Μαγεία: η άγνωστη δύναμη

(σ.σ. Σε αυτό το κείμενο, θα πλησιάσουμε το θέμα της μαγείας μέσα από την πραγματική του διάσταση. Θα τονίσω μόνο πως όσα θα διαβάσετε παρακάτω, αποτελούν βιωματική γνώση του υποφαινόμενου και ως εκ τούτου, δεν αποτελούν θέσφατο. Κάθε αμφισβήτηση ή / και διαφωνία, είναι λογικό να υφίσταται.)

Εδώ και χιλιάδες χρόνια, η μαγεία αποτελεί μέρος της κοινωνικής ζωής της ανθρωπότητας. Μέσα στο πέρασμα των αιώνων, το θέμα "μαγεία" έχει γνωρίσει όλες σχεδόν τις διαστάσεις που μπορεί να λάβει ένα τέτοιο φαινόμενο: αποδοχή, απαξίωση, φόβο, διωγμό, ξανά απαξίωση και τώρα μία σιωπηρή αποδοχή. 

Υπήρχαν περίοδοι που οι μάγοι είχαν μεγάλη αίγλη και περίοδοι που εκδιώχθηκαν και θανατώθηκαν. Ίσως, αυτή η τελευταία περίοδος να έδωσε στη μαγεία περισσότερη δύναμη και ισχύ απ' όση πραγματικά έχει, αφού ακόμη και οι αλχημιστές θεωρήθηκαν μάγοι από τη δυτική (παπική) εκκλησία. 

Στη δε καθ' ημάς ανατολική (ορθόδοξη) εκκλησία, οι αφορισμοί και οι κατάρες των Οικουμενικών Συνόδων, μάλλον κατάφεραν να δώσουν μία δύναμη και μια αίγλη στη μαγεία, που την είχε ανάγκη προκειμένου να επιβιώσει, παρά μειώθηκε το κύρος της.


Όταν με ρωτούν: "τι είναι μαγεία;" η απάντησή μου είναι πάντα η ίδια: "η επίκληση δαιμονίων προκειμένου να επιτευχθεί κάποιος σκοπός". Ωστόσο, με τον όρο "δαιμόνιο", έχουν μείνει στη συνείδηση των ανθρώπων αυτά τα "διαβολάκια" που τριγυρνούν σε μία κόλαση γεμάτη καζάνια και φλόγες, βασανίζοντας ανθρώπους. Ως ένα σημείο, είναι σχετικά σωστό. 

Εν τούτοις, όχι αντιπροσωπευτικό. Δαίμων στην ελληνική γλώσσα, είναι κάθε "μη ορατό" ον που γνωρίζει ή κατέχει γνώσεις πέραν των ανθρωπίνων μέτρων: δαήμων -> δαίμων. Δαήμων, είναι εκείνος που γνωρίζει πολύ καλά κάτι. Το αντίθετό του, είναι ο "αδαής". Έτσι λοιπόν, στη μαγεία χρησιμοποιούνται λόγια "μαγικά" που καλούν τους δαίμονες να πράξουν κάτι που επιθυμεί ο καλών.
 
Το άλλο ερώτημα που συνήθως καλούμαι να απαντήσω είναι: "η <<λευκή μαγεία>> δεν είναι το αντίθετο της <<μαύρης>>;". Κι εδώ η απάντησή μου είναι πάντα σταθερή: "δεν υπάρχει <<λευκή>> και <<μαύρη>> μαγεία. Η μαγεία είναι μία και δεν υπάρχει διαχωρισμός". Έχει μείνει η εντύπωση ότι η αποκαλούμενη "λευκή μαγεία" είναι το... "αντίδοτο" θα λέγαμε στην αποκαλούμενη "μαύρη".

 Πολλοί πιστεύουν πως αν έχουν πέσει θύματα μαγείας, θα πάνε σε έναν μάγο να τους τα "λύσει". Αυτή η εντύπωση όμως είναι εσφαλμένη. Όσα ματζούνια και να πάρει κάποιος, όσα "φυλαχτά" και να φορτωθεί από μάγο, όχι μόνο δεν "λύνεται" η μαγεία, αντίθετα προστίθεται κι άλλη στην ήδη υπάρχουσα. 

Πολλοί μάγοι, χρησιμοποιούν ένα παλιό και δοκιμασμένο κόλπο για να πείσουν τα θύματά τους ότι τα "λύνουν": τους λένε ότι "βρήκαν" τα μάγια και τους λένε και που είναι. Στην πραγματικότητα όμως, δεν τα "βρίσκουν". Τους τα αποκαλύπτουν οι ίδιοι οι δαίμονες που έχουν μεσολαβήσει, ώστε το θύμα να θαυμάσει τις "ικανότητες" του μάγου και να παραδοθεί οικειοθελώς στη νέα μαγεία που θα του επιβάλλει και φυσικά με το ανάλογο -διόλου ευκαταφρόνητο- αντίτιμο.

Πώς όμως ορισμένα λόγια καλούν αυτούς τους δαίμονες; Το "μυστικό" κρύβεται στην μουσική αρμονία της γλώσσης. Οι ισχυροί μάγοι, πραγματοποιούν τις επικλήσεις τους είτε στην αρχαία ελληνική γλώσσα, είτε στην αρχαία λατινική. Σε καμία άλλη. Η αρχαία λατινική, έτσι κι αλλιώς, είναι βασισμένη στην αρχαία ελληνική, οπότε το αποτέλεσμα είναι σχεδόν το ίδιο. Η αρχαία ελληνική γλώσσα, διαθέτει μια αρμονία και μία κοσμογονική ταυτοσημία που κινεί ηχητικά "κλειδιά" σε όλες τις διαστάσεις.

 Ο τόνος, η χροιά αλλά και η ένταση της φωνής εκείνου που κάνει την επίκληση, είναι ικανές να "ξεκλειδώσουν" το φράγμα μεταξύ του ορατού και του αόρατου κόσμου και έτσι να κληθεί το κατά περίπτωση απαραίτητο ον. 

Από εκεί και πέρα, ο μάγος ζητεί από τον δαίμονα να κάνει αυτό που θα του ζητήσει, με το σχετικό αντάλλαγμα βέβαια, που συνήθως είναι η ψυχή του θύματος. Κανένας δαίμονας δεν πραγματοποιεί αφιλοκερδώς την όποια επιθυμία του μάγου. Πάντα έχει κάτι να κερδίσει.

Είναι πράγματι οι δαίμονες τόσο δυνατοί; Αυτή είναι μια ερώτηση που θα πρέπει να την απευθύνουμε αρχικά στον εαυτό μας. Η αλήθεια είναι πως οι δαίμονες είναι τόσο δυνατοί, όσο εμείς τους επιτρέπουμε να είναι. Όσο εμείς κρατάμε την ψυχή μας "καθαρή", τόσο εκείνοι δυσκολεύονται. 

Έχει παρατηρηθεί ότι ο ενάρετος βίος φέρνει πολλές δυσκολίες στους δαίμονες, οι οποίοι αδυνατούν να πειράξουν τον ενάρετο άνθρωπο. Η μεγαλύτερη δε επιτυχία των δαιμόνων είναι να πείσουν τον άνθρωπο ότι δεν υπάρχουν. 

Αν ο άνθρωπος πειστεί ότι δεν υπάρχουν, τότε είναι "ξέφραγο αμπέλι" στις επιθέσεις τους. Είναι σαν να έχει πειστεί κάποιος ότι δεν υπάρχουν κλέφτες και διαρρήκτες. Θ' αφήσει την πόρτα του σπιτιού του ανοιχτή και στο τέλος, το μόνο που θα βρει από το σπίτι του, θα είναι τα ντουβάρια. 

Ως αντιστοιχία, αν κάποιος πειστεί ότι δεν υπάρχουν δαίμονες και μαγεία, αφήνει τον εαυτό του εκτεθειμένο και στο τέλος θα βρεθεί να περιφέρεται ένα άδειο κουφάρι.

Κατά έναν τρόπο, θα λέγαμε ότι και η προσευχή στα ιερά πρόσωπα της πίστεως, είναι ένα είδος μαγείας, καθώς επίσης τα λόγια του προσευχομένου "ξεκλειδώνουν" το φράγμα ανάμεσα στον ορατό και τον αόρατο κόσμο των "αγαθών" δαιμόνων (άγγελοι, άγιοι, κ.ο.κ.). Αυτός είναι και ο πιο ισχυρός τρόπος αντιμετώπισης της μαγείας. 

Πολλοί πιστεύουν πως η νηστεία θα βοηθήσει στην καταπολέμηση των δαιμόνων. Εγώ απλά θα ρωτήσω: γιατί να φοβίσει η νηστεία έναν δαίμονα; μήπως τρώει; Η προσευχή από την άλλη, καλεί τους αγαθούς δαίμονες να πολεμήσουν αντί του ανθρώπου τις "επιθέσεις". Γι' αυτό είναι και ισχυρό όπλο. Από την άλλη, ο ενάρετος βίος, είναι μία πόρτα ασφαλείας. Ο δε συνδυασμός ενάρετου βίου και προσευχής, έχει πολύ ισχυρά αμυντικά αποτελέσματα.

Η μαγεία, αποτελεί μία άγνωστη δύναμη για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, καθώς ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί πραγματικά με το τι είναι αυτή. Επειδή όμως το κεφάλαιο "μαγεία" είναι πραγματικά τεράστιο και δεν μπορεί να χωρέσει σε λίγες γραμμές, ευελπιστώ να μας δοθεί σύντομα η ευκαιρία να επανέλθουμε.

Μετά τα Φυσικά

 ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ