Μεγαλώνοντας απότομα…

Έντεκα ιστορίες παιδιών που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν απότομα παρουσιάζονται με αφορμή τη παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού (20 Νοεμβρίου).

Οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις μεταξύ των Κούρδων μαχητών και των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους στο Κομπάνι της Συρίας έχουν αναγκάσει χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Όπως ανακοίνωσε πρόσφατα η Ύπατη Αρμοστεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR), περίπου 13,6 εκατ. άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από τις ένοπλες συρράξεις στη Συρία και στο Ιράκ και πολλοί δεν έχουν ούτε τροφή, ούτε στέγη, ενώ έχει αρχίσει ο χειμώνας.

Στην αγροτική περιοχή Σουρούτς της επαρχίας Σανλιούρφα στην Τουρκία, ορισμένες οικογένειες βρίσκουν καταφύγιο σε ακατοίκητα κτήρια και σε προσφυγικούς καταυλισμούς, ενώ άλλες ζουν με συγγενείς τους.
Υπό αυτές τις συνθήκες, πολλά παιδιά αναγκάστηκαν να πιάσουν δουλειά προκειμένου να βοηθήσουν τις οικογένειές τους. Συνήθως εργάζονται 7-12 ώρες την ημέρα σε καταστήματα ρούχων, συνεργεία, φούρνους και αγορές τροφίμων, κερδίζοντας περίπου πέντε τουρκικές λίρες την ημέρα (1,7 ευρώ).
Στις 20 Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από την υιοθέτηση της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989.

 
Ο δωδεκάχρονος Αζίζ Καντίρ φωτογραφίζεται στο συνεργείο επισκευής αγροτικών μηχανημάτων, όπου εργάζεται με τον πατέρα του, στο Σουρούτς. Ο εβδομαδιαίος μισθός του είναι 20 τουρκικές λίρες (7 ευρώ) περίπου. Ζούσε με την οικογένειά του στην περιοχή Μιναζάρα, κοντά στο Κομπάνι, και τώρα μένει με συγγενείς στο Σουρούτς. Ο αδερφός του αποφάσισε να φύγει για τον Λίβανο, όπου έχει βρει εργασία.

Ο δωδεκάχρονος Μουσταφά Αζίζ εργάζεται σε κουρείο στο Σουρούτς της τουρκικής επαρχίας Σανλιούρφα. Ο Μουσταφά κατέφυγε στην Τουρκία από το Κομπάνι με τους γονείς του και τα δέκα αδέρφια του. Εργάζεται 5 – 8 ώρες την ημέρα στο κουρείο και αμείβεται με περίπου 10 τουρκικές λίρες (3,5 ευρώ) την ημέρα. Ο πατέρας του είχε συνεργείο αυτοκινήτων στο Κομπάνι, το οποίο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μετά το ξέσπασμα των μαχών με τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους. Η οικογένεια του Μουσταφά ελπίζει ότι με την εξομάλυνση της κατάστασης θα μπορέσουν να επιστρέψουν στον τόπο τους και ο ίδιος στο σχολείο.

Ο δεκαπεντάχρονος Χάτζι Αλί φωτογραφίζεται στο εργαστήριο υδραυλικών εγκαταστάσεων στο οποίο δουλεύει με τον αδερφό του στο Σουρούτς. Πληρώνεται 20 τουρκικές λίρες (7 ευρώ) την εβδομάδα. Αρμοδιότητα των δύο αδερφών είναι να καθαρίζουν το εργαστήριο και να βοηθούν το αφεντικό τους στο κουβάλημα του εξοπλισμού. Ο Χάτζι έχει σταματήσει πια να πηγαίνει στο σχολείο του, το οποίο βρίσκεται στο Κομπάνι.

Ο δεκαπεντάχρονος Μαχμούντ Ασμά εργάζεται σε αγορά φρούτων και λαχανικών στο Σουρούτς και αμείβεται με 10 τουρκικές λίρες (3,5 ευρώ) την εβδομάδα. Με τα χρήματα αυτά βοηθά την οικογένειά του, η οποία έχει εγκατασταθεί σε τέμενος της περιοχής, καθώς ο πατέρας του είναι άνεργος. Ο Μαχμούντ αναπολεί τις ευχάριστες στιγμές της ζωής του στο Κομπάνι και ονειρεύεται την επιστροφή του στην πατρίδα του.

Ο δεκατριάχρονος Κελάλ Ίσο φωτογραφίζεται στον φούρνο όπου εργάζεται 7 – 12 ώρες την ημέρα, με εβδομαδιαίο μισθό 20 τουρκικές λίρες (7 ευρώ) στο Σουρούτς. Ο Κελάλ ζει με την οικογένειά του σε αποθήκη. Ο πατέρας του δούλευε σε οικοδομές αλλά είναι πλέον άνεργος. Αρμοδιότητα του Κελάλ είναι ο καθαρισμός του καταστήματος και η συσκευασία του ψωμιού.

Ο εντεκάχρονος Μπαργκίν Εφέντι φωτογραφίζεται σε συνεργείο του Σουρούτς. Ζει με τη μητέρα του και τα αδέρφια του στην Τουρκία, ενώ ο πατέρας τους εργάζεται στον Λίβανο. Ο Μπαργκίν δεν είχε χρειαστεί να ξαναδουλέψει στη ζωή του και, όπως λέει, δεν του αρέσει, αλλά δεν έχει άλλη επιλογή, καθώς πρέπει να βοηθήσει την οικογένειά του με τα χρήματα που κερδίζει (1-5 τουρκικές λίρες την ημέρα). Αρμοδιότητά του στο συνεργείο είναι ο καθαρισμός και το σερβίρισμα τσαγιού στο αφεντικό και τους πελάτες του καταστήματος.

Ο εντεκάχρονος Χαμουντέ Καρτού εργάζεται σε κατάστημα ρούχων στο Σουρούτς, όπου πληρώνεται 20 τουρκικές λίρες (7 ευρώ) την εβδομάδα. Επρόκειτο να ξεκινήσει την πέμπτη τάξη του δημοτικού στο Κομπάνι, όταν αναγκάστηκε να φύγει με την οικογένειά του για την Τουρκία. Ο πατέρας του, μηχανικός στο επάγγελμα, είναι άνεργος και ο Χαμουντέ με τα αδέρφια του εργάζονται, ώστε να καλύψουν τα έξοδα του ενοικίου του νέου τους σπιτιού στο Σουρούτς.

Ο δεκατετράχρονος Φερζάντ Χαμπέσι φωτογραφίζεται σε παραδοσιακό εστιατόριο που ειδικεύεται στα λαχματζούν στο Σουρούτς. Ο Φερζάντ πληρώνεται 5 τουρκικές λίρες (1,7 ευρώ) την εβδομάδα. Η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το μανάβικο που διατηρούσε στο Κομπάνι, μετά την έναρξη των εχθροπραξιών και τώρα φιλοξενείται από συγγενείς στην Τουρκία. Όνειρο του Φερζάντ είναι να επιστρέψει στο σχολείο του στη Συρία.

Ο δεκατριάχρονος Αζάντ Μοχάμεντ φωτογραφίζεται στο συνεργείο αυτοκινήτων όπου εργάζεται στο Σουρούτς. Οι γονείς του και τα εννιά του αδέρφια αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Κομπάνι και να εγκατασταθούν στον προσφυγικό καταυλισμό του Σουρούτς στην Τουρκία, όπου όμως ο πατέρας τους δεν μπόρεσε να βρει δουλειά. Ο Αζάντ, το μόνο μέλος της οικογένειας που εργάζεται, κερδίζει 20 τουρκικές λίρες (7 ευρώ) την ημέρα.

Ο δεκατετράχρονος Μάιρ Μουσταφά πλένει πιάτα στην κουζίνα εστιατορίου στο Σουρούτς. Ο Μάιρ εργάζεται 7-12 ώρες την ημέρα στο εστιατόριο, κερδίζοντας 20 τουρκικές λίρες (7 ευρώ) την εβδομάδα. Οι βασικές του αρμοδιότητες αφορούν στην καθαριότητα και στο σερβίρισμα. Όνειρό του να πάει στο πανεπιστήμιο, ώστε να γίνει φαρμακοποιός.

Ο δεκάχρονος πρόσφυγας Μαχμούντ Σεσό φωτογραφίζεται εν ώρα εργασίας, σε λαχαναγορά του Σουρούτς. Αμείβεται με 3-5 τουρκικές λίρες την ημέρα (1 – 1,7 ευρώ). Ο Μαχμούντ και ο αδερφός του εργάζονται για να βοηθήσουν την οικογένειά τους που έχει εγκαταλείψει το Κομπάνι και ζει πια στον προσφυγικό καταυλισμό του Σουρούτς.__
  Πηγή: naftemporiki.gr

Από: antikleidi

bluebig

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ