“Ο μύθος του Λυκανθρώπου στην Ελληνική Κοσμοθέαση”

Απόσπασμα από το βιβλίο “Η Αναγέννηση του Φοίνικος”

Όλοι όσοι έχουμε έντονη την θύμηση της παιδικής μας ηλικίας, βλέπουμε τον εαυτό μας να ταυτίζεται με κάποιον ευγενή ιππότη, ο οποίος στην προσπάθειά του να κερδίσει την εύνοια της αγαπημένης του, δεν διστάζει να τα βάλει ακόμα και με δράκους τεράστιους και πύρινους, έτοιμους να τον κατακαύσουν με την αναπνοή τους. Ο μύθος του ιππότη είναι πανταχού παρών και τόσο η Ελληνική Μυθολογία, όσο και οι παραδόσεις των άλλων προηγμένων πνευματικά λαών, βρίθουν από παραδόσεις σχετικά με ανθρώπους-λύκους, ανθρώπους-πάνθηρες και άλλες διάφορες παραλλαγές αυτού του σχεδίου.
Ας θυμηθούμε εδώ τον μύθο του Λυκάονα, παιδιού του Πελασγού και εθνάρχη των Αρκάδων, ο οποίος για να ξαναγίνει άνθρωπος έπειτα από μεταμόρφωση του σε λύκο, έπρεπε για 9 έτη να μην γευθεί ανθρώπινη σάρκα.

Ο Πελασγός, κατ’ άλλους με τη νύμφη Κυλλήνη και κατ’ άλλους με την κόρη του Ωκεανού Μελίβοια, απέκτησε τον Λυκάονα. Ο Λυκάων με την σειρά του, απέκτησε πενήντα παιδιά, με διάφορες γυναίκες. Τον αριθμό “πενήντα” θα τον συναντήσουμε πολλές φορές στην έρευνά μας, αφού πενήντα θέσεις πληρώματος είναι πιθανό να έχει ένα ΑΤΙΑ από τον Σείριο, και πενήντα έτη κρατά η περιστροφή του Σείριου Β΄ γύρω από τον Σείριο Α΄. Ο Λυκάων, σαν παιδί και όχι υιός του Πελασγού (από το πέλας = μακριά και αγός = αρχηγός), έρχεται από μακριά με τα πενήντα παιδιά του. Το Λυκάων θα πρέπει να το κρατήσουμε περισσότερο σαν τίτλο και λιγότερο σαν όνομα, τίτλο που τον σχετίζει με τον Ουράνιο Λύκο, τον Σείριο.

Ας γυρίσουμε όμως στον Αρκάδα Λυκάονα. Ο Απολλόδωρος μας παραθέτει τα ονόματα των πενήντα παιδιών του, πράγμα περιττό αν δεν ήθελε να μας επιστήσει την προσοχή σε κάτι. Μην ξεχνάμε ότι ο Απολλόδωρος, είτε πρόκειται για άτομο είτε για ομάδα ανθρώπων, για να συγγράψει την Βιβλιοθήκη, η οποία είναι μία συρραφή ελληνικών μύθων και μία ανεξάντλητη πηγή Γνώσης για όλες τις κατοπινές γενιές, είχε πρόσβαση σε αρχεία και ανθρώπους που κρατούσαν θέσεις-κλειδιά σε Αδελφότητες Γνώσης και Δύναμης. Οι μύθοι, για όλους τους πνευματικά ώριμους λαούς, δεν είναι απλά παραμυθάκια για τα παιδιά, αλλά η Γνώση κρυπτογραφημένη και προσπελάσιμη μόνο για τους μυημένους. Βέβαια, όποιος ψάχνει βρίσκει, αλλιώς ούτε εγώ θα είχα γράψει, ούτε εσείς θα με διαβάζατε τώρα. Το κατά πόσο και εγώ και εσείς εντοπίζουμε το ελάφι που κρύβεται στο δάσος ή απλώς την σκιά που ρίχνει, είναι καθαρά υποκειμενικό. Βλέπετε, σκοπός μου δεν είναι να προσεγγίσω την Απόλυτη Αλήθεια, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, αλλά να καταγράψω δικές μου σκέψεις, που με την σειρά τους θα ωθήσουν τον αναγνώστη να κάνει κάτι που όλοι μας έχουμε ξεχάσει• να σκεφτεί και να ερευνήσει για λογαριασμό του.

Ο μύθος λέει ότι τα παιδιά του Λυκάονα και ο ίδιος ο Λυκάων ήταν περίσσια αλαζόνες και ασεβείς απέναντι στους θεούς. Όταν ο Δίας τους επισκέφθηκε μεταμφιεσμένος σε εργάτη, αυτοί έσφαξαν ένα παιδί του τόπου και ανακάτεψαν τα εντόσθιά του με τα ιερά σφάγια και τα έβαλαν στο τραπέζι, κατόπιν υποδείξεως του Μαίναλου. Τότε ο “Πατήρ θνητών τε και Αθανάτων” αηδιασμένος αναποδογύρισε το τραπέζι και κατακεραύνωσε όλα τα παιδιά, εκτός από τον Νύκτιμο, τον οποίο έσωσε τελευταία στιγμή η Γη αγγίζοντας το δεξί χέρι του Διός. Ο Νύκτιμος παρέλαβε την βασιλεία και τότε έγινε ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος.

Η λέξη Ιππότης έχει σαν πρώτο συνθετικό την λέξη “Ίππος”, τοτεμικό ζώο του Ποσειδώνος του Προπελασγικού. Ο πραγματικός Ποσειδών συμβολίζει την Δύναμη και η τρίαινά του συμβόλιζε την ενδυνάμωση και ολοκλήρωση του τρισυπόστατου Εαυτού• της ψυχής, του πνεύματος και του σώματος. Η ίδια αυτή τρίαινα μετασχηματίστηκε σε κεραυνό του Διός, άλλης μορφής του Ποσειδώνος, για να υποδηλώσει την Φώτιση. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο Ποσειδών είχε ιδιαίτερη σχέση με το Φως, σχέση που κρύβεται πίσω από τα πολλά παιδιά του με ονόματα που παραπέμπουν σε λύκους.
Με την Πλειάδα Κελαινώ έκανε τον Λύκο, ενώ με την άλλη Πλειάδα Αλκυόνη έκανε την Αίθουσα, με την οποία ο Απόλλων έκανε τον Υριέα, ο οποίος με την σειρά του έσμιξε με την νύμφη Κλονίη για να γεννηθούν ο Νυκτέας και ο Λύκος. Εντύπωση μας κάνει το γεγονός ότι κάθε φορά που ο Ποσειδών έσμιγε με Πλειάδα, γεννιόταν παιδί ή εγγόνι με το όνομα Λύκος. Βέβαια, κατά μία εκδοχή ακόμα και ο Άτλας, πατέρας των Πλειάδων ήταν υιός του Ποσειδώνος, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Ιδιαίτερη προσοχή απαιτεί το σμίξιμο του Ποσειδώνος με την Θεοφάνη, η οποία είχε πολλούς μνηστήρες. Την μεταμόρφωσε σε προβατίνα και έσμιξε μαζί της σαν κριός, για να γεννηθεί αρνί με χρυσόμαλλο δέρμα. Οι μνηστήρες της έγιναν λύκοι και αλυχτίζουν έκτοτε όλη νύχτα για την Θεοφάνη.
Η Γνώση έχει πολλούς αναζητητές, αλλά χρειάζεται Δύναμη για να πορευθείς στο μονοπάτι της.

Αυτή είναι η καταγραφή του μύθου. Εξηγήσεις μπορούμε να βρούμε άπειρες, εξαρτάται από την οπτική γωνία του κάθε ερευνητή. Ας δούμε λίγο την δική μας:

© 2002 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος

Πηγή: Η Αναγέννηση του Φοίνικος

nikolaswar

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ