Το επίπεδο των αισθήσεων ( μέρος 3ο)

Πώς οι αισθήσεις μας αρχίζουν την καταγραφή των «δεδομένων» ?

Το σίγουρο είναι ότι στην ηλικία που αρχίζουν οι καταγραφές μέσα στη μνήμη μας ως προς τις αισθήσεις μας και ως προς την κυτταρική μας δομή, εμείς δεν έχουμε συνείδηση. Δεν μπορούμε ούτε να γνωρίζουμε αρκετά πράγματα, αλλά ούτε και να επιλέγουμε.

Η ενεργοποίηση του «πακέτου» αυτού διαδραματίζεται στα πρώτα μας χρόνια στον πλανήτη. Όπου εκεί λογικό είναι να  μην έχουμε εμείς κανέναν έλεγχο ως προς τις επιλογές μας και τις επαφές μας με τον κόσμο μέσα από τις αισθήσεις μας. Οι οποίες χρήζουν «κεραίας» τότε και λαμβάνουν από τον έξω κόσμο τα ερεθίσματα που περνούν στον εγκέφαλό μας.

Αυτό που μαθαίνει πολύ καλά ένα μωρό και το αναγνωρίζει σχεδόν από την αρχή, είναι πως μέσα από τον πόνο ή την όποια δυσφορία του γεννιέται το κλάμα και μέσα από το κλάμα έλκει και την ανάλογη φροντίδα από το περιβάλλον του. Έτσι μέσα στην πηγή του εγκεφάλου μας περνά μέσα εκεί στον υποσυνείδητο φορέα η πληροφορία ότι πόνος = ενδιαφέρον.

Ο πόνος τότε γίνεται ένας «σύμμαχος» μας τον οποίο τον χρησιμοποιούμε για να έλξουμε από το περιβάλλον μας την φροντίδα. Οπότε ο πόνος γίνεται ένας οδηγός των αισθήσεων και όχι μόνο μετατρέπεται ο ίδιος ο πόνος σε αίσθηση. Μία αίσθηση την οποία μπορούμε εύκολα να την εντοπίσουμε και να πράξουμε ανάλογα. 

Μπορεί να μην έχουμε ιδέα πως και ποιες πληροφορίες αποθηκεύουμε μέσα από τον ακουστικό μας πώρο, ούτε να μπορούμε να ορίσουμε την περιφερειακή μας όραση και φυσικά ούτε την όσφρηση. Αυτές τις αισθήσεις που θεωρούμε ότι τις ορίζουμε καλύτερα είναι της γεύσης και της αφής.

Έτσι ο πόνος γίνεται ο «φωτεινός» μας οδηγός για τις αισθήσεις και μάλιστα για ένα μεγάλο διάστημα ή μπορεί και για όλη μας τη ζωή να λάβει τον ρόλο της 6^ης αίσθησης και να γίνει ο μεγαλύτερος εφιάλτης μας.

Έτσι τα παιδιά με αυτήν την 6^η αίσθηση του πόνου δείχνουν ακριβώς τι έχει συλλέξει η αποθήκη τους – υποσυνείδητο μέσα από τις άλλες αισθήσεις. Που όπως είπαμε δεν μπορούμε να τις ορίσουμε. Αυτές τις αισθήσεις επειδή δεν μπορούμε να ορίσουμε δηλαδή την όραση, την ακοή και την όσφρηση, είναι αυτές που όταν γεμίσουνε με «άχρηστες» πληροφορίες θα αρχίσουν να εκτονώνουν. Με συνάχι, με δάκρυα, με ωτίτιδες, αλλεργίες κλπ. Όσο συσσωρεύονται μέσα στην αποθήκη – υποσυνείδητο είτε δυσάρεστα συμβάντα είτε άχρηστες πληροφορίες ο εγκέφαλος δεν αντέχει και μεταφέρει το μήνυμα κάθαρση.  Οπότε η κάθαρση αυτή μπορεί να μεταφερθεί ως πυρετός, ως βήχας αν και εφόσον δεν μπορώ να μιλήσω και να εκφράσω αυτά που νιώθω ότι με πιέζουν. Με πύον στις αμυγδαλές αν ο λόγος μου έχει μέσα του πίκρα ή έχω πικραθεί από το περιβάλλον μου. Ο οργανισμός μας είναι ένα κυριολεκτικό θαύμα, ο οποίος κατέχει όλη τη γνώση για ισορροπία. Οπότε όταν υπάρξει μπλοκάρισμα θα κοιτάξει να το φέρει σε ισορροπία μέσα από τέτοια ξεσπάσματα. Όμως εμείς ποτέ δεν διδαχτήκαμε ότι μία ωτίτηδα προέρχεται από ακούσματα που για κάποιο λόγο δεν τα αντέχει είτε το παιδί μας είτε εμείς. Και ο λόγος είναι πρώτον γιατί ποτέ δεν θεωρήσαμε τις αισθήσεις μας, τα συναισθήματά μας αλλά και τις σκέψεις μας ως συνεργάτες του πόνου. Έτσι πάντα τον πόνο αντί να τον ακούσουμε και να του δώσουμε τη σωστή διαδρομή ισορροπίας, τον φιμώνουμε μέσα από φάρμακα. 

Όχι πως τα φάρμακα δεν χρειάζονται, αλλά οφείλουν να είναι ένας δρόμος παράλληλος με την έρευνα που θα κάνουμε ως προς τι είναι αυτό που στο άκουσμά του με ενοχλεί και δεν θέλω πια να το ακούω ? Μήπως είναι καβγάδες των γονιών μου ? Μήπως είναι κάτι από το σχολείο ? Δεν θα πάει στο μυαλό της μαμάς ή του μπαμπά ότι κάτι το μωρό δεν αντέχει να ακούει ή μπορεί να του έχουμε στερήσει αρχικά ακούσματα. Ένα λάθος βέβαια που κάνουν συνήθως οι γονείς ή γενικά το περιβάλλον είναι να μιλούν μπροστά στο παιδί λες και δεν υπάρχει. Αυτό δε, που δεν σκέφτονται είναι πως ο ακουστικός πώρος του παιδιού και η αποθήκη του- υποσυνείδητό του «χτίζεται» εκεί στις αρχές, άρα είναι άδειο. Οπότε ακόμη και στο διπλανό δωμάτιο να είναι κι εμείς να μιλάμε στο άλλο δωμάτιο εκείνο μπορεί να λαμβάνει τον ήχο και να τον κατατάσσει μέσα στο υποσυνείδητό του. Και επειδή όπως είπαμε δεν ξέρουμε τι αποθηκεύουμε από τις αισθήσεις αυτές δεν ξέρουμε και τι μηνύματα απόρριψης μπορεί να λαμβάνουμε. Οπότε ο πόνος γίνεται ο φάρος που οδηγεί αυτές τις πληροφορίες έξω από το σώμα μας. Κάνει δηλαδή ο πόνος ακριβώς όπως θα κάνει το μάτι μας για να αποφύγει ένα μυγάκι που έρχεται προς το μάτι μας, θα κλείσει αυτόματα για να αποφύγει το μυγάκι. Ενώ αν μπει κάτι μέσα στο μάτι μας , το μάτι μας θα δακρύσει για να βοηθήσει να βγει αυτό που μπήκε στο μάτι μας. Είναι ένας μηχανισμός άμυνας και ισορροπίας. Το ίδιο λοιπόν θα γίνει και με το συνάχι, είναι ένας μηχανισμός άμυνας και ισορροπίας, το ίδιο και ο βήχας κλπ. 

Όλα αυτά είναι απολήξεις από τις αισθήσεις μας οι οποίες ανά δευτερόλεπτό αντλούν πληροφορίες τις οποίες δεν μπορούμε ούτε να τις ορίσουμε ούτε φυσικά να τις ξεχωρίσουμε για να δούμε που ακριβώς πηγαίνουν μέσα στον εγκέφαλο μας.

Οπότε από τις αρχές της ζωής μας η έκτη αίσθηση γίνεται ο πόνος μας. Όπου εκείνος γίνεται ο οδηγός μας και φυσικά η βασική μας ανάγκη που μας οδηγεί στην ισορροπία. Ο πόνος είναι σχεδόν η μοναδική μας αλήθεια. Γιατί εκείνος συνεργάζεται απόλυτα με τις αισθήσεις μας, ο οποίες μέσα από τους νευρώνες ενώνονται με το υπόλοιπο σώμα και ρέουν μέσα σε αυτό τις πληροφορίες και τα μηνύματα. Είτε αυτά τα μηνύματα είναι θετικά είτε αρνητικά μέσα από τις αισθήσεις μας μεταφέρονται σε όλο μας το σώμα.

Έτσι τον βάζουμε σε πολλές περιπτώσεις τον πόνο οδηγό στην ζωή μας ή από μόνος του παίρνει τον ρόλο του μπροστάρη. Μέσα από τον πόνο οδηγούμαστε.

Μόνο που δεν έχουμε μάθει τον πόνο να το χειριζόμαστε ως μέσω αλήθειας και ένστασης. Αλλά φυσικά δεν ξέρουμε ότι συνεργάζεται με τις αισθήσεις μας.

Έτσι μπορεί να έχουμε την τηλεόραση να παίζει … τάχα για να έχουμε παρέα… όπως ακούω πολλούς να λένε και δεν έχουν ιδέα τι μπαίνει στο υποσυνείδητό τους. Μετά από ένα διάστημα τέτοιας κακοποίησης αυτοί οι άνθρωποι έχουν περισσότερο εκνευρισμό, άγχος, φοβίες, ανασφάλειες, δεν μπορούν να ανασάνουν καλά, αρχίζουν οι αϋπνίες κλπ. Ψάχνουν να βρουν το γιατί, αλλά δεν θα ασχοληθούν με το τι λαμβάνει ο ακουστικός τους πώρος.

Αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα για να αρχίσουμε να έχουμε τουλάχιστον συναίσθηση του τι επιλέγουμε να ακούσουμε. Το ακούμε ή νομίζουμε ότι μιλάμε με τη φίλη μας στο τηλέφωνο και τότε δημιουργούμε στο κεφάλι μας έναν θόρυβο ο οποίος δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει στην επιφάνεια πολύ αργότερα? 

Αυτά που επιλέγουμε να βλέπουμε, να ακούμε και να μυρίζουμε ορίζουν κατά ένα μεγάλο βαθμό την ζωή μας. Ναι δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να δούμε τι έχει μπει μέσα στην αποθήκη μας και πόσο μπορεί να μας έχει επηρεάσει ως προς τους φόβους μας και τις ανασφάλειες μας ένα απότομο φρενάρισμα που έγινε στην παιδική μας ηλικία και που ακούσαμε τον ήχο της φωνής της μαμάς μας η οποία μπορεί να τρόμαξε. Ναι δεν έχουμε ιδέα ως προς αυτό. Αλλά μπορούμε τώρα να ορίζουμε εμείς τι θα ακούμε και φυσικά να ξέρουμε τι θα προκαλέσουμε τελικά σε όλο μας το σύστημα νευρικό αλλά και ορμονικό.

Γι’ αυτό αν θα παρατηρήσετε, τώρα μέσα από τους παιδοψυχολόγους έχει δοθεί η γραμμή να μη φωνάξουμε ή να δείξουμε τρόμο όταν δούμε το μωρό μας να πέφτει. Γιατί εκείνη τη στιγμή θα μπουν μέσα στο κεφάλι του λάθος πληροφορίες και από εκεί και μετά ενεργοποιείται ένα κομμάτι του πόνου.

Συνεχίζεται…

Α) Πώς μπορούμε να βρούμε τι υπάρχει στην αποθήκη του υποσυνείδητου ως προς τις αισθήσεις μας ?

Β) Πώς μπορούμε την 6^η αίσθηση του πόνου να την μετατρέψουμε σε αίσθηση της αγάπης, της πληρότητας και της αρμονίας. 

Δωροθέα 

zefira21

Το επίπεδο των αισθήσεων ( μέρος πρώτο )

Το επίπεδο των αισθήσεων ( μέρος δεύτερο)

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ