Συνομιλία με τον 74χρονο εαυτό μου

Το μόνο που ακούς είναι η ανάσα σου. Δεν κάνεις τίποτα. Κοιτάς την οθόνη σου επίμονα. Όχι, έτσι δεν πρόκειται να βγει κάτι. Θες να γράψεις και να βγάλεις τα πάντα από μέσα σου. Δεν γίνεται έτσι όμως. Πρέπει να βρεις την πηγή της έμπνευσης. Συνεχίζεις να κοιτάς την οθόνη σου. Σήκω επιτέλους, σήκω. Νιώθεις ότι σε πιέζω; Aυτό δεν είναι τίποτα. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει εκεί έξω, γι'αυτό μη μουρμουράς και σήκω. Για το καλό σου το κάνω. Δεν μπορεί, όλο και κάτι θα υπάρχει που να σου αρέσει. Μην κλείνεις τα μάτια. Ψάξε για την πηγή. Σταμάτα να λες ότι σε πιέζω.

Τι σε ευχαριστεί; Ορίστε, βάλε ένα τσιγάρο στο στόμα σου και σκέψου. Πρέπει να βρεις την πηγή, πρέπει. Για το καλό σου το κάνω. Πάλεψε και εσύ, μη με αφήνεις μόνο μου, δεν μπορώ μόνος μου, χρειάζομαι και εσένα. Είναι αγώνας επιβίωσης απέναντι στα συνηθισμένα που βαρεθήκαμε και οι δυο μας. Έχουμε γίνει ένα, δεν μπορείς να το αρνηθείς. Είμαστε μαζί σε αυτό, είμαστε μαζί σε όλα.


Μόλις το έσβησες, πάλι θα καπνίσεις; Oρίστε, πάρε. Αυτός ο λευκός διάβολος θα μας καταστρέψει και το ξέρεις. Μην αλλάζεις θέμα, μείνε εδώ, μείνε συγκεντρωμένος. Mην αφήσεις να σε πάρει από κάτω, σήκω με όλη σου τη δύναμη και φτάσε όσο πιο ψηλά μπορείς. Αν δεν σου έχει απομείνει στάλα δύναμης, δημιούργησε δική σου θάλασσα από αυτή, μόνο μη το αφήσεις να σε νικήσει. Να μας νικήσει!

Μερικές φορές σε λυπάμαι. Σε λυπάμαι τόσο, που όταν κοιτάζεσαι στον καθρέπτη κλείνω τα μάτια. Σε λυπάμαι τόσο, που όταν μιλάς κλείνω τα αφτιά μου. Έχω δει στα μάτια σου φόβο, έχω δει λύπη, έχω δει φωτιά. Κάποτε καιγόσουν μέσα σου, δεν μπορούσες να ηρεμήσεις. Ήθελες τα πάντα, πάλευες για τα πάντα. Τώρα είσαι ευχαριστημένος με το να κάθεσαι στην πολυθρόνα σου. Δεν έχεις φωτιά μέσα σου. Κάθε φορά που προσπαθώ να δημιουργήσω μια σπίθα, ρίχνεις πάνω της νερό. Που είναι η ανάγκη για δημιουργία που είχες κάποτε; Σε θυμάμαι να λες γεμάτος σιγουριά πως δεν θα γίνεις σαν τους άλλους. Δεν άντεξες όμως κακόμοιρε. Έχεις μπει στο βούρκο. Η λάσπη έχει φτάσει μέχρι το λαιμό σου, όμως δε σε νοιάζει γιατί μπορείς ακόμα και αναπνέεις.

Θυμάσαι πόσα βράδια περάσαμε μαζί προσπαθώντας να γεννήσουμε ιδέες για να κάνουμε καλύτερη την κοινωνία; Πλέον κοιμάσαι νωρίς, έχεις μπει σε πρόγραμμα και αφήνεις άλλους να γράφουν για σένα. Νομίζεις πως το χρέος σου το έκανες. Πως μπορείς να πιστεύεις κάτι τέτοιο ηλίθιε;

enfo

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ