Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη - (Μου θυμίζεις τη μάνα μου!)

Τώρα πια, στα σαρανταφεύγα μου, δε νομίζω πως οι άντρες κι οι γυναίκες γεννήθηκαν να ζουν μαζί. Πιστεύω πως πρέπει απλώς να επισκέπτεται ο ένας τον άλλον!

Και, φυσικά, έχω πλέον πειστεί πως ο γάμος σκοτώνει το λόγο για τον οποίο παντρεύεσαι! Ο γάμος είναι ένας θαυμάσιος θεσμός, αλλά ποιος θέλει να ζει μέσα σ’ ένα θεσμό;

Κάθε μακροχρόνια σχέση είναι μια ατέλειωτη σειρά από ανιαρές μέρες και μονότονες νύχτες. Μια φυλακή χωρίς κάγκελα και τοίχους...

Βέβαια, σε μερικούς όλ’ αυτά τους αρέσουν. Γιατί τους προσφέρουν κάποια ασφάλεια. Προτιμούν να ζουν σε μια κατάσταση γνωστή κι ας είναι προβληματική, παρά να ταξιδεύουν προς το άγνωστο...

Έχω φάει με το κουταλάκι όλα τα σταδία της φθοράς μιας σχέσης.

Όταν ήμουν μικρός, το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν πως βρισκόμουν στη φάση της διαρκούς και ταχύτατης εξέλιξης. Άλλον Ψόνθο ερωτευόταν η λεγάμενη, κι άλλος γινόμουν μετά από έξι μήνες. Στην ηλικία αυτή δεν μπορεί να μένεις στάσιμος. Οπότε, ο σύντροφός σου είτε θα εξελίσσεται παράλληλα με σένα, είτε σύντομα θα γίνετε δυο ξένοι...

Για να είμαι ειλικρινής, συχνά έκανα σχέσεις όχι από έρωτα ή αγάπη, αλλά από ανάγκη. Έβλεπα στο πρόσωπο της άλλης όχι μία σύντροφο της ζωής μου αλλά ένα αντικείμενο που θα ικανοποιεί τις ανάγκες μου.

Έψαχνα μια υπηρέτρια, ένα ψωλοθήκαρο, μια νταντά, μια μανούλα... Κυρίως το τελευταίο! Ήθελα τη γυναίκα μου υποκατάστατο της μάνας μου. 

Θυμάμαι σε μια περίπτωση, σχεδόν επίτηδες γύριζα σπίτι κάθε βράδυ τα ξημερώματα μόνο και μόνο για ν’ ακούσω απ’ το στόμα της γκομενίτσας πόσο ανησύχησε, πως έμεινε άυπνη να με περιμένει και τα ρέστα. 

Δηλαδή ήθελα να ξαναζήσω αυτά ακριβώς που μου έλεγε και έκανε η μάνα μου στην περίοδο της εφηβείας μου...

psonthomfanix

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ