ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ…

Από εκείνο τον δρόμο περνούσα καθημερινά για χρόνια. Ήταν ο δρόμος μου για το σχολείο. Παλιά ήταν απλά ένας δρόμος. Σήμερα μερικά χρόνια μετά είναι κάτι παραπάνω. Σαν να ξεκλείδωσα ένα κουτί με αναμνήσεις. Όλα απέκτησαν νόημα ακόμη και εκείνες οι κίτρινες γραμμές που βρίσκονται σε κάθε δρόμο. Εκείνες οι κίτρινες λωρίδες των δρόμων οδηγούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, χωρίζουν τα αυτοκίνητα, τους ανθρώπους, τις διαδρομές. Είναι άπειρες, δεν έχουν αρχή ή τέλος. Ή μήπως έχουν; Για τον καθένα απο εμάς ίσως δεν είναι απλώς δύο κίτρινες γραμμές.Συμβολίζουν ένα προσωπικό ταξίδι. Έχουν αφετηρία και τερματισμό. Μια συγκριμένη πορεία που πρέπει να ακολουθήσεις για να φτάσεις στον προορισμό σου. Από τον τόπο που γεννιέσαι στον τόπο που σπουδάζεις, στον τόπο που δουλέυεις, τον τόπο που επιλέγεις να χτίσεις τη ζωή σου. Και αντίστροφα. Οι γραμμές δεν έχουν μόνο μια κατεύθυνση. Σε γυρίζουν πίσω μαζί με το παιδί που μεγάλωσε ή άρχισε να μεγαλώνει.

Πολλοί λένε ότι η ζωή είναι ένα μεγάλο ταξίδι με πολλούς σταθμούς και άγνωστο προορισμό. Απο τα μαθητικά χρόνια στην εφηβεία, από το σχολείο στο πανεπιστήμιο, απο την αθωότητα στην ενηλικίωση. Ο πρώτος μεγάλος σταθμός έρχεται με το πανεπιστήμιο. Εκεί αλλάζουν όλα. Ξαφνικά καλείσαι να αλλάξεις πόλη, περιβάλλον, καθημερινότητα. Μαθαίνεις να ζεις μόνος σου.Κυρίως όμως αρχίζεις να μαθαίνεις τον εαυτό σου.

Προσαρμόζεσαι σε μια νέα πραγματικότητα που στην αρχή ίσως σε φοβίζει αλλά στη συνέχεια σε ενθουσιάζει. Νέοι άνθρωποι, νέες ιδέες, νέες δραστηριότητες. Με τον καιρό γίνεσαι κομμάτι ενός διαφορετικού κόσμου που μπορεί να μην ταιριάζει με τον κόσμο που μεγάλωσες και άφησες πίσω. Όταν ακολουθείς τις γραμμές για να γυρίσεις δεν είσαι ο ίδιος. Κουβαλάς μαζί σου εμπειρίες, γνώσεις, όνειρα που σε γεμίζουν αυτοπεποίθηση. Κάποιες φορές ομως  μαζί με την αυτοπεποίθηση τρυπώνει και η αποξένωση, η αδιαφορία. Πολλοί όταν επιστρέφουν νιώθουν ξένοι. Δεν τους εκφράζει πλέον αυτός ο κόσμος. Συνειδητοποιούν ότι ίσως δεν  τους άρεσε ποτέ. Έχουν μια νέα ζωή να ενδιαφερθούν.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που τον αγαπούν περισσότερο από πριν. Που τον νοσταλγούν. Που όταν ξαναβρίσκονται εκεί τους ξυπνούν μνήμες απο στιγμές που δύσκολα θα ξαναζήσουν.Θυμούνται γέλια και δάκρυα ανακατεμένα με αρώματα και μελωδίες , στόχους που πέτυχαν, όνειρα που έσβησαν.Ξεσκονίζεις τον έφηβο εαυτό σου. Τον εξετάζεις.Τον κατακρίνεις. Γελάς μαζί του. Συνειδητοποιείς ότι ίσως δεν διαφέρεις και πολύ.Όσο και αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι έχεις μεγαλώσει.

Οι άνθρωποι αλλάζουν. Εξελίσσονται. Όπως  επίσης συμβιβάζονται, ξεχνούν, παρασύρονται, εξαπατούνται. Πρέπει να ακολουθήσεις την πορεία της ζωής όσο μακριά και αν σε στείλει. Ωστόσο μερικοί κοιτούν μόνο μπροστά ξεχνώντας το πίσω. Αυτό το “πίσω” τους φοβίζει.Το νιώθουν σαν μια βαριά αλυσίδα που τους κρατάει σφιχτά  δέμένους στο παρελθόν. Αντίθετα το “μπροστά” τους συναρπάζει, το καινούριο τους τυφλώνει. Και έτσι ξεχνούν ανθρώπους, σχέσεις, αναμνήσεις. Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι το παρελθόν διαμόρφωσε την προσωπικότητα μας. Οφείλουμε αυτό που είμαστε σε γεγονότα και καταστάσεις που μας ακολουθούν μέχρι σήμερα. Ακόμη και αν αυτό που γίναμε δεν μοιάζει με αυτό που ήμαστε, το παρελθόν είναι εκεί για να μας θυμίζει ένα ξεχασμένο κομμάτι του εαυτού μας. Απαρνούμενοι το παρελθόν είναι σαν να αρνούμαστε ένα κομμάτι του εαυτού μας, της ζωής που είχαμε κάποτε, των εμπειριών που βιώσαμε. Σαν ένα παζλ που δεν πρόκειται να ολοκληρώσεις ποτέ γιατί πάντα θα λείπουν μερικά κομμάτια.

Για να προχωρήσεις στη ζωή πρέπει να κάνεις πρώτα μερικά βήματα πίσω. Να επιστρέψεις στο σημείο εκκίνησης. Να ενώσεις τα κομμάτια. Να συναντήσεις το παιδί που άφησες πίσω σου. Να το κοιτάξεις στα μάτια. Θα σου θυμίσει ποιος ήσουν, ποιος είσαι και ποιος θέλεις να είσαι.

modern-writers

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ