bête noire

Σίτεψε πια, κουράστηκε. Φέτος έταξε στον εαυτό του το ακριβότερο δώρο που του ΄κανε ποτέ δεκεμβριάτικα: να μην αφήσει καμιά τύψη, καμιά ενοχή, κανένα «κι αν» ή  «αλλά» να μαγαρίσει τις τζινγκλμπελ ντέιζ.

Αν αυτά τα δαιμόνια τολμούσαν να δείξουν τα χαλασμένα τους δόντια, ήταν αποφασισμένος να τα αρπάξει απ΄τον λιγδιάρη λαιμό τους και να τα κρεμάσει σαν εξόριστα στολίδια στην πίσω πλευρά του δέντρου. Την σκοτεινή. Εκεί που ούτε λαμπιόνι, ούτε μπάλα, ούτε κορδέλα έζησε ποτέ. Γιατί ο,τι δεν βλέπεις δεν υπάρχει. Ποιός ο λόγος να το φτιασιδώνεις κιόλας;

Τα αποφάσισε και τα οργάνωσε όλα, με κάθε λεπτομέρεια. Είναι όμως κάποιες παράξενες νύχτες -την ώρα που τα ραδιόφωνα περιθάλπτουν βαριά τραυματισμένους ποιητές- που γεννοβολάνε με απερίγραπτες ωδίνες φρικιαστικές σκέψεις. Ότι δηλαδή σαν έρθει η ώρα να ξεστολίσει και να ξαναβάλει τα άπαντα της  εθιμικής καταναγκαστικής αλλεγκρίας  πάλι μέσα στα κουτιά τους και μετά στο πατάρι, αυτά τα καλικαντζάρια δεν θα είναι πάνω στο δέντρο. Θα περιμένουν υπομονετικά, βυσσοδομώντας, ακονίζοντας τα νύχια τους, καλά κρυμμένα μέσα στους τοίχους του σπιτιού για να αρχίσουν να πριονίζουν ξανά τον κύριο Μπράουν. Ζητώντας αίμα, εκδίκηση για τις μέρες και νύχτες που πέρασαν μακριά του. Για να πληρώσει ακριβά την αποκοτιά του να ζήσει χωρίς αυτά, λίγες χρονιάρες μέρες.

amancalledkkmoiris

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ