Στου ονείρου μου την άκρη
σεργιάνιζα τους ατραπούς της ζωής μου,
δίχως τις ανάσες σου να με συντροφεύουν.
Σ’ έβλεπα να στέκεσαι μπρος μου, τόσο κοντά μου
που άπλωνα τα χέρια μου για να σ’ ακουμπήσω,
κι εσύ χανόσουν.
Ένα σύννεφο γινόσουν κι εγώ μαζί σου πετούσα στου ονείρου μου
την άκρη.