Σημάδια των Μεγάλων Παλαιών

«Μπορεί να χρειαστεί να μάθουμε ότι το άπειρο στροβίλισμα του θανάτου και της γέννησης,
απ’ όπου δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε, είναι δική μας δημιουργία, δική μας αναζήτηση.»

Η Λίμνη Μίσιγκαν είναι μια από τις Μεγάλες Λίμνες της Βορείου Αμερικής. Αποτελεί την 3η σε μέγεθος από τις 5 Μεγάλες Λίμνες και βρίσκεται εξ’ ολοκλήρου εντός των συνόρων των ΗΠΑ. Οι υπόλοιπες 4 λίμνες είναι μοιρασμένες ανάμεσα στα εδάφη του Καναδά και των ΗΠΑ. Γύρω από τις ακτές της λίμνης ζουν περίπου 12 εκατομμύρια άτομα, τα περισσότερα στο πολεοδομικό συγκρότημα του Σικάγο. Η λίμνη αποτελεί πόρο ψυχαγωγίας, μεταφορών και αλιείας.

Η λίμνη Μίσιγκαν έχει σχεδόν το μισό μέγεθος από αυτό της Ελλάδας. Συνδέεται με την λίμνη Χιούρον με τον ισθμό του Μάκινακ. Νότιά της βρίσκεται το Σικάγο, μία από τις μεγαλύτερες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (Η.Π.Α.). Η λέξη Μίσιγκαν ή αλλιώς Μίτσιγκαν σημαίνει το μεγάλο νερό δηλαδή το ξεχωριστό νερό. Η ονομασία της προήρθε από τους πρώτους κατοίκους της, οι οποίοι την ονόμασαν έτσι, αφού εξέτασαν προσεκτικά τα νερά της. Το συμπέρασμά τους ήταν πως η λίμνη αυτή έχει πάρα πολύ καλό νερό, πεντακάθαρο και πόσιμο. Οι άνθρωποι που έζησαν μετά, έπαιρναν νερό από την λίμνη αυτή για να πιουν.

Η λίμνη έχει επίμηκες ελλειπτικό σχήμα διαστάσεων 490 km στον άξονα βορρά-νότου και 190 km στον άξονα ανατολής-δύσης. Το μέγιστο βάθος της είναι 290 m.

Αυτές οι παράξενες και παράδοξες εικόνες των παγωμένων φάρων στο St Joseph North Pier στη λίμνη Μίσιγκαν, μία από τις πέντε λίμνες της Βόρειας Αμερικής, του συμπλέγματος των Μεγάλων Λιμνών, τραβήχτηκαν από τους φωτογράφους Thomas Zakowski και Tom Gill, [και άλλους] οι οποίοι κατάφεραν να απαθανατίσουν στο φακό τους έναν φανταστικό, μυστηριακό όσο και παραμυθένιο σκηνικό. Οι δύο φάροι κατασκευάστηκαν έναν αιώνα πριν και το πάγωμά τους το χειμώνα αποτελεί ένα από τα ωραιότερα αξιοθέατα της περιοχής.

Τα κύματα της λίμνης σκάνε πάνω στους φάρους και οι χαμηλές θερμοκρασίες παγώνουν το νερό, δίνοντάς του διάφορα σχήματα και μοτίβα. Ο μικρότερος φάρος χτίστηκε το 1906 και έχει 10,5 μέτρα ύψος ενώ ο μεγαλύτερος το 1907 και είναι 17,4 μέτρα. Οι δύο φάροι συνδέονται μεταξύ τους με μία πλατφόρμα που όταν καλύπτεται από πάγο δημιουργεί ένα πραγματικά εντυπωσιακό, μακάβριο όσο τρομερό θέαμα, ειδικά την νύχτα με ομίχλη γίνονται αληθινά απερίγραπτοι.

Δες τις φωτογραφίες, συνθέτουν έναν ζοφερό χορό που ακροβατεί στο όριο αλήθειας κι εφιαλτικού ονείρου μη ξεχωρίζοντας το αληθινό από το ψεύτικο, άλλωστε ποιός μπορεί να το ξεχωρίσει; Ο παράξενα ζωντανός φάρος είναι ο 35 ποδιών ύψους St. Joseph, που χτίστηκε το 1844. Τον χειμώνα, τα κύματα φτάνουν τα 6 μέτρα σε ύψος και παγώνουν πάνω στο κτίσμα. Η θερμοκρασία πέφτει ακόμα και κάτω από τους -25.

Παγωμένες απόκοσμες φιγούρες από την λίμνη του Μίσιγκαν. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, οι φάροι γύρω από τη λίμνη μετατρέπονται σε γλυπτά από πάγο, σχηματίζοντας απίθανες μορφές που παραπέμπουν «Στα βουνά της τρέλας»  του συγγραφέα του υπερφυσικού τρόμου Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, τώρα αν η τρέλα εκφράζεται με τον τρόπο του συγκεκριμένου συγγραφέα, τότε μιλάμε για την απόλυτη λογική και έναν άτεγκτο ορθολογισμό στο έπακρο.

Η γέννηση του ανθρώπου, η εμφάνισή του πάνω στη γη, ήταν λάθος. Ένα λάθος που οφείλουμε να ξεπεράσουμε για να επιστρέψουμε στην πρώτη πηγή δημιουργίας ενός κόσμου, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τη γνωστή προϊστορία. Πρόκειται δηλαδή για την αναζήτηση ενός άλλου θεού, ενός άλλου «παραδείσου», ενός παραδεισένιου τοπίου που αρχίζει και τελειώνει σ’ ένα απέραντο έλος.

Δεν είναι η επιστροφή, που είναι μακρινή και ανέφικτη, όπως η επιστροφή σε κάθε είδους «γη της επαγγελίας». Αυτό που ενδιαφέρει είναι να ανακαλύψει τους προφήτες της θεότητας, που βρίσκονται παντού γύρω, περιμένουν όσους έχουν διάθεση για μύηση, δεν φοβούνται τον κίνδυνο, προκειμένου να ρίξουν μία και μόνη ματιά στην αρχέγονη πηγή, να διασχίσουν πύλες που υπόσχονται καινούριες ανακαλύψεις και ανεξερεύνητους κόσμους. Και τότε ίσως να εντοπίσουν και κάποιους ανθρώπους, αυτούς που κατά τον συγγραφέα θα ‘πρεπε να κατοικούν σήμερα στη Γη, και όχι εκείνους που, όπως λέει σ’ ένα διήγημά του, συνάντησε στη Νέα Υόρκη. Μια πόλη νεκρή, όπως γράφει, που το ατελώς ταριχευμένο σώμα της έχει μολυνθεί με παράξενα ζωντανά «πράγματα», που δεν έχουν καμία σχέση μ’ εκείνη, όταν ήταν ζωντανή.

Διαβάζουμε από το οπισθόφυλλο του βιβλίου «Τα Βουνά της Τρέλας» του H.P. Lovecraft

Στην Ανταρκτική υψώνονται τα ανεμοδαρμένα «Βουνά της Τρέλας» που κρύβουν πίσω τους την φρικιαστική πολιτεία των Μεγάλων Παλαιών, η οποία ήταν ήδη αρχαία, όταν η ζωή γεννήθηκε στον πλανήτη. Παράνοια, τρόμος και θάνατος παραμονεύουν ανάμεσα στους πελώριους πύργους, τους παγιδευμένους στον πάγο και στο χιόνι.

Τα Βουνά της Τρέλας θεωρούνται το κορυφαίο έργο του H.P. Lovecraft [Χ.Φ. Λάβκραφτ] αφού εδώ επεξηγούνται η φύση και η προέλευση των Μεγάλων Παλαιών, η κάθοδός τους στην νεογέννητη Γη και η δημιουργία του ανθρώπινου είδους. Ακόμα ερμηνεύεται η καταγωγή των τρομερών Γιογγόθ, των Μι Γκο, των Γιογκ Σόθοθ, της απάνθρωπης Καντάθ και όλων των στοιχείων που καθιστούν την μυθολογία Κθούλου τόσο τρομερή και γοητευτική. Επίσης ο αναγνώστης να βρει και να διαβάσει δύο από τα ωραιότερα και χαρακτηριστικότερα διηγήματα του συγγραφέα, το μυστηριακό «Η Φρίκη στο Ρεν Χουκ» καθώς και το εφιαλτικό «Το Χρώμα που ήρθε από το Διάστημα.»

Ο τρόπος του υπαρξιακού ανθρώπου είναι η συνειδητοποίηση του Αγνώστου, εξωτερικό συμβολικό κέλυφος του οποίου αποτελεί το σκοτάδι. Στο τι εμπεριέχει, τι μπορεί να υπάρχει πέρα απ αυτό, και στο γεγονός ότι ως ένα απειροδιάστατο τερατώδες ον, με επίσης άπειρες, εφιαλτικές διακλαδώσεις υλιστικών προδιαγραφών, συνεχίζεται έτσι στο ατέρμονο χάος. Από τους λίγους τολμηρούς ερευνητές του ο Αμερικανός συγγραφέας φαντασίας H.P. Lovecraft, ο οποίος δηλώνει χαρακτηριστικά:

«Ζούμε σ ένα γαλήνιο νησί άγνοιας, στη μέση των μαύρων ωκεανών του απείρου, αλλά κάποια μέρα, θα μας ανοιχτούν τέτοιες τρομακτικές απόψεις της πραγματικότητας που ή θα τρελαθούμε από τη φοβερή θέα της αποκάλυψης αυτής ή θα επιστρέψουμε στη νύχτα και την ασφάλεια ενός Μεσαίωνα».

Αυτές ακριβώς τις «τρομακτικές απόψεις της πραγματικότητας» επιχείρησε να σχεδιάσει μέσω της δική τους λεγόμενης «Μυθολογίας Κθούλου» αντλώντας το υλικό του από την παγκόσμια μυθολογία και την Ιστορία της Γης, μια λογοτεχνική έκφραση κατά βάθος του ανθρώπινου δέους μπροστά στη διαπιστωμένη «φρίκη» του Αγνώστου. Πάλι ο ίδιος συστήνει την εργασία του:

 «Όλες μου οι ιστορίες βασίζονται στην ιδέα ότι ο κόσμος μας κατοικήθηκε κάποτε από μια άλλη φυλή όντων που εκδιώχτηκαν από τη Γη κι εξορίστηκαν στο Απώτερο Διάστημα. Εκεί ζουν και περιμένουν την ευκαιρία να επιστρέψουν»

Πρόκειται για τους Μεγάλους Παλαιούς, που είναι απόλυτα ενάντιοι στον άνθρωπο και στην ζωή όπως την γνωρίζουμε, ιερέας των οποίων υπήρξε ο υπερφυσικών δυνατοτήτων Κθούλου, αλλά και τους Πρεσβύτερους Θεούς, που τους φυλάκισαν με μαγικές σφραγίδες, στα έσχατα τους διαστήματος. Άφησαν, όμως, συνδέσμους πίσω τους, κρυμμένους σε υπόγεια σπήλαια, σε έρημα νησιά, στα βάθη των ωκεανών, στα έγκατα της Γης και στις έρημες, παγωμένες εκτάσεις του Νότιου και Βόρειου Πόλου, ώστε να προετοιμάσουν τη μελλοντική επιστροφή τους. Η ομοιότητα με τον χριστιανισμό, ιδιαίτερα με την αποβολή του Εωσφόρου από τον Ουρανό και την εξορία των Πρωτόπλαστων από τον Παράδεισο, είναι ολοφάνερη. Άλλωστε η Γένεση «παραπέμπει» στο «Νεκρονομικόν» το απαγορευμένο, βέβηλο βιβλίο του τρελού άραβα Αμπντούλ Αλχαζρέντ.

Αναφέρεται για πρώτη φορά το 1924 στο διήγημα του H.P. Lovecraft  Το Κυνηγόσκυλο (The Hound), το οποίο είχε αρχικά γραφτεί το 1922, αν και ο συγγραφέας του βιβλίου, ο «Τρελός Άραβας» Αμπντούλ Αλχαζρέντ είχε πρωτοαναφερθεί ένα χρόνο νωρίτερα στο Η Ανώνυμη Πόλη (The Nameless City). Ανάμεσα σε άλλα, το βιβλίο περιέχει περιγραφή των Μεγάλων Παλαιών, την ιστορία τους και τρόπους επίκλησής τους. (!!!) Σύμφωνα με τον H.P. Lovecraft, αντίγραφα υπάρχουν στα Πανεπιστήμια Μισκατόνικ και Χάρβαρντ στη Μασσαχουσέτη, στο Βρετανικό Μουσείο, στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας και στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες. Το βιβλίο είχε πρωτοαναφερθεί ένα χρόνο νωρίτερα στο Η Ανώνυμη Πόλη (The Nameless City).

Άλλοι συγγραφείς, όπως ο August Derleth και ο Clark Ashton Smith, το αναφέρουν επίσης στα έργα τους. Ο H.P. Lovecraft επιδοκίμαζε, πιστεύοντας ότι τέτοιες παρερμηνείες δημιουργούν «ένα υπόβαθρο δόλιας αληθοφάνειας». Πολλοί αναγνώστες πίστευαν ότι επρόκειτο για πραγματικό βιβλίο [όπως ακριβώς πιστεύουν και για την «Γένεση»] με αποτέλεσμα βιβλιοπώλες και βιβλιοθηκάριοι να δέχονται συχνά αιτήματα για αυτό. Φαρσέρ το έχουν καταχωρήσει σε λίστες σπάνιων βιβλίων, με έναν από αυτούς να εισάγει λαθραία την κάρτα του στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Γέιλ.

Εκμεταλλευόμενοι τη φήμη του «φανταστικού» αυτού βιβλίου, πολλοί εκδότες έχουν τυπώσει διάφορα βιβλία με τον τίτλο «Νεκρονομικόν» μετά τον θάνατο του Λάβκραφτ. Μέχρι σήμερα έχει υπολογιστεί πως παγκοσμίως έχουν κυκλοφορήσει τουλάχιστον 32 βιβλία με αυτό τον τίτλο, από τα οποία ορισμένα βασίζονται στις αρχές της χαοτικής μαγείας (Chaos Magic). Στην Ελληνική γλώσσα έχει κυκλοφορήσει από διάφορες εκδόσεις, όλες γελοίες, ανόητες και με άχρηστες, σκόπιμα παραπλανητικές και γεμάτες νοητικά παράσιτα, πληροφορίες, δεν τις προτείνω. Αντιθέτως προτείνω – αν αντέχεις- όλα τα βιβλία του Χ.Φ. Λάβκραφτ και μην ξεχνάμε ότι ο πατέρας του H.P. Lovecraft  ήταν μέλος της πιο πανάρχαιας Αιγυπτιακής Μασονικής στοάς !!! Α ΧΑ!

Οι Αιγύπτιοι Μασόνοι έχουν επηρεάσει σε εκτεταμένο βαθμό όλα τα παρακλάδια της Μασονίας με τα πυραμιδοειδή τελετουργικά τους. Στην πραγματικότητα, πολλά από τα μέλη τους, συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα του Lovecraft έχουν υπάρξει μέλη και αμιγώς κανονικών Μασονικών στοών που έχουν σχέση με τη Μεγάλη Στοά του Λονδίνου (κάτι που ισχύει για τις περισσότερες Αμερικάνικες Μασονικές Στοές) και που δικαίως υποστήριξε, ο όχι κάτι λιγότερο από αυθεντία, Nesta Webster, ότι είναι εντελώς αβλαβείς.

Ωστόσο, οι Αιγύπτιοι Μασόνοι έχουν περισσότερη σχέση με τη Grand Orient Lodge of France, η οποία αρχικά είχε οργανωθεί από τους Weishaupt Illuminati και έχει σχέση με τη Society of Jaco­bins στην οποία και ανήκε καθένας από τους ηγέτες της Γαλλικής Επανάστασης, και που σήμερα ανάμεσα στα μέλη της είναι και ο πρόεδρος Giscard D’Estaing και ο λεγόμενος αντίπαλός του Μ. Mitterand.

Ένας μυστικός Illuminatus και Ιακωβίνος ήταν ο Giuseppe Balsamo, με το κωδικό όνομα Cagliostro, ο οποίος όπως και ο Rasputin στην Ρωσία, είχε ρόλο κλειδί στην Επανάσταση στην δυσφήμιση της βασιλικής οικογένειας (στην περίπτωση της Marie Antoinette και του διαμαντένιου κολιέ) και είχε διδαχθεί προσωπικά από τον ίδιο τον Weishaupt—αυτόν τον Ιησουίτη συνωμότη, του οποίου το ανέκδοτο έργο περιλαμβάνει ανάμεσα σε πολλά άλλα και το αρχικό κείμενο αυτού που αργότερα έγινε γνωστό σαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όταν αυτό δημοσιεύτηκε τελικά το 1848. Οι συσχετισμοί είναι προφανείς, όσο και ολοφάνεροι.

Άλλος ένας συγγραφέας που βοηθάει στην κατανόηση των παραπάνω είναι ο Tolkien, όπου οι φανταστικές του ιστορίες για τον Sauron και τις δυνάμεις του σκότους της Mordor ταιριάζουν πολύ καλά σε ό,τι έχει να κάνει με τις σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Οι δήθεν αλληγορίες του αφορούσαν κρυμμένες νύξεις για το τι πραγματικά γινόταν και αυτό αναπόφευκτα προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια, γι αυτό τόση προσπάθεια να τον καταστήσουν «παραμυθά» με τις ταινίες και τα λοιπά μπιχλιμπίδια. Προτείνω φυσικά όλα του τα βιβλία, αφήστε τις εύπεπτες ταινιούλες και ΜΕΛΕΤΗΣΤΕ τα βιβλία του.

Όμως, ο πιο σημαντικός ήταν ο Lovecraft όπου οι προφανείς «εμμονές» του αποκάλυψαν τον φόβο σχεδόν σε αρκετά μεγάλο βαθμό από αυτόν που το πεπερασμένο μυαλό μας είναι σε θέση να διαχειριστεί ή να παλέψει με αυτόν. Ακόμα πιο μαγικός και μεγάλος δάσκαλος του Lovecraft, ήταν ο Ρόμπερτ Γ. Τσέιμπερς.

Εγραψε δέκα από τα πιο τρομακτικά διηγήματα που συνέλαβε ποτέ ανθρώπινος νους, φρικιαστικά οράματα από τα βάθη της συνείδησης, αξέχαστες εξάρσεις της φαντασίας,  αυτή είναι η συνταρακτική ουσία με την οποία ο Chambers W. Robert έπλασε τον «Βασιλιά με τα Κίτρινα».

«Στο έργο του αυτό ο Chambers W. Robert  [Ρόμπερτ Γ. Τσέιμπερς] παρουσιάζει τη φρίκη σε όλη της την ένταση. Ο Βασιλιάς με τα Κίτρινα, μια σειρά διηγημάτων που συνδέονται αόριστα μεταξύ τους, με φόντο ένα αποτρόπαιο και απαγορευμένο βιβλίο που η ανάγνωσή του προκαλεί τρόμο, παραφροσύνη και απόκοσμες τραγωδίες, αγγίζει το αποκορύφωμα του κοσμικού φόβου». -H.P. Lovecraft

Ο  H.P. Lovecraft είναι ένα άτομο που αποτόλμησε αδιάκριτα να μπει σε περιοχές μελέτης και εμπειρίας οι οποίες προορίζονται για εκείνους που είναι κατάλληλα εξοπλισμένοι για την αντιμετώπισή τους, ένα πρόσωπο που κατάφερε, ίσως και λόγω της έμφυτης τηλεπαθητικής του ικανότητας, για την οποία δεν υπάρχει αμφιβολία, να κάνει επαφή με δυνάμεις που ήταν πέρα από τον έλεγχό του. Αυτές τελικά τον κατέστρεψαν.

Η μεταφυσική του τρόμου: Τα όντα που περιφέρονται στο «φανταστικό» σύμπαν του H.P. Lovecraft, παρ όλη την εξωκοσμική υπερδύναμή τους, είναι υλικά, γι αυτό εξάλλου και ο «μικρός» άνθρωπος κατορθώνει τελικά να τα αντιμετωπίσει. Και είναι αυτή η «υλικότητα» εντέλει που προσδίδει αληθοφάνεια στην εξωλογική μυθολογία του συγγραφέα, τα σύμβολα της οποίας είναι αντλημένα από την παραδοσιακή ιστορία τρόμου, αλλά απαλλαγμένα από τη μεταφυσική υπόστασή τους, γεγονός που τα κάνει ακόμη πιο τρομακτικά.

Ωστόσο, πίσω από όλη αυτή την εντυπωσιακή κατασκευή, ενυπάρχει οπωσδήποτε ο εφιάλτης της κοσμικής Απουσίας, που μοιάζει κατοικημένη από μια «ύλη νεκρή» αλλά παράδοξα «ζωντανή» και «αθάνατη» από τα τερατώδη σπλάχνα της οποίας εκπορεύεται ο απόλυτος τρόμος, το άμορφο αλλά βεβαιωμένο «μήνυμα» του οποίου δέχεται ο προαναφερόμενος υπαρξιακός άνθρωπος. Κανείς άλλος δεν συνέλαβε το «πρόσωπο» αυτού του «μυθικού» τρόμου όπως ο Χ.Φ. Λάβκραφτ.

Στο μυθιστόρημά του, «Τα βουνά της τρέλας» (1931) σχεδιάζει υπαινικτικά με μοναδικά συμβολικό τρόπο την απόκοσμη, «άμορφη»  μορφή αυτού του αιώνιου τέρατος. Ο τυπικός μύθος τους είναι χαρακτηριστικός. Κάπου στην Αρκτική υψώνονται τα φουτουριστικά ερείπια των Μεγάλων Παλαιών. Στα υπόγειά τους, όμως, ενεδρεύουν οι τερατώδεις Φύλακές τους. Ο απεγκλωβισμός τους μπορεί να σηματοδοτήσει ενδεχομένως το τέλος του γήινου κύκλου.

Λάτρης της αγγλοσαξονικής λογοτεχνίας, ο Χ.Φ. Λάβκραφτ αντλεί το υλικό του από το γοτθικό κύκλο, προκειμένου να οικοδομήσει το μνημειώδες σκηνικό του, κατάλληλα, ωστόσο, μεταπλασμένο. Και είναι αυτό ακριβώς το γιγαντιαίο υποβλητικό σκηνικό που πρωταγωνιστεί στο έργο, αποπνέοντας ένα μυστηριώδες, σχεδόν μεταφυσικό δέος, καθώς υπερτονίζει τη φοβερή καταγωγή της σκοτεινιάς, η οποία και έχει υπαγορεύσει τη γήινη αρχιτεκτονική οικοδόμησή του. Με μια γλώσσα ποιητική, συνειδητά συμβολική, ο Χ.Φ. Λάβκραφτ «γράφει» μια μεγαλειώδη ιστορία κοσμικού τρόμου, κάτω από το εντυπωσιακό ένδυμα της οποίας συλλαμβάνει την άνοδο και πτώση των πολιτισμών.

Οι ήρωές του έχουν συναίσθηση του καθήκοντος απέναντι στην ανθρώπινη κοινότητα και μάλιστα, κατά περίσταση, θυσιάζονται γι αυτή, παρ όλο που γνωρίζουν κατά βάθος το μάταιο της πράξης τους, αφού δεν είναι παρά «ασήμαντα» νευρόσπαστα στο χάος του Διαστήματος. Απ αυτή την άποψη ένας βαθύτατος πεσιμισμός χαρακτηρίζει το όραμά του για τον κόσμο, που τον θεωρεί έτσι κι αλλιώς καταδικασμένο, μια και είναι αδύναμος, τρωτός, ευάλωτος και αβοήθητος εν μέσω τεράτων.

Ο Χ.Φ. Λάβκραφτ δεν καλλιεργεί ψευδαισθήσεις, δεν προσφέρει αισιόδοξες λύσεις, ούτε έλεος. Η στάση του, όμως, απέναντι στο διαπιστωμένο σκοτάδι μπορεί να θεωρηθεί ηρωική, αφού τολμά να το αντιμετωπίσει, να το δει, να το καταγράψει. Είναι ένας αληθινά δημιουργικός άρχοντας της φαντασίας τους τρόμου. αυτή τη θέση κατέχει στη φανταστική λογοτεχνία. Στη σύντομη ζωή του, ωστόσο -γεννήθηκε το 1890 στο Πρόβιντεντς του Ροντ Αϊλαντ των ΗΠΑ και πέθανε το 1937- γεύτηκε μόνο την αποτυχία. Ως συγγραφέας έγινε γνωστός μόνο σ έναν στενό κύκλο λίγων φίλων, κυκλοφόρησε μόνο ένα βιβλίο, το «Η σκιά πάνω από το Ινσμουθ» (1931) που μόλις και μετά βίας κάλυψε τα έξοδά του, γεγονός που συνέβαλε στην πικρή απαισιοδοξία του. Η αναγνώριση ήρθε μετά, αργότερα, αλλά αυτός δεν την είχε πλέον ανάγκη διότι είχε φύγει. Βρείτε τα βιβλία στις εκδόσεις «Πρωτοπορία»

Από τις εικόνες ξεκίνησα και κοίτα που κατέληξα, αυτά παθαίνεις όταν Παρατηρείς και βλέπεις γύρω σου, σημάδια των υπηρετών των Μεγάλων Παλαιών από τις περιγραφές του Lovecraft και των συγγραφέων του φανταστικού υπερφυσικού τρόμου.

Θέλει προσοχή η επαφή του αναγνώστη με τον Lovecraft. Παραπέμπει λίγο σε μιαν ακρόαση Frick jazz και κάποια στιγμή σου ‘ρχεται η διάθεση να πετάξεις τον δίσκο ή το βιβλίο. Επίσης χρησιμοποιούνται μέσα στα βιβλία κατά κόρον τα νοητικά παράσιτα και απαιτείται αυξημένη συνείδηση και έντονη πολεμική διάθεση. Αν όμως επιμείνεις, για ένα διάστημα μετά δεν μπορείς να ακούσεις οποιαδήποτε άλλη μουσική ή να διαβάσεις οποιοδήποτε άλλο κείμενο, ειδικά όταν ενεργοποιείται το ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ σου, αυξάνεται η σύνδεση μαζί του κι αρχίζεις να ΘΥΜΑΣΑΙ.

terrapapers

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ