικούς από αυτούς:

- Ο βασιλιάς Αμπντάλα της Ιορδανίας, ο οποίος πέρυσι καταδίκασε Παλαιστίνιο δημοσιογράφο σε 15 χρόνια καταναγκαστικών έργων.
- Ο Αχμέτ Νταβούτογλου πρωθυπουργός της Τουρκίας που έχει στείλει περισσότερους δημοσιογράφους στη φυλακή από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο.
- Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου πρωθυπουργός του Ισραήλ, του κράτους που σκότωσε τους περισσότερους δημοσιογράφους το 2014.
- Ο Σούκρι, υπουργός εξωτερικών στη χούντα της Αιγύπτου που φυλάκισε δεκάδες δημοσιογράφους, μεταξύ των όποιων και ανταποκριτές του Al Jazeera
- Ο υπουργός εξωτερικών, Λαβρόφ, της Ρωσίας που πέρυσι φυλάκισε έναν δημοσιογράφο με την κατηγορία της προσβολής “δημοσίου υπαλλήλου”.
- Ο Λαμάμρα, υπουργός Εξωτερικών από την Αλγερία στην οποία κρατείται ο δημοσιογράφος Αμπντεσάμια Αμπντελάι για 15 μήνες χωρίς την απόδοση κατηγοριών.
- Ο υπουργός εξωτερικών των ΗΑΕ, όπου δημοσιογράφοι κρατούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς δίκη ή απαγγελία κατηγοριών.
- Ο πρωθυπουργός της Τυνησίας Τζομάα, της χώρας που πρόσφατα φυλάκισε τον μπλόγκερ Γιασίν Αγιάν για τρία χρόνια με την κατηγορία της δυσφήμισης του στρατού.
- Οι πρωθυπουργοί της Γεωργίας και της Βουλγαρίας, χώρες στις οποίες οι δημοσιογράφοι δέχονται συνεχώς δολοφονικές επιθέσεις από την αστυνομία.
- Ο γενικός εισαγγελέας των ΗΠΑ, της χώρας στις οποίες ακούγονται προτάσεις για φυλάκιση η δολοφονία ανθρώπων, όπως ο Σνόουντεν, και στην οποία η αστυνομία προσήγαγε ακόμη και δημοσιογράφο της Washington Post στο Φέργκιουσον.

Από τη λίστα απουσιάζει βέβαια ο Αντώνης Σαμαράς, πρωθυπουργός μιας χώρας στην οποία η ΠΟΕΣΥ κάνει λόγο για προσπάθεια φυσικής εξόντωσης δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ και όπου ένας μπλόγκερ καταδικάστηκε για ένα λογοπαίγνιο με τον Γέροντα Παστίτσιο.

Οι αντιδράσεις των σκιτσογράφων που επέζησαν από τη δολοφονική επίθεση στο Charlie Hebdo τα λένε όλα:

“Ξερνάμε πάνω σε όλους αυτούς του ανθρώπους που ξαφνικά έγιναν φίλοι μας.”

“Δεν πήγα στη διαδήλωση. Ο κόσμος τραγούδησε τον εθνικό ύμνο. Μιλούν για τη μνήμη του Charb, του Tignous, του Cabu, του Wolinksi: αυτοί ακριβώς θα ήταν οι πρώτοι που θα χλεύαζαν όλο αυτό το κίνημα.”

“Έχουμε πολλούς καινούριους φίλους: τον Πάπα, τη βασίλισσα Ελισσάβετ, τον Πούτιν. Με πιάνουν τα γέλια! Από την άλλη, η Marine Le Pen είναι πανευτυχής όταν οι ισλαμιστές αρχίζουν να πυροβολούν παντού.”

Άνθρωποι που μέχρι πριν λίγες μέρες δεν είχαν ιδέα τί είναι το Charlie Hebdo τώρα διαδηλώνουν στη μνήμη των θυμάτων του. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το κακό είναι πολλοί από αυτούς δεν είναι καν ανεκτικοί στη σάτιρα.

Χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να μας συγκρίνω με το Charlie Hebdo, ακόμα κι εμείς, ως ένα μπλογκ - και μια σελίδα - που έχει σαν μότο το "Μουτζώνουμε με σάτιρα προς πάσα κατεύθυνση" έχουμε δεχτεί πολλές φορές πυρά για αυτά που γράφουμε ή σχολιάζουμε, σάτιρα που κατά κανόνα στρέφεται απέναντι σε ανθρώπους που ασκούν εξουσία. Όπως δηλαδή πρέπει να είναι η σάτιρα. Υπέρ των ανίσχυρων και κατά των ισχυρών.

Έχουμε χαρακτηριστεί από δεξιοί και καθεστωτικοί μέχρι κομμουνιστές, συριζαίοι και αναρχικοί.

Η αλήθεια είναι ότι η σάτιρα αρέσει σε όλους, αρκεί να μη στρέφεται εναντίον τους. Ή εναντίον αυτών που τυφλά υποστηρίζουν.

Δε χρειάζεται να δολοφονήσεις κάποιον για να του στερήσεις το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση. Δε χρειάζεται καν να τον ακουμπήσεις. Αυτό το ξέρουμε πολύ καλά εδώ στην Ελλάδα. Τα δεκάδες παραδείγματα λογοκρισίας μιλάνε από μόνα τους.

Μια πορεία λίγων μέτρων από ένα θλιβερό παρεάκι εγκληματιών δεν είναι αρκετή για να το αλλάξει αυτό. Ούτε καν μια συγκέντρωση 3 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε στο μυαλό μας είναι πολύ μακρύτερος.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Θα αφιερώσω το ανήθικο δίδαγμα στον Jo Di Graphics που πριν από 2 περίπου μήνες εξαφανίστηκε μυστηριωδώς από όλα τα social media. Η πολλή ελευθερία έκφρασης που έχουμε στην Ελλάδα έφταιγε μάλλον. Το πολύ "Je suis Charlie". Από όπου κι αν είναι, θα τα βλέπει αυτά και θα γελάει.)

thethreemooges

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ