Η Διεθνής Έκθεση της Θεσσαλονίκης αποτελεί την επιτομή της μεταπολιτευτικής μας χρεοκοπίας. Από μια εκδήλωση η οποία θα μπορούσε να αποτελεί την καρδιά της εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας, όπου ελληνικές επιχειρήσεις έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τις διεθνείς αγορές, έχει καταλήξει σε πασαρέλα επίδειξης ανέξοδης δημαγωγίας της εγχώριας πολιτικής σκηνής.
Κάθε Σεπτέμβρη ο πρωθυπουργός έχει την ευκαιρία να προαναγγείλει δυο μήνες πριν τον προϋπολογισμό τους βασικούς άξονες της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής.
Σε οικονομίες με αμελητέο ιδιωτικό παραγωγικό τομέα οι περιφέρειες των κύκλων της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής σχεδόν ταυτίζονται.
Στον ίδιο χώρο μια εβδομάδα αργότερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πλειοδοτεί σε δημαγωγία με διάφορες ασυναρτησίες περί ανάπτυξης και πλούτου που θα προκύψουν με τη διανομή δανεικών ή φόρων και εισφορών που δήθεν θα εισπραχθούν από τους μοχθηρούς λίγους στους ευειδείς πολλούς.